พระจันทร์ลายดาว.......ดวงตะวัน

โปรยปก

“เราสองคนเหมือนเกิดมาเพื่อแก้ปัญหาให้คนอื่นนะคะ”
“ของผม ‘แบก’ ครับ”
ชยันโตส่ายหน้า อีกครั้งที่เกี้ยวเกล้าบอกตัวเองว่าหล่อนเข้าใจ
“แล้วเคยคิดมั้ยครับว่าเมื่อไหร่มันจะจบสิ้นเสียที”
“คิดค่ะ คิดทุกครั้งที่มีปัญหามาตกหนักอยู่ที่เราคนเดียว”
“นอนไม่หลับ ลุกขึ้นมาเดินจงกรมรอบบ้าน”
“เข้าไปนั่งในห้องพระ ถามพระว่าหนูเป็นคนไม่ดีตรงไหน ทำไมชีวิตถึงได้มีแต่ปัญหา”
ชยันโตอมยิ้ม เกี้ยวเกล้าหัวเราะ แม้จะฟังดูขื่นและขมนิด ๆ
แต่ก็เป็นเสียงหัวเราะของคนที่เข้าใจโลก เข้าใจชีวิตอย่างที่มันเป็นจริง...จริง ๆ
“ใช่ว่าไม่อยากมีโลกสวยอย่างคนอื่นเขาหรอกนะคะ แต่ก็ผ่านปัญหามาเยอะจนรู้ว่า..”
“โลกไม่ต้องสวยนักก็ได้ ขอแค่มีกำลังใจสู้โลกเส็งเคร็งก็พอ”
“ค่ะ สำหรับฉัน ร้านพระจันทร์ลายดาวกับเพื่อน ๆ คือกำลังใจคือน้ำหล่อเลี้ยงชีวิตของฉัน...คุณโตล่ะคะ”
ชายหนุ่มถอนหายใจยาว มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยดวงตาลึกซึ้ง ไม่เอ่ยคำใด ทั้ง ๆ ที่ในหัวใจมีคำร่ำร้องดังกึกก้อง...คุณเกี้ยวช่วยเป็นกำลังใจให้ผมได้มั้ย



หลังอ่าน  (มี spoil...เหมาะกับผู้ที่เคยอ่านแล้ว )

คงเพราะแอบตั้งความหวังไว้  เมื่อมันไม่ได้ดังใจ  ความรู้สึกเลยยากจะบรรยาย
เพราะดวงตะวัน มิใช่นักเขียนมือใหม่ ...และเคยเป็นนักเขียนในดวงใจที่เราตามเก็บตามซื้อ จนครบทุกเล่ม....ดังนั้นมันจึงอดไม่ได้ที่จะคาดหวังไว้ในระดับหนึ่ง....เรื่องนี้ก็เป็นนิยายที่อ่านได้ดีนะคะ  แต่สำหรับเราแล้วมันไม่ราบรื่นเท่าไร  มีจุดสะดุดและข้องใจ ที่ขัดความสำราญจากเนื้อเรื่องพอควรเลยทีเดียว  

จุดหลัก นั้นจากมาฝั่งนางเอกล้วน ๆ หลายจุดให้ความรู้สึกขัดแย้ง....ผู้เขียนบรรยายบุคลิก นางเอกว่า สวย รวย แกร่ง กร้าว ชัดเจน ตรงไปตรงมา  แต่ก็ มีจิตใจที่ห่วงใยและพร้อมจะช่วยเหลือคนอื่น  แต่พอมองกลับไปทางฝั่งครอบครัวของนางเอกแล้ว เรากลับคิดว่า นางเอกใจคอคับแคบ แม้จะบอกว่ารักน้องชายต่างมารดา แต่ที่ต้องดุ เพราะน้องเกเร ....ในเนื้อเรื่องบอกไว้ว่า พ่อของนางเอกตายตอนเธออายุ 16 ซึ่งก็แปลได้ว่า ขณะนั้นน้องชายอายุประมาณ 6-7 ขวบ ...ซึ่งต้องเรียกได้ว่ายังอยู่ในวัยบริสุทธิ์...แล้วเธอเลี้ยงดูอบรมน้องชายบ้างหรือไม่ อย่างไร ...ณิกษ์จึงโตมาเป็นเด็กเกเร ....อนุมานได้ว่าเธอเลี้ยงด้วยน้ำเงิน มิใช่ด้วยรัก อย่างสายเลือดใกล้ชิดที่เหลืออยู่เพียง สองคนพี่น้อง....

ความร่ำรวยของนางเอกก็เป็นที่น่ากังขา....พ่อที่เป็นนักธุรกิจตายลงทิ้งมรดกและทรัพย์สมบัติไว้ให้นางเอกในวัย 16 ปี ดูแลและปกครอง...ในจุดนี้ผู้เขียนไม่ได้ให้ความกระจ่าง ว่านางเอกดูแลปกครอง อะไร และอย่างไร ...( หญิงสาววัย 16 ไม่น่าจะดูแลกิจการได้ และยิ่งเป็นกิจการใหญ่มาก ก็มักจะมีผู้จัดการผลประโยชน์ให้อยู่แล้ว/ บุคคลจะทำนิติกรรมได้ต้องอายุ 20 ปี )...มองผิวเผินจุดนี้ดูไม่สำคัญ  แต่มองอีกที มันส่งผลต่อความเป็นตัวตนของนางเอกนะ...และผู้เขียนเองก็ย้ำแล้วย้ำอีกในเรื่องนี้

ผู้เขียนใส่ไว้ชัดเจนว่า นางเอกนั้นสูงส่ง เพราะสวย และร่ำรวย ขณะที่พระเอกแสนจะธรรมดา....
ในจุดนี้ต้องบอกว่า  เราเห็นต่างอย่างยิ่ง  เพราะถ้ามองแบบในเนื้อเรื่อง  ย่อมจะเป็นการมองคนที่เปลือก...ขณะพระเอกคือดอกบัวที่เกิดจากโคลนตม ส่งเสียตัวเองร่ำเรียน จนปัจจุบันร่วมหุ้นกับเพื่อนเปิดบริษัทรับออกแบบ   ส่วนนางเอกไม่ได้แสดงไว้เลยว่าทำงานทำการใด ๆ มีรายได้จากเงินมรดกของบิดาเพียงเท่านั้นเอง...( เนื้อเรี่องนอกจากร้านพระจันทร์ลายดาวที่คิดทำแล้วไม่มีให้อ้างอิงใด ๆ เลยว่าขณะนี้ และที่ผ่านมานางเอกทำงานทำการอะไร...และที่คิดทำร้านก็เพราะช่วยเพื่อนมากกว่าทำงานเพราะเห็นคุณค่าของการมีงานทำ )....
จากมุมมองของเราแล้ว เรารู้สึกว่า นางเอกดู ล่องลอย และไร้ค่ากว่าพระเอก

ฉากติดกลอนประัตู นี่ก็ไม่เนียน...แล้วช่วงเวลาก่อนหน้านี้  อุปกรณ์ในบ้านที่ชำรุดเสียหาย นางเอกจัดการอย่างไรเล่า  แล้วกลอนประตูเนี่ย จำเป็นต้องใช้ช่างพิเศษที่ไว้ใจได้สุด ๆ เชียวหรือ  มันไม่ใช่ dead lock หรือลูกบิด ที่ต้องกลัวช่างแอบปั๊มกุญแจนะ ...นี่มัน กลอน ประตู ...

บทไคลแมกซ์ช่วงท้าย ...หลังจากถูกเพื่อนรักหักหลังหมาด ๆ   นางเอกยังสามารถให้อภัย เดินเข้าไปโอบกอดผจงนวล ได้อยู่อีก....ตรงนี้ดูยังไงก็ไม่เป็นธรรมชาติ  ให้เป็นคนดียังไง ขณะที่แผลยังสดใหม่ ก็ไม่น่าจะขนาดนั้นนะ  ( และก็ถ้าเธอเป็นคนดีขนาดนั้นจริง ทำไมเธอไม่ดีกับ แม่เลี้ยงและน้องชายให้มากกว่านี้ )

อีกจุดที่รบกวนอรรถรส คือในการเล่าเรื่อง ผู้เขียนยังคงมีการ Copy &paste อยู่...แต่เธอพัฒนาขึ้น เพราะหนึ่งข้อความ(คำพูด) เธอสามารถ paste ไม่ต่ำกว่า 4-5 ครั้งในเรื่อง....จนเราอดคิดไม่ได้ว่า  มากไปหรือเปล่า ข้อความนี้สำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ ถึงต้องย้ำ paste มาขนาดนี้  ....อะไรก็ตามที่ใช้มากไป มันจะเฝือ  และน่ารำคาญ

อ่านเล่มนี้จบลงแล้วอดรู้สึกไม่ได้ว่า พัฒนาการทางสำนวนภาษาของผู้เขียน นั้นสวนทางกับรสนิยมของเรา....เราชอบถ้อยคำและสำนวนที่เรียบง่าย แต่ให้ความรู้สึกจับใจมากกว่า....ขณะที่พักหลัง ๆ ผู้เขียนนิยมใช้ศัพท์สำนวนที่สวย เก๋  แต่ให้ความหมายแปร่งปร่า  และลดทอนอารมณ์จากเนื้อเรื่อง.....ทั้งนี้ทั้งนั้นในจุดนี้เป็นความคิดเห็น และรสนิยมส่วนบุคคล ผู้อ่านท่านอื่นอาจไม่รู้สึกเหมือนเราก็ได้นะคะ

ถ้าดูภาพรวมกว้าง ๆ ไม่คิดมากเหมือน จขบ.  เล่มนี้ก็ไม่ได้แย่นะคะ  อ่านได้ค่ะ มีการหยอดมุกพราวพราย ( ขำไม่ขำ เนียนไม่เนียน.. นั่นอีกเรื่องหนึ่ง )  แต่เราชอบงานเก่า ๆ ของดวงตะวันมากกว่า  ส่วนจะติดตามผลงานของเธอต่อไปหรือไม่  ต้องขอตอบตามตรงว่า เริ่มลังเลแล้วค่ะ  เพราะค่าหนังสือสมัยนี้แพงเหลือใจ..





p.s.  ปทานุกรมศัพท์ ฉบับ ดวงตะวัน ประจำเล่ม

โมงยาม  :  ใช้แทนความหมายตั้งแต่เวลาชั่ววินาที จนถึงเวลาในช่วงหนึ่งของชีวิต มีทั่วไปตลอดเล่ม
โชนฉาน :  ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะแปลได้ถูกความหมาย
หรือไร   :   เป็นหนึ่งในสำนวนที่ขาดไม่ได้ จึงถูกใช้อยู่เป็นระยะ ตลอดเล่มเช่นกัน
ผิดภาพ  :   น่าจะหมายถึง ผิดจากภาพที่นึกไว้
หม่นมืด  :   ตกลงมันจะแปลว่า หมองมัว  หรือมืดทึบจนมองไม่เห็นล่ะ

Create Date : 09 ธันวาคม 2555 Last Update : 9 ธันวาคม 2555 21:56:01 น. Counter : 2137 Pageviews.		8 comments
Share Tweet