<<
กันยายน 2553
 
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930 
 
6 กันยายน 2553
 
 
ละคร ซอนต๊อก ตอนอวสาน

ตอนอวสาน
คิมยูซินนำกำลังทหารเข้ายึดเมืองเมียงวาได้อย่างง่ายดาย เว้นแต่ว่า ยังหาตัวพีดัม ฮาจอง และท่านมีเซ็ง ไม่พบ องครักษ์คิดว่าพวกเขาอาจจะหนีไปแล้ว แต่คิมยูซินว่า เป็นไปไม่ได้ที่จะฝ่าวงล้อมของพวกเขาออกไป พร้อมทั้งสั่งทหารให้ไปหาบนเขา “นานซาน” และ “โมวาซาน” ค้นให้ทั่วเมือง ยังไงก็ต้องหาพบแน่

---@@@---
คิมยูซินกลับมารายงานผลการรบให้ต๊อกมานทราบ พร้อมทั้งถามนางว่า หากจับพีดัมมาได้ นางจะทำอย่างไรกับเขา
“ท่านเป็นห่วงเรื่องนี้หรือ กลัวว่า....ข้าจะอภัยให้เขาอีก”
“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่เคยคิดอย่างงั้น”
“ในเมื่อ....ข้าออกคำสั่งให้เขาเป็นนักโทษกบฏ ไม่ว่าใครพบเห็นก็สามารถฆ่าได้ทั้งนั้น แล้วท่านแม่ทัพใหญ่ ยังมาถามเรื่องนี้อีกทำไม” ต๊อกมาน กล่าว
“เฮ่ย....”

---@@@---
ไม่นานมีเซ็งและฮาจองก็ถูกจับตัวได้ ส่วนพีดัมก็มาที่ค่าย เพื่อขอเจรจาบางอย่างกับต๊อกมาน แต่คิมยูซินไม่ยอมจึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น
“พีดัม ทุกอย่างมันจบไปแล้ว อย่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์อีกเลย ไปกับข้าเถอะนะ”
“หึ..ยูซิน หึ..นั่นคือฝ่าบาทใช่ไหม ข้างหน้าโน่น คือฝ่าบาทใช่หรือเปล่า” พีดัมกล่าว ในขณะที่ต๊อกมานยืนดูอยู่ห่าง ๆ
“พีดัม พอแค่นี้เถอะนะ”
“ยูซิน ตอนนี้มาคิดดูแล้ว หึ....ดูเหมือนว่าเราสองคนจะไม่เคย....หึ....ประมือจริงจังซักครั้ง วันนี้ มาสู้กับข้าหน่อย” พีดัมสู้ต่ออย่างบ้าคลั่ง
“ขวางเขาไว้ อย่าให้เข้าไป”
“ย้าก....ย้าก....”
“ขวางเขาให้ได้ อย่าให้เดินหน้าไป”
“ยูซิน ยังไงเจ้าก็เป็นฝ่ายชนะอยู่แล้ว ยังจะขวางข้าทำไมอีก หึ....ข้าเพียงแต่มีคำพูดจะพูดกับฝ่าบาทเท่านั้น หึ....ย้าก” พีดัม คิด
“ห่างจากต๊อกมาน....สาม....สามสิบก้าว.... ย้าก...ห่างจากต๊อกมาน อีก....สิบก้าว ต๊อก.... ต๊อกมาน....ต๊อกมาน....” พีดัมสู้จนตัวตายต่อ หน้าต๊อกมานที่ยืนมองด้วยหัวใจที่ปวดร้าว
“ตอนนี้ ทุกอย่างเข้าสู่ภาวะปกติ นับแต่นี้ชิลลาของเรา จะร่วมเป็นน้ำหนึ่งใจเดียว ถือคติที่ ว่า สามัคคีคือพลัง เพื่อเป้าหมายในการรวมสาม แคว้น เป็นอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่ของเรา ให้ขุนนางทุกระดับชั้น องครักษ์ทุกหน่วย ทหารทุกฝ่ายและรวมถึง....อาณาประชาราษฎร์ทั้งหลาย นำคำพูดข้าในวันนี้ และจุดจบของกบฏ และความเป็นเอกภาพของชิลลา ไปประกาศให้รู้โดยทั่วกัน” ต๊อกมาน กล่าว
“พระนางซอนต๊อก จงเจริญ....” ทุกคนพากันเปล่งเสียงสรรเสริญ ในขณะที่ต๊อกมานหมดสติลงไปข้าง ๆ ศพของพีดัม

---@@@---
ต๊อกมานหมดสติไปนานสามวันสามคืน เมื่อได้สติขึ้นมาจึงรับสั่งให้ไอชอง เป็นตำแหน่งเสนาบดีคนใหม่แทนพีดัมทันที ขณะเดียวกัน ต๊อกมานก็เรียกคิมยูซินมาถามความจริงบาง อย่าง
“ท่านยูซิน บอกข้ามาเร็ว”
“ฝ่าบาท”
“ข้ารู้ว่า ตอนนั้นพีดัมได้กระซิบเรื่องบาง อย่าง อยู่ข้างหูท่าน....เขาพูดอะไรกับท่านบ้าง”
“เฮ่อ....หม่อมฉัน....ไม่สะดวกจะทูลให้ฝ่าบาททรงทราบ ขอทรงอภัยด้วย นั่นเป็นคำพูดที่ไม่ให้ความเคารพ หม่อมฉันไม่กล้าทูลหรอกพ่ะย่ะค่ะ” คิมยูซิน กล่าว
“บอกข้ามาเถอะ ท่านยูซิน”
“ทูลไม่ได้จริง ๆ เป็นคำพูดที่ไม่อาจทูลได้”
“นี่คือคำสั่งข้า รีบพูดมาเดี๋ยวนี้”
“เฮ่อ....ตอนนั้นพีดัม....พูดบอกว่า.... ต๊อกมาน....เขาพูดแบบนี้พ่ะย่ะค่ะ”
“ทุกวันนี้ไม่มีใคร....กล้าเรียกชื่อข้าตรง ๆ อีก”
“แต่ว่า ถ้าชอบ หม่อมฉันก็จะเรียก”
“ถ้าเจ้าเรียกชื่อข้าจริง ก็จะเป็นกบฏ.... ต่อให้เรียกด้วยความรัก คนก็จะคิดว่า....นั่นคือการคิดไม่ซื่อต่อข้า....ฮือ....หึ....เราออกไปข้างนอกกัน” ต๊อกมานน้ำตาจะไหล เพราะไม่มีใครกล้าเรียกนางแบบนี้ พร้อมชวนคิมยูซิน ไปดูดินแดนสามแคว้น
“พ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าอยากไปเห็น....ฟ้าและดิน....รวมถึงแผ่นดินของเราด้วย ดูช่างแห้งแล้งนัก”
“เข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้จะเบ่งบานทำให้ป่าดูเขียวชะอุ่มอีกครั้ง”
“ใบไม้ผลิ....ผลิบาน....ท่านยูซิน”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“มีหลายคนที่เคยอยู่กับข้า ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป มีบางคนอยู่เพื่อปกป้องข้า บางคนอยู่เพื่อ....หวังจะแก่งแย่งกับข้า บางคนยิ่งพิเศษกว่านั้น....คือบอกว่ารักข้า....แม้จะมีหลายคนที่ผ่านมาแล้วผ่านไป แต่สุดท้าย คนที่อยู่เคียงข้างข้าตลอดเวลา ก็คือท่านคนเดียว”
“ฝ่าบาท”
“เส้นทางยาวไกลนี้ เราช่วยกันฟันฝ่าอย่างยากเย็น เพราะมีท่าน ข้าถึงมีวันนี้”
“มิได้พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”
“เพราะมีท่าน ข้าจึงได้วางใจเสมอ ที่จะมอบแผ่นดินและงานใหญ่....ให้ท่านมีส่วนรับผิดชอบ หรือแม้แต่จะสานต่อจากข้า” ต๊อกมาน กล่าว
“ฝ่าบาท”
“เป้าหมายที่จะรวมสามแคว้น หากไม่ได้เห็นผลในยุคของเรา อนาคตแผ่นดินนี้จะเป็นของ ชิลลา หรือมีแคว้นอื่นมาครอบครอง เราก็ไม่อาจรู้ได้”
“หม่อมฉันเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ”
“ท่านยูซิน”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”
“จำได้มั้ย ข้าเคยเล่าความฝันให้ฟัง เกี่ยวกับที่มาชิลลาครั้งแรกและเจอเรื่องบาง อย่าง....ตอนนี้ ข้ารู้แล้วว่าในฝันนั้น ผู้หญิงที่มา กอด....ข้ารู้แล้วว่านางเป็นใคร”
“ทรงรู้ว่าเป็นใครหรือ รีบบอกหม่อมฉันเร็วเข้า”
และผู้หญิงที่ต๊อกมานพูดถึง คือ พระนางซอนต๊อก ในความคิด ต๊อกมานเห็นคิมยูซิน และไอชองในวัยชรามาพบกัน หลังจากที่ได้กรำศึกการทำสงครามมาอย่างหนักหน่วง และกำลังจะไปทำสงครามกับโกคูรยอ เพื่อรวมเป็นสามแคว้น
“ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า ในฝันนั้น ผู้หญิงที่มากอดข้า....ข้ารู้แล้วว่า นางเป็นใคร”
“หม่อมฉันฟังอยู่ เชิญรับสั่งมาได้ นางเป็นใครหรือพ่ะย่ะค่ะ คือแม่นมโซวาใช่หรือเปล่า หรือว่า....คือพระมเหสีที่สิ้นพระชนม์ไปแล้ว”
“ท่านยูซิน สมัยก่อนโน้น เราเคยคิดหนีไปด้วยกัน....ท่านยังจำได้หรือเปล่า เดี๋ยวนี้ยังคิดไปอีกมั้ย”
“เฮ่อ....เรื่องนี้คงเป็นไปไม่ได้ ทำไมฝ่าบาท....ยังทรงคิดอย่างงั้นอีก” คิมยูซินตอบก่อนถอนใจ
เมื่อคิมยูซินหันมามองอีกครั้ง ก็เห็นต๊อกมานนอนนิ่งไม่ได้สติ มือตกอยู่ข้างพระวรกาย ในมโนสำนึกของต๊อกมาน นางได้ไปพบกับเด็กสาวที่มีหน้าตาเหมือนต๊อกมานตอนเป็นสาววัยรุ่น นางจึงเข้าไปกอดเด็กคนนั้น
“แย่ชะมัด จะไปหาท่านมุนโนที่ไหนนะนี่....โอ๊ะ....เอ่อ....เฮ้ย....ท่านทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ มากอดข้าทำไม เราไม่รู้จักกันซักหน่อย....เอ่อ.... อย่าเพิ่งไป....ทำไมมากอดข้าแล้วเดินหนีงั้นล่ะ....ข้าถามท่านอยู่นะ” เสมือนว่าต๊อกมานได้กลับสู่อดีตอีกครั้ง
“นับแต่นี้ไป ชีวิตเจ้าจะลำบาก ที่สำคัญ ยังจะเป็นทุกข์มากด้วย เจ้าจะสูญเสียคนที่รักมากมาย จะกลายเป็นคนอ้างว้าง อยู่อย่างโดดเดี่ยว เงียบเหงายิ่งกว่า....ตอนอยู่ทะเลทรายคนเดียวซะอีก น่าสงสารนัก”
“น่าแปลก ท่านเป็นใครกันแน่ ทำไมต้องร้องไห้ล่ะ” เด็กสาว ถาม
“หลายสิ่งหลายอย่าง เหมือนอยู่ตรงหน้าเราแท้ ๆ แต่จริง ๆ แล้ว เจ้าจะไม่ได้ครอบครองซักอย่าง”
“อะไรกันนี่ แปลกคนพิลึกล่ะ....ฮึ”
“ถึงอย่างงั้น เจ้าก็ต้องเข้มแข็ง รู้หรือเปล่า เข้มแข็ง....อดทนเข้าไว้” ต๊อกมานยืนมองเด็กสาวที่เดินจากไป พร้อมน้ำตาที่ไหลริน

อวสาน

เครดิต เดลินิวส์


Create Date : 06 กันยายน 2553
Last Update : 6 กันยายน 2553 15:19:52 น. 0 comments
Counter : 1350 Pageviews.
Share

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 

Heavenworth
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมค่ะ
[Add Heavenworth's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com