เสน่หาธารา.........อัญชรีย์

โปรยปกหลัง

เพราะ เห็นตัวอย่างจากเพื่อนรักว่าการท้องไม่มีพ่อคือหายนะใหญ่หลวง ธารารินทร์เลยตั้งมั่นว่าจะไม่มีทางหาเหาใส่หัว เอ๊ย หาแฟนมาเป็นห่วงผูกคอเด็ดขาด หลอนชะมัดกับความรัก ขออยู่บนคานช่วยเพื่อนเลี้ยงหลานดีกว่า

จน เมื่อไอ้เจ้าพ่อของเด็กที่หายหัวไปกว่าเจ็ดปีกลับมาอีกครั้ง ธารารินทร์จึงต้องออกโรงปกป้องทั้งเพื่อนและหลานรัก ไม่ให้ผู้ชายใจดำอ้างสิทธิ์ในตัวเด็กได้

ทว่า กำแพงยังมีหู ประตูยังมีช่อง เบื้องหลังการกลับมาของพ่อใจดำจึงมีรูโหว่อย่างไม่ต้องสงสัย แล้วก็เป็นหนุ่มหล่อข้างบ้านนั่นเองที่เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดคนสำคัญ เมื่อเห็นว่าเธอได้ล่วงรู้ความลับนี้ร่วมกัน เขาเลยยิ่งตอแยเธอหนักขึ้น โปรยเสน่ห์ใส่ไม่ยั้ง กะพิชิตใจเธอให้ได้ เชอะ ไม่มีทางเสียหรอกที่สวยเริดเชิดหยิ่งอย่างเธอจะตกหลุมเสน่ห์เขา ฝันไปเหอะ!

ด้านหนึ่งต้องตีกันไม่ให้เงาอดีตแผ่มาถึงเพื่อนรัก อีกด้านก็ต้องรับมือกับเพื่อนบ้านที่เพียรหยอดมุก… จู่โจมหัวใจ โอ๊ย ไม่นะ มุ่งมั่นว่าจะอยู่เป็นโสดไปจนตาย หวังจะสอยเธอลงจากคานง่ายๆ น่ะเหรอ ไม่มีวัน!!!


หลังอ่าน

         หนังสือที่มีความหนา 2 เล่ม แต่ความรู้สึกเมื่อได้อ่านกลับรู้สึกว่า เรื่องราวที่มากมายนั้นมันเป็นน้ำท่วมทุ่ง มีแต่สิ่งที่ดูจะเป็นส่วนเกิน(จากเนื้อเรื่อง ) มากมายเต็มไปหมดตั้งแต่ จุดเล็กจุดน้อย ถึงฉากบางฉาก... ( แม้กระทั่งชื่อตัวประกอบ ก็ยังเป็น เด็กชายสลัลหรือปิรัญญา...โดยไม่มีที่มาเลยว่าทำไมต้องมีสองชื่อ ) ส่วนตัวเชื่อว่าผู้เขียนพยายามโยงกับเรื่องอื่นๆ ที่กำลังจะเขียนหรือเขียนไปแล้ว...ซึ่งทำให้นักอ่านอย่างเราที่บังเอิญอ่านเรื่องนี้เดี่ยว ๆรู้สึกขัดๆ และคับข้องใจ จนหงุดหงิดพาลไม่อยากหาเล่มอื่นอ่าน  

          การแบ่งบทของเรื่องนี้ก็แปลกเหลือใจ มีบทใหญ่  ที่มีชื่อตอน และในบทนั้น ยังมีตัวเลขกำกับเพื่อแสดงว่าเป็นบทย่อย  เพื่อ ??  

           ส่วนการเล่าเรื่องนี่ก็อีก  ดำเนินเรื่องโดยบุพบทที่หนึ่ง (ฉัน) ในฐานะธารารินทร์  แต่ก็สลับกับการดำเนินเรื่องในฐานะผู้เล่าเป็นบุคคลที่สาม ซึ่งจุดนี้อ่านแล้วขัดข้องใจอย่างแรง มันทำให้เราไม่สามารถอ่านเรื่องนี้ได้ราบรื่นเลย...

           อีกจุดที่สร้างความฉงนฉงายแก่เราก็คือ  การใช้สัญลักษณ์ “...” ที่แทรกอยู่ในบทสนทนานี่อีก  มันหมายถึงอะไร ( ให้ผู้อ่านจิ้นเอาอีกใช่ไหม ) ระหว่าง
          A แทนความหมายว่า คู่สนทนากำลัง อึ้ง  หรือกำลังทึ่ง ( สองอย่างนี้คนละความรู้สึกกันนะ )
          B แทนความหมายว่า คู่สนทนากำลังจนต่อคำพูดโต้ตอบ ( ด้วยอารมณ์แบบไหนล่ะ )
          C แทนความหมายว่า คู่สนทนากำลังเมิน  ไม่มองหน้า ไม่สนใจ
          D แทนความหมายว่า ผู้พูด เว้นระยะเวลาในประโยคก่อน เป็นเวลา 1 นาที 2 นาที....
          E ไม่มีความหมายใด ๆ แค่ต้องการบอกว่า อีกฝ่ายไม่เจรจาใด ๆ  ต้องใส่ไว้เพราะกลัวว่าผู้ อ่านจะเดาไม่ได้จากรูปประโยคหรือสรรพนาม ( คนอ่านไม่โง่นะเฟ้ย )

          ในส่วนของโทนเรื่อง มันเป็นการคละเคล้ากัน จนไม่รู้เลยว่าเรื่องนี้เนี่ยมันอารมณ์ไหน  จะว่าเป็นเรื่องกุ๊กกิ๊กรักใส  ก็ไม่ใช่แน่นอนเพราะพระนางผิดใจกันตลอดเรื่อง ทั้งคู่หลัก คู่รอง แถมมีเหตุการณ์ฆาตกรรมเข้ามาร่วมด้วยอีก จะว่าเน้นการค้นหาฆาตกรและแรงจูงใจ อันนี้ก็ไม่ใช่เพราะบอกไว้ก่อนเลยโต้ง ๆ ก็เหลือแต่ว่าจะให้เป็นดราม่า  อันนี้เข้าข่ายมากที่สุด (แต่ก็ไม่ชัดเจน เพราะมันไม่กระชากอารมณ์ตรงไหนเลย )  อ่านไปจนจบยังไม่รู้เลยว่าจุดพีคของเรื่องคืออะไร....การผสมหลายเรื่อง หลายรส หลายอารมณ์  หากผู้ปรงทำได้ไม่ดีแล้วไซร้ แทนที่จะได้ยำหลากรสแสนอร่อย  มันจะกลายเป็นอาหารรสกร่อยไปเสีย 

           ฉากความไม่เข้าใจกันของคู่หลัก ตามกาล กับธาร ที่ผลัดกันเป็นผู้ผิด ผลัดกันเป็นผู้ง้อ (หรือโหยหา..คร่ำครวญ ) มันค่อนข้างอ่อนเหตุผล ( ชวนให้คิดว่า 2 คนนี้ EQ ต่ำจัง ทำไมสื่อความรู้สึกกันไม่ได้สักที )  และมีอยู่ตั้งแต่กลางเล่ม 1 จนจวนจบเล่ม 2 ชวน อ่านแล้วให้ความรู้สึกเดียวเลยคืออึดอัด
           สำนวนภาษา มีหลายจุดที่เราคิดว่ามันติด ๆ ขัด ๆ เป็นช่วง ๆ แต่อ่านก็แล้วพอไหว  เสียแต่โทนรวมของเรื่อง ไม่ชวนให้รู้สึกอินไปด้วยนี่สิ  อ่านเล่มนี้แล้วเลยไม่ แจ่มใส แถมทำให้ขยาดที่จะหยิบเล่มอื่นของผู้เขียนท่านนี้มาอ่านอีก

Create Date : 20 กันยายน 2555 Last Update : 20 กันยายน 2555 10:10:58 น. Counter : 2346 Pageviews.		3 comments
Share Tweet