17 พฤศจิกายน 2021 ไจแอนท์

 

๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๖๔ // 2021年11月17日 // November 17, 2021 สวัสดีค่ะ สุวจังมาแล้วนะ  วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของพี่ป๋า พี่แอนท์ ไจแอนท์ หมาสุดที่รักของฉัน  ถ้าเขายังอยู่ ปีนี้เขาจะมีอายุครบ 16 ปี แต่ว่า เขาก็ไม่ได้อยู่แล้ว  2 ปีแล้ว ที่ฉันไม่ได้ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ทเดย์ให้กับเขาเลย ฉันไปร้องเพลงนี้ให้เขาฟังตรงหน้าหลุมเขามาสองปีแล้ว บอกเขาว่า"ขอให้ไจแอนท์วิ่งเล่นให้สนุกสนานนะครับ" น้ำตาจะไหลเลย พอพูดแบบนั้น  คิดถึงเขา อยากเห็นเขาวิ่งเล่นและสดใสตลอดไป นี่เป็นภาพในความทรงจำของฉัน ที่เมื่อนึกถึงเขาทีไร ก็จะนึกถึงความสดใส ความสดใสของเขา เป็นพลังให้ฉันมีความสุขในทุก ๆ วัน  แต่ว่า ความสดใสนั้นได้หายไปจากฉันแล้ว พลังของฉันก็เลยเริ่มลดน้อยลง เขาเป็นหมาตัวเดียวที่ฉันรักมาก  ในชีวิตนี้ ฉันก็เลี้ยงหมามาหลายตัว แต่ที่รักมากก็คือไจแอนท์ รักมาก รักเดียว รักที่สุด คือ ไจแอนท์เพียงตัวเดียวเท่านั้น  เพราะเขาน่ารัก เขานิสัยดี เขาไม่ค่อยดื้อ เขาเชื่อฟัง เขาเป็นลูกชายที่ดี เขาว่านอนสอนง่าย เขาเลี้ยงง่าย เขารักฉัน และฉันก็รักเขาเช่นกัน  ทุกวันนี้ เวลาที่ฉันอ่านหรือดูคลิปต่าง ๆ เกี่ยวกับคนที่สูญเสียสัตว์เลี้ยงไป ฉันเข้าใจพวกเขาเลย เข้าใจความรู้สึกของพวกเขา เข้าใจเลยว่าพวกเขาเสียใจมากแค่ไหน เพราะฉันเองก็ไม่แตกต่างจากพวกเขา แอนท์จากฉันไปในวันที่ 25 สิงหาคม 2563 ก็คือปีที่แล้ว วันนี้ฉันจะมาเขียนว่า ฉันผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาได้ยังไง และใช้เวลานานมั้ยสำหรับการทำใจในการสูญเสียสัตว์เลี้ยงอันเป็นที่รักไป ก่อนอื่น ในระยะแรก ฉันต้องบอกแบบนี้ว่า หมาของฉัน ฉันเลี้ยงด้วยระบบปิด  ระบบปิดก็คือ เลี้ยงแบบจำกัดบริเวณ เลี้ยงให้อยู่แต่ในบริเวณบ้าน ไม่ได้เลี้ยงแบบระบบเปิด คือ ปล่อยไปข้างนอกให้เป็นอิสระ ฉันไม่ทำแบบนั้น เพราะ 1.ฉันกลัวหมาของฉันจะได้รับอันตราย เช่น รถชน สัตว์ตัวอื่นทำร้าย คนมาทำร้าย 2.ฉันเกรงใจคนอื่น ๆ เพราะกฎของการอยู่ร่วมกันในสังคม เราต้องคำนึงถึงความรู้สึกของคนด้วยกันมาก่อนเป็นอันดับแรก  เพราะฉะนั้น ฉันก็ต้องรับผิดชอบด้วยการเลี้ยงสัตว์เลี้ยงด้วยระบบปิด ไม่ว่าจะเป็นหมาหรือแมว  คือเลี้ยงให้อยู่แต่ในบริเวณบ้านของตัวเอง จะไม่มีทางไปรบกวนบ้านคนอื่น หรือไปอยู่ตามข้างทาง ถนน หนทางใด ๆ เด็ดขาด เพราะฉะนั้น ฉันจะไม่มีปัญหาในเรื่องของการเลี้ยงหมาเลี้ยงแมว แล้วทำให้สังคมเดือดร้อนเลย เอาจริง ๆ แล้ว แทบไม่มีใครรู้เลยด้วยซ้ำว่าฉันเลี้ยงหมาเลี้ยงแมว  กลับมาที่เรื่องของการทำใจกับการสูญเสียสัตว์เลี้ยงกันต่อ พาไปนอกเรื่องแล้ว 555555555555 ฉันจะบอกว่า ด้วยความที่ฉันเลี้ยงแอนท์แบบระบบปิด เพราะฉะนั้น ฉันก็จะรับรู้ความเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ ในร่างกายของแอนท์ในทันที เพราะฉะนั้น เริ่มแรก ฉันร้องไห้ก่อนที่แอนท์จะตายด้วยซ้ำ  คือร้องนำมาก่อนแล้ว 2 เดือน คือแบบ มันรู้เลยว่าแอนท์ใกล้จะจากฉันไปแล้ว คือแอนท์ไปตอนเดือนสิงหา ฉันร้องไห้มาตั้งแต่เดือนมิถุนา คือร้องนำมาเลย เพราะมาเดือนกรกฎา นี่บ้าเลย นั่งกับแอนท์ คือร้องตลอด ห้ามน้ำตาไม่ได้ แล้วปกติ ฉันจะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น ทีนี้ แม่มาเห็น แม่มาถาม"เป็นอะไร" ฉันบอก"กลัวแอนท์ตาย"  แม่บอก"แล้วเราไม่ตายหรือไง"  555555555555555555 ถึงแม่จะพูดแบบนั้น แต่ทำไมรู้มั้ย?  พอวันแอนท์ตาย แม่อาการหนักกว่าฉัน 555555555555555 ทุกวันนี้ เขาพูดถึงแอนท์ ก็ยังเสียงสั่นอยู่เลย  คือฉันร้องนำมาตั้งแต่ก่อนที่แอนท์จะตาย ก็คือร้องมาตั้งแต่ที่เห็นสภาพแอนท์แบบว่า แก่มากเลย รู้สึกว่าแอนท์แก่ง่อมมากกว่าเดิม แล้วไม่กี่วันต่อมา แอนท์ก็เหมือนจะไม่สบาย ดูสับสนกับร่างกาย จากนั้นก็ป่วย เริ่มกินข้าวไม่ได้  จากนั้นก็เดินไม่ไหว ตามลำดับ โอ๊ย... พูดแล้วจะร้องไห้  ไม่เอา ไม่เอา ไม่ร้อง 55555555555555555 คือช่วงนั้น ฉันก็พยายามที่จะหาอ่านข้อความต่าง ๆ ในเน็ตว่า คนที่เขาเลี้ยงสัตว์เลี้ยง เขาทำใจกันยังไงนะกับความสูญเสีย แต่อ่านแล้ว ก็ไม่ช่วยอะไรฉันทั้งนั้น เพราะฉันเศร้าไปแล้ว คำพูดอะไรก็ช่วยฉันไม่ได้ ในเวลานั้น ฉันก็ได้แต่ร้องไห้ออกมา นอนก็ร้อง กินข้าวก็ร้อง กินไม่ลง คือแบบ แทบจะบ้า  คือแบบ พยายามตั้งสติ ก็ไม่ไหว พยายามที่จะบอกตัวเองว่า"เราต้องทำในแต่ละวันให้ดีที่สุด" "ใช้วันเวลาที่เหลืออยู่นี้กับแอนท์ให้ดีที่สุด" ฉันอยู่กับแอนท์มาตั้งแต่วันที่ 17 พฤศจิกายน 2548 จนถึงวันที่ 25 สิงหาคม 2563 เชื่อมั้ย ไม่มีวันไหนที่เราไม่เคยได้อยู่ด้วยกัน เราเห็นหน้ากันตลอด เรากอดหอมกันตลอด  เกือบ 15 ปี ที่ฉันมีแอนท์ แล้วจู่ ๆ จะต้องไม่มี ฉันก็ทำใจยาก ในช่วงเวลาเดือนมิถุนายน กรกฎาคม สิงหาคม ที่ร้องไห้มา จนวันที่แอนท์จากไปแล้ว  กันยายน ตุลาคม พฤศจิกายน ธันวาคมของปี 2020 ฉันก็ยังทำใจไม่ได้  พอนึกถึง พอเห็นภาพ ดูคลิป ก็ร้องไห้ ฟังเพลงเศร้า ก็ร้องไห้ ดูคลิป คนที่เสียหมาเสียแมวไป ก็ร้องไห้ คือความรู้สึกมันเหมือนกับคนที่ไม่มีหัวใจไปแล้ว มีแต่ร่างกายที่เราต้องทำหน้าที่ต่าง ๆ เหมือนเดิม คือเราต้องเลี้ยงแมวที่เหลืออีก 12 ตัวเหมือนเดิม ให้ความรัก การเอาใจใส่กับพวกเขาเหมือนเดิม แต่หัวใจที่มันแหลกสลาย มันก็ยังคงเป็นอยู่แบบนั้น เหมือนกับว่าฉันก็ยังคงไม่สามารถที่จะนำหัวใจนั้น มาประกอบให้กลับมาเป็นรูปร่างเหมือนเดิมได้  ตอนนั้น ฉันก็คิดนะ ฉันจะผ่านช่วงเวลาเหล่านี้ไปได้ยังไง มันทรมานเหลือเกิน วันที่แอนท์ตาย แม่รู้เลยว่าฉันจะทุกข์มากที่สุด น้องสาวฉันยังไม่มากเท่าฉัน แต่ฉันคือ ทุกคนรู้เลยว่า ฉันรักแอนท์มาก และแอนท์ก็รักฉันมาก วันที่แอนท์ตาย ฉันหมกตัวอยู่ในห้อง แม่เดินเข้ามาถาม"ส้ม เป็นไงบ้างล่ะ" "เหงา" ฉันบอกพร้อมกับนอนร้องไห้ มือปาดน้ำตา  "เหงาอะไร มีแมวอีกตั้ง 12 ตัว" แม่บอก "มันไม่เหมือนกัน" ฉันตอบแม่ คือ มันไม่มีอะไรแทนกันได้ ข้อความนี้ ฉันก็เคยอ่านมานะว่า ให้หาตัวใหม่มาเลี้ยง จะได้ทำใจได้ไวมากขึ้น เมื่อสูญเสียตัวเก่า แต่สำหรับฉัน ฉันบอกเลยว่า ไม่ใช่  เพราะมันไม่มีใครแทนที่กันได้ หมาแมวก็ไม่ต่างจากคน นิสัยแตกต่างกัน ความเป็นที่รัก อันดับที่ในหัวใจมันก็แตกต่างกัน ในช่วงเวลานั้น ตั้งแต่กลางปีที่แล้ว จนถึงหมดปี 2020 ฉันคิดมาตลอดว่า ฉันจะผ่านพ้นความทรมานนี้ไปได้ยังไงกัน เกือบ 15 ปีที่เคยมี จู่ ๆ มันก็ไม่มี เพื่อนที่ดีที่สุดของเรา จู่ ๆ ก็เดินหายออกไปจากชีวิต แล้วฉันจะทำใจอย่างไรดี? ฉันถามตัวเองแบบนี้ตลอดทุกวัน พอเริ่มเข้าสู่ปี 2021  ต้นปี ก็ยังคงคิดถึงและมีน้ำตาอยู่ พอกลางปี คิดถึง แต่ไม่มีน้ำตาแล้ว นาน ๆ ทีถึงจะร้องไห้ แต่พอรู้ว่าจะร้อง จะรีบหยุดน้ำตาทันที รีบกลั้นทันที อย่างเช่นวันนี้ เพราะฉันไม่อยากร้องไห้แล้ว  ฉันไม่อยากอ่อนแอแล้ว และฉันคิดไปเองว่า แอนท์คงจะไม่มีความสุข ถ้าเห็นฉันต้องเป็นทุกข์ เมื่อคิดถึงเขา แล้วฉันต้องร้องไห้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนี้ แอนท์คงเสียใจ เพราะฉะนั้น เมื่อมีใครมาเขียนว่าจะทำใจอย่างไร จากประสบการณ์ของตัวเอง ฉันก็คงตอบว่า"ให้เวลากับเวลา" นี่คือความจริงที่สุด แล้วเวลาการทำใจของแต่ละคน มันไม่เท่ากัน ภูมิต้านทานต่างกัน บางคนก็ทำใจได้ไว บางคนก็ทำใจได้ช้า แต่แน่นอนว่า วันที่ทำใจได้ ยังไงมันก็ต้องมาถึง  วันนี้ที่ฉันเขียน ถามว่า"ทำใจได้หรือยัง" ตอบว่า"ได้ แต่ไม่ทั้งหมด" หัวใจที่แตกสลายในวันนั้น ฉันก็นำมันกลับมาประกอบรูปร่างกลับมาเหมือนเดิมแล้ว แต่ถึงยังไง มันก็ยังคงมีรอยร้าวอยู่ดี ร่องรอยของความเจ็บปวดนั้น มันก็ยังคงมีอยู่ ฉันทำใจได้ในที่นี้ ก็คือ น้ำตาอาจจะมีบ้างนาน ๆ ที หรือบางที ก็อาจจะคิดว่าอยากให้แอนท์ยังคงอยู่ตรงนี้เหมือนเดิม ก็คิดแค่นั้น แต่ว่าฉันไม่เศร้าโศกอะไรอีกแล้ว ฉันไม่ถึงกับว่า ใจจะขาด ฉันจะอยู่ไม่ได้อีกแล้ว  ฉันไม่คิดอะไรแบบนั้นอีกแล้ว แต่ปีที่แล้ว ฉันยังคิด ตอนนี้ ฉันไม่คิดอีกแล้ว เพราะฉันได้ปล่อยแอนท์ไปแล้วอย่างแท้จริง เมื่อคิดว่า "การที่ให้แอนท์นอนหลับพักผ่อนแบบนั้น มันก็คงจะดีกว่าที่ให้แอนท์ต้องฝืนทนอยู่กับร่างกายที่เสื่อมสภาพ"  พอคิดได้แบบนั้น ฉันเหมือนได้ปลดล็อคความรู้สึก ก็เลยทำให้ฉันสบายใจมากขึ้น ฉันปลอบใจตัวเองว่า"ช่วงเวลาที่ผ่านมา ฉันกับแอนท์มีความสุข" สุขจนล้น 555555555555555  เราวิ่งเล่นกันมามากแล้ว และแอนท์ก็ทนฟังฉันร้องเพลงมาหลายปีแล้ว 5555555555555 ถึงเวลาแล้วที่แอนท์ต้องส่งไม้ต่อให้กับพวกบรรดาแมวอีก 12 ตัวที่เหลือของฉัน  เพราะฉะนั้น ถึงเวลาที่แอนท์ต้องพักผ่อนแล้ว แอนท์มอบความสุขให้ฉันมามากพอแล้ว เพราะฉะนั้น ใครที่ยังทำใจไม่ได้ในเวลานี้ ไม่เป็นไร  สักวันนึง คุณก็จะทำใจได้เอง   คุณไม่มีวันลืมเขาหรอก คุณยังมีน้ำตาอยู่บ้างเมื่อคิดถึงเขา แต่คุณจะไม่เศร้าอีกต่อไป เมื่อถึงเวลาที่คุณทำใจได้แล้ว เมื่อถึงวันนึง คุณจะรู้ตัวได้เองว่า คุณกับสัตว์เลี้ยงอันเป็นที่รัก ได้เดินทางมาจนสุดทางแล้วจริง ๆ มันไปต่อไม่ได้แล้ว ฝืนอะไรไม่ได้อีกแล้วกับเงื่อนไขนี้  เพราะฉะนั้น คุณก็ต้องปล่อยมือจากเขาไปในที่สุด แล้วแต่ ใครอยากเลี้ยงตัวใหม่ เพื่อลืมตัวเก่า ก็แล้วแต่ แต่ฉันไม่เลี้ยงแล้ว พอแล้ว 555555555555555555 มีแมวอีก 12 ตัว ชีวิตก็ปั่นป่วนมากพอแล้ว อีกอย่าง ฉันก็สัญญากับแอนท์ไว้แล้วด้วยว่า "แอนท์จะเป็นหมาตัวสุดท้ายที่ฉันจะเลี้ยง" ฉันก็อยากจะทำตามสัญญานั้นที่ได้ให้ไว้  ตอนนี้ แอนท์ของฉันกลายเป็นต้นมะลิแล้ว ฉันไปหาเขาทุกวัน เขาก็นอนอยู่ในนั้น เย็นสบาย  ป่านนี้ ก็คงฝันหวานว่าได้วิ่งเล่น เพราะเขาชอบวิ่งเล่น เขาสนุกกับการได้วิ่งเล่น  ขอบคุณที่แอนท์เกิดมาเพื่ออยู่เป็นเพื่อนกับฉันมาเกือบ 15 ปี ขอบคุณที่ทำให้ฉันไม่เหงาเลย ฉันมีความสุขทุกวัน ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้กลายเป็นที่รัก แม้จะเป็นที่รักของหมา แต่ฉันก็ยังได้เป็นที่รัก  ได้รู้สึกว่า"ฉันก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีค่า"เหมือนกัน  ขอบคุณมากนะครับ ลูกชายของแม่  แม่รักหนูมากนะ ขอบคุณที่เป็นเด็กดีมาโดยตลอด อภิชาตบุตรของแม่ แม่ภูมิใจที่มีหนูเป็นลูก  แม่ไม่รู้จะพูดยังไงดี จะบอกว่า อยากให้หนูกลับมาเกิดเป็นคน เกิดเป็นลูกของแม่ แม่ก็พูดแบบนั้นไม่ได้ เพราะแอนท์ก็รู้มาโดยตลอดว่า ทุกวันนี้แม่ก็ยังหาสามีไม่ได้เลยลูกเอ๊ยยยยย 55555555555555 แม่ยังหาพ่อให้หนูไม่ได้เลยลูกกกกก 55555555555555 มันหายากนะลูก แม่คิดว่า แม่หาหมา หาแมวตัวใหม่มาเลี้ยง ยังง่ายกว่าเยอะ  สุดท้ายนี้ รักแอนท์มากนะครับ  ไปล่ะ วันหลังจะมาเขียนใหม่นะ  ก่อนไป ฟังเพลงเก่าเพลงนี้ดีกว่า    "ทำด้วยหัวใจ" ไม่มีเหตุผล ไม่ขออธิบายใด ๆ  ขอเพียงบอกเธอว่าฉันนั้นจริงใจ กับสิ่งที่ฉันทำให้เธอ แม้ต้องจากกัน พร้อมความช้ำใจที่เจอ เหลือเพียงอย่างเดียว ที่ฉันจะขอเธอ ก่อนเธอนั้นเดินจากไป โปรดถามฉันสักคำก่อนว่า ฉันทำเช่นนั้นทำไม อาจดูไร้ค่า ไม่มีความหมายใด กับสิ่งที่ฉันทำทุกอย่าง แต่ฉันทำด้วยหัวใจและความรู้สึกที่ความรักคอยสั่ง โปรดรับฟังด้วยหัวใจ โปรดฟังทุกอย่าง อย่างคนที่มีรัก แล้วเธอจะเข้าใจ     Facebook Twitter

 

Create Date : 17 พฤศจิกายน 2564		0 comments
Last Update : 17 พฤศจิกายน 2564 16:45:57 น.
Counter : 205 Pageviews.
Share Tweet