ในชีวิตของนังคนนี้ ก็มีวีรกรรม ๒
ด้วยความที่ห้องเรามีบทสนทนาไปจนถึงละครให้เล่นค่อนข้างบ่อย บ่อยจนคุณบิดาไปถามอาจารย์ตอนพบผู้ปกครองว่า จะเล่นให้มันได้อะไรขึ้นมาหรือ ไอ้ละครเนี่ย - โถคุณป๊ะป๋าคงไม่ทราบว่านี่เป็นการเพิ่มภูมิต้านทานในสังคมให้ลูก ซ้อมๆ เล่นละครไว้น่ะดีแล้ว จะได้ดำรงชีวิตอยู่ในโลกได้ ปะเหมาะเคราะห์ดีอาจรุ่งในแวดวงการเมือง-นอกเรื่องอีกแล้ว ดังนั้นถ้ามีเวลาว่างจะชอบต่อบทกันเพราะเราที่ไปไหนไปกัน ๔ ตัว เอ๊ย ๔ คนอยู่แล้ว บรรดาฝูงหมูจึงแทบจะเป็นกลุ่มเดียวที่เตรียมการณ์กันมา เพราะแม้ว่าเราไม่ใช่กลุ่มที่เรียนท้อปวิชานี้ แต่พวกท้อปเขาก็คงไม่มาแนวแผลงๆ แบบเราหรอก มติของห้องเลยพร้อมใจกันโบ้ย เอ๊ย มอบหมายให้ฝูงหมูไปผจญภัยกันดาบหน้า แต่ไอ้เรื่องที่แต่งๆ กันมานั้นแนวคิดใช้ได้ แต่ภาษาและสำนวนต้องปรับปรุงกันหลายจุด
รอบแรกอาจารย์สุดที่รักของพวกเรา เราเรียกเธอว่าอาจารย์ป๊ะ แม้เธอเป็นหญิงที่มีความห้าวหาญและน่ารักมาก อยากเชิญให้มาเป็นหัวหน้าฝูงจริงๆ แต่นั่นไม่ใช่ที่มาของชื่อ เนื่องจากสมัยที่เรียนประโยคปฏิเสธ ถ้าภาษาอังกฤษมี No,...not. ฝรั่งเศสก็คงเป็น Non,...ne... pas. pas - ออกเสียงว่า "ป๊ะ" และคาบนั้นทั้งคาบก็ได้ยินแต่คำว่า ป๊ะ ป๊ะป๊ะป๊ะ จึงเป็นที่มาแห่งชื่อ(นอกเรื่องนิดนึง นะ นะ) อาจารย์ป๊ะก็ช่วยเกลาประโยคไปบางส่วน แต่พอไปเล่นให้อาจารย์หัวหน้าหมวดดู พร้อมกับเมอร์ซิเออร์มอริส นัวเย่ร์ (จำตัวสะกดไม่ได้-อาจารย์พิเศษท่านนี้ชาวสตรีวิทย์คงรู้จักเช่นกัน เพราะมาช่วยสอนทักษะฟัง-พูดให้นักเรียนไทยรวมทั้งที่เตรียมพัฒน์เราทุกวันพฤหัส) วันนั้นก็เลยมีนานาทรรศนะมาแนะนำให้ปรับเปลี่ยนเกลาคำพูดให้เป็นธรรมชาติขึ้นอีก ทั้งคำพูดและวิธีการพูดโดยเฉพาะเมอร์ซิเออร์ เป็นตัวต้นเรื่องให้ไปหัดพูดเสียงหุ่นยนต์
ลำพังแค่ให้ฉันพูดหน้าห้อง เสียงมันก็จะพลอยหดหายลงไปในลำคออยู่แล้ว ยิ่งพูดเสียงยิ่งเบา ยิ่งตื่นเต้น เสียงก็ยิ่งสั่น(จะดังเวลาตะโกนด่ารอบแรกรอบเดียว ตอนปรี้ดสุด)ดังนั้นการที่จะต้องไปพูดให้ฉะฉานเสียงดังแถมมีกังวาลเป็นห้วงๆ ประดุจหุ่นกระป๋องนั้น นับเป็นภาระอันหนักหน่วงมาก หากออกไปพูดแล้วมีเสียงตอบรับแบบที่พบประจำคือ "อะไรน๊าาา ไม่ได้ยิ้นนนน" ก็จะทำให้เสียการเสียงานไปเปล่าๆ
ดูเหมือนว่าพวกเราซ้อมและบทที่ปรับปรุงแล้วกันจนขึ้นใจดี เพราะเรื่องก็ไม่ได้ยาวอะไร สักสี่ซ้าห้านาทีได้กระมัง ฉันผู้น่าเป็นห่วงที่สุดก็เกิดจะมามีอาการภูมิแพ้ในช่วงอากาศเปลี่ยนจนทำให้เสียงเครือและอู้อี้อย่างคนคัดจมูกในช่วงวันสุกดิบพอดี วันนั้นอาจารย์หัวหน้าหมวด อาจารย์ป๊ะ และอาจารย์ท่านอื่นในหมวดต่างประเทศ ให้พวกเราไปเล่นให้น้อง ม.ต้นดูแถมปลอบเด็กๆว่า ไม่เข้าใจไม่เป็นไร เดี๋ยวครูจะอธิบายให้ฟังอีกที แน่ะ น่าจะปลอบฉันตะหากนะ วันนั้น เสียงตอบรับจากน้องๆ ก็ยังคงมี "ไม่ค่อยได้ยินพี่คนนั้น" อยู่ประปราย เล่นเอาใจเสียเหมือนกันว่าพรุ่งนี้ต้องไปเล่นที่อื่นด้วย จะรอดไหมหนอ
โปรดติดตามตอนต่อไป つづく
วันนี้รู้สึกไ่ม่ค่อยสบาย แต่ก็ตัดสินใจมาอัพต่ออีกหน่อยนึง กลัวโดนหาว่าเล่นตัว คอมพิวเตอร์ที่ทำงานมันเป็นอะไรไม่ทราบ ใช้แล้วหงุดหงิด อย่าว่าแต่อัพบล้อกเลย แค่ทักทายเพื่อนๆ จะเม้นท์ซะหน่อย ก็หาว่ามี error แล้วปิดตัวเองไปเฉยเลย เอา i.e. v.6 ฉันคืนมา
Create Date : 30 ตุลาคม 2550 |
|
25 comments |
Last Update : 30 ตุลาคม 2550 1:08:04 น. |
Counter : 1088 Pageviews. |
|
|
|
เวรกัมตู...หายเร็วๆนะจ๊ะ