BlogGang.com : : sirivinit : หนุ่มเมืองจันท์ : สรรพนามปากกา

หนุ่มเมืองจันท์ : สรรพนามปากกา

(มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับ 19-25 ต.ค.2555)
หนุ่มเมืองจันท์
//www.facebook.com/boycitychanFC

สรกล อดุลยานนท์ (หนุ่มเมืองจันท์)

ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ

แม้ผมกับ "น้าอ๊อด" ชวกิจ จะอยู่ตึกเดียวกัน แต่นานครั้งจะได้เจอกันสักที มติชน

เหมือนผมกับพี่ชายและน้องชาย
พี่น้อง 3 คนอยู่หมู่บ้านเดียวกันแท้ๆ
แต่เชื่อไหมครับว่าไม่ได้เจอกันมาเป็นเดือนแล้ว

สงสัยจะใกล้กันเกินไป

ผมกับ "น้าอ๊อด" ทำงานร่วมกันมาตั้งแต่สมัยกองบรรณาธิการประชาชาติธุรกิจ

ใน "ประชาชาติธุรกิจ" ยุคนั้น จะมี "3 น้า" ประจำการอยู่

"น้าอ๊อด-น้ายงค์-น้าตู่"
เป็นที่รู้กันว่า "3 น้า" เป็นคนพูดน้อย
ขอโทษครับ ไม่ใช่ "พูดน้อย"

แต่...น้อยมากกกก

ผมเคยหลงไปอยู่ในวงสุราของ "3 น้า" หลายครั้ง
เชื่อไหมครับเขานั่งดริ๊งก์กัน โดยมี "ความเงียบ" เป็นกับแกล้ม
1 ชั่วโมงในวงเหล้า ทั้ง 3 คนแทบจะไม่ได้คุยกันเลย

มองหน้า มองคน มองถนน แล้วกระดกแก้ว
พอโซดาหมด
1 ใน 3 น้าจะหันไปมองเด็กเสิร์ฟ

อย่า...อย่าคิดว่าเขาจะตะโกนสั่งเหมือนคนอื่น
"น้า" จะสบตาเด็กเสิร์ฟ
ชี้นิ้วไปที่ขวดโซดา

แล้วกระดกนิ้วชี้ขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์ว่า "1 ขวด"

อะไรหมดก็ใช้วิธีการสั่งแบบเดิม
ทำตัวเป็นเจ้าขุนมูลนาย
ชี้นิ้วสั่งอย่างเดียว

พอได้เวลากลับบ้าน

"น้า-น้า-น้า" จะหันไปมองเด็กเสิร์ฟอีกครั้ง
ทำนิ้วหมุนวน
...เช็กบิล
ไม่พูดเหมือนเดิม

หลังจากทำงานที่ "ประชาชาติธุรกิจ" ร่วมกันพักใหญ่ ผมและน้าทั้งสามก็หมุนเวียนเปลี่ยนไปอยู่หน่วยงานต่างๆ

จนวันหนึ่ง "น้าอ๊อด" กับ "น้าตู่" วงโคจรของชีวิตมาบรรจบกันอีกครั้งหนึ่งที่ศูนย์ข้อมูลมติชน

ทั้งคู่ทำงานด้วยกัน นั่งโต๊ะใกล้กัน

เจอ "น้าอ๊อด" ครั้งนี้ ผมจึงอดไม่ได้ที่จะถามถึงบรรยากาศการทำงาน

"เป็นไง น้ากับน้าตู่คุยกันบ้างหรือเปล่า หรือว่ายังเงียบเหมือนเดิม"

"น้าอ๊อด" หัวเราะและให้ข้อมูลใหม่
"เสียงดังจะตายไป"

"คุยกันเสียงดัง!!!" ผมทำหน้าแปลกใจ
"ไม่ใช่" น้าอ๊อดปฏิเสธด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

"เสียงมดเดินในห้อง ดังมากเลย"

ผมจำไม่ได้ว่าสรรพนาม "น้า" นั้น มาจากไหน

เพราะผู้ที่อาวุโสกว่าอย่าง "พี่ปิยะชาติ" หรือ "พี่ชลิต" ใครๆ ก็เรียกว่า "พี่"

แต่พอรุ่น "พี่อ๊อด-พี่ตู่-พี่ยงค์"
น้องๆ กลับยกระดับสรรพนามเป็น "น้า"

ถ้าฟังจากสรรพนาม "3 น้า" อาวุโสกว่า "พี่ปิยะชาติ" หรือ "พี่ชลิต" อีก

จากกรณีของ "3 น้า" ทำให้ผมนึกถึงตำนานสรรพนามของคนดัง

อย่าง "อนันต์ อัศวโภคิน" ของ "แลนด์ แอนด์ เฮ้าส์"
รุ่นน้องในบริษัทแทนที่จะเรียก "อนันต์" ว่า "พี่ตึ๋ง" ซึ่งเป็นชื่อเล่นของเขา

ทุกคนกลับเรียกว่า "เฮียตึ๋ง"

พอชื่อนี้แว่วออกมาภายนอก คนที่เริ่มคุ้นเคยกับ "อนันต์" ก็เลยเรียก "เฮียตึ๋ง" ตามลูกน้องในบริษัทไปด้วย

หรือ "ไพบูลย์ ดำรงชัยธรรม" ของ "แกรมมี่"

วันหนึ่ง หลานมาทำงานที่บริษัท เขาก็เรียก "ไพบูลย์" เหมือนที่เคยเรียกที่บ้าน

"อากู๋"

คนอื่นได้ยินไม่เท่าไร แต่บังเอิญคำนี้ไปเข้าหู "เบิร์ด" ธงไชย แมคอินไตย์

เขาคงรู้สึกว่าคำนี้เท่ดี
"เบิร์ด" จึงเปลี่ยนมาเรียก "ไพบูลย์" ว่า "อากู๋" บ้าง

จากนั้นเป็นต้นมา "ไพบูลย์" ก็มีชื่อเล่นใหม่
"อากู๋"

แกรมมี่ทำให้ "เบิร์ด ธงไชย" กลายเป็น "พี่เบิร์ด" ของคนทั้งประเทศ

ส่วน "พี่เบิร์ด" ก็ทำให้ "ไพบูลย์ ดำรงชัยธรรม" ก็กลายเป็น "อากู๋" ของคนทั้งประเทศเหมือนกัน

ตำนาน "ป๋าเต็ด" ของ "ยุทธนา บุญอ้อม" ก็สนุก

ก่อนหน้านั้นน้องๆ ในบริษัทจะเรียก "ยุทธนา" ว่า "พี่เต็ด"
จนวันหนึ่ง "พี่เต็ด" ซื้อนมเปรี้ยวยาคูลท์เลี้ยงลูกน้องในทีม

เลี้ยงไม่กี่ครั้ง น้องๆ ก็เริ่มยกย่องให้เขาเป็น "ป๋า"
และเปลี่ยนสรรพนามนำหน้าจาก "พี่เต็ด" กลายเป็น "ป๋าเต็ด"
จากนั้น คำว่า "ป๋าเต็ด" ก็เริ่มแพร่ระบาดออกไปผ่านทางคลื่นวิทยุ

ครับ ใครจะไปนึกว่า "ยุทธนา บุญอ้อม" จะกลายเป็น "ป๋าเต็ด" ของคนทั้งประเทศ
เพียงเพราะ "ยาคูลท์" ไม่กี่ขวด

และนี่คือหนึ่งในสรรพคุณของ "ยาคูลท์" ที่เจ้าของ "ยาคูลท์" ก็ยังไม่รู้

ผมนึกเล่นๆ ว่าคนเรามี "ชื่อเล่น" ที่เรียกขานกันกี่ชื่อในช่วงชีวิตของแต่ละคน

โดยเฉพาะ "ผู้ชาย" ต้องไม่มี "ชื่อเล่น" เดียว อย่างแน่นอน

อย่างผม มีอยู่ 3 ชื่อ
ชื่อแรก คือ "ตุ้ม" ซึ่งเป็นชื่อเล่นของผม

มาขยายความเพิ่มเป็น "ตุ้มขาว" ตอนเรียนที่คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

เหตุที่ถูกป้ายสี เพราะมีเพื่อนรุ่นเดียวกันชื่อ "ตุ้ม" เหมือนกัน
แต่เขาผิวคล้ำกว่า
ผมก็เลยกลายเป็น "ตุ้มขาว" ของเพื่อน

ชื่อที่สอง คือ ชื่อเล่นของพ่อ
เป็นธรรมดานิยมให้แก่รวมเรื่องสั้นเล่มนี้

จึงถือกำเนิดขึ้นเพื่อสะท้อนปรากฏการณ์ของ “ผู้หญิง” ที่ผจญอยู่กับสภาพแวดล้อม ซึ่งกดดันเธอไม่ทางตรงก็ทางอ้อม

ทั้งความรู้สึกของผู้หญิงที่อยู่ภายใต้ภาวะกดดันจากสังคมที่เจริญทางวัตถุ รวมถึงภาพฝันของหญิงสาวที่ต้องการกลับไป ใช้ชีวิตแบบเดิมแต่ไม่อาจทำได้เพราะติดเงื่อนไขหลายอย่าง

แม้เนื้อหาจะเต็มไปด้วยอารมณ์ผู้หญิง แต่บางเรื่องก็สะท้อนความคิดของ “ผู้ชาย” ที่เชื่อมโยงกับบริบททางสังคม โดยเฉพาะเมื่อกล่าวถึง “ลูก” และ “ภรรยา”

เนื่องจากความเชื่อมโยงของเนื้อเรื่อง นอกเหนือการใช้ชีวิตของปัจเจกแล้ว สิ่งที่ทุกคนต้องประสบก็คือการเลือกที่จะ “ใช้ชีวิต” ไปจนถึงเลือกที่จะมุ่งสู่ “ความตาย”

นับเป็นรวมเรื่องสั้นที่เข้มข้น ตอบโจทย์ให้แก่ผู้ที่ประสบปัญหาชีวิตได้ทุกมิติ

ขอบคุณ มติชนออนไลน์

สิริสวัสดิ์วุธวารค่ะ

Create Date : 21 ตุลาคม 2555

Last Update : 24 ตุลาคม 2555 20:37:14 น.

0 comments

Counter : 3190 Pageviews.