28 กรกฎาคม 2021 ฉันรักเขา และเขาก็รักฉัน

 

๒๘ กรกฎาคม ๒๕๖๔ // 2021年7月28日 // July 28, 2021 เมื่อวานฟังเพลงนี้ แล้วร้องไห้    "วินาทีเดียวเท่านั้น" กว่าจะคบกัน รักกันตั้งกี่ปี บอกลาทั้งที วินาทีเดียวเท่านั้น ใบไม้ไม่ทันหล่นลงพื้น เราก็ต้องไกลกัน มันน่าเสียดาย อยากให้เธอรู้ ... เสียใจ กว่าจะคบกันมา ต้องใช้เวลาเท่าไร กว่าจะรักกัน มันนานแค่ไหน กว่าจะเข้าใจกัน และผูกและพันมากมาย กลับต้องถึงเวลาจากกันแสนไกล มองดูใบไม้ที่ร่วงลงมาสู่พื้น ไม่ช้าไม่นาน ยังมีใบใหม่ขึ้นมา เจ็บปวดข้างในหัวใจ ที่ต้องเอ่ยคำร่ำลา เพราะรู้ว่าคงไม่มีวันกลับมา กว่าจะคบกัน รักกันตั้งกี่ปี บอกลาทั้งที วินาทีเดียวเท่านั้น ใบไม้ไม่ทันหล่นลงพื้น เราก็ต้องไกลกัน มันน่าเสียดาย อยากให้เธอรู้ ... ฉันเสียใจ อยากหยุดยั้งวันเวลาให้ช้า ให้พอทำใจ จับมือฉันไว้นาน ๆ ได้มั้ย มองดูใบไม้ที่ร่วงลงมาสู่พื้น ไม่ช้าไม่นาน ยังมีใบใหม่ขึ้นมา เจ็บปวดข้างในหัวใจ ที่ต้องเอ่ยคำร่ำลา เพราะรู้ว่าคงไม่มีวันกลับมา กว่าจะคบกัน รักกันตั้งกี่ปี บอกลาทั้งที วินาทีเดียวเท่านั้น ใบไม้ไม่ทันหล่นลงพื้น เราก็ต้องไกลกัน มันน่าเสียดาย อยากให้เธอรู้ ... ฉันเสียใจ กว่าจะคบกัน รักกันตั้งกี่ปี บอกลาทั้งที วินาทีเดียวเท่านั้น ใบไม้ไม่ทันหล่นลงพื้น เราก็ต้องไกลกัน มันน่าเสียดาย ที่ต้องจากกัน น้ำตาที่มีเพื่อให้เธอรู้ ... ฉันเสียใจ ฉันยังรักเธอ   เพลงเพราะดี ตรงกับฉันเลย ร้องเพลงนี้ให้แอนท์ หมาสุดที่รัก ลูกชายสุดที่รักของฉัน  อภิชาตบุตร ชาตินี้ทั้งชาติ ฉันก็ไม่มีวันที่จะได้เจอหมาที่ดีอย่างแอนท์อีกแล้ว จริงเลยเนอะ กว่าจะรักกัน ใช้เวลาตั้งกี่ปี สำหรับฉันกับแอนท์คือ เกือบ 15 ปี เรารักและผูกพันกันมานานถึง 15 ปี แอนท์ไม่ได้เป็นแค่หมาตัวนึง แต่สำหรับฉัน แอนท์คือสิ่งที่มีคุณค่ามากสำหรับฉัน เมื่อฉันสูญเสียแอนท์ไป จึงรู้สึกเสียใจและเสียดายเป็นอย่างมาก เหมือนเสียสิ่งที่มีค่าสิ่งหนึ่งไป แล้วเราไม่สามารถที่จะหาสิ่งมีค่านี้ได้อีกแล้ว ในโลกใบนี้  แอนท์เปรียบเสมือนคนในครอบครัวของฉัน เหมือนเพื่อนสนิทที่รักมากที่สุด เหมือนลูกชายที่แสนดีที่สุด คิดถึงเขามาก  วันที่ 25 เดือนหน้า เดือนสิงหาคม ก็จะถึงวันครบรอบการจากไปของเขาแล้ว 1 ปีแล้วที่ฉันสูญเสียเพื่อนรักของฉันไปอย่างไม่มีวันกลับ  ไม่มีแล้ว ไม่มีอยู่ในชีวิตจริง ไม่สามารถกอดได้อีกแล้ว ทำได้แค่เพียงคิดถึงความทรงจำเก่า ๆ ที่เคยมีด้วยกันเท่านั้น  วันแรกที่เราได้เจอกันบนโลกใบนี้ 17 พฤศจิกายน 2548 และวันสุดท้ายที่เราได้อยู่ด้วยกันบนโลกใบนี้ 25 สิงหาคม 2563 มันไม่ใช่เวลาน้อย ๆ เลยนะ ไม่ใช่เลย  ตั้งแต่ฉันอายุ 18 จนฉันอายุ 33 ตั้งแต่วัยรุ่นจนถึงวัยผู้ใหญ่ ไม่มีอีกแล้ว หมาที่น่ารักของฉัน  ฉันรักเขา คิดถึงเขามาก  ฉันรักเขา และเขาก็รักฉัน  ทุกวันนี้ ฉันเห็นหมาตัวอื่น ๆ  ฉันก็หวนคิดถึงแอนท์ทุกครั้งเลย แต่ฉันก็คงไม่สามารถที่จะเลี้ยงหมาเพิ่มอีกแล้ว เพราะฉันให้สัญญากับแอนท์แล้วว่า ... "แอนท์จะเป็นหมาตัวเดียวและตัวสุดท้ายที่ฉันจะรัก ฉันจะไม่มีวันรักหมาตัวไหนอีกแล้วในโลกใบนี้" ฉันบอกแอนท์ไปแล้วว่า ... "ชีวิตที่เหลืออยู่ของแม่ แม่ก็มีแค่แมว 12 ตัวเท่านั้นที่แม่ต้องดูแลต่อไป ส่งทุกตัวไปให้ถึงฝั่ง เหมือนที่ส่งแอนท์ไป ทำให้จบอย่างสวยงามที่สุด" วันสุดท้ายในชีวิตของฉัน ฉันก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่า "แอนท์จะวิ่งมารับฉัน"  ฉันอ่อนไหวมาก ถ้าหากพูดถึงหรือนึกถึงแอนท์ น้ำตาไหล ร้องไห้ทุกครั้งเลย พยายามที่จะกลั้นน้ำตาแล้ว พยายามที่จะเข้มแข็งแล้ว แต่สุดท้ายก็อ่อนแอลงไปจนได้  นึกถึงเขาตอนเด็ก ตอนหนุ่ม ฉันไม่เป็นไร ฉันยังยิ้มได้ ยังมีความสุข แต่พอนึกถึงเขาตอนที่เขาแก่ วัยชรา และเริ่มล้มป่วยลง วันที่เขากินข้าวไม่ได้ วันที่เขาเจ็บปวดร่างกาย  ฉันรับไม่ได้ทุกที ฉันเสียใจที่ไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้เลย ต้องทนมองดูเขาเจ็บปวดแบบนั้น ทำได้เพียงแค่บรรเทาอาการไปวัน ๆ  ฉันไม่สามารถที่จะห้ามความชราของสิ่งมีชีวิตได้  ฉันเจ็บปวดที่ไม่สามารถที่จะทำให้เขากลับไปแข็งแรงได้ดั่งเดิม วิ่งเล่นกับฉันได้เหมือนเดิม ฉันเสียใจที่ช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย สองมือของฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย แม้แต่ตัวฉันเอง ก็ยังฝืนตัวเองไม่ได้  ฉันก็ยังต้องแก่ลงไปทุกวัน ทุกวัน  มันคือความจริงที่เราต้องพยายามทำใจยอมรับในเงื่อนไขของธรรมชาติข้อนี้  วันที่ร่างกายเขาเป็นแบบนั้น เขามองหน้าฉันแบบรู้สึกผิด เหมือนเขาเสียใจที่ทำให้ฉันต้องเหนื่อย เช่น เวลาที่เขาอาเจียน หรือขับถ่ายผิดที่ เพราะไม่สามารถคุมตัวเองได้ แต่ฉันบอกเขาไปว่า ... "ไม่เป็นไรนะครับแอนท์ แม่เต็มใจที่จะทำเพื่อหนูนะลูก ไม่เป็นไรลูก ขอแค่แอนท์ไม่เจ็บ ไม่ทรมาน แม่ก็พอใจแล้วนะครับ" เขียนอยู่นี่ น้ำตาก็จะไหลอีกแล้ว ถามตัวเองว่า"เรื่องราวระหว่างฉันกับแอนท์นี้ มันจบลงแล้วเหรอ?" เสียใจ ไม่อยากให้มันจบลงเลย อยากอยู่กับแอนท์อีก อยากดูแลแอนท์ตลอดไป แต่ว่า... ถ้าเราคิดอีกแง่มุมนึง เป็นแง่มุมที่ดี ก็คืออย่างน้อย ความตายก็ทำให้แอนท์หมดทุกข์ ไม่ทรมานกับความเจ็บปวดในร่างกายอีกต่อไป  แอนท์ได้พักผ่อนแล้ว แอนท์ไม่เจ็บปวดแล้ว แอนท์ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมาเป็นปีแล้วนะ  นี่คือสิ่งที่ฉันปรารถนาอยากจะเห็นมากที่สุดว่า"แอนท์ไม่เจ็บแล้ว" ในเวลานี้ แอนท์กลายเป็นต้นมะลิไปแล้ว ผลิดอกออกใบเยอะมาก  ฉันยังคงเดินไปหาเขาทุกวัน  ฉันรักเขามาก  หวังว่าเขาจะมีความสุข วิ่งเล่นสนุกสนานในที่ที่มีความสุข หวังว่าเขาจะกินอิ่ม นอนหลับฝันดี หวังว่าเขาจะรอฉันอยู่เสมอ  และหวังว่าเขาจะรักฉันเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง  ป.ล. ปกติ เดี๋ยวนี้ฉันจะไม่ค่อยอยากโชว์หน้าโชว์ตาของตัวเองนะ เพราะอาย ไม่สวย แก่แล้ว ไม่อยากโชว์ 5555555555555555 แต่อันนี้ ยกเว้นกรณีพิเศษ เพราะอยากโชว์รูปที่ถ่ายกับแอนท์ ลูกชายสุดที่รัก ความจริง มีมากกว่านี้อีก แต่ว่าอยู่ในคอมเครื่องเก่า ไม่รู้ว่าจะพังไปหรือยัง ถ้าพังนะ เสียดายรูปมาก  หวังว่าจะไม่พัง     Facebook Twitter

 

Create Date : 28 กรกฎาคม 2564		1 comments
Last Update : 28 กรกฎาคม 2564 16:10:25 น.
Counter : 692 Pageviews.
Share Tweet