|
|
ตอนที่ 10 พาร์ท 2
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย
ปล. เนื้อหาที่แปลอาจถูกปรับแต่งเพื่อความเหมาะสมและใส่อารมณ์ความรู้สึกของตัว ละครนั้นๆ ลงไปด้วยเพื่อเพิ่มความบันเทิง หากผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยด้วยนะค่ะ****
ในเวลาเดียวกันที่ฮ่องกง....ฮวางโบเพิ่งจะทานอาหารค่ำเสร็จ และกำลังจะเดินกลับขึ้นไปยังห้องพักพร้อมกับผู้ช่วยของเธอ แต่แล้วพนักงานของโรงแรมกลับเรียกเธอเอาไว้ซะก่อน และยื่นกล่องพัสดุกล่องหนึ่งให้กับเธอ
นี่เป็นพัสดุที่ส่งมาถึงคุณเมื่อกลางวันนี้ค่ะ พนักงานหญิงคนนั้นพูดขึ้น
โอ่ว์...หรือค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ฮวางโบพูดด้วยตกใจ ก่อนจะยื่นมือไปรับพัสดุนั้น
มันคืออะไรหรือค่ะ? หรือว่ามันจะเป็นเอกสารอะไรซักอย่างที่ทางบริษัทส่งมาให้เรารึเปล่า? ผู้ช่วยของเธอถามเธอขึ้นมาทันที เมื่อเห็นกล่องพัสดุนั้นอยู่ในมือของเธอแล้ว
ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันค่อยเปิดดูหลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วก็แล้วกัน ฮวางโบพูดกับผู้ช่วยของเธอขณะที่เดินไปขึ้นลิฟท์
และหลังจากที่เธออาบเสร็จแล้ว...เธอก็กำลังเอื้อมมือไปหยิบกล่องพัสดุนั้นเพื่อมาเปิดมันออกดู แต่แล้ว...โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาซะก่อน จนทำให้เธอถึงกับสะดุ้งตกใจ เธอจึงหันไปคว้าโทรศัพท์และกดรับสายทันที....
ฮัลโหล...สวัสดีคะ... ฮวางโบพูด
เอ่อ...ฮัลโหล....นี่ผมเองนะฮะ...ฮยอนจุง เขาพูดออกมาด้วยความประหม่าทันทีเมื่อได้ยินเสียงเธอ
อืม...แล้วไง เธอมีอะไรกับฉันงั้นหรือ? เธอถามด้วยความสงสัยปนแปลกใจ
<มีอะไรงั้นหรือ เธอถามฉันแบบนี้ได้ไง? นี่ฉันจะโทรหาเธอไม่ได้เลยหรือไงถ้าฉันไม่มีธุระนะ?> ฮยอนจุงคิดกับตัวเองอย่างหัวเสีย และอยากตะโกนคำพูดพวกนี้ใส่หน้าเธอนัก แต่...เขาก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น
เอ่อ...ไม่มีอะไรฮะ ผมแค่จะโทรมาบอกคุณว่าผมกำลังจะบินกลับเกาหลีพรุ่งนี้นะฮะ เอ่อ...แล้วก็ตอนนี้งานของคุณเป็นไงบ้างฮะ? เขาตอบเธอและถามเธอกลับด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความหงุดหงิด
อืม...ก็ดีนะ...ฉันคิดว่ามันกำลังไปได้สวยเลยล่ะ เธอตอบเขากลับด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงขึ้นมาทันที เมื่อพูดถึงเรื่องงานที่เธอกำลังทำอยู่
เอ่อ...แล้วมีโอกาส....ที่คุณจะได้กลับเกาหลีก่อนกำหนดบ้างไหมฮะ? เขาถามอย่างยากลำบาก เพราะเขากำลังหนักใจว่าจะถามคำถามนี้กับเธอดีรึเปล่า...และสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจถามมันออกไป
อ้าว~
ทำไมล่ะ? หรือว่าที่บริษัทมีงานใหม่ให้ฉันทำงั้นหรือ? ฮวางโบถามเขาด้วยความสงสัย และกำลังคิดว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงได้ถามเธอแบบนี้
เอ่อ...ไม่มีฮะ...ไม่มี เพียงแต่...ผมแค่คิดว่าถ้าคุณสามารถกลับมาก่อนเวลาได้แล้วล่ะก็ เราจะได้มีเวลาคุยกันเรื่องโฆษณาเครื่องดื่มตัวใหม่ของเราที่เราจะต้องถ่ายด้วยกันเอาไว้ล่วงหน้าไงฮะ มันจะได้ไม่มีปัญหาและก็ไม่ชนกับการโปรโมทอัลบั้มใหม่ของผมด้วย ฮยอนจุงอธิบายเหตุผลกับเธออย่างตะกุกตะกัก และคิดกับตัวเองว่า <ฉันจะบอกเธอได้ไงว่าที่ฉันพูดขอให้เธอกลับมาเร็วๆ เพราะฉันอยากเห็นหน้าเธอ ถ้าพูดออกไปมีหวังเธอต้องหัวเราะเยาะฉันแน่ๆ และมันก็ดูน่าอายมากด้วย เฮ้อ!~~>
อ้อ...ฉันเข้าใจแล้วล่ะ...แต่ฉันคิดว่าฉันอาจจะต้องอยู่ที่นี่ต่อไปอีกซักพักนะ เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ เพราะเธออยากให้เขาพูดว่า...เพราะเขาคิดถึงเธอถึงอยากให้เธอกลับไปเร็วๆ แต่เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอคิดมันไม่มีทางเป็นไปได้...เขาจะไม่มีทางพูดแบบนั้นกับเธออย่างแน่นอน...และเธอก็ยังหวังลมๆ แร้งๆ อยู่นั่นแหละ
อะไรนะ!~ คุณจะอยู่ที่นั่นต่อหรือฮะ? แล้วคุณจะอยู่ที่นั้นต่ออีกนานแค่ไหนฮะ? ฮยอนจุงตะคอกเสียงใส่หูเธอทันทีด้วยความผิดหวัง
นี่!~ ฮยอนจุง...ฉันไม่ได้หูหนวกนะ เธอไม่ต้องตะคอกเสียงดังใส่ฉันนักก็ได้ ฮวางโบพูดอย่างโมโห เมื่อได้ยินเขาตะคอกเสียงใส่เธอ
เอ่อ...ขอโทษฮะ...แล้วมันจริงหรือฮะที่คุณจำเป็นต้องอยู่ที่นั่นต่อ? ตั้ง 3 อาทิตย์ คุณไม่คิดบ้างหรือฮะว่านั่นมันก็นานมากเกินไปแล้ว ฮยอนจุงบ่นอุบขึ้นมาทันที <แล้วฉันต้องทนคิดถึงและรอเธอกลับบ้านตั้ง 3 อาทิตย์เชียวหรือ เฮ้อ...ทำไมเวลามันถึงได้ผ่านไปเชื่องช้าอย่างงี้นะ> เขาคิดกับตัวเอง
นี่!~ ฉันพูดว่า อาจจะ ยังไม่ได้ยืนยันอะไรซักหน่อย แล้วฉันจะบอกให้ผู้จัดการของเธอรู้ก็แล้วกันถ้าหากมีอะไรเปลี่ยนแปลง แค่นี้พอใจไหม เธอพูดเสียงดังใส่เขาด้วยความรำคาญใจ
ไม่พอใจฮะ...เพราะคุณควรจะบอกให้ผมรู้ด้วย...เอ่อ....ผมหมายถึงว่าถ้าคุณจำเป็นต้องยืดเวลาอยู่ที่นั่นต่อไปมันจะส่งผลกระทบกับการถ่ายโฆษณาของเราด้วย เพราะฉะนั้น...ผมคิดว่าผมเองก็จำเป็นต้องถ้าหากมีอะไรเปลี่ยนแปลงเหมือนกัน ฮยอนจุงพยายามอธิบายกับเธอ และคิดกับตัวเองว่า <เกือบไปแล้วไหมล่ะ...ฉันเกือบเผลอพูดเรื่องน่าอายต่อหน้าเธอไปแล้ว ถ้าเธอรู้ว่าทำไมฉันถึงอยากให้เธอบอกทุกอย่างให้ฉันรู้ด้วย...เธอคงหัวเราะเยาะฉันอยู่ในใจแน่ๆ>
เฮ้อ....เข้าใจแล้ว...ถ้าเธอยืนยันอย่างนั้นล่ะก็...ฉันจะบอกเธอด้วย คราวนี้พอใจหรือยัง ฮวางโบพูดตอบรับเขาเพื่อตัดความรำคาญ
เอ่อ...แล้วก็...ผมเห็นคุณไปออกรายการทอล์กโชว์กับช่างแต่งหน้าคนนั้นด้วยนะฮะ...ทางอินเทอร์เน็ตนะ...และผมก็ได้ยินมาว่าเขาเป็นช่างแต่งหน้าที่ดังที่สุดบนเกาะฮ่องกงเลยหรือฮะ...แต่ผมว่านอกจากเขาจะเป็นช่างแต่งหน้าชื่อดังแล้ว...เขายังเป็นผู้ชายที่ดูดีมากอีกด้วยนะฮะ เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติแต่แฝงไปด้วยอารมณ์หึงอยู่ในทุกๆ คำพูดที่เขาพูดออกมา
ใช่...และก็ที่จริงแล้ว...เขาเคยติด 1 ใน 10 ของผู้ชายที่ได้รับการโหวตให้เป็นหนุ่มหน้าตาดีที่สุดของเกาะฮ่องกงเลยนะ แต่เสียดาย.... น้ำเสียงของเธอเวลาพูดถึงผู้ชายอื่นมันช่างดูร่าเริงและมีความสุข จนทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและอดหมั่นไส้เธอขึ้นมาไม่ได้
..
แต่เสียดาย...คุณเสียดายอะไรฮะ? หรือว่า...คุณเสียดายเพราะคุณอยากจะคบกับเขาจนตัวสั่น แต่มันติดอยู่ตรงที่คุณแต่งงานกับผมแล้วใช่ไหมฮะ? เขาตะคอกเสียงดังใส่เธออย่างหงุดหงิดและโมโหจนเลือดขึ้นหน้า
ใช่...เธอพูดถูก..นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่ฉันรู้สึกเสียดาย...แต่อีกเหตุผลหนึ่งที่ฉันรู้สึกเสียดายมากที่สุดคือ...เขาเป็นเกย์...ฉันถึงพยายามยั่วยวนเขาเท่าไหร่เขาก็ไม่สนใจฉันซักที ฮวางโบพูดประชดเขากลับเป็นการตอบโต้
นี่คุณ... ฮยอนจุงถึงกับพูดอะไรไม่ออก เมื่อได้ยินเธอพูดประชดเขาแบบนั้น
อย่าห่วงเลย...ฮยอนจุง ถ้าหากฉันอยากจะคบกับใครซักคนขึ้นมาจริงๆ แล้วล่ะก็ ฉันจะทำหลังจากนั้นอีก 2 ปี เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำอะไรโง่ๆ ที่จะทำลายอาชีพของพวกเราหรอกนะ....เอ่อ...แล้วเธอหลับสบายดีไหมตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นนะ? ฮวางโบตอบเขาเสียงเรียบๆ ก่อนที่จะอดใจไม่ได้ถามถึงสุขภาพของเขาด้วยความเป็นห่วง
ก็ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่หรอกฮะ เพราะตารางานของพวกเรามันแน่นมากจริงๆ ฮะ พอถึงกลางคืนผมเลยนอนไม่ค่อยหลับ บางทีอาจเป็นเพราะผมเครียดด้วยก็ได้ เขาตอบเธออย่างกระตืนรือร้น และรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่อย่างน้อยเธอก็ยังดูเป็นห่วงเขาอยู่บ้าง
จริงๆ หรือ...เฮ้อ!~ งั้นฉันคงต้องซื้อครีมบำรุงรอบดวงตาไปฝากเธอซะแล้วสิ....ฮ่าๆๆ....ดีไหมฮยอนจุง ฮวางโบพยายามพูดติดตลกเพื่อไม่ให้เขาเครียดมาก
แล้วในขณะที่เธอคุยโทรศัพท์กับเขาอยู่นั้น เธอก็เหมือนได้ยินเสียงใครบางคนกำลังตะโกนเสียงดังอยู่ข้างหลังเขา
เอ๊ะ...นั่นเสียงใครนะ ตะโกนซะดังเชียว? ฮวางโบถามเขาด้วยความสงสัย
อ้อ...จองมินนะฮะ เขากำลังตะโกนด่าเจ้าเบบี้มันอยู่...ก็หมอนั่นมันดันไปเอานิตยาสารเล่มโปรดของจองมินไปลองก้นถ้วยบะหมี่นะสิฮะ ฮยอนจุงตอบเธอ
โอ๊ะ...จริงๆ หรือ...งั้นจองมินเขาคงต้องโกรธมากแน่ๆ เลยสินะ ฮวางโบตอบเขากลับ และพวกเขาก็เริ่มคุยกันดีๆ มากขึ้นโดยไม่รู้ตัว
แต่แล้วฮวางโบก็เริ่มง่วงนอนและหาวออกมา จนทำให้ฮยอนจุงรู้ว่าเธอคงเหนื่อยและต้องการพักผ่อนแล้ว...เมื่อฟังจากน้ำเสียงของเธอ
ตอนนี้ที่ฮ่องกงคงดึกมากแล้วสินะฮะ งั้นผมว่าคุณไปนอนพักผ่อนเถอะฮะ ผมไม่กวนแล้ว ฮยอนจุงพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความห่วงใย
อืม...ใช่ตอนนี้ฉันง่วงมากเลย...งั้นแค่นี้นะ บ๊ายยย.... ฮวางโบพูดตอบเขา และกำลังจะกดวางสาย
เอ่อ...เฮจุง...เดี๋ยวฮะ...แล้วผมจะ....เอ่อ...โทรหาคุณอีกครั้งหลังกลับถึงเกาหลีแล้วนะฮะ เขาพูดตะกุกตะกักเพราะความเขินอาย
หา?...อืม...เอางั้นก็ได้จ๊ะ เธอตอบเขา ก่อนจะวางสาย แล้วก็เริ่มล้มตัวลงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง...แต่แล้วจู่ๆ เธอก็นึกถึงเรื่องกล่องพัสดุนั่นขึ้นมาได้ เธอจึงลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปหยิบกล่องนั้นมาเปิดดู.....
และไอ้กล่องพัสดุที่ว่า...ที่เธอได้รับมันก็ดูใหญ่มากจริงๆ แต่หลังจากที่เธอใช้พยายามอยู่นานในการแกะมันออกมา ก็ปรากฏว่าข้างในนั้นกลับไม่มีอะไรเลยนอกจากกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ แผ่นที่หนึ่ง ที่มีข้อความบนกระดาษว่า......
นังสารเลว...ครั้งแรกแกโชคดีที่รอดไปได้...พี่ชายเขาเป็นของฉัน และฉันจะทำทุกอย่างเพื่อกำจัดแกไปให้พ้นจากชีวิตของพี่เขาซะ เพราะฉะนั้นแกจำเอาไว้คราวหน้าแกไม่รอดแน่
โอ๊ะ...ไม่จริงอ่ะ...คนๆนั้นเขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่ฮ่องกง? แล้วตอนนี้ฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ? ฉันโทรบอกฮยอนจุงดีไหมนะ...ไม่...ไม่ดีกว่า...เพราะฉันน่าจะโทรแจ้งตำรวจก่อน? ไม่...ไม่อีกนั่นแหละ...เพราะฉันไม่อยากให้เรื่องนี้บานปลาย งั้นฉันน่าจะโทรผู้จัดการของเขาเพื่อบอกเรื่องนี้ดีไหมนะ...ไม่...ไม่...อ้าห์~! ฉันควรทำยังไงดี? อ่ะ..เดี๋ยวก่อน...ฮวางโบเฮจุงเธอต้องตั้งสติเอาไว้และใจเย็นกว่านี้ เธอพูดกับตัวเองด้วยความร้อนรนและพยายามควบคุมสติของตัวเองเอาไว้ไม่ให้หวาดกลัว และหลังจากที่เธอใจเย็นลงได้แล้ว เธอก็นั่งเหม่อลอยมองถ้วยชาที่อยู่ในมือของตัวเองและตัดสินใจที่เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ เพราะเธอไม่อยากให้ใครต้องมาทุกข์ร้อนและคอยเป็นห่วงเธอ โดยเฉพาะฮยอนจุง...เธอไม่อยากให้เขารู้และต้องคิดมากจนนอนหลับเพราะเป็นห่วงเธอ
ที่นี่มันฮ่องกงนะ คนๆนั้นเขาคงไม่กล้ามาทำอะไรฉันถึงที่นี่หรอก ระบบรักษาความปลอดภัยของโรงแรมนี่ก็ดูแน่นหนาและปลอดภัยดี และส่วนใหญ่เวลาที่ฉันออกไปข้างนอก ก็มักจะคนคอยห้อมล้อมตัวฉันไว้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นมันคงไม่มีเกิดขึ้นหรอก เธอพูดกับตัวเองด้วยเสียงที่สั่นเทา และรู้สึกหวาดระแวงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
เช้าวันต่อมา...ฮวางโบก็ได้ขอร้องให้ผู้ช่วยของเธอโทรไปยกเลิกงานต่างๆ ทั้งหมดที่จะมีขึ้นในวันนั้นให้กับเธอ และดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอได้ขอร้องออกไปมันจะทำให้ผู้ช่วยของเธอตกใจอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะเธอเป็นที่รู้จักเป็นอย่างดีในเรื่องมีความรับผิดชอบในงานที่ทำสูงมากๆ แต่แล้ววันนี้เธอกลับขอร้องให้ยกเลิกงานทั้งหมด ซึ่งมันดูผิดปกติ แต่ผู้ช่วยของเธอก็ไม่อยากถามให้เธอไม่สบายใจ จึงได้แต่ทำตามที่เธอขอร้อง
และเมื่อยกเลิกงานทั้งหมดแล้ว ฮวางโบก็ได้แต่คลุกตัวอยู่ในห้องและนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง จนกระทั่งเสียงกริ่งที่ประตูหน้าห้องของเธอก็ดังขึ้น เธอจึถึงได้ลากสังขารตัวเองลงจากเตียงเพื่อไปเปิดประตู
เธอ...เธอมาทำอะไรที่นี่? ฮวางโบพูดตะกุกตะกักด้วยความตกใจ เมื่อเปิดประตูออกไปพบใครคนหนึ่งที่เธอไม่เคยคิดและไม่เคยคาดฝันว่าจะได้เห็นเขามายืนอยู่ตรงนี้
เอ่อ...ผมได้วันหยุด 2 วันนะฮะ...ผม...ผมก็เลยตัดสินใจบินตรงจากญี่ปุ่นมาหาคุณที่นี่ ฮยอนจุงพูดกับเธอด้วยท่าทีเขินอายเมื่อเห็นเธอมาเปิดประตูให้เขา....
----------------------------------------------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป (ตอนที่ 11 พาร์ท 1)
ตัวอย่างบางช่วงบางตอน
เอ่อ...แล้ว...ที่น่าตกใจที่สุดคือ....คุณกำลังใส่ชุดอะไรฮะเนี่ย?!~
อ๊าย!~~ ไม่นะ
เอ่อ...ฉันได้รับ...มันอีกแล้ว...
รับ...คุณได้รับอะไรหรือฮะ?
ขอโทษนะ...ฮยอนจุง...แต่ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันยังเหลือเวลาอีกตั้ง 2 อาทิตย์ที่จะต้องอยู่ที่นี่ตามสัญญา....
ผมจะจ่ายให้เองก็ได้ฮะ...ไอ้ค่าชดเชยนั่นนะ ความปลอดภัยของคุณต่างหากที่สำคัญที่สุด แล้วอีกอย่างถ้าคุณสามารถจัดการกับมันได้จริง คุณจะมาอยู่ในห้องพักแบบนี้ทั้งวันทำไมล่ะฮะ
ฮยอนจุง...ฉันคิดว่ามีคนกำลังพูดถึงพวกเราอยู่นะ
โอ้ว์!~ ไม่นะ...พวกเธอกำลังเดินใกล้เข้ามาแล้ว เราจะทำยังไงกันดีฮยอนจุง
| Create Date : 21 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 21 กรกฎาคม 2553 20:50:47 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 504 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: มินมิน IP: 125.25.249.175 วันที่: 21 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:48:52 น. |
|
|
|
| โดย: noyhhasangchu2010 IP: 125.26.13.21 วันที่: 22 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:31:17 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [