วันนี้เป็นวันประวัติศาสตร์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง

เนื่องจากวันนี้เป็นวันแรกที่ได้เจอกันหลังจากที่งดรับมาประมาณเกือบสองเดือน แต่ที่จำได้คือ จะไม่ทำให้เกิด hard feeling โดยใช้วิธีเบนความสนใจแทน ดังนั้นวันนี้จึงเหนื่อยมาก ไม่ได้เหนื่อยกายหรอกนะ แต่เหนื่อยสมองที่ต้องคิดมุกเบี่ยงเบนความสนใจ  เพราะอะไรน่ะเหรอ???

แปลกมากนะ วันนี้ให้ทำอะไรเค้าจะไม่ทำเลย เริ่มตั้งแต่สวดมนต์ก็ไม่ยอมสวด เราต้องตามไปสวดข้าง ๆ ทำเป็นอย่างเดียวคือ "สาธุ" ตอนจบแล้ว  จากนั้นอย่างให้ said เลย  กิจวัตรประจำวันที่เคยทำ พอบอกให้ทำก็ไม่ทำซักอย่าง พอบอกปุ๊บ เธอก็จะตะโกนว่า "ไม่" แล้ววิ่งไปที่อื่น  ต้องวิ่งไปตามแล้วเบี่ยงความสนใจ หลอกไปเรื่องนั้นเรื่องนี้ เธอก็จะลืม แล้วมาทำสิ่งที่ควรทำ  แต่หลอกเด็กนี่เหนื่อยสุด ๆ เซ็งเลย

อย่างไรก็ตาม ไฮไลท์ไม่ได้อยู่ตรงนั้น วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เพิ่งรู้ว่าต้องรอแกร่วมากเลยอ่ะ หกโมงก็ยังส่งไม่ได้  พาเค้าเตะบอลถึง 18.30 น. แม่ก็พาเพื่อน ๆ กลับมาตึกแล้ว เราก็จูงเค้าพาไปส่ง เค้าก็ไปยืนตัวแข็งอยู่ตรงมุมตึกสี่  พอเราเดินเข้าไปจะพามาส่ง เค้าก็วิ่งร้องไห้ไปทางโรงขยะ แล้วไปแอบอยู่ตรงมุมตึกนั้นอีก  ร้องไห้ฮือ ๆ เลย เราก็ตามไปปลอบให้เข้าบ้าน เข้าไปกอดเค้าก็เลิกร้อง  แต่พอบอกจะพาเข้าบ้าน เค้าก็ร้องอีก  ไม่รู้จะทำไงก็เลยอุ้มไปเลย พออุ้มเค้าก็หยุด แต่พอมาตรงรองเท้าแค่นั้นแหล่ะ  แผดเสียงบ้านแตก  เราเลยอุ้มไปส่งให้แม่เลย  ระหว่างส่งมอบ เราก็เปรยกับแม่ว่า "เกิดอะไรขึ้นคะ  วันใหม่ไม่ร้องไห้ตอนส่งมาเป็นปีกว่าแล้ว"  แม่ส่ายหน้าแล้วพึมพำว่า "บางทีไปอยู่กับพี่แล้วพี่ตามใจ..." แล้วก็หยุดอยู่แค่นั้น  คล้ายจะบอกว่าเราตามใจเค้ามากไป เค้าเลยไม่อยากกลับเข้าบ้าน  ระหว่างนั้นคุณวันใหม่เธอก็ร้องไห้แบบแผดเสียงลั่น  ร้องเรียก "พี่บิ๊ก ๆ ๆ ๆ " ตลอดเวลาจนน่าสงสาร  แถมยังดิ้นแดะตัวประมาณว่า จะต้องดิ้นให้พ้นแม่ให้ได้อ่ะ  เราเลยรู้หน้าที่รีบบอกลาเค้าแล้วเดินไปที่รถเลย  แน่นอนว่าเสียงแผดลั่นของเธอได้ยินชัดเจน ร้องเรียกชื่อเราอยู่นั่นแหล่ะ 

แต่ภาพที่ดราม่ามากก็คือ ตอนเราสตาร์ทรถแล้วเริ่มเคลื่อนออกจากที่จอด ภาพที่เห็นคือ เธอสะบัดจนหลุดจากแม่แล้ววิ่งตามรถเรา ปากก็ร้องเรียก "พี่บิ๊ก ๆ ๆ ๆ "  เหมือนในละครเปี๊ยบ สะเือนใจจัง ต้องรีบขับรถออกไปอย่างเร็วที่สุด

กลับถึงบ้านก็ยังงง ว่าเธอเป็นอะไร  หลังจากเลิกร้องไห้ตอนส่งบ้านมาปีกว่า ๆ ได้แล้ว วันนี้กลับมาร้องไห้อีก แต่สันนิษฐานว่า คงจะเสพติดอิสระภาพแหล่ะ พอได้ออกมานอกบ้านแล้วก็ไม่อยากกลับ เหมือนอย่างตอนไปสวนรถไฟไง   คิดดังนั้นแล้วก็โทร.หาครูนกทันที เล่าเหตุการณ์ให้ครูนกฟัง ครูนกก็วิเคราะห์อย่างเดียวกัน ว่าวันใหม่เธอค่อนข้างเป็นตัวของตัวเอง แล้วก็ชอบออกมาทำกิจกรรมข้างนอก  แต่สิ่งที่เรากังวลคือ คำพูดของแม่ตอนส่งมอบ กลัวว่าแม่จะเข้าใจว่า เราตามใจวันใหม่มาก  เลยบอกครูนกเรื่องนี้ โชคดีครูนกบอกว่า  ได้สังเกตวิธีการที่เราเลี้ยงวันใหม่ ว่าค่อนข้าง strict กว่าพี่คนอื่น ๆ ด้วยซ้ำ  โชคดีมีครูนกช่วยยืนยันให้  แต่ครูนกน่ารักมาก บอกว่าจะหาคำตอบให้ว่าทำไมวันใหม่ถึงร้องไห้อีก

จบวันแบบ งง ๆ

Create Date : 24 กรกฎาคม 2556
Last Update : 17 สิงหาคม 2556 21:38:48 น.		0 comments
Counter : 344 Pageviews.
Share Tweet