ตอนที่ 15 พารท์ 2

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย

ปล. เนื้อหาที่แปลอาจถูกปรับแต่งเพื่อความเหมาะสมและใส่อารมณ์ความรู้สึกของตัว ละครนั้นๆ ลงไปด้วยเพื่อเพิ่มความบันเทิง หากผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยด้วยนะค่ะ****



หลังจากกลับถึงอพาร์เมทน์ของพวกเขา

“เฮ้อ...ใน สุดท้ายก็ถึงบ้านซะที นี่มันเหนื่อยมากๆ เลยนะเนี่ย ไม่รู้ว่าพวกเธอจัดการกับเรื่องพวกนี้ได้ยังไงในช่วงหลายปีที่ผ่านมานะ?” ฮวางโบพูดขณะทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา

“ก็พวกเรายังเด็กอยู่นี่ฮะ” ฮยอนจุงตอบกวนๆ เป็นการแหย่เธอ

“อะไรน่ะ?” ฮวางโบหน้าหงิกถามเขาซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ฮ่าๆๆๆ...ผมล้อคุณเล่นนะฮะ” ฮยอนจุงพูดไปหัวเราะไปอย่างมีความสุข หลังจากที่รู้ว่าเขาแหย่เธอสำเร็จแล้ว

“โอ๊ะ...นั่น อะไรน่ะ?” ฮวางโบพูดออกมาอย่างตื่นเต้น หลังจากที่เห็นกรอบรูปที่ใส่อะไรบางอย่างเอาไว้ข้างในแขวนอยู่บนกำแพงเหนือ ทีวี....

และสิ่งที่อยู่ข้างในกรอบนั้นที่ทำให้เธอตื่นเต้นดีใจจนแทบ จะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่...ก็คือ...‘สัญญารัก’ ที่พวกเขาสองคนเขียนให้แก่กันในระหว่างที่ถ่ายทำ WGM ด้วยกันนั่นเอง...ฮยอนจุงยังคงเก็บรักษามันไว้ และนำมันไปใส่กรอบเป็นอย่างดี เพื่อหวังจะเซอร์ไพรส์เธอเมื่อเธอกลับมาถึงบ้านในวันนี้....

“นี่เธอ...ยังเก็บมันเอาไว้อีกหรือ?” ฮวางโบถามเขาด้วยความแปลกใจ

“ฮะ...และ ในตอนนั้น...ตอนที่เราสองคนถ่ายทำรายการ WGM ด้วยกันผมคิดว่าผมรักษาสัญญาของเราได้เพียงบางข้อเท่านั้น แต่ในตอนนี้...ตอนที่มันเป็นชีวิตจริงของพวกเรา...และคุณก็เป็นภรรยาของผม จริงๆ แล้ว ผมหวังว่า...ผมจะสามารถรักษาสัญญาทั้งหมดนี้ได้...เพื่อคุณฮะ” ฮยอนจุงพูดกับเธออย่างจริงใจ และนี่คือความรู้สึกลึกๆ ในจิตใจของเขา...ความรู้สึกที่เขามีต่อเธออย่างเปี่ยมล้นนั่นเอง...

“ฮยอน จุง...ทำไม...ทำไมเธอถึงทำแบบนี้? เธอก็รู้ไม่ใช่หรือว่าการแต่งงานของพวกเราสองคนมันก็แค่....” ฮวางโบพูดมาถึงตรงจุดนี้..เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีกต่อไป

“ผมรู้ ฮะ...ผมรู้...ผมรู้ว่าซักวันหนึ่งการแต่งงานของพวกเรามันก็ต้องสิ้นสุดลง แต่ตราบใด...ที่ผมและคุณยังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในฐานะสามีภรรยากันแบบนี้ นี่คือ...สิ่งที่ผมมุ่งมั่นและตั้งใจจะทำให้กับคุณฮะ” ฮยอนจุงพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับเธอ แต่นัยน์ตาของเขากลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อคิดว่าซักหนึ่งเขาต้องแยกทาง กับเธอจริงๆ เพราะว่าตอนนี้สำหรับเขาแล้ว เธอได้กลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขาไปแล้วนั่นเอง

----------------------------------------------------

สอง สามวันต่อมาหลังจากวันนั้น...เมื่อฮอยนจุงกลับมาถึงที่อพาร์ทเมนท์ของพวกเขา พนักงานรักษาความปลอดภัยก็เรียกเขาเอาไว้...ก่อนที่เขาจะขึ้นลิฟท์กลับไปที่ ห้องของตัวเอง

“คุณฮยอนจุงครับ...มีคนมารอพบคนอยู่ที่ล็อบบี้นะครับ” พนักงานรักษาความปลอดภัยคนนั้นพูด

และเมื่อเขาเดินไปที่ล็อบบี้ เขาก็พบว่าคนๆ นั้นที่กำลังรอพบเขาอยู่...คือ...ยองบินนั่นเอง

“ยองบิน!!!” เขาเอ่ยทักเธอด้วยความตกใจปนแปลใจที่ได้พบเธอที่นี่

“โอ๊ะ..พี่ฮยอนจุง” ยองบินทักเขากลับอย่างดีใจ

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นีล่ะ? แล้วนี่เธอมาหาฉันหรือเฮจุงกันแน่?” ฮยอนจุงถามเธออย่างสงสัย

“ฉันมาหาพี่นั่นแหละค่ะ เพราะฉันอยากมาลาพี่ก่อนที่ฉันจะกลับลอนดอนนะค่ะ” ยองบินพูด

“ทำไมล่ะ? ทำไมเธอถึงตัดสินใจกระทันหันแบบนี้” เขาถามเธออย่างสงสัยอีกครั้ง

“เพราะฉันอยู่ที่นี่ก็มีแต่เรื่องทำให้ฉันทุกข์ใจนะสิค่ะ พี่ค่ะ....” เธอพยายามจะบอกอะไรบางอย่างกับเขา

“เธอมีเรื่องอะไรจะบอกฉันงั้นหรือ?” ฮยอนจุงถามเธอ

“พี่ ค่ะ...พี่จำเรื่องที่พี่เคยพูดกับฉันก่อนหน้านี้ได้ไหมค่ะ...ที่พี่บอก ว่า...พี่เสียใจที่ความรักของเรามันต้องจบลงแบบนี้...พี่พอจะจำได้ไหมค่ะ? แล้วถ้าสมมุติว่าตอนนี้ฉันบอกกับพี่ว่า...” ยองบินพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อบอกอะไรบางอย่างกับเขาอีกครั้ง

“ยองบิน...นี่เธอกำลังจะพูดอะไรกับฉันแน่?” ฮยอนจุงเริ่มสงสัยคำพูดของเธอมากขึ้นไปอีก

“พี่ ค่ะ...ตอนที่พ่อของฉันถูกตรวจพบว่าเป็นมะเร็ง และรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะตาย ท่านตัดสินใจบอกความจริงอะไรบางอย่างกับฉัน...ท่าน...ท่านบอกว่าเราสองคนไม่ ได้มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลยค่ะ และทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านพูดออกไปตอนนั้นทั้งหมด...ท่านเพียงแค่ต้องการ โกหกพวกเราเพราะท่านไม่อยากให้ฉันคบกับพี่ค่ะ....” สุดท้ายยองบินก็พูดสิ่งที่เธอต้องการจะพูดออกไป

“ยองบิน...เมื่อกี้ เธอพูดว่าอะไรน่ะ?” ฮยอนจุงถามเธอซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เพราะตอนนี้เขารู้สึกหูอื้อตาลายไปหมดเมื่อได้รับรู้ความจริงในเรื่องนี้

“พี่ ค่ะ...พ่อของฉัน...ท่านไม่เห็นด้วยที่ฉันจะคบกับพี่ที่เป็นนักร้อง...เพราะ ท่านมองว่าพี่คงจะไม่สามารถทำให้ฉันมีชีวิตที่มีความสุขได้แน่ๆ ถ้าพี่ยังยึดอาชีพนักร้องของพี่ต่อไป...ท่านเลยตัดสินใจแต่งเรื่องนี้ขึ้นมา โกหกพวกเรา เพื่อให้พวกเราแยกทางกันไงค่ะ” ยองบินพูดออกด้วยเสียงที่สั่นเครือ และสีหน้าก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“นี่..ยอง บิน...เธออย่ามาล้อเล่นกับฉันด้วยเรื่องแบบนี้นะ...เพราะมันไม่ตลกเลย” ฮยอนจุงตะโกนเสียงดังใส่หน้าเธออย่างหัวเสีย และกำลังพยายามปฏิเสธิความจริงที่กำลังรับรู้

“พี่ฮยอนจุงค่ะ...มัน เป็นความจริงค่ะ...และถ้าหากตอนนี้พี่ขอร้องไม่ให้ฉันไป...ฉันก็จะยกเลิกการ เดินทางไปลอนดอนทันทีเลยค่ะ...พี่ค่ะ...” ยองบินพูดกับเขาอย่างอาลัยอาวรณ์

“ยองบิน...ฉันพูดแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะตอนนี้ฉันแต่งงานแล้วนะ” ฮยอนจุงพูดขัดเธอขึ้นมาทันที

“แล้ว ถ้าหากตอนนี้พี่ยังไม่แต่งงานล่ะคะ นั่นหมายความว่าเรายังจะมีโอกาสกลับมาคืนดีกันได้ใช่ไหมค่ะ?” ยองบินถามฮยอนจุงอย่างมีความหวัง

“ไม่...ไม่หรอก...และฉันก็ไม่สามารถมองข้ามเรื่องนี้เพื่อตอบคำถามของเธอได้ด้วย? เพราะฉัน.....” เขาตอบเธอกลับไปทันทีโดยไม่ต้องคิด

“เพราะพี่ไม่ได้รักฉันอีกแล้วใช่ไหมค่ะ?” เธอถามเขาตรงๆ ทั้งๆ ที่ในใจของเธอก็รู้คำตอบของเขาดีอยู่แล้ว

“...................” ฮยอนจุงได้แต่พยักหน้าเป็นคำตอบ

“แล้วมันเป็นเพราะพี่ฮวางโบด้วยใช่ไหมค่ะ?” เธอถามจี้ลึกลงไปอีก

“ไม่..ไม่ หรอก ถึงมีหรือไม่มีเฮจุง แต่ความรู้สึกแบบนั้นของฉันที่มีต่อเธอมันได้หายไปหมดแล้ว และตอนนี้ฉันก็แต่งงาน แล้วด้วย ดังนั้นฉันคงไม่สามารถทำอะไรที่ถือเป็นการนอกใจภรรยาของตัวเองได้หรอก เพราะสำหรับฉันแล้ว...ตอนนี้เฮจุงเป็นคนที่ความหมายและมีความสำคัญกับฉันมาก ที่สุด หวังว่าเธอคงเข้าใจนะ...ยองบิน” เขาพูดกับเธออย่างเปิดเผยและจริงใจ

“โอ๊ะ!!!~ พี่สาว” ยองบินอุทานออกมาด้วยความตกใจ

“เอ่อ...ฉัน ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังพวกเธอคุยกันหรอกนะ แต่พอดีฉันเห็นรถของฮยอนจุงจอดอยู่ที่ลาดจอดรถ ฉันก็เลย....” ฮวางโบพยายามพูดแก้ตัวอย่างยากลำบาก

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่สาว เพราะความจริง...ฉันก็แค่ตั้งใจจะมาบอกลาพี่เขาและบอกให้พี่เขารู้ความจริง เกี่ยวกับเรื่องนี้เอาไว้เท่านั้น แต่อย่างน้อยที่สุด...เมื่อฉันได้พูดมันออกไป....ฉันก็ได้รู้แล้วว่าตอนนี้ ฉันควรจะยืนอยู่ตรงไหนดี...ฉันขอโทษนะค่ะพี่สาว ฉันขอโทษจริงๆ ที่ทำให้พี่ไม่สบายใจอีกแล้ว...” ยองบินพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ และกำลังเสียใจที่ก่อปัญหาให้ฮวางโบอีกครั้ง

“ไม่...ไม่ต้องหรอก ...เธอไม่ต้องขอโทษพี่หรอกนะ เพราะความจริงมันควรจะเป็นพี่เองมากกว่าที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษเธอนะ... เพราะพี่....” ฮวางโบพูดมันออกมาด้วยความเสียใจเช่นกัน

“พี่สาว ค่ะ...ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ...เพราะตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าพี่ฮยอนจุงเขาอยู่ในมือ ของคนที่ดีมากๆ อย่างพี่สาวแล้ว คราวนี้ฉันจะได้ไปลอนดอนอย่างหมดห่วงซะที ฝากดูแลพี่ฮยอนจุงด้วยนะค่ะ และฉันขออวยพรให้พี่สองคนมีความสุขมากๆ” สุดท้ายยองบินก็ยอมรับความจริง และอวยพรให้พวกเขาอย่างจริงใจ

หลังจากนั้น...ฮยอนจุงกับฮวางโบก็เดินไปส่งยองบินขึ้นแท็กซี่

----------------------------------------------------

เมื่อกลับมาถึงที่อพาร์ทเมนท์ของพวกเขา

ทั้ง ฮยอนจุงและฮวางโบต่างก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย...ฮยอนจุงแค่นั่งดื่มเบียร์ของ เขาอย่างเงียบๆ และมองทอดยาวออกไปนอกระเบียงห้องอย่างไร้จุดหมาย...ส่วนฮวางโบก็แค่นั่งอยู่ ที่โต๊ะอาหารและมองดูเขาจากด้านหลังเงียบๆ เช่นกัน

<ตอนนี้เขาคง กำลังรู้สึกแย่อยู่แน่ๆ และทำไมตอนนี้ฉันถึงรู้สึกเหมือนกลายเป็นคนนอกไปแล้วนะ? ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันควรจะเข้าไปปลอบใจเข้าดีไหมนะ?> ฮวางโบถามตัวเองในใจขณะที่มองดูเขาจากด้านหลัง

และสุดท้าย...เธอก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาฮยอนจุง

“ฮยอนจุงจ๊ะ...ถ้าหากเธอยังรักยองบินอยู่ละก็...ฉัน...” ฮวางโบพยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับเขาอย่างจริงจัง

“นี่ คุณกำลังพยายามจะพูดอะไรกับผมอยู่กันแน่ฮะ? คุณจะบอกให้ผมเลิกกับคุณแล้วกลับไปหายองยินงั้นหรือฮะ?” เขาขึ้นเสียงใส่เธออย่างหงุดหงิด เพราะรู้ทันความคิดของเธอว่าเธอต้องการจะพูดอะไรกับเขากันแน่

“ฮยอน จุง...ความจริง...ฉันก็ไม่ควรมาแทรกตรงกลางระหว่างพวกเธอตั้งแต่แรกอยู่ แล้ว...เธอสองคนต้องมาแยกทางกันเพราะคำโกหกหลอกลวงที่หวังดีนั้น และตอนนี้ก็ยังเป็นเพราะฉันอีก...ฉันเลยคิดว่า......” ฮวางโบพูดมันออกมาอย่างเจ็บปวด แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เพราะเธอจำเป็นต้องพูดมันออกไป...เพื่อเขา

“เฮ จุง...คุณคิดแบบนั้นได้ยังไงกันฮะ? ผมเคยบอกคุณไปแล้วตั้งแต่วันนั้นไม่ใช่หรือฮะว่า...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลา แค่ 2 ปี แต่ผมก็จะมุ่งมั่นอย่างเต็มที่เพื่อการแต่งงานครั้งนี้ของเรา และตราบใดที่เรายังไม่เซ็นใบหย่ากันคุณก็จะเป็นภรรยาของผมตลอดไปด้วย และอีกอย่าง...ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้แต่งงานกับผม การตัดสินใจของผมก็ยังคงเหมือนเดิม...คือ...ผมไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้ง อะไรกับยองบินอีกแล้ว และผมก็คิดว่าสิ่งที่ผมรู้สึกกับเธอมาก่อนหน้านี้มันก็ไม่ใช่ความรักด้วย และถ้าตอนนี้ผมจะมีความรู้สึกอะไรบางอย่างลงเหลือกับเธออยู่บ้าง...มันก็คง เป็นแค่ความรู้สึกสงสารและความขมขื่นที่โชคชะตาช่างเล่นตลกกับเราจนทำให้ เรื่องของเราต้องจบลงและกลายเป็นแบบนี้เท่านั้นเองฮะ” ฮยอนจุงพูดระบายความอัดอั้นตันใจออกมาให้เธอฟังอย่างยืดยาว

“โอเค...ฉันเข้าใจเธอแล้วจ๊ะ ขอโทษนะที่ฉันคิดอะไรแบบนั้น” ฮวางโบพูดกับเขาอย่างอ่อนโยนด้วยความเห็นใจ

และ ก็ไม่รู้เพราะอะไร...ที่ทำให้ฮวางโบตัดสินใจเดินตรงเข้าไปสวมกอดเขาเอาไว้ จากด้านหลัง และเอาหน้าของเธอซบลงบนแผ่นหลังอันกว้างใหญ่ที่แสนจะอบอุ่นของเขาเอาไว้แบบ นั้น เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะสามารถปลอบโยนหัวใจอันเจ็บปวด ของเขาได้ ส่วนฮยอนจุงเองก็ทำได้แค่เพียงเอามือของเขาประสานทับลงไปบนมือของเธอที่ กำลังสวมกอดเขาอยู่อย่างนั้น และพวกเขาก็ยืนโอบกอดกันไว้แบบนั้นเป็นเวลาเนิ่นนาน โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ เพียงแค่ใช้หัวใจของพวกเขารับรู้และสัมผัสถึงความเอื้ออาทร ความห่วงใย และการมีกันและกันอยู่แบบนี้เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว…..

----------------------------------------------------

สอง อาทิตย์ผ่านไป และงาน The Most Popular Award Ceremony ก็ใกล้จะมาถึง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเรื่องให้ประธานลีเรียกฮวางโบเข้าไปพบเขาถึงที่ บริษัทอีกจนได้ และเมื่อเธอไปถึงที่นั้นเธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นฮยอนจุงเองก็อยู่ที่นั่นด้วย เพราะความจริงแล้ว....วันนี้เธอคิดว่าฮยอนจุงน่าจะอยู่ที่สตูดิโอเพื่ออัด รายการวาไรตี้รายการหนึ่งอยู่มากกว่า...

ที่ห้องทำงานของประธานลี

“คุณฮวางโบ...คุณมาแล้วหรือครับ...เชิญนั่งก่อนซิครับ” ประธานลีทักทายเธออย่างสุภาพ

“เอ่อ...ฮยอนจุง...ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ?” ฮวางโบหันไปถามเขาอย่างแปลกใจ

“เฮ้อออออออ!!!!~~~” ฮยอนจุงได้แต่ถอนหายใจออกมาเสียงดัง โดยไม่ตอบอะไร

“ผมคิดว่าคุณคงยังไม่ได้อ่านข่าวเช้าวันนี้ซินะครับ?” ประธานลีถามเธอ หลังจากเห็นท่าทีของเธอที่ดูจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

“ค่ะ...ใช่ ค่ะ...ฉันยังไม่ได้อ่านข่าวอะไรเลย...ทำไมหรือค่ะ....ทำไมคุณถึงทำหน้าแบบ นั้น...มันเกิดอะไรขึ้นหรือค่ะ?” ฮวางโบถามประธานลีอย่างสงสัยขึ้นมาทันที

หลัง จากนั้นฮวางโบก็รับหนังสือพิมพ์จากมือของประธานลีมา และหลังจากที่อ่านข้อความที่พาดหัวข่าว ฮวางโบก็ถึงกับตกใจจนทำอะไรไม่ถูกและแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเลยจน ถึงขั้นยกมือของตัวเองขึ้นมาปิดปากของตัวเองด้วยความตกใจ หลังจากที่เห็นข้อความนั้น และข้อความที่พาดหัวข่าวในหนังสือพิมพ์เช้าวันนี้ก็คือ.....

“ฮวางโบเธอยั่วยวนสามีของฉัน...เธอมันเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย”


----------------------------------------------------

โปรดติดตามตอนต่อไป (ตอนที่ 16 พาร์ท 1)

ตัวอย่างบางช่วงบางตอน
“ฮยอนจุง...นี่มันไม่ใช่เรื่องจริงนะ...เธอต้องเชื่อฉันนะ...ได้โปรด”
“คุณฮวางโบ...แล้วตกลงคุณรู้จักพวกเขาไหมครับ?”
“ฮัลโหล...ฮวางโบ...ฉันเสียใจจริงๆ นะ ฉันเพิ่งเห็นสิ่งที่ภรรยาของฉันทำลงไปในหนังสือพิมพ์ ฉันเลยอยากโทรมาหาขอโทษเธอจริงๆ นะ”
“ให้ อภัยงั้นหรือ? ให้อภัยยังไงล่ะ ไหนเธอลองบอกฉันมาหน่อยซิ...บอมซัน...ว่าฉันจะให้อภัยเธอได้ยังไงในเมื่อฉัน ต้องเจอเรื่องแบบนี้เพราะพวกเธอนะ”
“ภรรยาของผมเธอต้องเสียชื่อเสียง เพราะเรื่องที่ภรรยาของคุณก่อขึ้น เพราะฉะนั้นผมคิดว่าแค่คุณขอโทษทางโทรศัพท์คงยังไม่พอหรอกมั่งครับ....”
“ถ้าเธอทำให้คุณขายหน้าต่อเพื่อนๆ ซะขนาดนั้น คุณก็ควรแก้แค้นโดยการทำให้เธอขายหน้าบ้างซิ”

Create Date : 08 สิงหาคม 2553		2 comments
Last Update : 8 สิงหาคม 2553 2:48:16 น.
Counter : 419 Pageviews.
Share Tweet