๒๕ สิงหาคม ๒๕๖๔ // 2021年8月25日 // August 25, 2021


วันนี้เป็นวันครบรอบ 1 ปีที่พี่แอนท์ หมาสุดที่รักของฉัน
จากฉันไปตลอดกาล หลับฝันดีไปตลอดกาล
ไปวิ่งเล่นบนสวรรค์ เป็นหมาหนุ่มตลอดกาลอยู่บนนั้น 

เป็นเวลา 1 ปีเต็มแล้วที่ฉันไม่เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง
ไม่ได้กอด ไม่ได้หอม ไม่ได้ลูบขน ไม่ได้ตัดเล็บ ไม่ได้อาบน้ำให้เขาเลย
ไม่ได้เทอาหารให้เขากิน ไม่ได้ต้มตับ ต้มไก่ให้เขากิน
ไม่ได้จูงเขาวิ่งเล่นไปด้วยกัน 
ไม่ได้แกล้งจ๊ะเอ๋กับเขาเลย
ไม่ได้เห็นเขาทำท่าบิดขี้เกียจและหาว
ไม่ได้เห็นเขาทำตาหรี่ ๆ เหมือนคนแก่ที่ตาพร่ามัว มองอะไรไม่ค่อยชัด
ไม่ได้จับมือกับเขา ไม่ได้แกล้งเขา 
ไม่ได้ทำกิจกรรมอะไรร่วมกันกับเขาอีกเลย
ไม่ได้เรียกชื่อเขาอีกเลย ไม่ได้เห็นเขากระดิกหางรัว ๆ ให้ฉันอีกเลย
ไม่มีอะไรอีกเลย มีแต่ความว่างเปล่า มีแต่ความทรงจำ
มีแต่หลุมที่ฝังเขาเอาไว้ และมีกระถางต้นมะลิอยู่บนหลุม
มีแค่นั้นเองจริง ๆ

คิดถึงเขาทุกวัน รู้สึกเหงา 
แต่วันนี้ไม่ได้ร้องไห้หรอกนะ 
เพราะวันอื่น ๆ ก็ร้องไปแล้ว 555555555555555555
เวลาที่คิดถึงเขามาก ๆ เวลาที่เงียบมาก ๆ 
บางที มันก็เผลอร้องไห้ออกมาอย่างง่ายดาย
แต่วันนี้ ไม่ร้อง 

วันนี้ ฉันไม่ร้องไห้
แต่ท้องฟ้า ร้องไห้แทนฉันแล้ว
ฝนตก  55555555555555555555 

ฉันรักเขามาก และเขาก็รักฉันเช่นกัน
เขาเองก็รู้ว่า ฉันรักเขามากแค่ไหน
ในวันที่มีชีวิตอยู่ ฉันก็ทำดีกับเขาทุกวัน รักและดูแลเขาทุกวัน
ฉันไม่มีอะไรที่จะเสียดายเลย
แต่ถามว่าอยากย้อนเวลากลับไปมั้ย
อยากกลับไป ไม่ใช่ว่ากลับไปแก้ไขอะไร
แต่อยากกลับไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอีก 
อยากให้ชีวิตของฉัน มีพี่แอนท์อีก เพราะนั่นคือชีวิตที่มีความสุข 

น่าแปลกเนอะ ทั้งที่พี่แอนท์ก็เป็นแค่หมา
หมากับคน มันคนละอย่างเลย เขาเรียกว่าอะไรอ่ะ?
คือคนละสังคม ฉันเป็นคน แอนท์เป็นสัตว์
แต่ก็แปลก ทำไมเราถึงรักกันก็ไม่รู้ 
มันเป็นเรื่องที่วิเศษมาก มหัศจรรย์มาก ในความคิดฉัน

รักแบบ ไม่รู้จะอธิบายยังไง
เหมือนเขาเป็นเพื่อนของเรา เพื่อนที่สนิท
เพื่อนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน
เวลาที่เราทุกข์ เขาก็อยู่กับเรา เวลาที่เรามีความสุข เขาก็อยู่กับเรา
เวลาที่เราลำบาก เขาก็ทนลำบากกับเราได้ 
เวลาที่เราเล่นสนุก เขาก็พยายามสนุกไปกับเราทุกครั้ง ไม่เคยรำคาญเราเลย 

เขาเป็นเพื่อน เป็นครอบครัว เป็นสิ่งที่มีค่าในชีวิตของฉัน 
แล้วพอสิ่งนี้มันหายไป ฉันก็เลยรู้สึกเหงา เหงามาก
แล้วมันไม่มีใครรู้ว่าในวันข้างหน้า เราจะได้พบเจอกันอีกหรือเปล่า
ตรงนี้แหละ มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกคิดถึงและเหงามาก 

ถ้าหากมีคำสัญญา มีการพิสูจน์ว่า
"เราจะได้พบเจอกันอีกครั้งอย่างแน่นอน"
1 ปีที่ผ่านมา ฉันคงไม่ต้องร้องไห้ เสียน้ำตาไปมากมายขนาดนั้น

เกือบ 15 ปีที่อยู่ด้วยกันมา มันก็น่าเสียดายเนอะ
หมาแมวมีอายุสั้นกว่าคน
คนเรา อายุเฉลี่ยอยู่ที่ประมาณ 80 ปี
แต่หมา อายุเฉลี่ยอยู่ที่ 15-16 ปี
ส่วนแมว อายุเฉลี่ยอยู่ที่ 17-18 ปี
มันน่าเสียดาย ถ้าหากเป็นคน แอนท์คือเด็กวัยรุ่นคนนึงอายุ 15 ปี
วัยกำลังโต กำลังเรียนรู้ กำลังจำ กำลังจะเติบโต
เราในฐานะพ่อแม่ ก็จะได้เฝ้าดูเขาเติบโตต่อไปเรื่อย ๆ

แต่ว่าในความเป็นจริง แอนท์คือหมา 
มันไม่มากไปกว่านี้อีกแล้ว มันสุดทางแล้วจริง ๆ คือ 15-16 ปี 
ต่อให้มากไปกว่านี้ หมาก็ไม่อายุเกินไปกว่า 18-19 ปี 
ฉันคิดว่า ในยุคสมัยนี้ หมาแมวมีความใกล้ชิดกับคนมากถึงขนาดนี้
ถ้าหากว่า หมาแมวได้มีชีวิตอยู่ต่อไปให้ใกล้เคียงกับคน
แอนท์อยู่ต่อไปจนอายุ 70-80 ปี 
ฉันว่า แอนท์น่าจะพูดคุยกับฉันได้อย่างแน่นอน 5555555555555

อยู่มาก ก็รู้มาก 
หมาแมวพวกนี้ 55555555555555555555555 

แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ พวกมันอยู่กับคนได้แค่นี้จริง ๆ
ไม่เกิน 20 ปี พวกมันก็บอกลาเราแล้ว บอกลาเจ้าของ 
เพราะมันสุดทางของพวกมันแล้วจริง ๆ

ฉันขอบคุณแอนท์ทุกวัน ในวันที่เขายังมีชีวิตอยู่
ฉันบอกเขาว่า ขอบคุณนะครับที่เกิดมาอยู่เป็นเพื่อนกับแม่ ทำให้แม่ไม่เหงาเลย
กับพวกบรรดาแมวทั้ง 12 ตัวของฉัน ฉันก็บอกแบบนี้กับพวกมันเช่นกัน

ขอบคุณที่ทำให้ฉันไม่รู้สึกเหงาเลย เมื่อมีพวกมันอยู่
ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้สึกมีพลัง อยากจะสู้กับปัญหาที่เข้ามา 
ขอบคุณที่ทำให้ฉันอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้
เพราะฉันรู้ว่าฉันต้องอยู่ต่อไปเพื่ออะไร ก็เพราะมีพวกมันนี่แหละ
ทำให้ฉันได้รู้ความหมายเหล่านั้น 

ถึงแม้ว่า เมื่อฉันพูดอะไรไปแล้ว พวกมันจะโต้ตอบฉันไม่ได้
แต่พวกมันก็คอยรับฟังฉันทุกครั้งนะ 
พวกมันไม่เคยเดินหนีหรือเมินเฉยกับฉันเลย

เวลาที่ฉันพูดคุยกับคน อยากพูด อยากระบาย อยากปรึกษา
หลายครั้ง คนเหล่านั้นก็ไม่อยากฟังฉัน เดินหนีฉัน เมินเฉยฉัน
แต่!! หมาแมวของฉัน ไม่เคยหนีฉันเลย
พวกมันรับฟังและนั่งข้าง ๆ ฉัน
บางตัวก็มานอนหลับใกล้ ฟังจนหลับ 555555555555555555
บางตัวก็มาเลียตัว เลียขน อยู่ใกล้ ๆ 
คือพวกมันไม่เคยหนีฉันเลย 
พวกมันทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันมีสิ่งมีชีวิตคอยอยู่เคียงข้างฉัน
ฉันไม่ได้เป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ตัวคนเดียวในโลก 
ฉันรู้สึกอบอุ่น ถึงแม้จะไม่มีอ้อมกอดจากคนด้วยกัน
แต่ฉันได้กอดหมาแมวของฉัน มันก็ทดแทนกันได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ไม่รู้สึกว่าคุณค่าของมันจะน้อยกว่าแต่ประการใด 
ฉันมีพลังบวก มีแรงที่จะสู้ต่อไป 

คนอื่น ๆ ที่มีคนอยู่เคียงข้าง ฉันดีใจกับพวกเขานะ
ส่วนฉัน ตั้งแต่ที่พ่อแม่จากฉันไป ฉันก็ไม่มีคนอยู่เคียงข้างแล้ว
ก็มีหมาแมวพวกนี้แหละที่อยู่กับฉัน 
อย่างน้อยก็มีพวกมัน ถ้าที่ผ่านมา ฉันไม่มีพวกมัน
ฉันกล้าพูดได้เลยว่า
วันนี้ ตอนนี้ จะไม่มีคนที่ชื่อส้ม สุวดี มานั่งเขียน blog อยู่ตรงนี้หรอก 

กำลังใจคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
ที่จะทำให้คน ๆ นึงมีพลังที่จะอยู่ต่อไปได้
ถึงแม้ฉันจะไม่มีกำลังใจจากคน
แต่ฉันมีกำลังใจจากหมาแมวของฉัน
ฉันก็พอใจแล้ว เพราะมันก็ให้พลังไม่แตกต่างกันเลย 

หมาแมวของฉัน ที่ผ่านมา มี 13 ตัว
1 ปีที่ผ่านมา กำลังใจหายไป 1 ตัวก็คือพี่แอนท์
แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้ยังเหลืออีก 12 ตัว 
กำลังใจเต็มเปี่ยมมากครับพี่แอนท์ พี่แอนท์ไม่ต้องห่วงแม่ 
สู้ต่อไปแน่นอนครับ 

ขอให้แอนท์ ลูกชายของแม่ มีความสุขมาก ๆ นะครับ
เป็นหมาหนุ่มตลอดกาล
วิ่งเล่นอยู่ในที่ที่มีความสุขตามแต่ที่ใจของลูกปรารถนา
ขอให้ลูกของแม่ กินอิ่ม นอนหลับฝันดี ไม่เจ็บไม่ป่วย
ไม่ทุกข์ใจ มีแต่ความสุขเสมอ
และเสียงเห่าหล่อ ๆ เท่ ๆ ของลูก
แม่ขอร้องว่าห้ามเห่าให้ใครฟังนะครับ เก็บไว้ให้แม่ฟังคนเดียวก็พอ
ลูกเป็นหมาที่มีเสียงหล่อที่สุด เท่าที่แม่เคยได้ยินเสียงหมาเห่ามา 

แม่รักลูกนะครับ 
แม่คิดถึงลูกเสมอ หวังว่าลูกจะคิดถึงแม่เช่นกัน
เราจะได้เจอกันอีกมั้ย นั่นเป็นเรื่องของโชคชะตาฟ้าลิขิต
เป็นเรื่องที่ทั้งแม่และลูก ไม่สามารถล่วงรู้ได้
อาจเป็นเรื่องโกหก เป็นเพียงการปลอบใจของคนที่ยังต้องมีชีวิตอยู่
เพื่อให้ก่อเกิดความหวังขึ้นมาในใจว่าสักวันเราจะได้พบกัน
แม่ไม่รู้ มันอาจเป็นเรื่องโกหกก็ได้
แต่วันเวลาและความทรงจำที่เราได้อยู่ด้วยกันมาเกือบ 15 ปี
ตั้งแต่วันที่ 17 พฤศจิกายน 2548 จนถึงวันที่ 25 สิงหาคม 2563
ตั้งแต่วันแรกที่ลูกลืมตา จนวันสุดท้ายที่ลูกหลับตา
แม่อยู่กับลูกในทุก ๆ วันที่ผ่านมา นี่แหละคือเรื่องจริง

ขอบคุณนะครับที่ครั้งนึงเราเคยใช้ชีวิตร่วมกัน
แม่รักลูกนะ หมาที่แสนดีของแม่
ลูกชายสุดที่รัก อภิชาตบุตรของแม่ 
จะรักและคิดถึงลูกตลอดไป จนกว่าแม่จะไม่มีลมหายใจ  

 

Facebook
Twitter