|
|
ตอนที่ 14 พารท์ 1
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย
ปล. เนื้อหาที่แปลอาจถูกปรับแต่งเพื่อความเหมาะสมและใส่อารมณ์ความรู้สึกของตัว ละครนั้นๆ ลงไปด้วยเพื่อเพิ่มความบันเทิง หากผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยด้วยนะค่ะ****
และ ในตอนเช้าเมื่อฮวางโบตื่นขึ้นมา เธอก็พบว่าฮยอนจุงออกไปทำงานเรียบร้อยแล้ว แต่ก่อนที่เขาจะไป เขาก็ได้ทำอาหารเช้าไว้ให้กับเธอ และทิ้งโน้ตข้อความบางอย่างไว้ให้กับเธอด้วย และในโน้ตนั้นมันก็มีข้อความเขียนเอาไว้ว่า...
อรุณ สวัสดิ์ฮะ...เฮจุง...ผมเตรียมอาหารเช้าแสนอร่อยพิเศษสำหรับคุณโดยเฉพาะไว้ ให้แล้ว และผมก็รู้มาจากผู้ช่วยของคุณว่าวันนี้คุณไม่มีตารางงานที่จะต้องไปทำใช่ไหม ฮะ งั้นหลังจากที่คุณทานอาหารฝีมือผมแล้ว ก็กลับไปหลับต่ออีกหน่อยก็ได้นะฮะ เพราะเดี๋ยวถ้าผมเสร็จงานของผมแล้วผมจะกลับมารับคุณไปงานวันเกิดของพี่ผู้ จัดการของผมด้วยกัน
จาก...ฮยอนจุง (สามีของคุณฮะ)
ฮวางโบอ่านข้อความในโน้ตนั่นจบ ก็หันไปมองอาหารเช้าที่เขาเตรียมไว้ให้ และเผลอยิ้มกับตัวเองออกมาอย่างมีความสุข
นี่ เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ และก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีมากๆ ด้วย แต่ก่อนเวลาที่เราเอ่ยปากพูดกันทีไร สุดท้ายมันก็มักจะจบลงด้วยการทะเลาะกันเสมอ แต่ตอนนี้...ฮ่าๆๆๆ...ทำไมฉันถึงได้รู้สึกแปลกๆ กับความรู้สึกที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้นักนะ ฮวางโบพูดกับตัวเองอย่างมีความสุข และก็คิดต่อไปว่า <ความรู้สึกแบบนี้มันจะไม่ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ เลย ถ้ามันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นจากการแต่งงานที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข จริงๆ เฮ้อออ~ แต่ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้ได้ ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าการแต่งงานครั้งนี้ของเรามันไม่ได้เป็นแบบนั้นจริงๆ ซะหน่อย> เธอคิดกับตัวเองอย่างกลุ้มใจ ก่อนที่จะคิดขึ้นมาได้ว่า....
เออ ใช่!...เมื่อกี้เขาเขียนบอกเอาไว้นี่น่าว่าวันนี้มันเป็นวันเกิดของพี่ผู้ จัดการของเขานะ...โอ๊ย..แย่จัง!...เฮจุง...เธอลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงกันนะ เนี่ย เธอเป็นคนรับปากว่าจะหาซื้อของขวัญให้พี่ผู้จัดการของเขาแทนพวกเขาไม่ใช่ หรือ โอ๊ย! แย่จริงๆ ทำไมฉันขี้ลืมแบบนี้นะ ฮวางโบบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาโบรัมเพื่อให้เธอช่วยไปเป็นเพื่อเลือกซื้อ ของขวัญให้กับผู้จัดการของเขา
----------------------------------------------------
ที่ห้างสรรพสินค้า
เฮ้อ!~ ทำไมเธอต้องมาหาซื้อของขวัญแทนพวกเขาด้วยนะ? ตอนนี้เธอกลายเป็นผู้จัดการส่วนตัวแทนผู้จัดการตัวจริงของพวกเขาไปแล้วงั้น หรือ? โบรัมถามเธออย่างเซ็งๆ หลังจากที่เดินเป็นเพื่อนเธอเพื่อช่วยเธอเลือกซื้อของขวัญชิ้นนี้จนเมื่อย
จริงๆ เลยนะโบรัม ทำไมวันนี้เธอถึงได้เป็นคนขี้บ่นแบบนี้นะ อ้อ..แล้วก็เหตุผลที่ฉันต้องมาเลือกซื้อของขวัญชิ้นนี้แทนพวกเขานะ ก็เพราะฉันเห็นว่าพี่ผู้จัดการของพวกเขาต้องวิ่งวุ่นและเหนี่อยกับงานของพวก เขามาโดยตลอดไม่เว้นแม้กระทั่งในวันนี้ ที่เป็นวันเกิดของเขาเองนะสิ แล้วอย่างนี้เธอยังจะคิดว่าพี่เขาจะมีเวลามาหาซื้อของขวัญชิ้นนี้ให้กับตัว เองได้อีกอย่างเหรอ? ฮวางโบอธิบาย
จ้า~ ฉันเข้าใจแล้วจ๊ะ งั้นตอนนี้เธอจะซื้ออะไรเป็นของขวัญวันเกิดให้กับพี่เขาดีล่ะ? โบรัมถามเธอ
เห็น ฮยอนจุงเคยบอกว่า พี่เขาเพิ่งทำกระเป๋าสตางค์หายตอนที่พวกเขาไปทำงานงานหนึ่งด้วยกันเมื่อ เร็วๆ นี้นะสิ พวกเราเลยลงความเห็นกันว่าจะซื้อกระเป๋าสตางค์ใบใหม่เป็นของวันเกิดให้พี่ เขานะ ฮวางโบพูดกับโบรัม
และแล้วฮวางโบก็ตัดสินใจเลือกซื้อกระเป๋า สตางค์ที่มียี่ห้อใบหนึ่งให้กับผู้จัดการของเขาเป็นของขวัญวันเกิด หลังจากนั้นเธอกับโบรัมก็ไปเดินช้อปปิ้งกันต่อ แต่แล้วจู่ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคนกำลังเดินสะกดรอยตามเธอมาอยู่ข้างหลัง และความจริงแล้วเธอเองก็รู้สึกแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่เธอกับโบรัมเดินเข้ามาในห้างนี้ใหม่ๆ แต่เมื่อทุกครั้งที่เธอหยุดและหันกลับไปมองเธอกลับไม่พบใครซักคนที่เดินตาม มาข้างหลังเธอแม้แต่คนเดียว...
เฮจุง...มีอะไรรึเปล่า? โบรัมถามหลังจากที่เห็นฮวางโบมีท่าทีแปลกๆ
เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก...เอ่อ...โบรัม...เธอรู้สึกเหมือนมีคนกำลังเดินตามเราอยู่บ้างไหม? ฮวางโบถามเธอ
ไม่นี่...ทำไมหรือ? อ้อ...บางทีอาจจะเป็นแฟนคลับของพวกเราคนใดคนหนึ่งก็ได้มั่งที่เดินตามเรามานะ อย่าคิดมากเลยเฮจุง โบรัมพูดกับเธอ
นั่นสิเนอะ...บางทีอาจจะเป็นอย่างที่เธอพูดก็ได้ ฮวางโบพยายามพูดปลอบใจตัวเอง
เฮจุง...ดูนั่นสิ! โบรัมพูดพร้อมกับชี้มือไปในทิศทางหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกับพวกเธอ
เร็วเข้าเถอะ...ฉันว่าเราน่าจะรีบไปที่อื่นกันดีกว่า โบรัมพูดกับเธออย่างลุกลี้ลุกล้นขณะที่พยายามจูงมือเธอเพื่อไปที่อื่น
นี่...โบ รัม ทำไมเราทำแบบนั้นด้วยล่ะ? ทำไมเราต้องหลบหน้าเขาด้วยทั้งๆ ที่พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย มาเถอะน่า เราแวะไปหาพวกเขากัน ฮวางโบพูดและชวนโบรัมเดินไปหาคนๆ นั้นด้วยกัน
บอมซัน ฮวางโบเอ่ยทักคนๆ นั้นที่เธอชวนโบรัมเดินเข้าไปหา
อ้าว...เฮ...เอ่อ...คุณฮวางโบ บอมซันทักเธอกลับอย่างตกใจ
บอ มซัน...ฉันแปลกใจจริงๆ นะที่ได้พบเธอที่นี่ แล้วทำไมเธอถึงยังอยู่ที่เกาหลีอีกล่ะ นี่เธอจะไม่กลับไปอเมริกาอีกแล้วหรือ? ฮวางโบถามเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา
อืมใช่...ฉันเลิกทำธุรกิจที่นั่นแล้วล่ะ และตอนนี้ฉันก็กลับมาอยู่เกาหลีอย่างถาวรแล้วนะ บอมซัมบอกกับเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
จริงหรือ...แล้วเรื่องภรรยากับลูกของเธอล่ะ พวกเขาว่ายังไงกันบ้าง? ฮวางโบถามเขาด้วยความตกใจ
พวก เขาหรือ...พวกเขาก็ย้ายมาอยู่ที่นี่พร้อมกับฉันด้วยนะสิ แล้วภรรยาของฉันเขาก็อยู่ที่นี่ด้วยนะ มาสิ...ฉันจะแนะนำให้เธอรู้จัก... บอมซันพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่สดชื่นอย่างผิดหูผิดตาเมื่อพูดถึงภรรยาของ ตัวเอง
เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ...คุณ...คุณดูหน้าคุ้นๆ จังเลยนะค่ะ...โอ๊ะ!! ไม่นะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย...คุณคือนักร้องและพิธีกรคนดังคนนั้น...เอ่อ...คุณคือ คุณฮวางโบใช่ไหมค่ะ....แล้ว...เอ่อ...สามีของคุณก็คือ..คุณคิมฮยอนจุงที่ เป็นนักร้องไอดอลชื่อดังด้วยใช่ไหมค่ะ ภรรยาของบอมซันพูดตะกุกตะกักด้วยความดีใจขึ้นมาทันทีหลังจากที่รู้ว่าฮวางโบ เป็นใคร
สวัสดีค่ะ...ฉันเองก็ยินดีที่ได้รู้จักคุณเช่นกัน ฮวางโบกล่าวทักทายเธอกลับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
หลังจากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็พูดคุยกันต่ออีกนิดหน่อยก่อนที่จะแยกจากกันไป...
เธอรู้เรื่องที่เขาแต่งงานแล้วมาตลอดเลยใช่ไหม...เฮจุง? โบรัมถามเธอทันทีหลังจากแยกย้ายจากคู่สามีภรรยบอมซันเรียบร้อยแล้ว
อืมมม...ใช่ ฮวางโบตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ดูราบเรียบราวว่ากับเรื่องนี้ไม่เคยทำให้เธอต้องทุกข์ใจมาก่อน
แล้วทำไมเธอถึงไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังเลยล่ะ? โบรัมถามต่อด้วยความสงสัย
ดี แล้วล่ะ เพราะฉันคิดว่าเขาไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับชีวิตของพวกเราแล้ว เพราะงั้นทำไมฉันต้องเที่ยวไปบอกใครต่อใครด้วยว่าเขาแต่งงานแล้วนะ มาเถอะน่า...โบรัม...ฉันว่าเราไปเดินช็อปปิ้งกันต่อดีกว่า ฮวางโบพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ก่อนจะเดินนำหน้าโบรัมไป
เธอแน่ใจนะว่าเธอไม่เป็นอะไรจริงๆ โบรัมอดไม่ได้ที่จะถามเธอด้วยความเป็นห่วง
อืม...ฉัน แน่ใจ และโบรัม...ถ้าเมื่อหลายเดือนก่อนเธอมาถามคำถามนี้กับฉันล่ะก็ ฉันคงตอบเธอว่า ฉันไม่แน่ใจ แน่ๆ แต่ตอนนี้เมื่อฉันได้พบกับเขาอีกครั้ง...ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามัน เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่...ฉันรู้สึกว่าฉันไม่มีความรู้สึกอะไรกับผู้ชายคนนี้แล้วจริงๆ ไม่ได้รู้สึกทั้งรัก หรือเกลียดอีกต่อไป ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลยทั้งนั้นจริงๆ นะ และตอนนี้ฉันก็มั่นใจแล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่สามารถทำให้หัวใจของฉันหวั่นไหว หรือเจ็บปวดได้อีกต่อไป เพราะงั้นฉันถึงได้เลือกที่จะเดินเข้าไปหาเขาเมื่อกี้นี้ยังไงล่ะ ฮวางโบอธิบายจากใจจริง
เฮจุง...ฉันดีใจนะที่ได้ยินเธอพูดแบบนั้น โบรัมพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้กับเธอ
และ ในตอนนั้นเอง...จู่ๆ มือถือของฮวางโบก็ดังขึ้น เธอจึงรีบหยิบมันขึ้นมาดู และยิ้มออกมาอย่างสดใสเมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาหาเธอคนนั้นเป็นใคร ก่อนจะที่จะกดรับสายนั้นด้วยความดีใจและตื่นเต้น
เอ่อ...นี่ผมเองนะฮะ ฮยอนจุงพูดทันทีที่เธอกดรับสายเขา
หา...ใครนะ? แล้วไอ้คำว่า ผมเอง นะมันเป็นใครกันล่ะ? ฮวางโบแกล้งพูดแหย่เขาให้ตกใจเล่น
หา...เอ่อ...ก็ผมเองไงฮะ...คุณจำเสียงผมไม่ได้หรือ? เขาตอบเธอเสียงอ่อยๆ ในขณะที่กำลังหน้าเสียเมื่อคิดว่าเธอจำเสียงเขาไม่ได้
ก็แล้วไอ้ ผมเอง เนี่ยมันเป็นใครกันล่ะ? ฮวางโบยิ่งนึกสนุกแกล้งพูดแหย่เขาต่อไปอีก เมื่อได้ยินเสียงเขาเป็นแบบนั้น
โฮ...อะไร ของคุณเนี่ย...ก็ผมบอกคุณไปแล้วไงฮะว่าผมเอง...ฮยอนจุงไง เขาเริ่มพูดเสียงดังใส่เธออย่างหงุดหงิดและชักจะหัวเสียขึ้นมาบ้างแล้วจริงๆ
อ้าววว...นั่นฮยอนจุงเองหรือจ๊ะ เธอแกล้งพูดราวกับว่าเธอเพิ่งรู้จริงๆ ว่าเขาเป็นใคร
นี่ คุณ...จำเสียงผมไม่ได้จริงๆ หรือฮะ แล้วก็...คุณยังไม่ได้เมมเบอร์ของผมเอาไว้ในเครื่องของคุณอีกหรือ? เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดเอามากๆ
ฮ่าๆๆๆ...ไม่ใช่อย่าง งั้นหรอก...ฮยอนจุง ฉันแค่อยากลองแกล้งเธอดูเล่นๆ บ้างก็เท่านั้นเองนะ ฮวางโบพูดไปหัวเราะไปอย่างมีความสุขที่ได้แกล้งเขากลับคืนไปบ้าง
โธ่ เอ๊ย...ทำไมคุณถึงต้องแกล้งผมแบบนี้ด้วยฮะ คุณรู้ไหมฮะว่าผมใจหายหมดเลยเพราะคิดว่าคุณจำเสียงผมไม่ได้จริงๆ น่ะ? แล้วตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนฮะ ผมจะได้ไปรับคุณถูกเพราะตอนนี้ผมทำงานของผมเสร็จหมดแล้ว ฮยอนจุงพูดอย่างโล่งอกเมื่อรู้เธอแค่แกล้งแหย่เขาเล่นเท่านั้น
อืมมม...ตอนนี้หรือจ๊ะ...ฉันอยู่ที่ห้างกับโบรัมนะ..แล้วเธอมารับฉันถูกไหมจ๊ะ? ฮวางโบพูดด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุขอย่างเปี่ยมล้น
อ้อ...เข้าใจแล้วฮะ งั้นคุณรอผมอยู่ที่นั่นนะฮะ ผมกำลังจะไปรับคุณเดี๋ยวนี้แหละ ฮยอนจุงพูด
หลังจากเธอก็กดวางสายในขณะที่ยังมีรอยยิ้มที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขอยู่บนใบหน้า
อ้อ...เพราะ อย่างนี้นี่เอง...ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะว่าอะไรที่ทำให้เธอให้ไม่รู้สึกเสียใจ เรื่องบอมซันอีกไปแล้ว โบรัมพูดและยิ้มกริ่มเมื่อรู้ถึงต้นสายปลายเหตุที่ทำให้เพื่อนของตัวเองหาย เศร้าเพราะผู้ชายหลายใจคนนั้นแล้ว
หา...เมื่อกี้เธอพูดอะไรนะ...ฉันไม่ทันได้ฟัง ฮวางโบถามโบรัมอย่างสงสัย
ไม่ มีอะไรหรอกจ้า~ เอ้อ...แล้วฉันก็ขอให้เธอไปปาร์ตี้กับฮยอนจุงให้สนุกนะ แต่ว่า..ตอนนี้ฉันคงต้องขอตัวกลับก่อนนะ บายจ๊ะ...เฮจุง แล้วเดี๋ยวฉันค่อยโทรหาเธอนะ โบรัมพูดก่อนโบกมือลาเธอแล้วเดินจากไป
หลัง จากนั้นฮวางโบก็เดินเล่นในห้างคนเดียวต่อไป....<อีกแล้ว....ทำไมฉันถึง รู้สึกแบบนี้อีกแล้วนะ...ฉันรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคนกำลังเดินตามฉัน อยู่จริงๆ นะ....ไม่...ไม่หรอก...ฉันคงคิดมากไปเอง เพราะเมื่อคืนนี้ฉันนอนน้อยไปหน่อยนี่น่า และนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันประสาทหลอนไปเองอยู่ตอนนี้ก็ได้ เพราะฉะนั้น...อย่าไปคิดมากเลยดีกว่า> ฮวางโบพยายามคิดในแง่ดีกับตัวเอง และเดินต่อไปโดยพยายามไม่สนใจกับมันอีก
และตอนนี้ฮวางโบก็เดินมารอ ฮยอนจุงอยู่ที่จุดนัดพบ...ที่พวกเขาสองคนนัดกันเอาไว้แล้ว และในตอนนั่นเอง..จู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนเสียงดังมายังจุดที่เธอยืนอยู่
หลบไปครับ...หลบไป พนักงานของห้างตะโกนเสียงดังพร้อมกับโบกไม้โบกมืออย่างร้อนร้นมาที่เธอ
----------------------------------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป (ตอนที่ 14 พาร์ท 2)
ตัวอย่างบางช่วงบางตอน
เฮจุง...เธอเป็นอะไรรึเปล่า?
ไม่..ไม่...ฉันไม่เป็นไร ขอบใจเธอมากนะ...บอมซัน
เฮจอง...นี่มันเกิดอะไรขึ้นฮะ?
บอมซัน...ฉันขอบใจเธอมากที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้เมื่อกี้นี้...ขอบใจเธอจริงๆ นะ
งั้นตอนนี้ผมว่าเราควรไปจากที่นี่กันได้แล้วนะฮะ มาเถอะฮะ โยโบ (ที่รัก) เราควรกลับไปที่รถของเราได้แล้ว
| Create Date : 31 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 31 กรกฎาคม 2553 22:27:42 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 695 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [