|
|
เธอ...เขา...และรักเรา ตอนที่ 18
เช้าวันต่อมา...ฮวางโบก็ถูกโบรัมปลุกให้ตื่นขึ้น เพราะเธอมาอาศัยอยู่ที่บ้านของโบรัมหลังจากที่เธอทะเลาะกับฮยอนจุงอย่างรุนแรงตั้งแต่เมื่อคืนนั้นนั่นเอง....
“ฮวางโบ...ตื่นได้แล้วนะ...นี่เธอจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” โบรัมเข้าไปปลุกเธออย่างอ่อนใจ
“ฮืมมมม.....ขอฉันนอนต่ออีกหน่อยนึงเถอะนะ...ฉันเพิ่งงีบหลับไปได้หน่อยเดียวเมื่อตอนเช้านี้เอง” ฮวางโบบ่นพึมพำด้วยอาการงัวเงีย
“ชู่วววว์~~ปล่อยให้เธอนอนต่อไปอีกเถอะฮะ” ฮยอนจุงร้องห้ามโบรัมหลังจากที่เห็นเธอกำลังพยายามจะปลุกฮวางโบหใม่อีกครั้ง
หลังจากนั้น...โบรัมก็พาฮยอนจุงไปที่ห้องนั่งเล่นและชงกาแฟให้เขาดื่ม
“นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะที่ฮวางโบมาที่บ้านของฉันพร้อมกับร้องไห้แบบนี้หลังจากที่แต่งงานกับเธอนะ และฉันขอถามเธอจริงๆ เถอะนะ ว่าเธอกำลังทำอะไรของเธออยู่กันแน่ฮ้า...ฮยอนจุง?” โบรัมพูดอย่างอารมณ์เสียใส่เขา
“เมื่อคืนผมแสดงอาการเกรี้ยวกราดใส่เธอโดยไม่ตั้งใจนะฮะ ผมเลยมาที่นี่เพื่อมาขอโทษและตั้งใจพาเธอกลับไปที่บ้านของพวกเรานะฮะ” ฮยอนจุงได้แต่พูดเสียงอ่อยๆ อย่างระอายแก่ใจ
“และหลังจากที่ดูใต้ตาของเธอแล้ว ฉันคิดว่าเมื่อคืนเธอคงไม่นอนเหมือนกันใช่ไหมล่ะ” โบรัมถามเขาอย่างเห็นใจ
“ไม่....ผมไม่เป็นหรอกฮะ และผมก็ต้องขอบคุณพี่มากที่บอกให้ผมรู้ว่าเธออยู่ที่นี่นะฮะ” ฮยอนจุงพูดกับเธอ
“ฮวางโบเธอเป็นเพื่อนรักที่ดีที่สุดสำหรับฉันนะ เพราะฉะนั้นฉันถึงได้เคารพและคอยสนับสนุนการตัดสินใจของเธอถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกท้อแท้ใจอยู่บ้างที่เธอต้องแต่งงานกับคนอย่างนายก็เถอะ แต่ฮวางโบเธอมีค่ามากกว่าที่ใครๆ คิดนะ ดังนั้นได้โปรดช่วยดูแลเธอให้ดีให้เหมือนกับว่าเธอเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของนายหน่อยจะได้ไหม....ให้เธอได้มีความสุขอย่างที่สมควรจะได้รับจากนาย ถึงแม้มันจะเป็นเวลาแค่ 2 ปีก็ตามทีเถอะ ถือว่าฉันขอร้องเถอะนะ...ฮยอนจุง” โบรัมพูดกับเขาอย่างจริงจัง
“ผมรู้ฮะ....ผมรู้ว่าเธอมีค่ามากแค่ไหน และผมก็กำลังพยายามทำอย่างดีที่สุดในชีวิตของผม...เพื่อให้กับเธอด้วย” ฮยอนจุงตอบโบรัมอย่างจริงใจเช่นกัน
แล้วตอนนั้นเอง...เสียงโทรศัพท์มือถือของฮยอนจุงก็ดังขึ้น และก็เป็นพี่ผู้จัดการของเขาอีกนั่นแหละที่เป็นคนโทรมาหาเขา
“ฮะ...ผมเข้าใจแล้วฮะ...เดี๋ยวผมจะพาเธอไปทันทีที่เธอพร้อมฮะ...พี่ไม่ต้องห่วง” ฮยอนจุงพูด
“ทำไมหรือ...ฮยอนจุง?” โบรัมถามฮยอนจุง หลังจากที่เห็นเขาวางสายจากผู้จัดการของเขาเรียบร้อยแล้ว
“เอ่อ...คือเรามีงานที่จะต้องทำร่วมกันวันนี้นะฮะ แบบว่า...เราได้รับเชิญให้ไปเป็นแขกในงานเปิดตัวน้ำหอมอย่างเป็นทางการซึ่งก่อนหน้านี้เราเคยถ่ายโฆษณาด้วยกันไว้นะฮะ” ฮยอนจุงตอบโบรัม
“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปปลุกฮวางโบให้นะ” โบรัมพูดกับเขา
“ไม่ฮะ...ไม่ต้อง...เดี๋ยวพวกเราจะไปงานนี้กันเอง เพราะฉะนั้นให้เธอนอนต่ออีกหน่อยเถอะฮะ เธอคงจะเหนื่อยอยู่” ฮยอนจุงรีบห้ามโบรัมทันที
“ฉันไม่เป็นไร...ขอฉันเวลาฉันแต่งตัวแป๊บนึง” ฮวางโบพูดขัดจังหวะการสนทนาของโบรัมกับฮยอนจุงขึ้นมา
“ฮเยจุง....คุณตื่นแล้วหรือฮะ” เขาถามฮวางโบอย่างดีใจ หลังจากนั้นก็ลุกจากโซฟาและเดินตรงไปยังห้องนอนของเธอ แต่...ก่อนที่เขาจะถึงตัวเธอ เธอก็ปิดประตูอย่างแรงใส่หน้าของเขาซะก่อน
“ฉันคิดว่าเธอคงต้องพยายามมากกว่านี้แล้วล่ะ โชคดีนะฉันจะเอาใจช่วย” โบรัมพยายามให้กำลังใจฮยอนจุง
------------------------------------------------------------------------
ภายในรถของฮยอนจุง
“เอ่อ...ฮเยจุงคุณโอเคนะฮะ? วันนี้ผมว่าคุณดูเหนื่อยๆ ยังไงไม่รู้” ฮยอนจุงเริ่มบทสนทนาด้วยการถามเธอด้วยความเป็นห่วง
“............................”
“เอ่อ...ผมมาที่นี่เพื่อขอโทษคุณสำหรับเรื่องเมื่อคืนที่ผมทำท่าทางแบบนั้นใส่คุณนะฮะ” ฮยอนจุงพยายามพูดกับเธอต่อไป
“............................”
“ฮเยจุง...คุณกำลังฟังผมอยู่รึเปล่าฮะ? นี่คุณรู้มั้ยฮะว่าการที่คุณไม่ตอบคำถามผม มันยิ่งทำให้ผมไม่มีสมาธิในการขับรถเลยนะฮะ” เขาเริ่มพูดกับเธออย่างหมดความอดทน
“............................”
“อ้อ~ เข้าใจแล้วฮะ...ผมเข้าใจแล้ว...ผมควรจะขับรถไปเงียบๆ มากกว่าใช่ไหมฮะ” ฮยอนจุงเริ่มพูดประชดเธออย่างหงุดหงิด หลังจากที่เห็นเธอไม่ยอมตอบหรือแม้แต่จะพูดอะไรกับเขาซักคำ
------------------------------------------------------------------------
เมื่อพวกเขามาถึงงานเปิดตัวน้ำหมอและทำการเปิดตัวหอมที่พวกเขาสองคนถ่ายทำโฆษณาด้วยกันอย่างเป็นทางการแล้ว พวกเขาก็ยิ้มแย้มแจ่มใสและวางตัวดีต่อหน้ากล้องและคนอื่นตลอดทั้งงาน แต่ทันทีที่งานนั้นจบลงพวกเขาทั้งคู่ก็กลับเข้ามาสู่โหมดความตึงเครียดอีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้....
“ให้ผมไปส่งคุณนะฮะ” ฮยอนจุงพูดกับเธออย่างกระตือรือร้น
“ไม่ต้อง...ฉันจะกลับกับรถของพี่ผู้จัดการ” ฮวางโบตอบเขาทันทีอย่างเย็นชา
“คุณจะทำตัวแบบนี้อีกนานแค่ไหนฮะ?” ฮยอนจุงเริ่มถามเธออย่างหมดความอดทนอีกครั้ง
ฮวางโบไม่ตอบและเดินออกไปจากที่นั่นทันที
“คุณต้องการให้เรากลับอยู่ที่จุดเริ่มต้นของพวกเราอีกครั้งใช่มั้ยฮะ? นี่คุณคิดว่ามันยังจะเป็นแบบนั้นได้อีกหรือฮะ? ในเมื่อเรา....” เขาถามเธออย่างอารมณ์เสีย
แต่ฮวางโบไม่สนใจและเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างในรถของพี่ผู้จัดการโดยไม่ตอบคำถามเขาเลย
“ได้...งั้นก็ได้...ถ้านั่นเป็นความต้องการของคุณ ผมก็จะบังคับใจตัวเองให้ทำอย่างที่คุณต้องการ...พอใจมั้ยฮะ” ฮยอนจุงพูดออกมาอย่างหงุดหงิดปนน้อยใจ ก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถของตัวเองและขับออกไปอย่างรวดเร็วด้วยความโมโห
ส่วนฮวางโบก็มุ่งหน้าไปยังสตูดิโอเพื่ออัดเสียงสองเพลงสุดท้ายของเธอให้เสร็จ แต่เมื่อเธออยู่ที่นั่นเธอกลับรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะเป็นไข้ และง่วงนอนอยู่ตลอดเวลา แต่...ตั้งแต่เธอทำอัลบั้มชุดนี้มามันก็ช้ากว่ากำหนดที่มันควรจะเป็นมากแล้ว เธอจึงไม่สามารถขอเวลาพักได้อีกต่อไป...
และหลังจากนั้นราวๆ เที่ยงคืนเธอก็กลับมาถึงบ้านของโบรัม
“วันนี้ฉันคิดว่าเธอจะไม่กลับมาที่นี่แล้วซะอีก นี่เธอกับฮยอนจุงยังไม่คืนดีกันอีกหรือเนี่ย?” โบรัมถามเธอด้วยความเป็นห่วง
“โบรัม...วันนี้ฉันเหนื่อยมากเลย เพราะฉะนั้นเธออย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกจะได้มั้ย” ฮวางโบพูดกับโบรัมอย่างอ่อนล้า
“ก็ได้...เข้าใจแล้วจ๊ะ งั้นเธอก็ไปนอนพักผ่อนก่อนเถอะนะ” โบรัมพูดอย่างปลงๆ
เช้าวันต่อมา...โบรัมยังเห็นฮวางโบยังไม่ยอมลุกจากเตียง เธอจึงตัดสินใจที่จะไปปลุกฮวางโบ แต่เมื่อเธอเดินเข้าไปจับมือของฮวางโบ เธอกลับพบฮวางโบกำลังตัวร้อนจี๋เลยทีเดียว
“โอ๊ะ...ไม่นะ...ฮวางโบ นี่เธอไม่สบายนิ” โบรัมพูดออกมาด้วยความตกใจและเป็นห่วง
“ฉันไม่เป็นไรหรอก...โบรัม...เดี๋ยวฉันกินยาซักหน่อยก็หายแล้ว” ฮวางโบพูดออกมาเหมือนคนไม่มีแรง
“ไม่ล่ะ...ฉันว่าฉันพาเธอไปหาหมอที่คลินิกดีกว่า” โบรัมพูดพร้อมกับฉุดฮวางโบให้ลุกขึ้นเพื่อไปหาหมด้วย
------------------------------------------------------------------------
ที่คลินิกใกล้บ้านโบรัม
“คุณมีไข้นิดหน่อยเองครับ เดี๋ยวคุณจะค่อยๆ หายหลังจากที่ทานยาและนอนหลับพักผ่อนให้มากๆ นะครับ” คุณหมอพูดกับฮวางโบ
“ขอบคุณค่ะหมอ อ้อ...แล้วอีกเรื่องนึง หมู่นี้ฉันรู้สึกว่าท้องของฉันมันดูบวมๆ มากยังไงก็ไม่รู้ค่ะหมอ และก็อาจเป็นเพราะตารางงานที่ยุ่งมากๆ ของฉันด้วยก็ได้เลยทำให้รอบเดือนเดือนนี้ของฉันมันขาดหายไป” ฮวางโบพูดกับหมอ
“อืมมม...นี่อาจเป็นผลจากความเครียดสะสมก็ได้ครับ คุณลองพยายามผ่อนคลายและออกกำลังกายดูบ้างนะครับมันจะช่วยได้มาก หรือบางทีมันอาจจะมีความเป็นไปได้ว่าคุณอาจจะตั้งครรภ์ก็ได้ครับ?” คุณหมออธิบายกับเธอ
“หา...อะไรนะค่ะ?” ฮวางโบอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่จะคิดทบทวนเรื่องนี้กับตัวเอง <หรือว่าครั้งแรกที่ฉันกับฮยอนจุง...โอ๊ะ!!!~ หรือว่ามันจะ...?> ฮวางโบยิ่งคิดก็ยิ่งตกใจ
“คุณฮวางโบครับ...คุณฮวางโบ...” คุณหมอพยายามเรียกชื่อเธอ เมื่อเห็นเธอนิ่งไป
“เอ่อ...คุณหมอค่ะ ฉันอยากเช็คดูเรื่องนั้นด้วยค่ะ” ฮวางโบตื่นจากภวังค์และพูดกับคุณหมอทันที
ฮวางโบนั่งรอผลการตรวจอย่างร้อนรน และสุดท้ายผลการตรวจก็ออกมา.....
“นี่โชคดีนะครับที่เราเช็คดูเรื่องนี้ด้วย ขอแสดงความยินดีกับคุณและคุณคิมฮยอนจุงด้วยนะครับ ตอนนี้คุณได้ตั้งครรภ์แล้ว!” คุณหมอพูดกับเธอด้วยความดีใจ
“เอ่อ...จริงหรือค่ะ? แล้วฉันท้องได้กี่เดือนแล้วค่ะเนี่ย?” ฮวางโบถามคุณหมอกลับอย่างมีความสุข
“ก็ถ้าดูจากรอบเดือนครั้งหลังสุดของคุณ ผมว่าคุณน่าจะตั้งครรภ์ได้ 3-4 สัปดาห์แล้วล่ะครับ” คุณหมอตอบเธอยิ้มๆ
ฮวางโบถึงยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุขขณะที่นั่งรอรับยาอยู่ที่แผนกยาด้านนอก
“ทำไมหรือ? ทำไมเธอถึงได้ดูมีความสุขจังเลยทั้งๆ ที่เธอป่วยอยู่แบบนี้เนี่ย?” โบรัมถามฮวางโบด้วยความสงสัย
“ไม่...ฉันไม่ได้ป่วยหรอก....แต่...ฉันกำลังท้องอยู่ต่างหากล่ะ” ฮวางโบพูดไปยิ้มไปอย่างมีความสุขขณะที่ตอบคำถามของโบรัม
“หา...จริงหรือเนี่ย? แต่เดี๋ยวนะ...แล้วเด็กคนนี้เป็นลูกของใครกันล่ะ?” โบรัมพลั้งปากถามเธอออกไปเพราะความตกใจ
และฮวางโบก็ถึงกับตีแขนของโบรัมอย่างแรงทันทีเมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้น...
“โอ๊ยยยย!!!~ เจ็บนะ!!!! โอ๊ะ....หรือว่าจะเป็นฮยอนจุงใช่มั้ย?” โบรัมถามเธอทันทีเมื่อคิดได้ว่าพ่อของเด็กน่าจะเป็นใคร
“ก็แน่นอนซิ...แล้วเธอคิดว่ามันจะเป็นใครไปได้ล่ะ?” ฮวางโบถามกลับเพื่อนซี้ของตัวเองอย่างหัวเสียเล็กน้อย
“นี่เธอกับฮยอนจุง....? เฮ้อออ...มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกันเนี่ย? เพราะเธอหลงรักเขาใช่ไหม...ฮเยจุง?” โบรัมถามฮวางโบอย่างอ่อนใจ
“นี่โบรัม...แล้วเธอคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ยอมนอนกับผู้ชายง่ายๆ โดยที่ฉันไม่ได้รักเขาหรือไงกันล่ะ?” ฮวางโบถามกลับโบรัมอย่างหัวเสียอีกครั้ง
“เฮ้อออ~~ ฉันรู้อยู่แล้วว่ายังไงเรื่องนี้มันก็ต้องเกิดขึ้นเข้าซักวัน แล้วฮยอนจุงล่ะ เขารักเธอเหมือนที่เธอรักเขารึเปล่า?” โบรัมยิงคำถามใส่เธออย่างตรงประเด็น
“...........................” ฮวางโบได้แต่นิ่งเงียบไม่ยอมตอบคำถาม
“บอกฉันซิ...ว่าเขารักเธอรึเปล่า?” โบรัมจี้ถามเธออีกครั้ง
“โบรัม...ฉันเองก็ไม่รู้จริงๆ ฉันรู้สึกเหมือนว่าเขาเองก็รักฉันนะ แต่เขาไม่เคยยอมรับกับฉันตรงๆ เลยซักครั้ง แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือฉันรักเขา...และฉันก็รักลูกของเราด้วย...แค่นั้นก็พอแล้ว” ฮวางโบตอบด้วยใบหน้าที่จริงจังสุดๆ
“เฮ้อออ~~ ฮเยจุงนี่เธอบ้าไปแล้วรึไง? เธอลืมเรื่องสัญญานั่นไปแล้วหรือ? แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่สัญญา 2 ปีนั่นสิ้นสุดลง? เธอจะต้องหย่ากับเขาและท้ายที่สุดพวกเธอสองคนก็ต้องมาต่อสู้กันเพื่อแย่งสิทธิ์ในการเลี้ยงดูเด็กคนนี้นะ?” โบรัมพูดเตือนสติเธอ
“ไม่...ฉันไม่มีทางยอมยกลูกของฉันให้เขาหรอก” ฮวางโบตอบเสียงแข็งขึ้นมาทันที
“งั้นเรื่องสัญญาล่ะ? เธอจะต้องยกเลิกสัญญาและจ่ายเงินชดเชยค่าเสียหายจำนวนมหาศาลเลยไม่ใช่หรือ? เพราะฉะนั้นเธอต้องรีบคุณเรื่องนี้กับฮยอนจุงเลยนะว่าเขาจะเอายังไง” โบรัมพยายามหาทางออกให้กับฮวางโบ
“ไม่...โบรัม...เธอต้องเก็บเรื่องที่ฉันท้องไว้เป็นความลับก่อน เอาไว้ฉันจะหาโอกาสบอกเรื่องนี้กับฮยอนจุงเอง ฉันเชื่อว่าเราจะสามารถจบเรื่องนี้กับทาง DSP ได้ด้วยดีแน่ๆ แต่ก่อนอื่น...ฉันต้องการพิสูจน์เรื่องหนึ่งซะก่อน...” ฮวางโบพูด
------------------------------------------------------------------------
ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
“เอ่อ...ฉันขอโทษนะค่ะที่ชวยคุณออกมาพบกันข้างนอกแบบนี้” ฮวางโบพูดกับคนที่เธอนัดออกมาอย่างเกรงใจ
“ไม่ค่ะ...ไม่เป็นไร ฉันยินดี แต่ทำไมคุณถึงอยากพบฉันล่ะค่ะ?” ภรรยาของบอมซันถามเธอ
“คือเรื่องเด็กผู้หญิงที่คุณพบที่หน้าสถานี MBC นะค่ะ คุณแน่ใจนะค่ะว่าคุณจะจำเธอได้ถ้าคุณได้เห็นหน้าเธออีกครั้ง?” ฮวางโบถามภรรยาของบอมซัน
“ค่ะ...ฉันแน่ใจว่าฉันต้องจำเธอได้อย่างแน่นอน แล้วทำไมหรือค่ะ?” ภรรยาของบอมซันถามเธอต่ออย่างสงสัย
จากนั้น...ฮวางโบก็หยิบรูปใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสะพายของเธอ
“คุณช่วยดูรูปนี้อย่างละเอียดที่นะค่ะว่าเธอคนนี้ใช่เด็กผู้หญิงที่คุณเจอวันนั้นรึเปล่า?” ฮวางโบพูดพร้อมกับยื่นรูปที่อยู่ในมือให้กับภรรยาของบอมซัน
ภรรยาของบอมซันรับรูปนั้นจากมือของฮวางโบมาดูอยู่ครู่หนึ่ง...
“โอ๊ะ!!~ ใช่แล้วค่ะ เธอคือเด็กผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ด้วย!!!” ภรรยาของบอมซันพูดขึ้นมาอย่างดีใจ
“คุณแน่ใจนะค่ะ?” ฮวางโบถามย้ำเธออีกครั้ง
“แน่ใจซิค่ะ เพราะเด็กผู้หญิงคนนี้เข้ามาทำความยุ่งยากมากมายให้กับฉัน แล้วฉันจะจำเธอไม่ได้ได้ยังไงกันล่ะค่ะ?” ภรรยาของบอมซันตอบ
“งั้นก็...ขอบคุณมากนะค่ะที่คุณยอมออกมาพบฉันในวันนี้ แล้วถ้าหากฉันมีเรื่องอยากขอให้คุณช่วยอีกครั้ง ฉันจะโทรหาคุณได้มั้ยค่ะ?” ฮวางโบถามเธออย่างเกรงใจ
“ได้ค่ะ ได้ทุกเมื่อเลย” ภรรยาของบอมซันตอบรับอย่างเต็มใจ
หลังจากนั้น...ฮวางโบก็เดินออกมาจากร้านเพื่อเรียกแท็กซี่ไปที่อื่นต่อทันที
<มันเป็นเธอ...มันเป็นยองบินจริงๆ ด้วย ฉันต้องรีบบอกเรื่องนี้กับฮยอนจุง> ฮวางโบคิดกับตัวเองขณะที่บอกให้คนขับรถแท็กซี่ขับรถให้เร็วกว่านี้...
------------------------------------------------------------------------
ที่ห้องซ้อมเต้นของ SS501
“หยุด!!!!~ นี่นายเป็นทำบ้าอะไรของนายจองมิน นายลืมท่าเต้นของนายได้ยังไงกันฮ้าห์!!!~” ฮยอนจุงตะโกนใส่หน้าจองมินอย่างหัวเสียและหงุดหงิดสุดๆ
“เฮย์...งั้นฉันว่าเราพักกันซะหน่อยดีกว่ามั้ย เพราะพวกเราทุกคนก็ซ้อมเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้วนะ” ยองแซงพูดขัดขึ้นอย่างใจเย็น
“พี่ฮยอนจุงเนี่ยอารมณ์บูดได้ทั้งวันอย่างกับไปกินลังแตนที่ไหนมางั้นแหละฮะ...เฮ้อออ~~” คยูจงบ่นอุบหลังจากเห็นอาการหงุดหงิดอารมณ์เสียของฮยอนจุงที่เป็นมาทั้งวันไม่ยอมหายซักที
“คงเป็นเพราะพี่สะใภ้ของพวกนายยังแสดงท่าทีเย็นชาใส่เขาอยู่ละมั่ง” ยองแซงตอบกลับอย่างปลงๆ
“ก็สมควรแล้วล่ะฮะ ถือซะว่านี่เป็นการตอบแทนที่พี่เขากล้าตะคอกเสียงดังใส่พี่สะใภ้โดยไม่หาความจริงซะก่อนว่าเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่...?” จองมินยังไม่วายจิกกัดฮยอนจุง
“โอ๊ะ! นั่นมัน...พี่สะใภ้นี่” เบบี้อุทานออกมาด้วยความดีใจที่เห็นหน้าพี่สะใภ้คนโปรดของตัวเอง
“อันยองจ๊ะเด็กๆ หวังว่าฉันคงไม่ได้มารบกวนพวกเธอหรอกนะ” ฮวางโบยิ้มและทักทายพวกน้องๆ อย่างเป็นกันเอง
“ไม่...ไม่ฮะ...เรากำลังพักเบรคกันอยู่พอดี ส่วนฮยอนจุงเพิ่งเดินไปเข้าห้องน้ำเมื่อตะกี้นี้เองฮะ” ยองแซงตอบเธอ
“ฮเยจุง!!~ นี่คุณมาที่นี่เพื่อมาหาผมหรือฮะ?” ฮยอนจุงรีบถามเธอด้วยความดีใจ
“ฮยอนจุง...ฉันอยากให้เธอไปที่ที่หนึ่งกับฉันหน่อย เธอพอจะหาข้ออ้างออกไปข้างนอกกับฉันก่อนจะได้มั้ย?” ฮวางโบถามเขา
“แล้วไปที่ไหนหรือฮะ?” ฮยอนจุงถามเธอกลับด้วยความสงสัย
“ฉันจะบอกเธอที่หลัง ว่าแต่เธอจะออกไปข้างนอกกับฉันตอนนี้เลยได้ไหมล่ะ?” ฮวางโบถามเขาอีกครั้ง
หลังจากนั้น...ฮวางโบก็กดโทรศัพท์หาใครบางคน ขณะที่ฮยอนจุงกำลังขับรถไปกับเธอ
“มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับโทรศัพท์ของเธอแน่ๆ? เดี๋ยวฉันลองโทรหาบอมซันดูดีกว่า” ฮวางโบบ่นพึมพำขึ้นมา
“บอมซัน...งั้นหรือฮะ?” ฮยอนจุงหันมาถามเธอด้วยท่าทีหงุดหงิดปนหึงอย่างช่วยไม่ได้
“ฮัลโหล...บอมซันหรือ? ตอนนี้ภรรยาของเธออยู่กับเธอรึเปล่า ฉันขอพูดกับเธอหน่อยได้มั้ย” ฮวางโบพูดกับบอมซัมผ่านทางโทรศัพท์
“ฮวางโบ...เธอ...เธอ...” บอมซันพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือราวกับคนกำลังจะร้องไห้
“บอมซัน...มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ?” ฮวางโบชักสงสัยและถามเขาออกไปด้วยความเป็นห่วง
“ฮวางโบ...ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาล และยังอยู่ในอาการโคม่าหลังจากเจออุบัติเหตุชนแล้วหนีเมื่อตอนบ่ายนี้เอง และตอนนี้หมอกำลังผ่าตัดให้เธออยู่...” บอมซันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับภรรยาของตัวเองให้ฮวางโบฟังด้วยเสียงที่สั่นเครือและกำลังช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“โอ๊ะ...ไม่นะ...” ฮวางโบได้แต่อุทานออกมาด้วยความตกใจและกำลังใจหายสุดๆ ที่ได้ยินข่าวร้ายแบบนี้จากปากของบอมซัน
------------------------------------------------------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป (ตอนที่ 19)
ตัวอย่างบางช่วงบางตอน
“บอมซัน!!~ เธอเป็นยังไงบ้าง?”
“อย่าห่วงเลย...บอมซัน...เธอจะต้องไม่เป็นไร”
“ไม่ว่าจะยังไง...เธอก็ยังไม่ยอมเชื่อฉันอยู่ดีใช่มั้ย...ฮยอนจุง?”
“ฉันว่าฉันรู้คำตอบของเธอแล้วล่ะ”
“ฮยอนจุง...ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันคงไปกับเธอไม่ได้หรอก...เพราะฉัน....”
“แล้วนายรักพี่ฮวางโบรึเปล่าล่ะ?”
“ฉัน...ฉันรักเธอและรักเธอมากด้วย”
“ไม่ค่ะ..ไม่ใช่อย่างนั้นอย่างแน่นอน ฉันต้องการเก็บลูกคนนี้ของเราเอาไว้ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไรมากแค่ไหนก็ตาม”
| Create Date : 19 สิงหาคม 2553 |
| Last Update : 19 สิงหาคม 2553 21:47:34 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 516 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: prongpawin IP: 183.89.101.151 วันที่: 21 สิงหาคม 2553 เวลา:9:58:00 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
เหมือนอ่านหนังสือเลย วางไม่ลงกำลังเข้มข้นเลย สนุกมากคะ เป็นกำลังใจให้อีกคนนะคะ