Group Blog
 
<<
สิงหาคม 2553
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031 
 
12 สิงหาคม 2553
 
All Blogs
 
ตอนที่ 16 พาร์ท 2




ภายในรถของฮยอนจุง

“ฮยอนจุง...ตอนที่เธออ่านข่าวในหนังสือพิมพ์นั่นนะ เธอไม่คิดสงสัยอะไรในตัวฉันบ้างเลยหรือ?” สุดท้ายฮวางโบก็ตัดสินใจถามเขาตรงๆ

“อืมมม...ไม่เลยฮะ” ฮยอนจุงตอบ

“ทำไมล่ะ....นี่เธอเชื่อใจฉันมากขนาดนั้นเลยหรือจ๊ะ?” ฮวางโบถามเขา

“ไม่ใช่หรอกฮะแต่...ที่ผมไม่เคยสงสัยอะไรในตัวคุณเพราะขนาดผมที่เป็นสามีของคุณเอง...คุณยังไม่เคยคิดจะยั่วยวนผมเลยซักครั้ง แล้วนับประสาอะไรกับสามีของคนอื่นที่คุณจะต้องไปยั่วยวนเขาด้วยล่ะ ที่ผมพูดคุณว่าจริงมั้ยล่ะฮะ ฮ่าๆๆๆ....” ฮยอนจุงไม่วายพูดติดตลกเป็นการแหย่เธอเล่น

ฮวางโบเมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอก็ใช้มือตีที่ไหล่ของเขาอย่างแรงเพื่อเป็นแก้เขิน เพราะเขา...เล่นใช้คำพูดที่ทำให้เธอรู้สึกอายจนทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้

“แต่...ผมอยากรู้จริงๆ นะฮะว่าเด็กผู้หญิงที่สร้างปัญหาให้กับเราคนนั้นเธอเป็นใครกันแน่?” ฮยอนจุงพูดออกมาด้วยความสงสัย หลังจากฉุกคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้

“นั่นสิ...ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” ฮวางโบตอบเขากลับอย่างลังเล และเริ่มนึกย้อนไปถึงวันที่เธอได้พบกับภรรยาของบอมซันที่หน้าสถานี MBC....

“โอ๊ะ...ใช่แล้ว...ฮยอนจุง...ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยซิ...ตอนนี้ยองบินเธอยังอยู่ที่เกาหลีอยู่รึเปล่าจ๊ะ?” จู่ๆ ฮวางโบก็ถามเขาขึ้นมา

“ทำไมอยู่ดีๆ คุณก็ถามถึงยองบินขึ้นมาล่ะฮะ? แต่ตามที่เจ้ายองแซงมันบอกผม...เธอน่าจะกลับไปลอนดอนได้ซัก 2 อาทิตย์ได้แล้วมั่งฮะ” ฮยอนจุงตอบเธออย่างงงๆ

“จริงหรือจ๊ะ? แต่ฮยอนจุง....วันนั้นน่ะหลังจากที่ฉันเจอภรรยาของบอมซันแล้ว ฉันคิดว่าฉันเห็นยองบินด้วยนะ...เธอกำลังยืนทำอะไรซักอย่างอยู่ที่ถนนฝั่งตรงข้ามสถานี MBC นะ” ฮวางโบพูดกับเขาอย่างคาใจ

“มันจะเป็นไปได้ยังไงกันฮะ? ผมว่าคุณคงตาฝาดมากกว่า...อย่าคิดมากเลยฮะ” ฮยอนจุงพูดกับเธอ

“เอ่อ...ฮยอนจุง...คือว่าฉัน....เกี่ยวกับเรื่องข่าวที่เกิดขึ้นนะ มันมีบางส่วนที่พวกเขาเขียนก็เป็นเรื่องจริงนะ แต่...ในส่วนที่บอกว่าฉันยังติดต่อกับบอมซันอยู่นะ มันเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี...ฉันเคยรอคอยเขามาถึง 2 ปีนะหลังจากที่เขาทิ้งฉันไปโดยไม่บอกอะไรกับฉันซักคำ แล้วอยู่ดีๆ วันหนึ่ง...ก่อนวันที่ฉันจะตัดสินใจยอมรับการแต่งงานของเรา เขาก็กลับมาหาฉันและทิ้งระเบิดไว้ให้ฉันลูกใหญ่เลยล่ะ...เพราะการที่เขากลับมาหาฉันในครั้งนี้...เขามาเพียงเพื่อมาบอกฉันว่าที่เขาทิ้งฉันไปเพราะเขาต้องการไปแต่งงานกับคนอื่นเท่านั้นเอง....” ฮวางโบเริ่มเปิดเผยสิ่งที่เก็บซ่อยอยู่ในใจให้เขารับรู้

และหลังจากนั้นตลอดการเดินทางของพวกเขา ฮวางโบก็บอกเล่าเรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวบอมซันให้ฮยอนจุงฟังจนหมดเปลือก

“งั้นนี่คงเป็นตัวกระตุ้นให้คุณตกลงแต่งงานกับผมใช่มั้ยฮะ?” ฮยอนจุงถามเธอทันที หลังจากที่ฟังเธอเล่าจบ

“ฉันขอโทษนะ...ฉันไม่อยากโกหกเธอเลย แต่ฉันต้องการเอาคืนผู้ชายคนนั้นบ้าง ฉันก็เลยยอมรับเรื่องการแต่งงานของพวกเรา” ฮวางโบสารภาพผิดกับเขาด้วยความเสียใจ

“แล้วตอนนี้ล่ะฮะ?” เขาถามเธอ ในขณะที่ใจยังคงจดจ่ออยู่ที่การขับรถ

“หา...อะไรน่ะ?” ฮวางโบถามเขาอย่างไม่เข้าใจคำถาม

“แล้วตอนนี้ล่ะฮะคุณคิดยังไง? คุณยังรักเขาอยู่ไหมฮะ?” ฮยอนจุงถามเธอซ้ำอีกครั้ง

“ฮยอนจุง...ฉันรักเขามากนะ...แต่....” ฮวางโบกำลังพยายามจะบอกอะไรบางอย่างกับเขา

แต่...ฮยอนจุงที่ได้ยินเธอพูดประโยคนั้นก็ถึงกลับเหยียบเบรกอย่างแรงขึ้นมาทันที และนั่นก็ทำให้พวกเขาทั้งคู่ต้องหมุนไปตามแรงเหวี่ยงของรถอย่างช่วยไม่ได้...และเมื่อรถหยุดอยู่กับที่...

“เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรน่ะ?” ฮยอนจุงถามเธอเสียงเข้มด้วยอารมณ์หงุดหงิดเพราะความหึงหวง

“ฉันบอกว่าฉันรักเขามาก แต่...ฉันจำได้ว่าฉันเคยบอกกับโบรัมไปแล้วครั้งนึงตอนที่ฉันเจอบอมซันอีกครั้งที่ห้างนั้นว่า...การที่ต้องเผชิญหน้ากับเขามันไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับจิตใจของฉันอีกต่อไปแล้ว และตอนนั้นเองก็ทำให้ฉันแน่ใจว่าเขาได้กลายเป็นอดีตสำหรับฉันไปแล้วจริงๆ และแม้ว่าฉันจะยอมรับว่าเขาเป็นคนที่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้ในชีวิตของฉัน แต่รอยแผลเป็นนั้นมันก็จะเป็นแค่รอยแห่งความทรงจำเท่านั้น และมันจะไม่มีทางเป็นอะไรได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว” ฮวางโบอธิบายทุกอย่างให้เขาฟังอย่างเปิดเผย

“จริงหรือฮะ?” ฮยอนจุงถามย้ำเธออีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“และมีอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันไม่ต้องการให้เธอได้ยินจากปากของคนอื่น...ฮยอนจุง...ฉันเคยมีลูกกับเขามาก่อนนะ แต่ตอนนั้นพวกเราสองคนยังเด็กเกินไป พวกเราก็เลยตัดสินใจเลือกที่จะเสียสละเด็กคนนั้น” ฮวางโบพูดกับเขาด้วยความขมขื่น

“ลูกหรือฮะ!!! เขาทำให้คุณเจ็บปวดมากมายขนาดนั้นได้ยังไงกัน!” ฮยอนจุงพูดออกมาอย่างโกรธๆ เพราะเขารู้ว่าฮวางโบเป็นคนรักเด็กมากแค่ไหน และการที่ต้องตัดสินใจทำอะไรแบบนั้นลงไปมันคงทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดมากเลยทีเดียว

“และนี่คือสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันเสียใจมากมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะฉะนั้นฉันถึงบอกกับตัวเองเสมอๆ ว่าถ้าวัหนึ่งฉันได้แต่งงานขึ้นมาจริงๆ แล้วล่ะก็...ฉันก็อยากจะมีลูกที่น่ารักๆ ให้เยอะๆ...เยอะเท่าที่ฉันจะทำได้เลยล่ะ” ฮวางโบพูดถึงความฝันของเธอให้เขาฟัง ก่อนที่จะยิ้มบางๆ ออกมาอย่างมีความสุข

“แต่เพราะตอนนี้คุณต้องมาแต่งงานกับผม...นั่นคงหมายความว่าความปรารถนาของคุณจะเป็นจริงไม่ได้ภายในปีสองปีนี้ใช่มั้ยฮะ?” ฮยอนจุงถามเธอกลับ และแอบน้อยใจเธอไปเองคนเดียว

“ฮยอนจุงจ๊ะ...ทั้งหมดที่ฉันกำลังพยายามจะบอกเธอก็คือ..ฉันตกลงที่จะ.....” ฮวางโบพยายามจะพูดบางอย่างกับเขา แต่โชคไม่ดีที่เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน และคนที่โทรมาก็เป็นพี่ผู้จัดการของเขาอีกแล้ว....

“ฮะ...ผมกำลังจอดรถอยู่ อีก 5 นาทีผมคงไปถึงฮะ อีกอย่างผมพาเฮจุงมากับผมด้วย เพราะฉะนั้นผมไม่ต้องการตอบคำถามเกี่ยวกับเรื่องข่าวที่เกิดขึ้นในหนังสือพิมพ์วันนี้นะฮะ” ฮยอนจุงพูดกับผู้จัดการของเขาทางโทรศัพท์

หลังจากที่เขาคุยกับผู้จัดการของเขาเสร็จ เขาก็หันมาหาฮวางโบอีกครั้ง....

“เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะฮะ?” ฮยอนจุงถามเธอ

“หา...เอ่อ...ไม่มีอะไรจ๊ะ...เราไปกันเถอะนะ” ฮวางโบเปลี่ยนใจที่จะไม่พูดถึงสิ่งที่เธอต้องการให้เขาฟัง

และเมื่อไปถึงที่สตูดิโออัดเสียง...ฮวางโบก็นั่งรอฮยอนจุง จนเขาอัดเสียงของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“พี่สะใภ้ฮะ! ผมดีใจจริงๆ ที่ได้พบพี่ที่นี่ อย่าไปอารมณ์เสียกับข่าวนั้นเลยนะฮะ” จองมินพูดปลอบใจเธอทันทีที่เจอหน้า

“พี่รู้จ๊ะ...แต่นี่ดูเหมือนพวกเธอจะผอมลงนะ” ฮวางโบถามพวกเขาด้วยความเป็นห่วง

“พี่สะใภ้ฮะ...วันไหนพี่ว่างก็มาทำอาหารให้พวกเรากินหน่อยซิฮะ...ผมคิดถึงอาหารฝีมือพี่จะแย่อยู่แล้ว” เบบี้พูดจาออดอ้อนเธออีกครั้ง

“ได้ซิจ๊ะ...ว่าแล้วก็...ทำไมพวกเธอไม่มาเยี่ยมพวกเราที่บ้านสุดสัปดาห์นี้ล่ะจ๊ะ พี่จะได้ทำอะไรให้พวกเธอทานกันไงดีมั้ยล่ะ?” ฮวางโบพูดกับพวกเขา

“พวกเขาไปไม่ได้หรอกฮะ” ฮยอนจุงแทรกขึ้นมา

“อ้าว...ทำไมล่ะ?” เธอถามเขากลับอย่างสงสัย

“นี่คุณลืมไปแล้วหรือฮะว่าสุดสัปดาห์นี้มีงานประกาศรางวัลของผมไง? และผมต้องการให้คุณกับพวกน้องๆ ไปพร้อมกับผมด้วยนะ” เขาพูดกับเธอด้วยท่าทีหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย เมื่อเห็นว่าเธอน่าจะลืมวันสำคัญของเขา

“งั้นเดี๋ยวเราค่อยหาเวลาไปเที่ยวบ้านพวกพี่วันอื่นก็ได้ฮะ” จองมิงพูดขึ้นมาเพื่อตัดปัญหา

แล้วหลังจากนั้น...ฮยอนจุงก็พาฮวางโบกลับมาที่อพาร์มเมนท์ของพวกเขา และเมื่อพวกเขามาถึง...พวกเขาก็เห็นบอมซันกำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวหน้าอพาร์ทเมนท์ของพวกเขาเข้าพอดี

“นี่เขามาทำอะไรที่นี่นะ?” ฮยอนจุงพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิด ก่อนที่ฮวางโบจะขอร้องให้เขาจอดรถ

“บอมซัน...เธอมามาทำอะไรที่นี่น่ะ?” ฮวางโบถามบอมซัน หลังจากที่ลงมาจากรถของฮยอนจุงแล้ว

“เอ่อ..ฉันยังรู้สึกไม่ค่อยดีกับสิ่งที่ภรรยาของฉันทำผิดกับเธออยู่นะซิ ดังนั้นฉันเลยมาที่นี่เพื่อมาขอโทษเธออย่างจริงใจอีกครั้ง” บอมซัมพูดกับเธออย่างรู้สึกผิดจริงๆ

แต่แล้วอยู่ๆ บอมซัมก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่แก้มของเขา และก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ เขาก็ล้มลงไปกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว...

“โอ๊ะ...ไม่นะ...ฮยอนจุง” ฮวางโบอุทานออกมาด้วยความตกใจ

“หมัดนี้สำหรับการรักษาแผลใจในอดีตให้กับภรรยาของฉันที่นายเป็นคนทำทิ้งไว้ และมันจะดีมากเลยนะถ้านายไม่มาปรากฏตัวให้เราสองคนเห็นหน้าอีก รีบไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลยนะก่อนที่ฉันจะเรียกตำรวจและแจ้งความจับนายในข้อหาบุกรุก” ฮยอนจุงพูดออกมาอย่างโกรธๆ หลังจากที่ได้ต่อยหน้าบอมซัมเพื่อระบายความเจ็บปวดให้กับฮวางโบเรียบร้อยแล้ว

“รีบๆไปซิ...บอมซัน...เร็วๆ เข้าก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ” ฮวางโบรีบบอกบอกซันให้ไปจากที่นี่ทันที เพราะเธอกลัวว่าฮยอนจุงอาจจะโมโหและทำอะไรที่บ้าดีเดือดกว่านี้ก็ได้

------------------------------------------------------------

เมื่อกลับมาถึงที่อพาร์ทเมนท์ของพวกเขา

ฮยอนจุงก็ดูที่มือของตัวเองที่มีแผลถลอกนิดหน่อยจากการที่ไปต่อยหน้าบอมซันเข้า

“ทำไมเธอถึงต้องหาเรื่องเขาให้ตัวเองเจ็บตัวด้วยนะ?” ฮวางโบบ่นเขาด้วยความเป็นห่วง

“ก็ผมเห็นหน้าเขาแล้วมันทำให้ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้าขึ้นมานะสิฮะ และความโกรธของผมมันจะไม่หายไปจนกว่าผมจะได้ต่อยหน้าไอ้หมอนั่นซักหมัด” ฮยอนจุงบ่นอุบออกมาอย่างโกรธๆ เช่นกัน

“ฮ่าๆๆๆ...นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นเธอโกรธมากมายขนาดนี้นะ” ฮวางโบอดหัวเราะออกมาไม่ได้ หลังจากที่นึกถึงท่าทางของเขาในตอนนั้น

“ทำไมฮะเนี่ย? ที่ผมทำลงไปทั้งหมดก็เพราะคุณนะฮะ แล้วคุณยังมีหน้ามาหัวเราะเยาะผมอีกหรือฮะ?” ฮยอนจุงยิ่งบ่นออกมาอย่างผิดหวังทันที หลังจากที่เห็นเธอกำลังหัวเราะเยาะเขา

“เพราะฉันงั้นหรือ? จริงๆ หรือจ๊ะ?” ฮวางโบหยุดหัวเราะและถามเขาอย่างจริงจังอีกครั้ง

“เฮ้ออออ!!!~~ จะเพราะอะไรก็ช่างเถอะ แต่ว่าตอนนี้มันดึกมากแล้วนะฮะ คุณควรไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ” เขาตัดสินใจพูดตัดบทออกมาอย่างเซ็งๆ

“แล้วเธอล่ะ?” ฮวางโบถามเขา

“ผมหรือฮะ...ผมยังมีงานต้องทำต่อ” เขาพูดกับเธอ

แล้วหลังจากนั้นราวๆ ครึ่งชั่วโมง ฮวางโบก็เดินออกมายังห้องนั่งเล่น หลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ฮยอนจุง....” จู่ๆ เธอก็เรียกชื่อเขาซะหวานหยด

“ฮืมมมม...ทำไมคุณยังไม่ไปนอนอีกฮะ?” เขาถามโดยไม่ได้หันไปมองเธอ

ฮวางโบยิ่งเดินเข้าไปใกล้ๆ และนั่งลงข้างๆ ฮยอนจุง ก่อนที่เธอกระเถิบเข้าไปนั่งใกล้ๆ เขาซะจนเข้ารู้สึกและสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง

“ทำไมฮะ?” ฮยอนจุงถามเธออย่างตกใจ

ฮวางโบไม่ตอบแต่บรรจงจุมพิตที่หูของเขาอย่างแผ่วเบาแทน และกระซิบบอกที่ข้างหูของเขาว่า...

“ก็ฉันกำลังพยายามยั่วยวนสามีของฉันอยู่ไง” ฮวางโบพูดยิ้มๆ อย่างเขินอาย

หลังจากนั้น...ฮวางโบก็ค่อยๆ เลื่อนจุมพิตของเธอลงมาที่ริมฝีปากของเขาอย่างช้าๆ และในขณะที่เธอมอบจุมพิตแสนหวานให้เขาอยู่นั้น เธอก็พูดอะไรบางอย่างกับเขาด้วย....

“ฮยอนจุง...ฉันรักเธอนะ” สุดท้ายฮวางโบก็ตัดสินใจพูดประโยคที่เธออยากจะพูดกับเขามานาน

“เฮจุง.....ผม......อ้าาาาาาาห์~~” ฮยอนจุงพยายามพูดตอบเธอ….

แต่ก่อนที่ฮยอนจุงจะสามารถพูดอะไรต่อไปได้ เขาก็รู้สึกได้ถึงมือของเธอเกาะก่ายเขาอยู่ และจากนั้นปฏิกิริยาเคมีก็เป็นไปตามกระบวนการทางธรรมชาติที่สรรสร้างมาให้กับมนุษย์นั่นเอง และพวกเขาต่างก็มอบความรักอย่างหวานซึ้งให้แก่กันในคืนนั้น.....

และในกลางดึกคืนนั้น...ฮยอนจุงที่ตื่นขึ้นมาก่อนและเห็นฮวางโบกำลังนอนหลับไหลอย่างสบายอยู่ในอ้อมกอดของเขาอยู่นั้น เขาก็พยายามยามนอนอยู่นิ่งๆ ในท่าเดิมไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเพราะเขาไม่ต้องการไปปลุกให้เธอตื่น หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆ ใช้มือของตัวเองปัดผมที่ปกหน้าของเธออยู่ออกอย่างอ่อนโยน

“จะมีซักกี่คนกันนะที่ยังมองดูสวยได้ขนาดนี้แม้แต่เวลาหลับก็ตาม?” ฮยอนจุงพูดกระซิบกับตัวเองอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน

“เฮจุง...ผมเองก็รักคุณเช่นกันฮะ” เขาพูดกับเธอที่กำลังหลับไหลอย่างมีความสุข

และคืนนั้น...ฮวางโบก็ได้ยืนยันความรักของเธอที่มีต่อฮยอยอนจุงเป็นที่เรียบร้อยแล้วหลังจากที่เห็นว่าเขาเชื่อใจเธอมากแค่ไหนในช่วงเวลาที่เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นกับเธอ และเขาได้พยายามหาทางปกป้องเธอจากบอมซันอย่างไร และตัวเธอได้เปิดใจให้เขามากแค่ไหน เพราะแม้แต่โบรัมที่เป็นเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดของเธอ เธอยังไม่เคยคิดจะบอกเรื่องเกี่ยวกับบอมซัมให้โบรัมรู้เลย แต่นี่...เธอกลับเลือกที่จะบอกฮยอนจุงให้เขารับรู้เรื่องทุกอย่าง เพราะตอนนี้เธอรู้ตัวแล้วว่าเธอหลงรักเขาเข้าให้แล้วนั่นเอง

----------------------------------------------------

โปรดติดตามตอนต่อไป (ตอนที่ 17 พาร์ท 1)

ตัวอย่างบางช่วงบางตอน
“ว๊าย!!!~ ทำไมเธอถึงไม่เคาะประตูก่อนจะเข้ามาล่ะ?”
“ทำไมคุณต้องซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยล่ะฮะ?....”
“อ๊ายยยย!!!~ นี่เป็นเรื่องน่าอายที่สุดเลย”
“คุณรู้สึกเจ็บปวดแทนเขาหรือฮะ?”
“เดี๋ยวฮะ...นี่คุณจะไปทั้งๆ แบบนั้นเลยหรือฮะ?”
“อ้าว...ทำไมล่ะ? ฉันทำอะไรพลาดไปงั้นหรือ?”
“ใช่ฮะ...เพราะคุณลืม......”
“อ้อ...แล้วเรื่องหนึ่ง...เมื่อคืนน่ะ...คุณประสบความสำเร็จนะฮะในการ.........”





Create Date : 12 สิงหาคม 2553
Last Update : 12 สิงหาคม 2553 19:26:07 น. 1 comments
Counter : 559 Pageviews.

 
หวานจังเลย อิจฉาโบจัง จุงหึงแล้ว


โดย: noyhnasangchu2010 IP: 125.26.4.220 วันที่: 14 สิงหาคม 2553 เวลา:21:37:23 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

อุคจ๋านาจาไทยแลนด์
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]




"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"

:: Online User
Friends' blogs
[Add อุคจ๋านาจาไทยแลนด์'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.