|
Strawberry Kiss บทที่ 9 (YURI)
๙ “เมื่อคืนหลับสบายไหมคะ?” จันจิราถามเสียงอ่อนหวาน ขณะขับรถพาผู้ช่วยสาวไปยังสวนโสภาคย์ “ก็ดีค่ะ” อีกฝ่ายตอบเสียงเรียบ สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง “แล้วฝันถึงพี่รึเปล่า?” “ทำไมต้องฝันถึงคุณด้วย?” รสาย้อนถาม โดยไม่หันกลับมามองอีกคน เฮ้อ! จะเย็นชาไปไหม สาวงามทำหน้าอ่อนใจ “น้องสาคะ อย่าเฉยชากับพี่นักได้ไหมคะ?” หืม? เธอหมุนหน้ามองคนถาม “เฉยชาตรงไหน?” “ก็บ่อยนะคะ พี่อยากให้น้องสาสนใจพี่ สักเสี้ยวหนึ่งของน้ารัตน์ก็ยังดี” สาวสวยเอ่ยขอแบบอ้อนๆ สาวหน้าคมเบ้ปาก แล้วประชดกลับ “ขอมากไปนะคะเจ้านายขา คนนั้นแม่ฉัน แต่คุณไม่ใช่” พี่ไม่ได้อยากเป็นแม่น้องสานะคะ พี่อยากเป็นมอสระเอียต่างหาก หล่อนนึกตอบในใจ “ดีกับพี่อีกนิดนะคะ แต่ไม่ต้องดีกับคนอื่นมากก็ได้ พี่หวง” หืม? ผู้ช่วยสาวกระพริบตาถี่ หลายวินาทีกว่าจะพูดตอบกลับไป “คุณจะมาหวงอะไรฉันคะ? เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” สาวร่างเล็กกล่าวเสียงต่ำอย่างดุๆ ทว่าคนงามหัวเราะเบาๆ แล้วพูดหยอก “ตอนนี้ยังไม่ได้เป็น แต่อีกไม่นานก็เป็นค่ะ” “พูดบ้าๆ ฉันไม่คิดจะเป็นอะไรกับคุณหรอก นอกจากเจ้านายกับลูกน้องค่ะ” สาวร่างเล็กพูดกระแทกเสียงค้านคนขี้ตู่ รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการวกเข้าเรื่องอะไร “คุณนี่กวนอารมณ์คนเก่งมากเลยรู้ตัวไหม” “เหรอคะ พี่ถือว่าเป็นคำชมแล้วกัน” หล่อนยกยิ้มมุมปาก “แล้วพี่ทำให้น้องสาเกิดอารมณ์แบบไหนคะ? เอ๋...อย่าบอกนะว่าหื่น” อ๊าย! ใบหน้าคมแดงเข้ม กับคำพูดที่หวนให้คิดถึงภาพเลิฟซีนที่เห็นในห้องน้ำ “ทะลึ่ง! ลามกที่สุด! ใครจะไปรู้สึกแบบนั้นกับคุณกัน” จันจิราทำหน้ากรุ้มกริ่ม นัยน์ตาคู่สวยเป็นประกายเจิดจ้า “ถ้าอยากให้พี่ช่วยก็บอกนะคะ ถ้าเป็นน้องสาพี่เต็มใจเสมอ โทรบอกได้ยี่สิบสี่- โอ๊ย!” สาวสวยพูดไม่ทันจบประโยค ก็ต้องร้องลั่นออกมา หลังโดนอีกคนบิดเข้าที่เอวอย่างแรง เอี๊ยด! เสียงเบรกดังสนั่น หลังจันจิราหยุดรถทันที ก่อนที่จะเสียหลักลงไปข้างทาง เพื่อแกะมือที่ประทุษร้ายตนออก คาดว่าตรงนั้นคงเขียวช้ำเพราะฤทธิ์มือของสาวเจ้า “อย่าแกล้งพี่ตอนขับรถสิคะ มันอันตราย รู้ไหม” หล่อนเอ็ดเธอที่ทำอะไรไม่รู้จักเวล่ำเวลา แต่อีกคนทำหน้าไม่รู้สึกรู้สา หันมองออกนอกหน้าต่าง เยี่ยม! สาวงามคิดประชดในใจ ก่อนเข้าเกียร์ แล้วขับรถไปยังจุดหมายปลายทางอย่างปลอดภัย เจ้านายสาวรีบตรงดิ่งไปยังโรงเรือนห้าที่มีปัญหา เพื่อถามสภาพของต้นไม้และดอกไม้ หลังเปลี่ยนแผงโซล่าเซลล์ไปเมื่อคืน “ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับคุณจัน กล้วยไม้ที่นี่ไม่มีปัญหาเลยครับ” หัวหน้าคนงานรายงาน ก่อนที่อีกฝ่ายจะถามด้วยซ้ำ “ดีมาก” ร่างบางเอ่ยชม “โล่งอกไปที” ผู้ช่วยสาวถอนใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก ที่เมื่อคืนไม่เสียแรงเปล่า เธอไม่อยากให้หล่อนต้องเสียค่าปรับแก่คู่ค้า “แล้วต้นเล็กๆ ที่โรงเพาะล่ะ?” รสาถามบ้าง คนงานชายหุบยิ้มลง แล้วตอบเสียงอ่อย “มีบางส่วนที่อาจจะไม่ไหวครับ ประมาณเกือบครึ่งหนึ่งได้” “ช่วยไม่ได้” จันจิราพูดอย่างยอมรับสภาพ หลายครั้งที่เจอเรื่องไม่คาดฝัน “ไปเบิกเมล็ดแล้วเพาะใหม่ด้วยนะ” “ครับ” ชายร่างใหญ่รับคำ แม้หล่อนจะทำหน้านิ่ง แต่เธอรู้ว่าอีกฝ่ายเสียใจกับเรื่องที่ต้นอ่อนต้องตายไป เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความผิดของคุณ อย่าโทษตัวเองเลยนะ รสาอยากจะปลอบจันจิราแบบนั้น แต่ติดตรงที่มีคนอื่นอยู่ จึงปิดปากเงียบ “อีกไม่กี่วันก็ถึงเวลาตัดดอกแล้วมั้ง” เจ้านายสาวเปรยขึ้น “ผมสั่งทุกคนให้เตรียมตัวแล้วครับ” หัวหน้าคนงานเอ่ยอย่างแข็งขัน เขาทำงานที่นี่มานาน ตั้งใจทำงาน และเป็นพวกที่มีความรับผิดชอบสูงมาก เมื่อคืนเขาก็เป็นคนหนึ่งที่อยู่ช่วยด้วย จนกระทั่งเสร็จ “ฝากด้วยนะ” หล่อนยิ้มอ่อนให้เขา “ครับ” เจ้านายสาวหันไปพยักหน้ากับผู้หญิงข้างกาย “ไปค่ะน้องสา” ทั้งคู่ออกจากโรงเรือน ขับรถกลับมาที่อาคารสำนักงาน ทันทีที่ก้าวเข้าไปในตึกก็เจอกับกุ้ง อย่าบอกนะรีบมาแต่วัน เพื่อเจอน้องสา ร่างบางคิดเดาในใจ และเหมือนจะถูกเสียด้วย เมื่อสาวเท่ตรงรี่มาทักทายผู้ช่วยสาว “สวัสดีค่ะคุณรสา” กุ้งทักทายขึ้นก่อน “สวัสดีค่ะคุณกุ้ง” เธอหันไปทักตอบ ในฐานะที่เป็นเพื่อนร่วมงาน “วันนี้ชุดสวยนะคะดูเหมาะกับคุณมาก” สาวฝ่ายขายเปิดฉากพูดหยอดทันที สาวร่างเล็กคลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนตอบรับอย่างสุภาพ “ขอบคุณค่ะ” ใจคอจะไม่ทักฉันหน่อยรึไง ฉันไม่ใช่หัวหลักหัวตอนะ คนสวยกดคิ้วต่ำ หงุดหงิดสาวฝ่ายขาย ที่สนใจรสาออกหน้าออกตา จึงกระแอมเบาๆ “อะฮึ่ม!” สองคนที่คุยกันหันมองต้นเสียง “เจ้านายก็มาเช้านะคะ” กุ้งทักทายจันจิราพอเป็นพิธี ปกติเธอไม่ค่อยมาเช้าแบบนี้ แต่วันนี้อยากเจอผู้ช่วยสาว ก็เลยรีบมาแต่ไก่โห่ “ขอบใจที่เห็นฉัน” หล่อนพูดตอบเสียงเย็นระคนแขวะกลายๆ หืม? กุ้งทำหน้ายุ่งไม่เข้าใจ “ไปทำงานได้แล้ว” จันจิราเอ่ยปากไล่ ร้ายจริงๆ รสาอมยิ้มในหน้ากับความเหวี่ยงวีนของเจ้านายสาว พอเดาได้ว่า...ต้นเหตุมาจากตน สาวเท่ขยับปากจะค้าน เพราะยังเช้าเกิน ก็โดนหล่อนดักคอขึ้น “รีบไปทำเอกสารมาเร็ว อีกสองวันจะส่งของแล้ว มาเอ้อระเหยอยู่ทำไม” คนสวยทวงงานกุ้งแบบไม่ไว้หน้ากัน สาวฝ่ายขายหน้าเสีย “เอ่อ ได้ค่ะ กุ้งจะรีบไปทำเดี๋ยวนี้” “ดี” เจ้านายสาวพูดสั้นห้วน เปลี่ยนหน้าไปชวนรสาด้วยเสียงนุ่มกว่าเดิม “ไปทำงานกันเถอะ” “ค่ะ” เจ้าของชื่อผงกศีรษะ ชำเลืองมองสาวเท่แวบหนึ่ง ก่อนเดินไปกับจันจิรา เหมือนคุณจะไม่ค่อยชอบคุณกุ้งเท่าไหร่ เธอเข้าใจแบบนั้น แต่ไม่คิดถามซอกแซกว่าเรื่องอะไร เพราะมันไม่ใช่ธุระของตน กุ้งยืนเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ คุณจันเลือดจะไปลมจะมาหรือเปล่า ปกติไม่เคยเอาเอกสารเร็วขนาดนี้ อะไรของเขา? สาวเท่เดินกลับไปยังห้องทำงาน ซึ่งอยู่อีกด้านของอาคาร เจอกับใครคนหนึ่งซึ่งมาถึงก่อน “วันนี้มาแต่เช้าได้ มีอะไรน่าสนใจเป็นพิเศษรึไง?” ผึ้งสาวแว่นที่ดูแลพัสดุเอ่ยประชดเพื่อนร่วมงาน ขณะก้มหน้าเช็คยอดของคงคลังเพื่อสรุปส่งรายงานให้เลขาหนุ่มกับเจ้านายสาว ห้องนี้มีผู้ทำงานอยู่สามคนคือ กุ้ง ผึ้ง และก้อย แต่ก้อยทำหน้าที่เรื่องการเงินลาคลอด ยังไม่กลับมาทำงาน จึงเหลือแค่สองคน สาวเท่ยักไหล่น้อยๆ แล้วไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง “พูดแบบนี้ แสดงว่ายังไม่เจอผู้ช่วยคนใหม่ล่ะสิ” ผึ้งทำหน้างงงัน ไม่รู้เรื่องนี้เพราะเมื่อวานเธอไม่ได้มา จึงเงยหน้ามองคนพูด “ใคร?” “ชื่อรสา หน้าตาน่ารักมาก เพิ่งมาทำงานเมื่อวานเอง พวกหนุ่มๆ จ้องตาเป็นมันเลย” ยายคนนี้จะเป็นคู่แข่งคุณปานตารึเปล่า? สาวแว่นหรี่ตาเล็กน้อยที่ตกข่าวสำคัญไป เธอเป็นสายลับคอยส่งข่าวของจันจิราให้กับปานตา เพื่อแลกกับเงินเจือจุนครอบครัว “ขนาดนั้น?” กุ้งยิ้มจนเห็นฟัน แล้วเอ่ยชมออกมาอย่างโอเว่อร์ “นอกจากเจ้านาย ฉันมั่นใจว่า คุณรสาคงเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดของเมืองนี้” “เพ้อเจ้อ” ผึ้งส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “แล้วคุณปานตาไม่สวยรึไง?” สวยแล้วไง นิสัยแย่แบบไหน ใครจะกล้าจีบ สาวฝ่ายขายทำคอหด หน้าเบ้เหมือนกินยาขม “คุณปานตาก็โอเคนะ แต่ฉันให้คุณรสาสวยกว่านิดนึง” สาวเท่ให้คำตัดสินตามความคิดของตัวเอง แล้วหยิบงานมาทำ ก่อนที่เจ้านายสาวจะทวงรอบสอง ถ้าคุณปานตาได้ยิน คงควันออกหู สาวแว่นเดาในใจ พอรู้นิสัยขี้อิจฉาของคุณหนูคนนั้นเป็นอย่างดีว่า เกลียดความพ่ายแพ้อย่างที่สุด ผึ้งไม่อยากจะคิดว่า หากปานตารู้เรื่องผู้ช่วยคนใหม่ จะอาละวาดฟาดหัวฟาดหางขนาดไหน เฮ้อ! ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำหรอกนะ แต่ไม่บอกก็คงไม่ได้ สาวฝ่ายพัสดุถอนใจ คว้ามือถือ แล้วพิมพ์ส่งข้อความหาปานตา ก่อนวางอุปกรณ์ไว้ แล้วหันไปทำงานที่ค้างต่อ เมื่อก้าวเข้าไปในห้องผู้จัดการ หล่อนกวาดตามองรอบห้อง แล้วพูดถามความเห็น “โต๊ะทำงานน้องสา เอาไว้มุมด้านนั้นดีไหมคะ?” จันจิราชี้นิ้วบอกตำแหน่ง “แล้วแต่คุณ ฉันไม่มีปัญหาหรอกค่ะ มีโต๊ะให้ทำงานก็พอ” เธอตอบเสียงเรียบ ไม่ได้สนใจเรื่องฮวงจุ้ยแบบที่หลายคนเชื่อกัน รสาก้าวไปหยิบแฟ้มเอกสารที่อ่านค้างเมื่อวาน มาอ่านต่อที่โซฟารับแขก สาวสวยจึงตัดสินใจเรื่องตำแหน่งโต๊ะเอง ตามที่เห็นว่าเหมาะสม โดยมีเรื่องของฮวงจุ้ยประกอบ ซึ่งได้รับถ่ายทอดความรู้มาจากแม่ เมื่อตกลงใจได้ ก็กลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน แต่นั่งก้นไม่ทันร้อน ก็ได้ยินคำถามของเธอ “ทำไมไตรมาสสามของปีก่อน แล้วก็สองปีก่อน ถึงแทบไม่มีการขายดอกไม้เลยคะ?” สาวร่างเล็กเงยหน้าขึ้นถาม ไตรมาสสามเหรอ? เจ้านายสาวละสายตาจากโน้ตบุ๊ค กลอกตาคิด “อ๋อ! น้ำท่วมค่ะ ท่วมสูงมากเกือบถึงพื้นโรงเรือน ถ้ายืนก็เกือบมิดหัวเลย คนงานมาดูแลไม่ได้ ก็เลยต้องงดปลูกชั่วคราวค่ะ” “ขนาดนั้นเชียว” ร่างเล็กพึมพำ ก่อนถามความเห็น “แล้วคุณคิดว่าปีนี้จะท่วมอีกไหมคะ?” “ไม่แน่ใจค่ะ พี่ให้ยกพื้นโรงเรือนขึ้นอีกห้าสิบเซนติเมตร ก็หวังว่าจะสูงพอ” สาวสวยแก้ปัญหาเท่าที่จะทำได้ ใครจะไปคิดว่าประเทศไทยจะเจออุทกภัยหนักบ่อยครั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เกษตรกรจำนวนค่อนประเทศต้องเดือดร้อนเป็นหนี้สินจนท่วมหัว ตอนน้ำท่วมเทือกสวนไร่นาจมอยู่ใต้บาดาลนานเป็นสัปดาห์ บางแห่งเป็นเดือน ทำให้พืชผลทางการเกษตรตายเสียหาย แค่นั้นยังไม่พอ บ้านช่อง รถรา อุปกรณ์การเกษตรผุพังก็ต้องซ่อมแซม ทั้งที่แทบจะไม่มีเงินยาไส้ หลายคนต้องไปกู้หนี้ยืมสินในระบบหรือนอกระบบ พอข้ามปีก็น้ำท่วมอีก กลายเป็นวงจรอุบาทว์ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก ...สุดท้ายกลายเป็นกู้มาเพื่อบริโภค บางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่า พรุ่งนี้จะเอาเงินที่ไหนกินใช้ ปัญหาเรื่องน้ำท่วมเกิดขึ้นมาหลายปี บางพื้นที่เกิดซ้ำซาก ส่วนพื้นที่บางแห่งที่ไม่เคยท่วมมาหลายสิบปี หากได้ลองลิ้มรสชาติของความทรมานทรกรรมก็จะเข็ดขยาด ฝันร้ายขวัญผวาไปตามๆ กัน นอกจากเสียเงินเสียทอง เสียสุขภาพ อาจจะเสียสุขภาพจิตอีกด้วย ...ต้องลุ้นให้ตื่นเต้นกันทุกปีสิน่ะ “ขนาดนั้นเชียว” เธอทำหน้าประหลาดใจ “ที่นี่ยังท่วมน้อยนะคะ เพราะอยู่ใกล้เชิงเขาเลยสูงกว่าที่อื่น บางแห่งท่วมเกือบสองเมตรเลย มองไปคิดว่าเป็นทะเลสาบ เห็นแต่น้ำไกลสุดลูกหูลูกตา พี่ยังได้หัดพายเรือเลย ก็สนุกดีเหมือนกัน” หล่อนบรรยายเสียจนเห็นภาพตาม “ตอนน้ำท่วมฉันไม่ได้มาสักที ได้แต่ฟังแม่เล่า” รสาบอก เธอติดตามข่าวในโทรทัศน์ และโทรมาถามมารดาหลายครั้งด้วยความเป็นห่วง แต่แม่บอกว่าไม่เป็นไร เพราะบ้านใต้ถุนสูง น้ำท่วมไม่ถึงพื้นชั้นสอง ย้ายครอบครัวของขวัญสามพ่อแม่ลูกนอนที่นอกชาน และมีจิตอาสาพายเรือเอาข้าวห่อกับอาหารแห้งมาแจก พอประทังชีวิตไปได้ เวลาเกิดภัยธรรมชาติ คนไทยจะสามัคคีร่วมด้วยช่วยกัน ไม่เคยทอดทิ้งกัน ส่วนเวลาอื่นก็...ตีกันขัดแย้งกันจนเป็นปกติ “ไม่มาน่ะดีแล้ว ช่วงนั้นลำบากมาก ไปไหนก็ไม่ได้ อาหารการกินก็ต้องแบ่งๆ กัน โชคดีที่เตรียมไว้ก่อน ไม่งั้นคงแย่เหมือนกัน” หล่อนแบ่งปันประสบการณ์ “แล้วคุณมาทำงานที่นี่ ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?” ผู้ช่วยสาวเปลี่ยนเรื่องคุย พอรู้มาว่า สวนแห่งนี้มีมานานกว่าอายุตนเสียอีก “สามปีกว่าค่ะ” จันจิราตอบ ยกแขนขึ้นเท้าคางมองอีกคน แล้วยิ้มสวยออกมา “อยากรู้เรื่องพี่ขึ้นมาแล้วเหรอคะ ดีใจจัง ในที่สุดน้องสาก็สนใจพี่ซะที” กวนสุดๆ ผู้หญิงอะไร สาวหน้าแขกคิดแบบเบื่อๆ “ก็แค่อยากรู้เรื่องที่ควรรู้ ยังไงคุณก็เป็นเจ้านายของฉัน แต่ถ้าเป็นเรื่องลับๆ คุณไม่ต้องบอกฉันก็ได้” หืม? ร่างบางทำหน้างุนงง “เรื่องลับๆ หมายถึงเรื่องไหนคะ?” เธอทำท่านึก “ก็อย่างเช่นเรื่องแฟน เรื่องกิ๊กเป็นร้อยของคุณ ฉันไม่อยากรู้” มีซะที่ไหน เจ้านายสาวนึกขำ ลุกเดินมาหาอีกฝ่ายที่โซฟา ยกมือลูบศีรษะผู้ช่วยสาวอย่างถือเอ็นดู “หึงพี่เหรอคะ หืม?” “บ้าสิ! ฉันจะไปหึงคุณทำไมคะ อย่าเอามือมาลูบหัวฉัน” สาวหน้าคมโวยวาย พร้อมปัดมือเรียวออกให้พ้นจากหัว “ทำผมฉันยุ่งหมด” หล่อนทำหน้าเสียดาย ชอบผมนุ่มยาวดำขลับของเธอมาก “ผมนุ่มมาก ขอลูบหน่อยก็ไม่ได้” “ไม่ได้ ไม่ต้องมายุ่งกับหัวฉัน” รสาทำหน้างอหงิก คลับคล้ายม้าหมากรุก พร้อมนั่งกอดอก “พี่ไม่มีค่ะ” เจ้าของเสียงหวานเอ่ยขึ้นแบบไร้หัวไร้หาง อีกคนขมวดคิ้วไม่เข้าใจ “ไม่มีอะไร?” “พี่ยังไม่มีแฟน แล้วก็ไม่มีกิ๊กค่ะ” “ใครเชื่อก็บ้าแล้ว” เธอพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง ในความคิดของตน จันจิราสวยรวยฉลาด เพียบพร้อมซะขนาดนี้...น่าจะมีคนรักสักหนึ่ง หรือหลายคนด้วยซ้ำ สาวสวยหัวเราะเสียงเสนาะโสต “ขอบคุณที่ชม แต่พี่ไม่ได้เป็นคนหลายใจ แบบที่น้องสาคิดนะคะ” หล่อนเฉลย พร้อมยิ้มสวย ไม่น่าเชื่อ “สรุปคือคุณยังโสด?” หญิงสาวหลุดปากถามออกไป แล้วต้องดุตัวเองในใจ ปากไวเกินไปนะรสา “ใช่ค่ะ” ร่างบางตอบ หยุดไปอึดใจแล้วพูดต่อ “แต่หัวใจพี่ไม่ว่างนานแล้วค่ะ” แปลว่ามีคนรักแล้ว! หัวใจที่พองฟูของรสาเหมือนโดนเข็มจิ้ม แล้วแตกดังโป๊ะ ใบหน้าคมขรึมเครียดอย่างเห็นได้ชัด ใครกันเป็นผู้โชคดีคนนั้น? “ไม่ถามหน่อยรึคะว่าใคร” จันจิราถามกลับบ้าง รู้แล้วไม่เกิดประโยชน์ จะรู้ไปทำไม รสาอึ้งไปหลายวินาที แล้วส่ายหัวไปมา “ฉันไม่อยากเป็นคนสอดรู้สอดเห็นค่ะ” น้ำเสียงเย็นกว่าปกติ ทว่าเจ้านายสาวไม่ปล่อยให้เธอสงสัยนาน ขยับตัวแล้วหอมแก้มเนียนนุ่มหนึ่งฟอด “พี่ชอบน้องสามาก คบกับพี่นะคะ?” หล่อนกล่าวเสียงจริงจัง ไม่คิดอ้อมค้อมหรือลังเลใจกับเรื่องนี้อีก จันจิราไม่อยากปากหนัก ไม่ยอมปล่อยโอกาสตรงหน้าหลุดลอยไป หลังกุ้งเริ่มรุกจีบรสา และมีหนุ่มๆ อีกหลายคนมองเธอแบบลุ่มหลง ผู้ช่วยสาวทำหน้าตื่นตระหนก ยกมือจับแก้มตัวเอง มึนงงจนทำอะไรไม่ถูกที่จู่ๆ อีกฝ่ายขอคบแบบไม่ทันตั้งตัว อะไรนะ! เกินต้าน นงรามงามเนื้อหอมช่างรัญจวน เหมือนชักชวนดึงดูดให้เข้าหา เผลอไม่ได้ใจแอบคิดถึงกานดา เจ้าแก้วตาเสน่ห์ล้นเกินต้านทาน. OoXoO ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ ขอบคุณทุกหัวใจ ทุกคอมเม้นท์ และทุกโดเนทค่ะ...ไรท์ซาบซึ้งมากจริงๆ อ่านยิ้มกว้างได้ทั้งวัน ไรท์ชอบอ่านมากๆ ค่ะ ^^ ตอนนี้พี่จันก็ยังคงลวนลาม เอ๊ย รุกคืบจีบต่อแบบไม่หยุดยั้ง ส่วนน้องสาเหมือนจะหวั่นไหวบ้างนิดๆ ความรู้สึกช้ามาก 5555 ในตอนหน้าจะเปิดตัวคู่แข่งตัวฉกาจเสียที ความเข้มข้นก็จะมากขึ้นไปเรื่อยๆ อยากรู้ก็ติดตามกันต่อค่ะ *แจ้งความคืบหน้าค่ะ...คุณพี่บอกอได้ตรวจแก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะ ขอไรท์อ่านทวนอีกรอบ คาดว่าจะอัพลง MEB ภายในอาทิตย์นี้นะคะ สนใจก็ตามติดกันได้ที่นี่ หรือ เพจนิ้วนาง ค่ะ ^^ พบกันตอนหน้าเร็วๆ นี้ค่ะ นาง ^^ OoXoO
| Create Date : 16 ธันวาคม 2562 |
|
0 comments |
| Last Update : 16 ธันวาคม 2562 15:04:49 น. |
| Counter : 668 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [