โปรยปกหลัง
คนที่เขาพบ สิ่งที่เขาเห็น ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งอำพรางทั้งสิ้น เป็นหน้ากากแห่งความสวยงาม ซึ่งบดบังความอัปลักษณ์ของผู้สวมคำหวานและการเอาใจทั้งปวงล้วนเป็นความลวง กลบลบร่องรอยความเน่าเหม็นเอาไว้ราวกับดอกซ่อนกลิ่นที่เขาแต่งหน้าศพ เพื่อกลบกลิ่นอสุภอันไม่พึงปรารถนา
มนุษย์เป็นอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่า
หลังอ่าน
เคยอ่านเรื่องนี้นานมากแล้วค่ะ ตั้งแต่สมัยรุ่น ๆ ( อย่าถามนะว่ารุ่นไหน ) ตอนนี้ไม่มีโอกาสเก็บสะสมเข้ากรุส่วนตัว และจึงหยิบมาอ่านอีกรอบ ...
เรื่องราว ของแสนภูมิ หนุ่ม รูปหล่อ รวย ...ผู้ใช้ชีวิตนักเรียนในต่างแดน ต้องกลับเมืองไทยเมื่อได้ข่าว มรณะกรรมของบิดาของเขา ที่นี่เขาพบว่าเขามีแม่เลี้ยงแสนดี นายนสกัด เพื่อนสนิทของพ่อที่ช่วยเหลือดูแลกิจการให้ มีเพียงแต่ป้าไขแสง พี่สาวแท้ ๆ ของพ่อ ที่ไม่คอยราวี หาเรื่องมาลีวรรณ แม่เลี้ยง และลามมาถึงตัวเขาให้ร้อนหู ร้อนใจ...
แต่แล้ว เมื่อเขาเิกิดอุบัติเหตุ หลังจากการผ่านตัดสมองกับนายแพทย์วิเวก แสงภูมิ พบว่า เขาได้ยินเสียงประหลาด ต่อมาไม่นาน เขาก็พบว่าเสียงที่เขาได้ยินคือเสียงจากจิตใต้สำนึก หรือ ความจริงในใจ ของผู้คนที่อยู่รอบตัวเขา...เหมือนโลกคว่ำ คะมำหงาย เบื้องหน้าของคนที่ปรารถนาดีต่อเขา แต่ภายในใจของเขาเหล่านั้นแล้ว ล้วนมีแต่สิ่งน่าสะพรึงกลัว..
ตอนต้นเรื่อง ในความรู้สึกของเรา ค่อนข้างอืดไปหน่อย แต่พอถึงช่วงกลางก็สนุกค่ะ ลุ้นไปด้วยกันกับพระเอก ( แม้จะนึกตามป้าไขแสงเป็นระยะว่า โง่จริง..) บทบาทของนางเอกเรื่องนี้ดูน้อยไปนิด ตอนจบตัวร้ายก็ไม่ผลกรรมไม่ค่อยสะใจเท่าไรนัก ( แต่ก็เป็นไปตามความจริงในสังคมนี่นะ )
นับได้ว่าเป็นหนังสือน่าอ่าน น่าเก็บสะสมค่ะ...
ผู้ติดตามบล็อก : 19 คน [
ตอนอ่านครั้งแรก ชอบมาก คิดเล่น ๆ ว่า ถ้ารู้ความคิดที่แท้จริงคนอื่นก็ดีสิ