ละคร ซอนต๊อก ตอนที่ 21

ตอนที่ 21

ธิดาเทพ มาตามหาชิซูที่หายตัวไป ซอวอนอาสาขอเป็นคนออกไปตามหา ด้านชิซูได้มาขอพบมีซิล

“ท่านเซจู ข้ามองเห็นแล้วครับ”

“หา...เห็นแล้วหรือ” เซจอง กล่าว

“เจ้ามองเห็นแล้วหรือ” มีซิล ถาม

“ครับ แต่ว่า...สิ่งที่เห็นหลังจากตาหายก็คือ...”

“คืออะไร”

“เด็กคนนั้น...องค์หญิงฝาแฝด...เด็กอีกคน ที่หนีไป”

“เฮอะ...เดี๋ยว...ช้าก่อน ๆ ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูด ข้าไม่เข้าใจท่านเอาอะไรมาพูด รบกวน ช่วยขยายความให้ชัดเจนกว่านี้ได้ไหม” มีเซ็งถาม

“ข้าเห็นองค์หญิงฝาแฝดอีกคนหนึ่งอยู่ ในวังด้วย” ชิซู กล่าว

“ฮ้า...อยู่...อยู่ในวัง...ท่านบอกว่าอยู่ในวังหรือ เฮ่ย...แย่จริง”

ยิมจง มารายงานอึยเจว่าเมื่อยูซินออกไปจากที่นี่ก็ตรงไปที่ตำหนักขององค์หญิง ส่วนต๊อกมานก็ออกจากที่นั่นมาพอดี

“แน่ใจหรือว่า เขาไปที่ตำหนักองค์หญิงน่ะ” อึยเจ ถาม

“มีปัญหาอะไรหรือครับ” ไอชอง ถาม

“ข้ารู้แล้ว ตอนนี้พวกเจ้าไปเฝ้าดูคนของ หน่วยยองวาอย่าให้ทำอะไร”

“ใต้เท้าอึยเจ”

“บอกแล้วว่าสิ่งที่ทำเพื่อบ้านเมืองของเรา” อึยเจ กล่าว

“หมดเรื่องแล้วออกไปก่อน” ยองชุน กล่าว ยิมจงจึงเดินออกไป

“แสดงว่าคิมยูซินก็น่าจะรู้อะไรบ้าง” ยองชุน กล่าวต่อ

“ถ้ามีดพกเป็นของต๊อกมานจริง คิมซูยินก็น่าจะรู้เรื่องนี้เหมือนกัน แต่ฝ่าบาทเคยรับสั่งว่า องค์หญิงแฝดอีกองค์สมัยก่อนได้สิ้นพระชนม์ ไปพร้อมกับมีดนี้...แล้วทำไมต๊อกมานถึงได้...เพราะ อะไร...” อึยเจ ถาม

ชิซูมาบอกมีซิลว่าเด็กฝาแฝดขององค์หญิง ยังไม่ตายและยังอยู่ในวังด้วย ทำให้มีซิลตกใจ

“แม้จะแต่งเป็นองครักษ์ ปลอมตัวเป็นผู้ชายก็จริง แต่ดูแล้ว น่าจะเป็นเด็กคนนั้น” ชิซู กล่าว

“แต่งเป็นองครักษ์หรือ” มีเซ็ง ถาม

“ไหนว่านางถูกพายุทะเลทรายพัดพาไปแล้ว” ซอวอน ถาม

“ใช่ครับ ตอนนั้นเกิดพายุอย่างหนัก จริง ๆ แต่ว่า นางกลับมาอยู่ที่นี่” ชิซู กล่าว

“เอ่อ...เดี๋ยวก่อน ท่านต้องคิดให้ดีก่อนจะพูดนะ เด็กขนาดนั้น เจอพายุทรายเข้าจะรอดชีวิตได้ไง” ฮาจอง ถาม

“เรื่องนี้ ข้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” ชิซู บอกทุกคน

“ไม่แน่ว่า ผ่านไปหลายปีจนจำผิดคนหรือ เปล่า” เซจอง ถาม

“ไม่หรอกครับ แม้เวลาจะผ่านไปนาน แต่เค้าหน้าของนาง ทั้งแววตา และริมฝีปาก เห็น ชัดว่า คือต๊อกมานแน่นอน” ชิซู กล่าว

“ท่าน...บอกว่าใครนะ เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้ ท่านบอกว่านางชื่ออะไร” มีเซ็ง ถาม

“ต๊อกมาน เจ้าบอกว่าชื่อต๊อกมานหรือ องครักษ์ต๊อกมานเนี่ยนะ” มีซิล กล่าว

“ใช่ครับ คือต๊อกมานจริง ๆ ชื่อของเด็ก คนนั้น ก็คือต๊อกมาน”

“ต๊อกมาน เอ่อ...เฮอะ...”

“ต๊อกมาน?”

“เจ้าหมอนั่น...ต๊อกมานหรือ” โพจอง กล่าว

“เฮอะ...หึ ๆ เฮ่อ ๆ.ๆ ข้าพอจะนึกออก แล้ว มีองครักษ์คนหนึ่งหน้าตาสำอางกว่าใคร จริง ๆ” มีเซ็ง กล่าว

“โธ่เอ๊ย....ในบรรดาองครักษ์ของเราที่หน้า ตาหล่อเหลายังมีตั้งหลายคนแน่ะครับ” ฮาจอง กล่าว

“แล้วฝ่าบาทล่ะ ทรงทราบเรื่องนี้แต่แรกหรือเปล่า” เซจอง ถาม

“คิดว่าคงยังไม่ทรงทราบ เพราะหมู่นี้เกิดเรื่องวุ่นในวังหลายอย่าง และคนที่ตั้งหน้าตั้งตาขุดคุ้ยคือใต้เท้าอึยเจ” ซอวอน กล่าว

“อึยเจหรือ”

“ถ้าอย่างงั้น แปลว่าเรื่องทั้งหมดนี้ ต๊อก มานวางแผนคนเดียวหรือไง” เซจอง กล่าว

“ไม่แน่อาจเป็นอย่างงั้นจริงก็ได้ ท่าน เซจู เราคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว...โพจองรีบไปจับต๊อกมานมาสอบปากคำหน่อย”

“ครับ”

“เดี๋ยวก่อน ดูเหมือนนางจะออกจากวังไปแล้ว” ชิซู บอกทุกคน

“หา...อะไรนะ หนีไปแล้วหรือ” ฮาจอง กล่าว

“ใช่ ข้าเห็นนางกับองครักษ์คนหนึ่ง ขี่ม้าออกไปพร้อมกัน และมีอีกสองคนไล่ตามหลัง” ชิซู กล่าว

“ท่านเซจู”

“อย่าเพิ่งทำอะไร ขอข้าตั้งสติไตร่ตรองให้ ดี ตอนนี้ให้ทุกคนอยู่เฉยไว้ก่อน อย่าเพิ่งวู่วาม ต้องคิดให้รอบคอบ” มีซิล กล่าว

พระมเหสีมายา และองค์หญิงชอนมยอง เสด็จออกจากตำหนักเพื่อมาหาโซวา แต่กลับพบกับใต้เท้าอึยเจ

“จะหาโซวาใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ...พระมเหสี องค์หญิง ทำไมต้องทรงปิดบังหม่อมฉัน...เรื่องใหญ่ขนาดนี้ยิ่งไม่สมควรปกปิด สิ่งที่หม่อม ฉันทำก็เพื่อเห็นแก่ส่วนรวม...พระมเหสี...ยังไม่ทรงเข้าพระทัยความหวังดีของหม่อมฉันอีกหรือหม่อมฉันช่วงชิงสิทธิที่จะดูแลวังหลวงมาจากมีซิลเพื่ออะไรกัน”

“ใต้เท้าอึยเจ” องค์หญิงชอนมยอง ตรัส

“เพื่อพระบัญชาของพระเจ้าจินฮึง ใน การปกป้องราชสำนัก แม้จะแลกด้วยชีวิตก็ไม่ กลัว ต่อให้ถูกคนรุ่นหลังประณามหม่อมฉันก็ไม่ เคยใส่ใจซักนิด เพราะฉะนั้น ต่อไปอย่าทำอะไรโดยพลการ ขอให้ทรงเห็นแก่บ้านเมืองบ้าง”

คิมยูซินเดินทางมาหาหญิงแก่คนหนึ่งที่เป็นแม่ของซียอ ที่ตนเองเคยให้ความช่วยเหลือดูแล จากนั้นก็ฝากจดหมายไว้ ให้นางเก็บเพื่อมอบ ให้กุกซอนหรือแทพุงคนใดคนหนึ่งเท่านั้น

อึยเจสงสัยเรื่องของต๊อกมาน จึงไปคาดคั้นถามจากจุปังและโกโตถึงเรื่องมีดพก

“เอ่อ...คือ...มีดหรือครับ เราไม่เคยเห็น ลูกพี่ เคยเห็นต๊อกมานมีมีดอะไรหรือเปล่า” โกโต กล่าว

“โธ่เอ๊ย...ถ้าเป็นมีดของแพง ข้าคงจิ๊กนาน แล้วไม่ปล่อยไว้หรอก จริงนะครับ คือเรา...ไม่เคย เห็นมีดอะไรนั่นจริง ๆ ฮือ...”

“ถ้าอย่างงั้น พวกเจ้าไปรู้จักต๊อกมานได้ ยังไง” อึยเจ ถาม

“คือ รู้จักตอน...เอ่อ...หลายปีก่อน องค์ หญิงเสด็จไปวัดยูไลแล้วหายสาบสูญ” จุปัง กล่าว

“ใช่ครับ ตอนนั้นต๊อกมานบอกว่า มาจาก ที่ที่ห่างไกล 2 หมื่นลี้ พลัดพรากกับแม่...และ ...จะตามหาท่านมุนโน เลยดั้นด้นเดินทางมาถึงแคว้นชิลลาน่ะครับ” โกโต กล่าว
“มุนโนหรือ เจ้ารู้จักต๊อกมานใช่ไหม... นางก็คือเด็กที่เจ้า...พาออกจากวังในสมัยก่อน” อึยเจ ถาม

“ฮือ...ฮือ...”

“นี่แปลว่าต๊อกมานก็คือ...ไม่ใช่ ต๊อกมาน เป็นองครักษ์ เป็นผู้ชายต่างหาก” อึยเจ คิด

“ว้าย...เอ่อ...” จุปัง ร้อง

“ต๊อกมานเป็นผู้หญิงใช่ไหม” อึยเจ ถาม

“เอ่อ...ท่าน...เอาอะไรมาพูดน่ะครับ”

“เป็นผู้หญิงใช่ไหม” อึยเจ ตวาด

“ว้าย...เอ่อ...ใช่ครับ ใช่ คือ...วันก่อน... ข้าก็เพิ่งรู้ไม่นานนี่เอง” จุปัง กล่าวรับ

“เจ้าบอกว่าไงนะ ต๊อกมานเป็นผู้หญิงจริง หรือ” ยองชุน ถาม

“ใช่ครับ นาง...เป็นผู้หญิง เป็นผู้หญิงจริง ๆ” จุปัง กล่าวยืนยัน ด้านโซวา ที่ได้ยิน จุปังเล่าเรื่องต๊อกมาน ทำให้นางถึงกับตกใจแล้วร้องไห้ อึยเจ จึงมั่นใจว่าโซวาและต๊อกมานต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกัน

หญิงแก่ที่เป็นแม่ของซียอได้นำจดหมายของคิมยูซินมาให้กุกซอนและแทพุง เมื่อได้อ่านจดหมายแล้ว ทั้งสองก็จะไปส่งข่าวให้องค์หญิงชอนมยองรู้ แต่กุกซอนถูกใต้เท้าอึยเจ จับตัวและ คาดคั้นถามต่อหน้าองค์หญิง

“เขาเป็นคนที่ท่านยูซินให้มาส่งข่าวถึงข้า ท่านมีสิทธิอะไรมาจับตัวเขาไป...มานี่เร็ว...”

“ห้ามมีความลับกับหม่อมฉัน ที่สำคัญ องค์หญิงก็ทรงรับปากแล้ว...มีอะไรก็พูดต่อหน้านี่แหละ...พูดสิ”

“เอ่อ...”

“คิมยูซินให้เจ้ามาทูลอะไรกับองค์หญิง พูดเร็ว ๆ”

“เอ่อ...คือว่า...”

“พูดได้เลย”

“เอ่อ...คือ...ใต้เท้าอึยเจคิดจะ...เอาชีวิตต๊อกมาน...ให้องค์หญิงทรงทำอะไรบางอย่างมีเท่านี้ แหละครับ” กุกซอน กล่าว

“เป็นความจริงหรือเปล่า ท่านมีสิทธิอะไร มาทำเรื่องแบบนี้”

“หม่อมฉันเคยทูลองค์หญิงไปแล้ว เพื่อปกป้องราชสำนัก หม่อมฉันยอมที่จะถูกประณาม ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร”

“ต่อให้เป็นอย่างงั้นก็เถอะ...ก่อนจะไปถึงบ้านเมือง ยังเกี่ยวพันถึงข้า เกี่ยวพันถึงเสด็จพ่อและเสด็จแม่ด้วย ท่านกล้าดียังไงไม่ทูลเสด็จพ่อก่อน เจ้ากี้เจ้าการทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้”

“ถ้าอย่างงั้น แล้วองค์หญิงล่ะ เคยทูลอะไรต่อฝ่าบาทบ้างมั้ย เรื่องที่ต๊อกมานเป็นขนิษฐา ฝาแฝด องค์หญิงเคยทูลฝ่าบาทบ้างหรือเปล่า”

“ท่านพูดเรื่องอะไรน่ะ เรื่องที่พูดเมื่อกี้หมายความว่าไง” พระเจ้าจินพยอง ตรัสอย่าง สงสัย อึยเจ จึงทูลความจริงเรื่องต๊อกมานให้ฟัง พระเจ้าจินพยองถึงกับตะลึงเมื่อรู้ว่าต๊อกมาน คือลูกแฝดของตน

ซอวอนเข้ามารายงานมีซิลว่าตอนนี้ โซวา ถูกกักตัวอยู่ในห้องไต่สวนของกรมวัง ในตำหนัก “ซายัง” นางจึงสั่งให้ไปนำตัวโซวามา และให้จับ ตาดูทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับต๊อกมาน พร้อม สั่งให้ไส้ศึกที่วางไว้ในทุกหน่วยงาน ให้ทำงานได้แล้ว เพราะต้องการสืบให้รู้ว่าต๊อกมานไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน

ต๊อกมานสอบถามคิมยูซินว่าฝ่าบาทมีรับสั่งให้ฆ่าตนใช่ไหม เรื่องที่ตำหนักแทวาทำให้รู้ว่า ฝ่าบาทไม่ยินดีที่ตนจะกลับมา

“ข้าบอกแล้วว่าไม่ใช่อย่างงั้น...ฝ่าบาทยัง ไม่ทรงทราบเรื่องนี้...อาจเป็นใต้เท้าอึยเจสั่งการด้วยตัวเองเพราะความจงรักภักดี เพราะฉะนั้น เจ้า ต้องเชื่อใจองค์หญิง ไว้ใจพระมเหสี อยู่กับข้าเพื่อ รอฟังคำสั่ง...เพราะเราหนีออกจากวังมากะทันหัน ทำให้ข้าไม่ทันเตรียมเงินมาด้วย แต่ส่งข่าวให้ท่าน พ่อรู้แล้ว รีบไปเถอะ” คิมยูซิน กล่าว

แทพุงมาที่บ้านของคิมยูซิน เพื่อส่งข่าวให้คิมซอยอน ทราบ

“เขาให้เจ้ามาส่งข่าวเรื่องอะไร”

“ครับ เอ่อ...ข้ามีเรื่องด่วนต้องออกจากเมืองหลวงโดยเร็ว ทำให้ไม่ทันเตรียมตัวเรื่องเงิน เพราะฉะนั้น เอ่อ...ขอให้ท่านอย่าบอกคนอื่น เชิญ ไปพบที่กระท่อมเชิงเขาที่สมัยก่อนไปล่าสัตว์แล้ว พักที่นั่นบ่อย ๆ น่ะครับ” แทพุง กล่าว

“เจ้าไม่รู้ว่าเขามีเรื่องอะไรหรือ”

“ครับ หลายวันก่อนเห็นไปเขายอฮัม จากนั้นก็ไม่พบอีก” แทพุง รายงาน จากนั้นลูกน้องของคิมซอยอน ก็เข้ามารายงานว่าใต้เท้าอึยเจ มาขอพบ เมื่อทั้งสองพบกันอึยเจ ก็เล่าเรื่องต๊อกมานให้ฟัง

“ท่านว่าไงนะ องค์หญิงแฝดอีกองค์ยังอยู่หรือนี่”

“และนางก็คือต๊อกมาน ซึ่งถูกลูกชายท่านพาหนีไปไม่นาน เพราะไม่ได้เตรียมตัวล่วงหน้า เชื่อว่ายูซินต้องส่งข่าวมาแน่....ท่านซอยอน เรื่องนี้ เกี่ยวพันถึงความมั่นคงของราชสำนักและลูกท่านก็มาพัวพันด้วย”
“แล้วยังไง ท่านจะให้ข้าทำไงกับเรื่องนี้”

“ให้ลูกท่านกลับมาเร็ว ๆ และฆ่าต๊อกมานซะ”

“ใต้เท้า ทำไมโยนเรื่องนี้มาเป็นหน้าที่ข้าล่ะ”

“อีกหน่อย ข้าจะทูลฝ่าบาท....ให้องค์หญิงชอนมยองกับยูซิน ได้แต่งงานเป็นคู่ครองซะ....เพื่อให้มีรัชทายาทองค์ต่อไป เชื่อว่า ฝ่าบาทกับองค์หญิงคงไม่มีเหตุผลจะคัดค้าน เพราะฉะนั้น...”

“จึงต้องแลกกับหัวต๊อกมาน”

“ตำแหน่งราชบุตรเขย แลกกับหัวของต๊อกมานก็ถือว่าคุ้มค่าแล้วนี่”

ใต้เท้าอึยเจไปบอกคิมซอยอนให้สังหาร ต๊อกมาน แต่กลับมาทูลพระเจ้าจินพยองว่าจะ ดำเนินการส่งต๊อกมานไปอยู่แผ่นดินใหญ่ที่ไกลโพ้น พระเจ้าจินพยอทำเหมือนเชื่อ แต่ก็คิดว่า อึยเจต้องสั่งสังหารต๊อกมานแน่นอน

ซอวอน นำกำลังทหารจำนวนหนึ่งไปนำตัวโซวามาจากตำหนักของพระเจ้าจินพยอง โดยไม่สนว่ายองชุนจะห้ามปราม จากนั้นใต้เท้าอึยเจก็เข้ามา

“ทำงี้หมายความว่าไง....พาทหารเข้ามาในกรมวัง มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนี้” อึย เจถาม

“ถ้าอย่างงั้น ผู้หญิงคนนี้เป็นใครทำไมถูกกักอยู่นี่ ท่านช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม....ถ้ามี คำตอบให้ข้า ข้าจะไปทันที....เราสงสัยว่าหญิงคนนี้ จะเป็นไส้ศึกของแคว้นแพ่กเจ”

“ไส้ศึกอะไรกัน”

“จึงต้องไต่สวนความจริงให้รู้” ซอวอนกล่าว

ซอวอนนำตัวโซวา จุปัง และโกโตมาให้มีซิล ฮาจองสอบถามถึงการจับตัวจุปังและโกโตมาทำไม

“นอกจากเข้าไปตำหนักแทวาแล้ว พวก เขายังเห็นเหตุการณ์ในห้องสอบปากคำด้วย จึงน่าจะเป็นพยานสำคัญให้เราได้”

“แล้วตอนนี้ จะให้พวกเขาไปอยู่ไหน” เซจอง ถาม

“ทำตามที่ท่านเซจูสั่ง ให้ไปอยู่ในวัดของใต้ซือวาชอนชั่วคราว” ซอวอน กล่าว

“ดี ขอบคุณท่านมาก” มีซิล กล่าว

จุปัง โกโต และโซวา ถูกทหารนำตัวมาขังไว้ที่วัด โซวามีอาการหวาดกลัวจุปังบอกกับนางว่าตนจะหาทางพาหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ ด้านคิมยูซิน และต๊อกมานเดินทางเกือบมาถึงจุดหมายก็รู้สึกหิว แต่ไม่มีเงินซื้ออาหาร จึงมาขอกับพีดัมซึ่งเป็นลูกศิษย์ของมุนโน ที่ออกมาหายาสมุนไพร ยืนยันว่าพรุ่งนี้จะนำเงินมาให้ แต่พีดัมขอให้เอาผ้าคาดผมมาเป็นหลักประกันไว้

“เฮ่อ....ช่างเป็นคนที่กวนประสาทนัก หึ....ขืนคุยนาน ๆ ข้ากลัวจะอดไม่อยู่ ไว้พรุ่งนี้ได้เงินจากพ่อข้าแล้ว เรารีบไปจากที่นี่เถอะ.... หึ....ถ้าเป็นสมัยก่อน ข้ายังไม่ทันพูดอะไรซักคำ เจ้าคงไปต่อยกับเขาก่อนแล้ว” คิมยูซิน กล่าว

“หึ....ตอนนั้น เพราะข้ายังเป็นตัวข้าอยู่” ต๊อกมาน กล่าว

หลังจากหาสมุนไพรได้แล้ว พีดัม ก็กลับมาหามุนโน

“แอบกินเนื้อมาใช่ไหม” มุนโน ถาม

“ขอโทษด้วยครับ”

“หายามาครบหรือเปล่า ข้าบอกว่ายังไงก็ต้องหาเซซินมาให้ได้ พวกนี้ได้แต่ป้องกัน ใช้รักษาไม่ได้หรอกนะ....แล้วคนป่วยมากมายจะให้ทำยังไง”

“เซซิน....ถูกคนอื่นเก็บไปหมด เราเลยหาลำบากน่ะครับ” พีดัม กล่าว

“การช่วยคนเป็นเรื่องยากอยู่แล้ว....พรุ่งนี้ตั้งใจไปหาใหม่”

“ครับ”

คิมยูซิน คิดถึงอดีตช่วงที่ต๊อกมานมาฝึกเป็นองครักษ์ก็พูดกับนาง

“ยังจำวันแรกที่เจ้ามาเป็นลูกน้องข้าได้ไหม....วันแรกก็ตามคนอื่นไม่ทัน จนต้องถูกมัดถุงทราย ตอนนั้นข้ารู้สึกหมั่นไส้ความอวดดีของ เจ้านัก เลยแกล้งให้ฝึกหนัก จนกว่าเจ้าจะไม่กล้าเถียงข้าอีก เลยให้ฝึกทั้งวันทั้งคืน แต่ว่า ....เจ้า....ให้ฝึกหนักยังไงก็ไม่เคยย่อท้อ....ทำให้ข้าเริ่มมองชื่นชมในความมุมานะของเจ้า ที่ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ....เจ้าจะเป็นต๊อกมานคนเดิมอยู่กับข้าตลอดไปได้ไหม....ไม่คิดน้อยใจ ไม่โกรธ ใคร ไม่โทษโชคชะตา กลับมาเป็นต๊อกมานคนเดิมซะ กลับมาอยู่กับข้า สร้างตัวตนที่เข้มแข็งอีกครั้งได้ไหม”

“เฮ่อ....เหมือนที่ท่านว่า ข้าก็พยายาม จะให้เป็นอย่างงั้น แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกอ่อนแรง เดี๋ยวก็เจ็บปวด เดี๋ยวก็หน้าชา เดี๋ยวก็ต้องกัดฟันทน เดี๋ยวก็ร้องไห้....ซักพักก็อยากแก้แค้นมีซิล ซักพักก็รู้สึกน้อยใจฝ่าบาท เดี๋ยวก็ว่าองค์หญิงน่าสงสาร เดี๋ยวก็รู้สึกละอายต่อท่านยูซิน หึ....ทั้งหลายเหล่านี้ คิดไปคิดมาก็คือให้ตัวเอง....ไปให้พ้นดีกว่า”

“ต๊อกมาน”

“ข้าไม่รู้จะทำไงต่อดี หึ....”

คิมซอยอนพาลูกน้องมาดักรอคิมยูซิน

“ที่นี่แหละ”

“ว่าแต่ มาแถวนี้จะให้เราทำอะไรบ้างครับ”

“หน้าที่ของพวกเจ้า คือหาทางจับตัวต๊อกมานให้ได้” คิมซอยอน สั่ง

“ต๊อกมานที่ว่า คือลูกน้องของคุณชายใช่ไหมครับ”

“อีกไม่นาน ยูซินจะพาต๊อกมานไปอยู่ กระท่อมอีกหลังหนึ่ง จากนั้นยูซินก็จะออกไป ส่วนต๊อกมานจะให้อยู่ในบ้านคนเดียว พอถึงตอนนั้น พวกเจ้าก็เข้าไปจับเขา แล้วพาไปอยู่เมือง “อูซาน” ชั่วคราว แต่ถ้าจับเป็นไม่ได้ ก็ฆ่าซะแล้วตัดหัวเขามาแทน”

“ทราบแล้วครับ”

“สำคัญคืออย่าให้ยูซินเห็นพวกเจ้า จะลงมือก็ต่อเมื่อ....ต๊อกมานอยู่คนเดียวแล้วค่อยจับเขา เข้าใจมั้ย”

“ครับ ทุกคน แยกย้ายไปเฝ้าแถวนี้ไว้”

คิมยูซิน มาพบพ่อตามที่ได้นัดหมายไว้ คิมซอยอนให้ลูกชายพาต๊อกมานไปที่กระท่อมร้างสำหรับพวกนายพราน แล้วหลอกว่าจะพาไปพบข้าหลวงที่อยู่ในมณฑลแห่งนี้ จะได้รู้จักหากมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้ ให้รีบพาต๊อกมานไปพักที่กระท่อม

“ว่าแต่ ท่านพ่อมาคนเดียวหรือเปล่า”

“อืม....ใช่ พ่อรู้ว่าเรื่องนี้เป็นความลับ เลยมากับพ่อบ้านสองคน” คิมซอยอน โกหกลูกชาย

คิมยูซิน พาต๊อกมานมาพักที่กระท่อม

“หึ....อาจต้องเก็บกวาดหน่อย แต่อยู่ชั่วคราวคงไม่มีปัญหา....หึ...เจ้าจะเข้าไปงีบหน่อยมั้ย เมื่อคืนเห็นไม่ได้นอนเลย ข้าจะไปพบข้าหลวงที่ดูแลแถบนี้ ขากลับจะแวะซื้อของใช้จำเป็นมาให้เจ้า เข้าไปพักก่อน”
“ได้”

“ต๊อกมาน...อยู่คนเดียวอย่าคิดฟุ้งซ่านล่ะ”

ซอวอนสืบจนรู้ที่อยู่ของต๊อกมาน ก็รีบเข้ามารายงานมีซิล ว่านางไปอยู่ในเขต “ยีซอ” เป็นหมู่บ้านชื่อกึมฮัก

“ข้าอยากให้ท่านไปดูด้วยตัวเอง พาโพจองกับซกพุงไปทำงานด้วย” มีซิล กล่าว

“ได้”

“ไม่ว่ายังไงก็ต้องจับตัวกลับมาให้ได้”

“เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง” ซอวอน กล่าว

พีดัมออกมาหายา จนไปพบลูกน้องของ คิมซอยอน ที่เฝ้ากระท่อมที่ต๊อกมานพักอยู่ จึงเข้าไปคุยด้วย ลูกน้องของคิมซอยอนเห็นผ้าคาด ผมก็ถาม

“ผ้าคาดผมของคุณชายนี่ เจ้าไปเอามาจากไหน”

“มีคนให้มา แลกกับค่าเนื้อไก่” พีดัม กล่าว

“เนื้อไก่อะไร”

“แหะ...คืนให้ข้าเถอะ”

“เดี๋ยว...บังอาจนัก พูดมาตรง ๆ อย่าเล่นลิ้น”

“คืนให้ข้าเดี๋ยวนี้นะ มันเป็นของ ๆ ข้า เอามาเร็ว จะมาแย่งได้ไงน่ะ”

“ยุ่งจริง ยังไม่ถอยไปอีก”

“เจ้าหนุ่มนี่พูดไม่รู้เรื่องแฮะ”

“โอ๊ะ...โอย...เอาคืนมานะ นั่นเป็นค่าเนื้อ ไก่ของข้า โอ๊ย...นั่นเป็นค่าเนื้อไก่ของข้าจริง ๆ โอ๊ย...ฟังก่อนซี่ โอ๊ย...เดี๋ยว ข้าเจ็บแล้วนะพอที บอกให้หยุดไงเล่า มาซ้อมข้าทำไม โอ๊ย...พวกป่า เถื่อนนี่ บ้าจริง คนมากรังแกคนน้อยนี่ โอ๊ย...พอ ได้แล้ว ข้าจะตายแล้วนะ” พีดัม กล่าว

“พวกเจ้าทำอะไร...เราจะทำงานแล้วนะ” ผู้ช่วยของคิมซอยอน เข้ามา

“แต่ว่า เจ้าหมอนี่...”

“มันมีที่คาดผมของคุณชายน่ะครับ”

“รีบไปทำงานเร็ว คุณชายไปข้างนอกแล้ว ไปล้อมกระท่อมนั่นไว้ก่อน จะได้ทำงานให้ เสร็จ เร็วเข้า”

“ครับ”

เมื่อคิมซอยอน ได้อยู่กับบุตรชายก็บอก ว่าเรื่องที่ตนได้ทำ ก็เพื่อช่วยลูก แต่เมื่อคิมยูซิน รู้ว่าถูกหลอกให้ออกมาเพื่อเปิดทางให้คนเข้าไป จับต๊อกมานก็โกรธและรีบออกจากบ้านไปช่วยต๊อกมานทันที

ที่กระท่อม คนของคิมซอยอน ได้เข้าไปเพื่อที่จะจับต๊อกมาน

“ต๊อกมาน จงตามเราไปซะดี ๆ เราได้รับคำสั่ง ถ้าขัดขืนก็ฆ่าได้ทันที”

“หึ...ข้าอยากรู้ว่าเป็นคำสั่งใคร...คำสั่งของ ฝ่าบาท หรือว่าท่านซอยอน”

“ไปเถอะ”

“หึ...ข้าไม่ไปหรอ หึ...” ต๊อกมาน กล่าว

“จัดการ”

ตอนที่ 22

คนของคิมซอยอน กำลังจะเข้ามาจัดการกับต๊อกมาน แต่พีดัมได้เข้ามาช่วยไว้ก่อน พอดีกับ ที่คิมยูซินเข้ามาถึงจึงเข้าใจผิดว่าพีดัมคือคนร้าย

“ท่านยูซิน อย่าทำอะไรเขา...คน ๆ นี้ช่วย ข้าไว้”

“ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ใช่ ข้าไม่เป็นไร”

“หึ...หึ...นี่...เจ้าเนื้อไก่...เอาคืนไป...” พีดัม กล่าว

“เฮ่อ...ข้าเข้าใจผิด ขอโทษด้วยนะ”

“ค่าเนื้อไก่ล่ะ เอามาก่อนสิ”

“หึ...เงินหรือ ข้ายังหาไม่ได้เลย” คิมยูซิน กล่าว

“หลอกข้าหรือ”

“หึ...หึ...เอานี่ไปขายซะ น่าจะพอกับค่าเนื้อไก่”

“ฮ่า...หนังวัวแท้ซะด้วย แหะ ๆ ๆ งั้นก็ได้ ว้า...เฮ่ย...กลับไปโดนอาจารย์ตีอีกแล้ว เซ็งจัง” พีดัม กล่าว

“สรุปก็คือขอบคุณมาก เจ้าพักอยู่ไหนน่ะ”

“ข้าหรือ อยู่ไม่เป็นที่หรอก แต่ตอนนี้อยู่หมู่บ้านยางจี ถ้าจะตอบแทนข้า ช่วยหาเซซินมา ให้หน่อยสิ”

“เซซินหรือ”

“เพราะช่วงนี้มีโรคระบาด ทำให้เซซิน หายาก คิดแล้วก็ปวดหัว หึ ๆ...หึ...ว่าแต่...เพลง กระบี่ท่าน ร้ายกาจไม่เบานะนี่ หึ ๆ เจ็บชะมัด หึ...”

“รีบไปเร็วเข้า” คิมยูซิน กล่าว

“หึ...เราจะไปไหนได้อีก” ต๊อกมาน ถาม

“ไปจากที่นี่ก่อนแล้วค่อยว่า” คิมยูซิน กล่าว

ผู้ช่วยของคิมซอยอน กลับมารายงานว่าการทำงานล้มเหลวเพราะมีหนุ่มคนหนึ่งเข้ามา

“มีคนมาแทรกหรือ มันเป็นใคร”

“ข้าก็ไม่รู้มันเป็นใคร แต่ว่า นานปีทีหนจะเจอคนที่ฝีมือเยี่ยมขนาดนี้ เพลงกระบี่ที่เขาใช้ คล้ายกับหน่วยฮูกุกขององครักษ์ยิมจง”

“ถ้าอย่างงั้น จะเป็นคนของยิมจงหรือเปล่า”

“ปัญหาอยู่ที่ว่า ฝีมือเขาร้ายกว่ายิมจงหลายเท่า”

“มีคนแบบนี้ด้วยหรือ ถ้างั้นจะเป็นคน ของมีซิลหรือเปล่า”

“แต่งตัวเหมือนชาวบ้าน พูดจาเอะอะมะเทิ่ง ไม่เหมือนคนของนางซักนิด”

ซอวอน และโพจอง เดินทางมาที่เขตปกครองที่มีหมู่บ้านชื่อ “ยางจี” ซึ่งกำลังมีโรคระบาด เมื่อมาถึงก็ให้ข้าหลวงท้องถิ่นช่วยหาที่ พักให้

“ไส้ศึกที่อยู่กับคิมซอยอน จนป่านนี้ยังไม่มีข่าวอีกหรือ” ซอวอน ถาม

“คิดว่าเดี๋ยวคงมาครับ มีข่าวเมื่อไหร่จะ รายงานให้ทราบทันที” โพจอง กล่าว

“ซกพุง ส่งคนไปเฝ้าหมู่บ้านทุกแห่ง สังเกตคนแปลกหน้าที่เข้าออก” ซอวอน สั่ง

“ครับ”

“ดูให้ดี แม้แต่หนูซักตัวก็อย่าให้คลาดสายตา”

ต๊อกมาน สงสัยว่าคิมยูซิน มีปัญหาอะไร กับคิมซอยอนหรือเปล่า จึงสอบถาม

“หมายความว่าไง” คิมยูซิน กล่าว

“กลุ่มคนที่มาเมื่อกี้ ข้าเห็นคนหนึ่งเป็น ผู้ช่วยของพ่อท่าน...นี่แปลว่าแม้แต่ใต้เท้าคิมก็คิด จะฆ่าข้างั้นหรือ...เขาบอกว่าจะฆ่าข้า หึ...ตอนนี้ ไม่เพียงแต่มีซิล ทุกคนก็อยากให้ข้าตายหมด” ต๊อกมาน กล่าว

“เลิกพูดซะที...หึ...อย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้เลย ไว้อีกซักพัก วันหลังค่อยคิดได้ไหม คนของหน่วย ยีวา หึ...มีซิลก็เริ่มเคลื่อนไหวเหมือนกัน”

“หา...” ต๊อกมาน กล่าว

“ไปเร็ว” คิมยูซิน บอก แล้วพาต๊อกมานวิ่งหนีออกไป

“เดี๋ยว...ขนาดหมู่บ้านยังมีคนเฝ้า แสดง ว่าทางสัญจรถูกปิดกั้นหมดแล้ว เราอย่าหนีอีกเลย หึ...หลับหูหลับตาไปไหนไม่รอดหรอก เราจะไปไหนแน่” ต๊อกมาน กล่าว

“ไม่งั้นจะนั่งรอความตายหรือ...หึ...มีที่หนึ่งที่จะไปได้ หึ...” คิมยูซิน กล่าวแล้วพาต๊อกมานไป

“หึ...กลับมาหมู่บ้านยางจีทำไมอีก ไหน ว่าเกิดโรคระบาดหนัก ชาวบ้านตายเป็นเบือไม่ใช่ หรือ” ต๊อกมาน ถาม

“เพราะอย่างงี้ถึงต้องมา ทางนี้คงไม่มีใคร มาตรวจ พวกองครักษ์ก็ไม่กล้ามาส่งเดชด้วย”

“แต่ว่า...”

“ใช่ เจ้าพูดถูกแล้ว ทั้งมีซิลและฝ่าบาท ต่างก็ต้องการตัวเจ้า แม้แต่พ่อข้าก็ตามมาถึงที่นี่ ...ตอนนี้ไม่มีใครช่วยเราได้อีก นอกจากเราสองคนเท่านั้น” คิมยูซิน กล่าว
“แล้วยังไง” ต๊อกมาน ถาม

“ที่จะช่วยเราได้ ก็มีแต่เราสองคน เพราะฉะนั้น ถ้าเรายอมแพ้ซะ เราก็จะตาย....หึ ....เฮ่อ.... สำหรับข้าไม่ยอมง่าย ๆ อยู่แล้ว แต่ว่า ถ้าเจ้ายอมถอดใจ ข้าจะยิ่งมีภาระหนักขึ้น ฉะนั้น เจ้าอย่ายอมแพ้เลยนะ” คิมยูซิน กล่าว

คนของคิมซอยอน กลับมารายงานว่าคิมยูซิน ได้เข้าไปที่หมู่บ้านยางจี ที่กำลังมีโรคระบาด และคนตายเยอะมาก คิมซอยอน รู้นิสัยของลูกชายตนเองว่าจะต้องช่วยต๊อกมานสุดชีวิต จึงสั่ง ให้ลูกน้องคอยสังเกตการณ์อยู่แถวนั้นก่อน อย่าทำอะไรวู่วาม

พีดัมกลับมาหามุนโน เขาเห็นลูกศิษย์ เสื้อผ้าเปื้อนเลือดจึงถามว่าไปสู้กับใครมา

“ไม่ได้สู้หรอกครับ แต่ทำเพื่อช่วยคนอื่น พอดีเห็นคนถูกรังแก ข้าเลยเข้าไปช่วย....” พีดัม กล่าว

“ช่วยคนหนึ่งแต่ฆ่าอีกหลายคนใช่ไหม”

“เพราะพวกเขาจะรังแกคนที่อ่อนแอกว่า”

“สรุปก็คือฆ่าคนใช่ไหม”

“ที่ฆ่าคน....เพราะความจำเป็นน่ะครับ”

“เหตุผลแค่นี้ไม่จำเป็นต้องฆ่าคนเสมอไป....คนอย่างเจ้าเคยช่วยคนจริงจังด้วยหรือ....เจ้าเคยสงสารคนอื่นที่ไหนกัน....คงเพราะโมโหเรื่องอะไรถึงไปฆ่าคนมากกว่า”

“ไม่ใช่นะครับ ข้าทำเพื่อจะช่วยคน ๆ หนึ่งจริง ๆ”

“ยังจะเถียงอีก”

“ข้าพูดจริงนะครับ”

“ขอรบกวนหน่อย” คิมยูซิน และต๊อกมานเดินเข้ามา

“หึ....สองคนนี้แหละครับ ที่ข้าเดือดร้อนก็เพื่อจะช่วยพวกเขา เรื่องเมื่อกี้ ช่วยข้าอธิบายหน่อยสิ....ลืมแล้วหรือ ข้าช่วยเจ้าไว้ไง จริงมั้ย”

“เอ่อ....ใช่ เขาช่วยชีวิตข้าไว้จริง ๆ” ต๊อกมาน กล่าว

“หึ ๆ”

“คนไข้มีแต่เพิ่มขึ้นทุกวัน ถ้าไม่ดูแลดี ๆ เชื้อโรคจะยิ่งแพร่กระจาย ยังไงก็ต้องหาเซซินมาให้มากล่ะ” มุนโน สั่ง

“ครับ ข้าทราบแล้ว”

“ที่นี่เกิดโรคระบาดหนัก พวกเจ้ารีบไปซะ” มุนโน กล่าว

“เรามีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ครับ” คิมยูซิน กล่าว

พีดัมมาขอเซซินกับเถ้าแก่ร้านยาคนหนึ่งแต่ถูกปฏิเสธ

“ท่านอย่าเห็นแก่ตัวนักซี่....ชาวบ้านกำลังจะตายแล้วนะ แบ่งขายให้หน่อยก็ไม่ได้ วันหลังจะเอาเงินมาให้เยอะเลย”

“นึกว่าเซซินเป็นของหาง่ายหรือ ตอนนี้ให้ข้าพันตำลึงยังไม่มีจะขายให้”

“เฮ่ย....ท่านนึกว่าเป็นเฉพาะหมู่บ้านยางจีหรือ อีกไม่นาน แพร่มาถึงที่นี่แล้วจะรู้สำนึก ....ถ้าไม่ได้ยานี้ ไม่เพียงแต่ข้าคนเดียว ท่านก็ต้องตายด้วย”

“ถึงงั้นก็เถอะ มาตื๊อข้าจะมีประโยชน์อะไรล่ะ เฮอะ....ขอเตือนด้วยความหวังดี เจ้าก็ออกจากหมู่บ้านนั่นซะดีกว่า ขนาดทางการยังไม่เหลียวแลเจ้าจะไปรักษาให้เหนื่อยทำมั้ย หา...”

เมื่อออกมาจากร้านพีดัมก็ถูกโพจองจับตัวไปพบกับซอวอน เขาหลอกถามพีดัมจนรู้ว่าพีดัมอยู่ในหมู่บ้านยางจี ที่ต๊อกมานและคิมยูซิน เดินทางไป

“เจ้าอยู่ในหมู่บ้านนั้นหรือ” ซอวอน ถาม

“ก็ไม่เชิงอย่างงั้นหรอกครับ แต่พอดีอาจารย์ข้าผ่านมา เห็นชาวบ้านล้มตายยังกะใบไม้ร่วง เลยบอกว่าจะอยู่รักษาหน่อย”

“น่านับถือในน้ำใจ น่าชื่นชมมาก ว่าแต่เจ้าอยู่ในหมู่บ้านนั้น เห็นผู้ชายสองคนแต่งชุดองครักษ์ไปป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นหรือเปล่า”

“เอ่อ....ไม่มีครับ ไม่เคยเห็น”

“ข้าจะให้ในสิ่งที่เจ้าต้องการ เห็นว่าอยากได้เซซินไม่ใช่หรือ”

“เอ่อ....หมายความว่า....”

“ข้าจะให้เซซินแก่เจ้า แลกกับเด็กหนุ่มคนนั้น”

“เด็กหนุ่มคนนั้น คนไหนหรือครับ”

“คนที่แต่งชุดองครักษ์ หน้าตาหล่อเหลาดูคล้ายผู้หญิง อีกคนที่หน้าดุข้าไม่ต้องการ ให้เวลาสามวันข้าจะมอบเซซินเป็นจำนวนมากให้แก่เจ้า ขอเพียงมอบตัวหนุ่มคนนั้นออกมา”

ต๊อกมานเห็นคิมยูซินต้องมาลำบากเพราะตน จึงขอร้องให้เขาหนีไปจากชีวิตของตน แต่คิมยูซิน ไม่ยอมไปเขาบอกว่าได้เลือกแล้วที่จะอยู่ดูแลต๊อกมาน คำพูดนี้ทำให้ต๊อกมานถึงกับน้ำตาไหลออกมา

มุนโน เห็นคิมยูซินยืนฟันดาบผ่าฟืนเป็นสองท่อน ก็เข้าไปถาม

“เจ้าชื่ออะไร ไม่มีอาจารย์สอนหรือ....ที่แท้ใช้วิธีฝึกด้วยตัวเอง กว่าจะมาถึงขั้นนี้ไม่ง่ายเลยนะ”

“ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านพูด” คิมยูซิน กล่าว

“เร็ว ๆ นี้ เคยประลองกระบี่กับใครหรือเปล่า....หึ....เท่าที่ดู เจ้ายังไม่รู้ฝีมือตัวเองเท่าไหร่” มุนโน กล่าวแล้วเดินออกไป

คิมซอวอน ได้รับรายงานจากลูกน้องว่า เห็นซอวอนมาอยู่แถวนี้ จึงกลัวว่าลูกชายและต๊อกมาน จะตกไปอยู่ในมือของมีซิล จึงสั่งให้ลูกน้องรีบฆ่าต๊อกมานเสีย ด้านพีดัมอยากได้ยาจากซอวอน จึงหลอกคิมยูซินไปขังไว้ในเรือนจำของหมู่บ้าน จากนั้นก็จับต๊อกมานไปมัดไว้กับต้นไม้

“ขอโทษด้วยนะ” พีดัม กล่าว

“เพราะใคร จะจับข้าไปมอบให้ใคร” ต๊อก มาน ถาม

“อึม....ใครหรือ ไม่รู้สินะ หึ....แต่จะถาม ให้ หึ....แต่เจ้าก็ไม่ต้องเจ็บใจหรอก....มีประมาณ 200 คนได้ ที่เจ้าจะช่วยพวกเขา คนไข้ 200 ลบเจ้าไปหนึ่งคน ก็เหลือ 199” พีดัม กล่าว

“นั่งคิดอะไรอยู่เล่า ช่วยตัวเองหน่อยพยายาม แก้เชือกให้ได้” คิมยูซิน ตะโกนบอกต๊อกมาน

“เราจะไปทางไหนดี ข้ากำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ถ้าถูกคนของมีซิลจับไป ถึงไม่เอาชีวิตข้าทันควันก็จริง แต่จะส่งผลถึงฝ่าบาทและองค์หญิงแน่นอน ถ้าถูกคนของฝ่าบาทจับได้ ข้าอาจจะตายเดี๋ยวนั้น แต่ก็ทำให้หลายคนโล่งอกไปที....สรุปความหมายก็คือ ข้ามาที่นี่เพื่อรนหาที่ตาย”

“ต๊อกมาน....”

“หึ....ข้าทำให้แม่เสียชีวิตต่อหน้า ดิ้นรนให้ตัวเองรอดจากทะเลทรายมา ถูกท่านสั่งให้ฝึกหนักเหมือนแกล้ง อยู่ในสนามรบก็ฆ่าคนเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด แต่ทั้งหมดนี้ไม่มีความหมายทั้งนั้น ถ้าข้ายังอยู่ต่อ ไม่ว่ากับองค์หญิง หรือต่อท่านก็ตาม หรือแม้แต่ฝ่าบาทกับพระมเหสี แม้กระทั่งพ่อของท่าน ก็ล้วนแต่เป็นเสี้ยนหนาม”

“ต๊อกมาน อย่าคิดแบบนี้ได้ไหม นี่ไม่ใช่นิสัยเจ้า เข้มแข็งหน่อย ทำใจให้หนักแน่น”

“ทำยังไงล่ะ ต้องทำไงถึงจะเข้มแข็งได้ ขนาดพ่อแม่ยังคิดกำจัดข้าเลย พ่อของท่านก็ส่งคนมาฆ่าข้า ไม่ว่าจะฝึกซ้อมหรือออกรบ เราต้องเข้มแข็งไว้ คำพูดนี้ข้าฟังจนเบื่อแล้ว ขอทีเถอะ อย่าบอกให้ข้าเข้มแข็งอีกเลย ฮือ.... ฮือ....” ต๊อกมาน กล่าว

พีดัมเดินทางมาพบซอวอนรายงานว่า สามารถจับคิมยูซิน และต๊อกมานไว้ได้แล้ว

“แน่ใจหรือว่าจับเขาไว้แล้ว” ซอวอน ถาม

“แน่นอนครับ ผู้ชายอีกคนก็ถูกขัง ออกมาช่วยไม่ได้ ท่านอย่าผิดสัญญากับข้าล่ะ”

“เราต้องการจับเป็น บอกคนของเจ้าไว้ด้วย”

“ครับ” โพจอง กล่าว

“ว่าแต่ พวกท่านเป็นใครน่ะ....ดูแล้วไม่เหมือนขุนนางท้องถิ่นเลย แหะ ๆ” พีดัม ถาม

“บังอาจ อย่ามาลามปามแถวนี้นะ ท่านนี้คือแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นชิลลา” โพจอง กล่าว

“ไม่เป็นไรหรอก เรามาทำงานเพื่อบ้านเมือง ไม่มีอะไรจะต้องปิดบัง” ซอวอน กล่าว

“สรุปก็คือ ยาที่บอกว่าจะให้ข้า เตรียมไว้ด้วยล่ะ”

“เรื่องนี้วางใจได้ พรุ่งนี้พาหนุ่มคนนั้นมาพบข้า เจ้าจะได้ยากลับไปทันที”
“อึม....ก็ได้”

“ส่งข่าวให้ท่านเซจูรู้ว่าพบฝาแฝดอีกคนแล้ว” ซอวอน สั่งโพจอง

เมื่อมีซิลว่าที่เจอตัวฝาแฝดขององค์หญิงแล้ว ก็สั่งให้ทุกคนไปเตรียมตัวเพื่อเริ่มทำงาน

“ท่านเซจู” ธิดาเทพ กล่าว

“ว่าไง”

“นางเป็นเด็กที่เกิดมา ในวันที่ดาวลูกไก่แยกเป็น 8 ดวง คำทำนายที่เคยมี ท่านคงไม่ลืมหรอกนะ นั่นเป็นเด็กที่เกิดมาตามบัญชาสวรรค์ ถึงเราจะพากลับมาเพื่อยืนยันเรื่ององค์หญิงแฝด แต่ถ้ากำจัดได้ ก็ฆ่าทิ้งซะดีกว่า”

“จนวันนี้ท่านยังเชื่อเรื่องพวกนี้อยู่หรือ ....มันก็จริงน่ะนะ ท่านเป็นธิดาเทพ ก็ต้องเชื่อมั่นไว้ก่อน” มีซิล กล่าว

“ท่านเซจู”

“แต่ว่า แค่ข้าเซ่นไหว้ก็ทำให้เกิดฝนตก แค่พูดคำเดียว จันทร์บนฟ้าก็อับแสงทันที....ดาวลูกไก่ จาก 7 กลายเป็น 8 เป็นเรื่องไร้สาระทั้งนั้น....ธิดาเทพ ข้า....ข้าคือมีซิลนะ”

ใต้เท้าอึยเจมาเข้าเฝ้าพระเจ้าจินพยอง

“ฝ่าบาท ในเมื่อตอนนี้ มีซิลรู้เรื่ององค์หญิงแฝดเข้า นี่เป็นทางเดียวที่จะช่วยล้างอาถรรพณ์ให้บ้านเมืองได้พ่ะย่ะค่ะ”

“แต่ว่า การแต่งงานขององค์หญิงจะทำรวบรัดเหมือนเด็กเล่นขายของได้ยังไง ให้ชอนมยองแต่งกับยูซินน่ะหรือ”

“ถ้าอีกหน่อยมีรัชทายาท มีซิลก็จะไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม ส่วนคิมซอยอนก็จะยิ่งภักดีต่อฝ่าบาทมากขึ้น”

“แต่ว่า ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาจะมาคุยเรื่องแต่งงานของข้า เพราะต๊อกมานยังอยู่ในช่วง ระหว่างความเป็นความตาย” ชอนมยอง กล่าว

“ปัญหานี้ก็จะคลี่คลายในไม่ช้าเหมือนกัน....ต้นเหตุแห่งความวุ่นวาย เพราะฝ่าบาทไม่มีรัชทายาทที่เป็นชาย ถ้าให้ยูซินเป็นราชบุตรเขยและควบตำแหน่งรัชทายาทด้วย คำทำนายในอดีตก็จะไม่มีความหมายอีก” ใต้เท้าอึยเจ กล่าวทูล

พระมเหสีมายา เสด็จเข้ามาขอโทษองค์หญิงชอนมยอง ที่ต้องถูกบังคับให้ต้อง แต่งงานใหม่

“ถ้าเราเกี่ยวดองกับเผ่าคาย่าด้วยวิธีนี้ ก็จะกลายเป็นเครือข่ายอิทธิพลใหม่....โดยเฉพาะฝ่ายมีซิล ไม่รู้ว่าวันไหนจะเอาเรื่องของต๊อกมาน ขึ้นมาถกให้บ้านเมืองสั่นคลอนและเป็นประโยชน์ต่อนาง” ชอนมยอง กล่าวทูล

“ใช่ หึ....เรื่องนี้แม่ก็คิดอยู่เหมือนกัน”

“ฉะนั้นเพื่อไม่ให้ประมาท หากจะรอดูสถานการณ์ หม่อมฉันว่าเราน่าจะเตรียมรับมือนางบ้าง”

“องค์หญิง ท่านยิมจงมาขอเฝ้าเพคะ” นางใน เข้ามากล่าว

“เชิญเข้ามาได้” ชอนมยอง กล่าว

“หึ....พระมเหสี องค์หญิง มีข่าวว่าจะเปิดประชุมขุนนางพ่ะย่ะค่ะ” ยิมจง กล่าวทูล

“ประชุมขุนนางหรือ”

มีซิลเรียกประชุมสภาเพื่อหารือกันถึงเรื่องฝาแฝด แต่ใต้เท้าอึยเจทำเป็นไม่เชื่อเรียกร้องให้มีซิลนำหลักฐานมาแสดง เซจอง จึงให้ชิซู เข้ามาในที่ประชุมเพื่อเล่าเรื่องในอดีตให้ทุกคนฟัง

“20 ปีก่อน พระมเหสีประสูติธิดาแฝดสององค์ และฝ่าบาทก็ทรงมอบหนึ่งในสองนั้น ให้นางกำนัลชื่อโซวา เพื่อนำไปเลี้ยงที่ต่างเมือง ....ข้ารับหน้าที่เปิดเผยความลับนี้ จึงออกไปตามล่านางกำนัล สุดท้ายกลับพบว่า นางในคนนั้น พาธิดาแฝดอีกองค์ ได้กลับมาอยู่เมืองหลวงนานแล้ว” ชิซู กล่าว แต่องค์หญิงชอนมยอง แกล้งไม่เชื่อว่าต๊อกมานจะเป็นน้องของตนเอง เพราะเห็นว่าต๊อกมานเป็นผู้ชาย

“ถ้าจับเขามาได้ จะให้เปลื้องผ้าพิสูจน์ต่อหน้าทุกคนมั้ย” มีซิล กล่าว

“งั้นก็รอให้จับมาได้ค่อยว่าเถอะ”

“ตอนนี้ชิซูอยู่กับหม่อมฉัน โซวาก็อยู่ในมือเราเหมือนกัน ถ้าต๊อกมาน....ไม่ใช่.... องค์หญิงต๊อกมานกลับมาเมื่อไหร่ให้หม่อมฉันดูปานที่หลังใบหูของนาง....พระมเหสีกับองค์หญิงทั้งสอง คงต้องรับผิดชอบเรื่องที่ทำให้ทายาทชายสูญสิ้นนะ เพคะ” มีซิล กล่าว

“ได้ ขอเพียงท่านเซจู สามารถพาต๊อกมานกลับมาได้เท่านั้น”

“ตกลง หม่อมฉันต้องพาเขามาแน่”

“ถ้าเอาตัวมาไม่ได้ ที่เปิดประชุมขุนนางเพื่อลบหลู่ราชสำนัก ทั้งขุนนางและชาวบ้านคงไม่ยอมปล่อยท่านง่าย ๆ”

“แน่นอน หม่อมฉันรู้ตัวดี ดูซิว่าใครจะได้ตัวต๊อกมานมาก่อน ถ้าฝ่าบาทเป็นฝ่ายได้ตัวนาง ทรงคิดจะทำไงกับนางดี....น่าจะสั่งประหารซะ ไม่ให้มีร่องรอยเหลือไว้ด้วย ถ้าไง เราจะพบกันในการประชุมคราวหน้า”

“แม้ท่านจะมั่นใจว่าสามารถกุมชะตาบ้านเมืองไว้ แต่ลิขิตสวรรค์ เป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนและผันแปรได้ตลอด สวรรค์ไม่เคยลำเอียง เข้าข้างมนุษย์คนไหนชั่วนาตาปี ฉะนั้นจงอย่าเชื่อมั่นนัก ท่านเซจู”

“เพคะ องค์หญิง สมัยที่หม่อมฉันอายุเท่าองค์หญิง ก็เคยหวาดกลัวต่อโชคชะตาฟ้าลิขิต พร้อมที่จะเชื่อฟังง่าย ๆ....แต่วันนี้ หม่อมฉันไม่กลัวอีกแล้ว”

คิมยูซิน บอกกับต๊อกมานว่าจะไม่ยอมให้ใครพาตัวนางไปได้ง่าย ๆ และทั้งสองจะออกไปจากที่นี่ให้ได้

“หึ....ใช่ แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าข้าตกไปอยู่ในมือมีซิล ฝ่าบาทก็จะทรงตกที่นั่งลำบาก พระมเหสีกับองค์หญิงก็อาจจะถูกปลด ส่วนท่านกับใต้เท้าคิมซอยอน อนาคตก็ไม่รู้จะเป็นยังไง” ต๊อกมาน กล่าว

“ข้าไม่ได้หมายความอย่างงั้น” คิมยูซิน กล่าว

“เพราะอย่างงี้ ถ้าข้าตายซะจะได้หมดเรื่องหมดราว”

“ต๊อกมาน....”

“หึ....เมื่อกี้ ข้าเข้าไปในห้องเก็บยาของที่นี่ เห็นมีสารหนูเก็บอยู่ ในใจก็คิดว่า ถ้าข้าจัดการปลิดชีวิตตัวเองซะ มันจะดีกว่าหรือเปล่า”

“ต๊อกมาน เจ้าเพ้อเจ้ออะไรน่ะ”

“หรือแม้แต่คิดว่า ข้าอยากตายให้พ้น ๆ ไปซะ”

“เจ้าต้องเข้มแข็งเข้าไว้ ห้ามมีความคิดเหลวไหลแบบนี้”

“หึ....ข้ารู้สึกสมเพชตัวเองยังไงไม่รู้ ถึงรอดชีวิตกลับมาก็ไม่มีความหมาย ต่อให้ตายก็ยิ่งไม่มีคุณค่าอะไร หึ....ช่างเป็นมนุษย์ที่น่าสมเพช หึ....ไร้ญาติขาดมิตร หมดที่พึ่งพา แต่ตอนนี้ อย่างน้อยที่สุด ข้ายังมีเป้าหมายบ้าง”

“คืออะไร เป้าหมายอะไร” คิมยูซิน ถาม

“ได้ช่วยชีวิตคนตั้ง 200 คน แค่นี้ก็พอแล้ว” ต๊อกมาน คิด

“ต๊อกมาน”

“ข้าไม่รู้สึกเสียดายซักนิด แต่ว่ามันคงน่าใจหาย ที่ข้าต้องจากท่านไป” ต๊อกมาน คิดในใจ

“ต๊อกมาน พูดเร็วเข้า”

“ฮือ....ท่านยูซิน ข้าน่ะ จะไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นได้ในสิ่งที่นางต้องการ ข้าไม่ยอมเด็ดขาด” ต๊อกมาน กล่าว

“ใครหรือ....ใครคือผู้หญิงคนนั้น” พีดัมถาม

“หึ....คือ....คน ๆ หนึ่ง”

“กินเร็วเข้า....เฮ่ย....”

“ได้ยาที่ต้องการหรือยัง” ต๊อกมาน ถาม

“ต้องเอาเจ้าไปแลกก่อน” พีดัม กล่าว แล้วพาต๊อกมานออกไป คิมยูซินพยายามร้องเรียกและจะพังประตูห้องขังแต่ก็ทำไม่ได้

“ไว้ส่งตัวเจ้าไปแล้ว ข้าจะกลับมาปล่อย เขาเอง” พีดัม กล่าว

“ก็ดี เฮ่อ....” ต๊อกมาน กล่าว

“เจ้า....เจ้า....เจ้ามีมีดอยู่ในมือ ทำไมไม่ตัดเชือกแล้วหนีไปล่ะ”

“หึ....อยากให้เจ้าได้ยาไง จะได้ช่วยคนตั้ง 200 คน หึ....” ต๊อกมาน กล่าว

จบตอนที่ 21
เครดิต เดลินิวส์

Create Date : 16 พฤษภาคม 2553		3 comments
Last Update : 21 พฤษภาคม 2553 9:54:44 น.
Counter : 553 Pageviews.
Share Tweet