<<
สิงหาคม 2553
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031 
 
11 สิงหาคม 2553
 
 
ละคร ซอนต๊อก ตอนที่ 54

ตอนที่ 54
“ข้า....เหมือนจะเห็นมีซิลในอีกภาพหนึ่ง.... ภาพของเจ้าแผ่นดิน ที่ห่วงใยบ้านเมือง” ต๊อกมานรำพึงกับตัวเอง
--@@--
ซอวอนแปลกใจที่มีซิลสั่งให้ยอกิดชอนถอนทัพกลับไป แต่มีซิลอธิบายว่า ถ้าตอนนี้นางเป็นต้นเหตุให้ชายแดนถูกรุกราน นั่นเท่ากับว่า นางได้พ่ายแพ้ต่อต๊อกมานโดยสิ้นเชิงแล้ว พร้อมบอกทุกคนว่า อยากให้ทุกอย่างจบลงแค่นี้
“ท่านก็อย่าคิดให้มันสลักสำคัญนักเลย สมัยที่เราเป็นองครักษ์ เคยร้องเพลงอยู่เพลงหนึ่ง ท่านยังจำได้หรือเปล่า”
“ยามใดที่บ้านเมืองมีภัย เราพร้อมจะสู้รบ”
“ยามใดบ้านเมืองสงบ เราก็ต้องปกป้อง หากป้องกันไม่อยู่ เราก็ต้องยอมถอย”
“ถอยจนหมดทางไปแล้ว ก็ต้องขอยอมแพ้”
“แต่ถ้าไม่ยอมแพ้ละก็ ถ้าไม่มีช่องทางแม้แต่จะพ่ายแพ้....ถึงวันนั้น เราก็พร้อมยอมตาย” มีซิล กล่าว
“ท่านเซจู”
“วันนี้ ก็คือวันที่เราคิด....ช่วยจัดงานศพให้ข้าด้วยนะ ท่านซอวอน”
“โปรดอย่าพูดอย่างงั้น ข้าจะไปกับท่านด้วย”
“สิ่งที่ข้าจะสั่ง นับแต่นี้ ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือสัญญา ล้วนแล้วแต่เป็นครั้งสุดท้าย ขอให้ทำตามด้วย....ให้คนที่อยู่กับเราได้รอดชีวิตอย่างปลอดภัย พาพวกเขากลับไปด้วย”
“เพราะอะไร ทำไมจนวันนี้ยังเป็นห่วงใครต่อใครมากมายที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเราเลย ทำไมท่านถึงกลายเป็นคนอ่อนแอแบบนี้”
“หึ....ข้าไม่ได้อ่อนแอหรอก เพียงแต่ปรับตัวตามสถานการณ์ ตอนนี้ต้องปูทางสำหรับขั้นสุดท้ายของเราเท่านั้น โดยเฉพาะกับท่าน ข้าคงต้องขอโทษด้วย” มีซิล กล่าว
--@@--
ข่าวยอกิดชอนถอนทัพกลับสร้างความ แปลกใจให้กับพวกคิมยูซิน แต่ต๊อกมานไม่แปลกใจเลย เพราะนางคิดไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ด้านมีซิลประกาศยอมแพ้ พร้อมสั่งให้ลดธงลง และชูธงขาวขึ้น ชิซูได้รับคำสั่งให้เรียกกำลังกลับ เขาตกใจเล็กน้อย แต่ก็พอจะรู้ว่ามีซิลกำลังจะทำอะไร
--@@--
ซอวอนมาพบต๊อกมานเพื่อบอกให้ทราบว่าตอนนี้มีซิลยอมแพ้แล้ว และกำลังรอพบต๊อกมานอยู่ ส่วนพีดัมเมื่อรู้ว่ามีซิลมา จึงรีบมาพบนางก่อน
“แค่นี้เองหรือ....นี่คือผลสุดท้ายที่ออกมา....เพราะอะไร”
“พอที อย่าทำเสียงดังได้ไหม.....เห็นเค้าว่ากินยาแล้วยังพอมีเวลาอีกช่วงหนึ่ง”
“ถ้าอย่างงั้น อยากให้ข้าเรียกท่านว่า “ท่าน แม่” ให้ได้ยินซักคำหรือเปล่า” พีดัม กล่าว
“หึ ๆ”
“หรือไม่ก็ขอโทษที่ทิ้งข้า เสียใจที่เมื่อก่อนคิดผิด....หรือไม่ก็บอกว่า ส่วนลึกในใจ ท่าน....ก็รักข้าเหมือนกัน”
“คนอย่างมีซิล จะไม่มีวันทำอย่างงั้น เจ้าไม่ต้องมาเรียกข้าว่าแม่ ส่วนข้าก็ไม่คิดขอโทษเจ้า ยิ่งความรักด้วยแล้ว....เจ้าคิดว่า อะไรถึงจะเรียกว่ารักแท้ รักแท้ก็คือ....การไม่หวังครอบครองอีกฝ่ายหนึ่ง แบบนี้ถึงเรียกว่ารัก ถ้าเจ้ารักต๊อกมานจริง ก็ต้องทำให้ได้....ความรัก ความชอบธรรม และแคว้นชิลลา ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ไม่สามารถแบ่งกับใครได้ทั้งนั้น ทั้งยูซิน หรือชุนชู ใครก็ห้ามแบ่งให้เขา เข้าใจหรือเปล่า”
“ความรักของข้า ข้ามีวิธีจัดการเองได้”
“ที่ข้าเตือนเพราะความเป็นห่วง ข้าน่ะ ถือคติครองใจคนก่อนจะครองบ้านเมือง แต่ว่าเจ้า....กลับคิดมีอำนาจก่อนแล้วค่อยครองใจคน ถ้าเห็นคนเป็นเป้าหมาย มันจะเสี่ยงไปหน่อย” มีซิล กล่าว
“แต่องค์หญิงต๊อกมาน ไม่แค่เป็นคน ยังสื่อความหมายถึงแคว้นชิลลา ข้าจะส่งเสริมให้นางเป็นอย่างงั้น”
“เจ้ายังอายุน้อย มองโลกในแง่ดี มักจะไขว่คว้าหาความฝันที่สวยงาม” มีซิล กล่าว
--@@--
ซอวอนมาส่งต๊อกมานที่ห้องของมีซิล แล้วจากไป ปล่อยให้ต๊อกมานเข้าไปพบมีซิลในห้องคนเดียว เมื่อต๊อกมานเข้าไปในห้องแล้ว นางพบแต่ร่างที่หมดลมหายใจของมีซิล โดยมีพีดัมยืนนิ่งน้ำตานองหน้า
“มีซิล ถ้าไม่มีคนอย่างท่าน ข้า....คงไม่มาถึงฐานะอย่างทุกวันนี้....มีซิล ยุคสมัยของท่าน จงไปดีเถอะ” ต๊อกมาน อาลัยต่อการจากไปของมีซิล
พีดัมออกจากห้องของมีซิลแล้วขึ้นม้าควบหนีออกไป องค์หญิงต๊อกมานสั่งให้คิมยูซิน ขี่ม้าตามไปขวาง จากนั้นก็เดินทางไปพบซอวอนสอบถามว่าทหารที่อยู่เขตรอบนอกได้ปลดอาวุธหรือยัง และได้ให้จูจินเขตรอบนอกได้ปลดอาวุธ ส่วนคิมซอยอน ให้จัดกำลังทหารคอยเฝ้าประตูต่าง ๆ อย่าให้เกิดความวุ่นวาย จากนั้นชุนชูได้ถามถึงมีซิล
“ฆ่าตัวตายไปแล้ว...เพราะฉะนั้น ระหว่างที่ท่านซอยอนกับท่านจูจินกำลังตรวจนับทหาร เจ้ากับท่านไอชอง ช่วยดูแลความสงบด้วย ไม่แน่อาจมีพวกที่ไม่ยอมแพ้ จะมาเล่นงานเราอีก”
“แล้วองค์หญิงล่ะ” ชุนชู ถาม
“ข้า....จะไปพบพีดัมด้วยตัวเอง”
--@@--
คิมยูซิน สามารถตามพีดัมทัน พยายามจะควบคุมตัวจนเกิดการต่อสู้กัน แล้วองค์หญิงต๊อกมานตามมาถึง
“ในที่สุดเจ้าก็โกหกข้า...วันก่อนที่ข้าถามเจ้า เพราะความไว้วางใจ บอกข้ามาตามตรง เจ้าเป็นอะไรกับมีซิลกันแน่...พูดมาเร็ว ท่านรออยู่นี่ก่อน ข้าอยากคุยกับเขาตามลำพัง” องค์หญิงต๊อกมาน ตรัสกับคิมยูซินแล้วตามพีดัมไป
“พีดัม...หึ...เลิกหนีข้าซะที หึ...ข้าเคยบอกแล้วว่า ตอนนั้นสิ่งที่เจ้าพูดจะเกี่ยวถึงความไว้ใจระหว่างเรา หึ...และเจ้า...ก็บอกว่าไม่มีความเกี่ยวข้องกับมีซิล แต่เมื่อกี้ ข้าเห็นเจ้าอยู่กับนาง และร้องไห้ตอนนางสิ้นใจด้วย หึ...ถ้าเจ้ากล้าเดินหนีข้าอีก เราสองคน...จะถือว่าจบกัน...พูดมาเร็ว ทำไมต้องร้องไห้เมื่อเห็น มีซิลตายอยู่ต่อหน้า หึ....โดยเฉพาะวันที่ก่อการ นางมีเหตุผลอะไรที่หลอกให้เจ้าไปเที่ยว และตอนที่นางประกาศจะทำศึกต่อ ทำไมเจ้าถึงอยู่กับนางในตอนนั้น หึ...ฮึ่ม...ทั้งหมดนี้เพราะอะไรกันแน่”
“นางเป็นแม่...แม่ของหม่อมฉัน” พีดัม ทูล
“หา...อะไรนะ”
“นางเป็นผู้ให้กำเนิด แล้วทิ้งหม่อมฉันไป”
“ฮือ...หึ...เพราะอะไร...ทำไมนางถึงเป็นแม่เจ้าได้”
“หม่อมฉันก็สงสัยเหมือนกัน ใช่ว่าหม่อมฉันอยากเกิดมา...เป็นลูกของพระเจ้าจินจิ และมีแม่อย่างมีซิล แต่เพราะเลือกเกิดไม่ได้”
“ฮือ...”
“หลังจากพระเจ้าจินจิถูกถอดถอน หม่อมฉันก็แทบไม่มีความหมายสำหรับนางอีก...ฉะนั้นนางถึงได้....ยอมทิ้งหม่อมฉันง่าย ๆ...โดยไม่ลังเลซักนิด ในขณะที่ท่านมุนโน กลับเป็นคนที่เลี้ยงหม่อมฉันมา”
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ”
“ด้วยความบังเอิญ....หม่อมฉันรู้เข้าด้วยความบังเอิญ แต่แม้ว่านางใกล้จะตาย ยังไม่ยอมรับว่าหม่อมฉันเป็นลูกของนาง แล้วองค์หญิงมาถามเรื่องนี้กับหม่อมฉัน จะให้หม่อมฉันตอบได้ยังไง ขนาดคนเป็นแม่ยังไม่ยอมรับลูกตัวเอง แล้วหม่อมฉันจะกล้า....เที่ยวป่าวประกาศว่าเป็นลูกของนางได้ยังไง ฮือ ๆ ๆ ในวันที่นางคิดก่อการ แทนที่จะฆ่าหม่อมฉัน แต่กลับให้หม่อมฉันไปเที่ยว ข้อนี้ที่ทำให้สงสัย ฮือ....ฮือ... ตอนนี้ถ้านางฆ่าหม่อมฉัน หรือส่งคนมาฆ่าปิดปากซะ หม่อมฉันคงยิ่งเข้าใจได้ง่าย และสบายใจกว่าด้วยซ้ำ ฮือ...ไม่ต้องมีความอัดอั้น เจ็บปวดมาถึงทุกวันนี้ ฮือ...”
“เพราะอะไร...ทำไมไม่บอกให้ข้ารู้ก่อน ...หรือเจ้าคิดว่า...ไม่อยากที่จะ...ยอมรับความจริงที่ว่า ตัวเองถูกทอดทิ้ง เลยไม่กล้าที่จะ...เอ่ยปาก ...แต่อย่างน้อย น่าจะบอกให้ข้ารู้บ้าง”
“ถ้าพูดแล้วผลจะเป็นไง หม่อมฉันจะกลายเป็นคนที่....องค์หญิงไม่ต้องการหรือเปล่า” พีดีม กล่าวทูล
“เจ้าคงรู้สึกทรมานใจนัก....เหนื่อยทั้งกายและใจ ฮือ....”
--@@--
เมื่อฮาจอง มีเซ็ง โพจอง รู้ข่าวจาก ชุนชูว่ามีซิลเสียชีวิตแล้ว ทุกคนก็เศร้าเสียใจ จึงไปรับศพมีซิล มาทำพิธี ด้านชิซู เมื่อรู้ข่าวจากแม่ทัพก็ไม่อยากเชื่อว่ามีซิลจะจัดการปลิดชีพตัวเอง จึงลงมือฆ่าแม่ทัพที่นำข่าวมาบอก แล้วก็พูดกับซกพุง
ข้า...ยังไงก็ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เพราะฉะนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เรา...ตัดสินใจขัดคำสั่งท่านเซจู...ที่สำคัญ ยังมีอีกหนึ่งคำสั่งที่ท่านเซจู ไม่เคยสั่งการลงมา ตอนนางยังมีชีวิตอยู่...แต่เราจะทำให้ได้ เพื่อให้นางหมดห่วง...วันนี้ ข้าตัดสินใจแล้ว...ข้าจะไปสังหาร...องค์หญิงต๊อกมาน ซกพุง เจ้าพาทหารของเรากลับไปก่อน...ที่นี่...จะเป็นที่ฝังศพของข้า ข้าจะไม่ให้พลาดโอกาสนี้อีก...ต่อไปนี้ ข้าจะสานต่อสงครามนี้เอง...นี่คือหน้าที่ของชิซู”
“ไม่ได้เด็ดขาด หึ...ท่านจะทำคนเดียวไม่ได้”
“อะไรนะ”
“นี่คือหน้าที่...หึ...ของท่านชิซูกับซกพุง ...ข้ายินดี...ร่วมเป็นร่วมตายกับท่าน”
--@@--
ซกพุงเดินทางกลับเข้าเมืองหลวง แต่ถูกแวยา ไอชอง นำทหารขวางไว้จนเกิดการต่อสู้กัน ซกพุงสู้ไม่ได้จึงตัดสินใจปลิดชีพตัวเองต่อหน้าไอชอง ด้านชิซู ไม่ได้เดินทางมาด้วยเพราะเขาต้องการเดินทางไปสังหารองค์หญิงต๊อกมาน เมื่อไปถึงก็พบกับคิมยูซิน และพีดัมคอยช่วยองค์หญิง สุดท้ายชิซูก็ถูกสังหารเสียชีวิต
“ในที่สุดทุกอย่างก็สิ้นสุดลง...มีซิล...” องค์หญิงต๊อกมานคิดในใจ
คิมซอยอน และชุนชู ได้นำไพร่พลของมีซิลทั้งหมดกลับมา หลังจากที่มีคำสั่งปลดอาวุธ ทุกคนก็ยอมแพ้โดยศิโรราบ เซจอง, ซอวอน, มีเซ็ง, ฮาจอง รวมทั้งโพจองและ แทนัมโพ ได้ถูกคุมตัวไปเมืองหลวงหมด องค์หญิงต๊อกมาน สั่งจัดระเบียบใหม่แต่ระหว่างนั้นมหาดเล็กก็วิ่งเข้ามาทูลอาการของพระเจ้า จินพยอง ไม่ค่อยดี องค์หญิงจึงรีบไปเข้าเฝ้า
“ฝ่าบาทเพคะ ฝ่าบาท เห็นมั้ยเพคะ หม่อมฉันต๊อกมานมาแล้ว ฝ่าบาท ทรงเข้มแข็งไว้นะเพคะ หึ...มีซิลได้จากโลกนี้ไปแล้ว ฝ่าบาทต้องทรงเข้มแข็งไว้ ฮือ...”
“หึ...นับแต่นี้ไป คือยุคสมัยของเจ้า” พระเจ้าจินพยอง ตรัส
“ฝ่าบาท”
“ข้าจะไปสู้กับมีซิลในอีกโลกหนึ่ง เพื่อสะสางบัญชีที่ติดค้างกับนาง ที่นั่นยังมี ชอนมยองรอข้าอยู่”
“ฝ่าบาท ฮือ...”
“ขอโทษด้วยนะลูก เฮ่อ...ลูกพ่อ....”
“เสด็จพ่อ ๆ ฮือ....”
“ความหวังที่เป็นไปไม่ได้ หึ...ต่อไปต้องอาศัยเจ้าแล้ว หึ...เจ้า...หึ...เจ้าต้องทำให้สำเร็จ”
“เสด็จพ่อ ฮือ...”.
“เจ้าต้อง...กลายเป็นประมุขแห่งสามแคว้น” พระเจ้าจินพยอง ตรัสแล้วก็สิ้นพระชนม์
“ฝ่าบาท ฮือ...ฝ่าบาท เสด็จพ่อ ๆ”
“ฮือ...ฝ่าบาทเพคะ ฝ่าบาท ฮือ...ฝ่าบาท ฮือ ๆ ๆ” พระมเหสีมายา ตรัส
--@@--
งานพระศพของพระเจ้าจินพยองจัดอย่างยิ่งใหญ่ ยองชุนเสนอว่าหลังเสร็จจากงาน พระศพวันที่ 7 ให้จัดพิธีเถลิงราชย์ คิมซอยอน บอกว่า ก่อนที่องค์หญิงจะขึ้นครองราชย์ น่าจะจัดการครอบครัวมีซิลให้เรียบร้อย
“ระหว่างที่มีงานพระศพ เราให้พวกเขาอยู่แต่ในบ้าน สมควรจะส่งไปกรมอาญาได้แล้ว” ยองชุน ทูล
“ใช่ และควรตัดหัวเสียบประจานให้หมด เพื่อไม่ให้ทุกคนถือเป็นเยี่ยงอย่าง” ชุนชู เสนอ
“ไม่ ข้าจะไม่ทำอย่างงั้น...เรื่องประหาร พวกเขา ข้าจะไม่ทำ” องค์หญิงต๊อกมาน ตรัส
--@@--
พีดัมเดินทางไปที่บ้านของมีซิลเพื่อเคารพศพ ซอวอนจึงพาไปที่ห้องพิธี
“ราชโองการในอดีต ที่ให้ประหารท่าน เซจู รู้มั้ยทำไมถึงยังเก็บไว้...จดหมายนั่น ที่เก็บ ไว้ก็เพื่อจะมอบให้เจ้า...ท่านเซจู บอกว่า...”
“นางบอกว่า จะมอบให้ข้าหรือ... เพราะอะไร ราชโองการนั่นสามารถทำให้นางหมดสิ้นทุกอย่าง แล้วทำไมยังจะ...” พีดัม กล่าว
“ที่มอบให้เจ้าเพราะเห็นแก่บ้านเมืองของเรา อยากให้เจ้าได้สร้างผลงาน...เป็นสิ่งที่ท่านเซจูได้ตัดสินใจ ก่อนที่นางจะเริ่มก่อการ หากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา ก็ให้เจ้า...” ซอวอน กล่าว
“แปลว่าท้ายที่สุดแล้ว สิ่งที่นางทำไม่สำเร็จ ก็ให้ข้าสานต่องั้นหรือ ใช่ไหม”
“ห้ามดูถูกเจตนารมณ์ของนางนะ ความจริงแล้วเซจู...ความจริงแม่ของเจ้า...ยอมเสีย สละตัวเองเพื่อให้เจ้าสืบต่อความชอบธรรมต่างหาก...นางยอมที่จะถูกผู้คนประณาม เพื่อให้เจ้า...ให้เจ้า...ได้เป็นพระราชาองค์ใหม่ นั่นก็คือเจ้า”
“ข้าหรือ...นางจะให้ข้า...เพราะอะไร...”
“เหตุผลเดียวกับที่...เจ้าไม่อาจเปิดเผยคำสั่งลับฉบับนั้น ไม่แตกต่างกันหรอก” ซอวอน กล่าว
--@@--
พระมเหสีมายา ตรัสถามเหตุผลจากองค์หญิงต๊อกมานเรื่องการไว้ชีวิตพวกมีเซ็งที่ถือเป็นโจรกบฏ
“ถ้าเห็นพวกเขาเป็นกบฏจริง เราก็ต้องเอาชีวิตผู้คนอีกนับพัน เพราะนางมีสมัครพรรคพวกอีกมากนัก ดีไม่ดีอาจถึงเรือนหมื่นด้วยซ้ำ ซึ่งคนเหล่านี้อาจต้องถูกประหารทั้งหมด” องค์หญิงต๊อกมาน ตรัส
“ถ้าจะเขียนประวัติศาสตร์หน้าใหม่ เราก็ต้องกล้าที่จะตัดสินใจ” ชุนชู กล่าว
“จากนั้นก็จะมีความแค้นของญาติพี่น้อง แล้วยังจะปกครองบ้านเมืองได้ยังไง”
“ถึงเราปล่อยพวกเขาไว้ พวกเขาก็ไม่ยอมมาสวามิภักดิ์ต่อองค์หญิงง่าย ๆ หรอก”
“แต่ข้าจะลองดูก่อน เทียบกับการประหัตประหารให้สิ้นซาก งั้นสู้ใช้พระคุณกับพวกเขา ให้ยอมรับเรายังจะดีกว่า...ข้าจะไม่ใช้ความรุนแรงอีก เพราะมีซิล ยอมรับเงื่อนไขสมานฉันท์ของข้า ด้วยเหตุนี้จึงสั่งให้ทหารทุกฝ่ายยอมแพ้ต่อเราโดยไม่มีเงื่อนไข....แต่ว่ายังมีคนที่จะสู้ต่อ ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ ใช่ไหม”
“องค์หญิง ทรงหมายถึง...” คิมยูซิน กล่าวทูล
“ใช่ นั่นคือชิซูกับซกพุง...เราจะให้สองคนนี้เป็นตัวการ รับผิดชอบทั้งหมด วิธีนี้คนของมีซิลที่เหลือก็จะได้รอดพ้นจากการถูกประหาร”
“หม่อมฉันอยากให้ทรงไตร่ตรองอีกครั้ง”

จบตอนที่ 54
เครดิต เดลินิวส์


Create Date : 11 สิงหาคม 2553
Last Update : 11 สิงหาคม 2553 17:42:56 น. 0 comments
Counter : 564 Pageviews.
Share

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 

Heavenworth
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมค่ะ
[Add Heavenworth's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com