๑๒ มีนาคม ๒๕๖๔ // 2021年3月12日 // March 12, 2021


ดูรายการร้องข้ามกำแพง ตอนที่พี่นิโคลร้องเพลงกับลูกชาย
ฉันร้องไห้ไม่หยุดเลย 
ทำให้ฉันคิดถึงไจแอนท์ ลูกชายของฉัน

ฉันก็ไม่รู้ว่าชีวิตนี้ของฉัน จะมีโอกาสได้มีลูกมั้ย
แต่ฉันก็มีหมาแมวทั้ง 13 ตัวของฉันนี่แหละ ที่เป็นลูก ๆ ของฉัน
ถึงแม้จะไม่มีโอกาสได้เป็นแม่ของคน
แต่ได้มีโอกาสเป็นแม่ของหมาแมว ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีมากแล้วสำหรับฉัน
ที่ได้รู้ถึงความรักของความเป็นแม่
แม่ที่ทำเพื่อลูกและอยากเห็นลูกมีความสุข 
อย่างน้อย ฉันก็ได้กลายเป็นคนที่มีความหมายและมีคุณค่าขึ้นมาบ้าง
ขอบคุณนะลูกนะ 



เดี๋ยวนี้ ฉันไม่ค่อยจะได้เข้ามาเขียน blog บ่อยเหมือนเมื่อก่อน
1.คือไม่ค่อยมีเวลา ยังจัดสรรเวลาไม่ค่อยได้
2.คือ... ตรอมใจ เป็นทุกข์ ฉันก็เลยไม่รู้ว่าจะเข้ามาเขียนเรื่องอะไรดี
วัน ๆ ก็วนเวียนแต่เรื่องหมาแมว ไม่มีเรื่องอื่นที่จะเขียน

เรื่องอื่น ๆ ฉันก็ยังติดตามเหมือนเดิม ละคร เพลง รายการ ฟุตบอล
แต่ก็ไม่สามารถทำให้ฉันมีความสุขล้นได้เท่ากับการที่ได้อยู่กับสิ่งที่ฉันรัก
สิ่งที่มีตัวตนที่ฉันสามารถสัมผัสได้จริงในเวลานี้ นั่นคือ แมวของฉันทั้ง 12 ตัว
สิ่งเหล่านี้ ทำให้ฉันมีความสุขและมีกำลังใจที่จะอยู่ต่อไป
นอกนั้น ฉันไม่มีเหตุผลอะไรเหลือให้อีกแล้วสำหรับโลกใบนี้้ 

วัน ๆ ฉันก็วนเวียนอยู่แค่นี้แหละ ดูแลแมว 12 ตัว
จากนั้น ก่อนนอนก็คิดแต่ว่า... จะมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ยืนยาวได้อย่างไร
เพื่ออยู่ดูแลแมวทั้ง 12 ตัวนี้ ส่งทุกตัวไปให้ถึงฝั่ง
และก็คิดถึงอดีต ความทรงจำที่สวยงามของตัวเอง
คิดถึงวัยเด็ก คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงอ้อมกอดของพวกเขา
ฉันไม่ได้กอดกับพวกเขามานานมากแล้ว
นานจนฉันลืมไปแล้วว่า การได้กอดกับคนที่เรารักและรักเรา มันเป็นยังไง
คิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ คิดถึงบ้านของเรา 
คิดถึงในหลวงรัชกาลที่ 9
คิดถึงในสถานที่ที่ฉันเคยเดินจากมา ตอนเด็กมันงดงามกว่านี้
และคิดถึงไจแอนท์ ลูกชายที่รักของฉัน  

ฉันเหนื่อยกับโลกใบนี้เหลือเกิน 
แต่ยังคงต้องอยู่ต่อเพื่อแมวที่เหลือ 12 ตัว
หลังจากนี้ ฉันไม่มีเหตุผลอะไรอีกแล้ว  
แต่ไม่ต้องห่วง ฉันยังต้องอยู่อีกนาน เพราะแมวมีอายุขัยประมาณ 16-18 ปี 

ฉันเหนื่อยกับโลกใบนี้ เพราะฉันรู้สึกว่าฉันไม่เหมาะกับโลกใบนี้
แต่ถึงจะคิดว่าไม่เหมาะ แต่ก็ต้องอยู่ต่อไป
ก็น่าจะประมาณอายุ 50 แมวที่ฉันเลี้ยงก็ไปถึงฝั่งครบทุกตัวแล้ว
ถ้าวันนั้น ยังมีเหตุผลเหนี่ยวรั้งฉันเอาไว้ได้ 
ฉันก็ยังคงอยู่ แต่ถ้าไม่มี ฉันก็ไม่มีแล้ว 

สำหรับยามะพี ฉันก็ยังติดตามอยู่เหมือนเดิม 
เขามีทวิตเตอร์ มีเว็บไซต์เป็นของตัวเอง
ก็ดีใจนะคะ ที่เพื่อนมีความสุข ยังคงสุขสบายดี
ขออวยพรให้เพื่อนประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะคะ  

ฉันไม่รู้จะเขียนอะไรอีกแล้ว
ขอโทษที่เขียนเรื่องอะไรก็ไม่รู้
ฉันคงเครียดมากเกินไป 
หรือไม่ ... ฉันก็คงคิดถึงสิ่งอันเป็นที่รักของฉันมากเกินไป
คิดถึงคนที่ฉันรักและเขาก็รักฉัน รักฉันอย่างหมดหัวใจ
หนึ่งคือ พ่อแม่บุญธรรมของฉัน
สองคือ หมาสุดที่รักของฉัน
คิดถึงวันเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน
ไม่รู้ว่าพวกเขาจะรับรู้ได้หรือไม่ แต่ฉันอยากจะบอกให้รู้ไว้ว่า
"ฉันมีความสุขมากที่ครั้งหนึ่งในชีวิต
เราเคยได้อยู่และได้สร้างความทรงจำร่วมกัน 
ความรักและความทรงจำเหล่านั้น ยังคงอยู่กับคนที่ยังอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้
นั่นก็คือฉัน ฉันที่จะขอทำหน้าที่แบกรับความคิดถึงนี้
ความคิดถึงที่ไม่รู้จะหาคำใดมาบอกได้ว่า ...
ความคิดถึงนี้ มันเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหน
เพราะมันไม่มีสิ่งมีค่าใดในโลกนี้อีกแล้ว ที่จะแลกความสุขเหล่านั้นของฉันกลับมา
ไม่มีเลย 
ฉันต้องอยู่อย่างอดทน อยู่อย่างเข้มแข็ง อยู่ด้วยความคาดหวัง
หวังว่าเราจะได้พบเจอกันอีก
ขอให้พ่อกับแม่มีความสุข
ขอให้ไจแอนท์มีความสุข
ฉันจะขอแบกรับความเจ็บปวดนี้เอาไว้เอง
แบกมันต่อไปบนโลกใบนี้ จนกว่าจะถึงวันที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง
แล้วเจอกันนะ"  

ฉันหยุดคิดถึงทุกคนไม่ได้หรอก 
หยุดคิดถึงความรักแท้ที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของตัวเองไม่ได้
นี่แหละคือของขวัญที่ล้ำค่าของฉันที่สวรรค์มอบให้ฉัน
อย่างน้อย ก็เคยมีพ่อแม่ที่รักฉัน
เคยมีหมาที่รักฉัน 
อย่างน้อยเกิดมา ก็ยังมีคนรัก มีหมารัก ยัังมีค่า  
และตอนนี้ก็ยังมีแมวอีก 12 ตัวที่รักฉัน ขอบคุณนะ 

ดึกแล้ว 
เตรียมตัวไปนอนดีกว่า 


 

Facebook