*คำเตือน บล็อกนี้ยาวมาก*

สวัสดีจ้าาาา

ก่อนอื่นต้องขอเม้ามอยนิด วันก่อนนู้นเรามานั่งนับว่านี่เราสมัครแอร์มากี่ครั้งละวะ เห็นตัวเลขแล้วก็แอบผงะ แล้วก็ขอไว้ยืนไว้อาลัยกับจำนวนตัวเลขแปบ

.

.

.

11 ครั้ง!!!

(เฉพาะกาต้าร์อย่างเดียวก็ 5 และ 5555+)

อ้อ แล้วก็นึกขึ้นได้ คือเวลาเจอตัวเป็น ๆ บางทีเราเจอเพื่อน ๆ ที่อ่านบล็อกเราอ่ะ หลายคนมากที่ถามเราว่าเราอยากได้กาต้าร์มากเหรอ เห็นสมัครแต่กาต้าร์ ก็อยากได้มากอ่ะ จริง ๆ เราไม่ซีเรียสนะ สายไหนก็ได้แต่เราไม่อยากได้เบสไทยค่ะ เราอยากไปใช้ชีวิตเรียนรู้พวก new culture ไรงี้ อันนี้เรื่องจริงนะไม่ได้ตอบสวยงามเอาใจกรรมการ 555+ เราว่าไปเจอวัฒนธรรมใหม่ ๆ ไรงี้มันสนุกดีอ่ะ แต่ถ้าได้ไฟลท์บินไปยุโรปจะดีกับชีวิตมาก จะได้ไปเจอแฟนได้ง่ายขึ้นด้วย T_T (ถ้าแฟนเรามาหาเราหรือเราไปหาแฟนที่ประเทศเค้าค่าใช้จ่ายมันเยอะมากค่ะ เหยียบแสนเลยทีเดียว และจะมีผลกระทบเรื่องงานนู่นนี่นั่น เพราะพอมาเจอกันทีก็อยากอยู่ด้วยกันนาน ๆ อย่างน้อย ๆ ก็ต้องสามอาทิตย์ล่ะ แล้วแฟนเรามาหาทีไรบริษัทนางต้องมีปัญหาตลอด ทีนี้คงเข้าใจหัวอกคนมีแฟนอยู่ไกลกันแล้วเนอะว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิด T_T นาน ๆ เจอกันทีเพราะค่าใช้จ่ายแพง ฮือออออ)

จุดนี้หลายคนคงเข้าใจแล้วนะว่าทำไมเราอยากได้กาต้าร์ 555+นางตอบโจทย์ชีวิตเราได้มากมายเหลือเกิน (อ้อ อีกสายทีอยากได้คือ singapore ค่ะ แต่เราไม่เคยสมัครเลยเพราะเรามีไฝเม็ดใหญ่เท่าไข่ห่านที่หลัง รอกลับมาจากเชียงใหม่ก่อนว่าจะไปเอาออก)

อ่ะ จบ ๆๆๆๆ เราอ่ะอยากได้เค้านะ แต่เค้าอยากได้เรามั้ยมันอีกเรื่อง 555555+

ชีวิตเราช่วงนี้วุ่นวายมาก T_T วันนี้ก็เลยรีบมาอัพบล็อกที่ไปสมัครกาต้าร์ก่อนเพราะเดี๋ยวกลับมาก็ต้องกลับมาเม้าท์มอยหอยสังข์ที่ไปสมัครโอมานที่เชียงใหม่อีก รู้นะว่ามีคนรออ่าน (หราาาาาา) ใช่แว้ววว เราจะไปสมัครโอมานที่เชียงใหม่เจ้า ใครไปก็เจอกันนะเจ้าาาาา ^_^

สำหรับการไปสมัครกาต้าร์รอบนี้ของเรา อย่างที่รู้ว่าอยู่ ๆ ระยะหลัง ๆ กาต้าร์ง๊องแง๊งจะ invitation only ตลอด คือจุดนี้วันก่อนยังบ่นกับเพื่อนอยู่ว่ากรูเบื่อกาต้าร์นะ เล่นตัวมาก แต่ก็อยากได้ 555+ รอบนี้เราก็ไม่ได้ตื่นเต้นไรมาก กะว่าได้ก็ไป ไม่ได้ก็ไม่ไป ตอนนั้นเรากำลังเม้าท์มอยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่เรื่องเมลล์กาต้าร์เนี่ยแหละว่าจะได้ invitation มั้ย พอวางสายปุ๊บ เราเจอกับข้อความอันนี้!!!

คือที่แคบรูปไว้นี่ไม่ใช่ไรนะกะส่งให้เพื่อนดูทางไลน์แต่มันไม่สะใจว่ะคร่ะ โทรไปกริ๊ดแม่มเลย 55555+(ขนาดไม่ค่อยตื่นเต้น)

เราก็ไม่ได้เตรียมตัวไรกับมันมากมาย ไม่ได้มีอะไรต้องซื้อเพิ่มเพราะของที่มีก็พร้อมหมดแล้ว ตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง! เพราะกะว่าจะออกจากบ้านเจ็ดโมง เพราะเราเคยออกจากบ้านตอน 8 โมงแล้วไม่มีแท็กซี่เลยไปถึงสายอ่ะ ก็สมใจค่ะ เราไปถึงนู่นตอนประมานแปดโมงพอดี ไปคนเดียวหัวเดียวกระเทียมลีบเนี่ยแหละ ไม่รู้จักใครเลย

ระหว่างที่กำลังมึนงงชีวิตก็เอาวะ เข้าส้วมสักหน่อย(บอกแล้วว่าเวลาตื่นเต้นมึน ๆ จะชอบเข้าห้องน้ำ ไม่รู้ทำไม 55555+ เข้าไปสงบจิตสงบใจอ่ะมั้ง) ปรากฏว่าพอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นล่ะมีผู้หญิงคนนึงกำลังเติมหน้าอยู่ตรงกระจก นางหันหน้ามาพร้อมตะโกนชื่อเรา "อ้อม!!!!!” เราก็แบบ O_O หือ? ใครวะ? ขอสารภาพบาป ณ ตรงนี้ว่าจำหน้าคนไม่เก่ง ณ ตอนนั้นคิดในใจว่า ตายห่ะและ เพื่อนที่ไหนวะ จำหน้าไม่ได้อีกแล้ว ปรากฏว่าไม่ใช่อ่ะ เป็นคนที่เคยอ่านบล็อกเราแล้วจำเราได้เนี่ยแหละ แอร๊ยส์ เขิลมาก >_< ทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียววว ขอบคุณที่เข้ามาทักกันนะคะ แอบรู้สึกเหมือนเป็นเซเล็บบริตี้เบา ๆ 555+

หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วก็ออกมานั่งรอตรงเก้าหน้าห้องที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้แถวแรกสุดเลย กะว่าเนี่ยล่ะ หึ! กุได้ยื่นคนแรก ๆ และได้กลับบ้านคนแรก ๆ 5555+ จากที่ตอนแรกมาคนเดียวแบบเหี่ยว ๆ นึกว่าจะน้ำลายบูดซะละ ตรงกันข้ามกะที่คิดไว้มาก เพราะปากเราเลยไม่ว่างเลย 555+ เม้าท์กะสาว ๆ ที่เจอกันในห้องน้ำยาวนานมากกกกอยู่หน้าห้องประชุมนั่นล่ะ

สักพักนึงเรามองนาฬิกา อุ้ย อีก 15 นาทีจะ 9 โมงแล้ววววว เข้าห้องน้ำดีกั่ว ปวดฉี่ อยากเติมหน้า เติมปาก เราก็หันไปฝากเรซูเม่กับผู้ชายข้าง ๆ ไม่อยากพกเข้าห้องน้ำด้วยเพราะกลัวทำเปียก กะว่าไปแปบเดียว

.

.

.

ไม่ได้รู้เลยว่านั่นคือจุดเริ่มต้นของหายนะของเรา...

5 นาทีต่อมาหลังจากจัดการทำนู่นนี่นั่นเรียบร้อยแล้วเราเดินกลับไปตรงที่นั่งก่อนจะพบว่าแถวที่เรานั่งเค้าเข้าไปในห้องประชุมกันหมดแล้ว!!!!!!!

นาทีนั้นหน้าซีด ปากสั่น ตาลายคล้ายจะเป็นลม (เวอร์)

ประเด็นคือไม่มีอะไรน่าตกใจเท่า...

ผะ...ผะ...ผู้ชายคนนั้น...

คนที่ฉันฝากเรซูเม่ไว้...

หะ...หายไปไหน

myyyyyyyyy fuckinggggggggg goshhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!!!!!!!

แล้วคือจะเดินแทรกคิวประชาชนไปแล้วบอกว่า อ๋อ ชั้นเคยนั่งตรงนี้ ชั้นจะเข้าไปในห้อง หรือจะเดินลอยหน้าลอยตาเสยหน้ากรรมการเข้าไปหาเพื่อนเพื่อเอาเรซูเม่มันก็ไม่ใช่ป่ะ? แค่ 5 นาทีที่เราหายไปเข้าห้องน้ำแม่มกลายเป็นนาทีพลิกชีวิตมาก 555+ และจากที่ตอนแรกผู้สมัครคนอื่น ๆ นั่งกระจัดกระจายตอนนี้กลายเป็นทุกคนต่อคิวกันเสร็จสรรพ

และเรซูเม่กรู...

อยู่ไหน...

อยู่ไหน...อยู่หน๊ายยยยยยยยยยยยยย

ไม่รู้จะทำไงเลยเดินไปหาพี่ผู้จัดการโรงแรมแบบหน้าเหี่ยวมาก แล้วบอกพี่เค้าว่าพี่คะ คือก่อนนี้หนูนั่งตรงนู้นแล้วหนูลุกไปเข้าห้องน้ำกลับมาเพื่อนเข้าห้องประชุมไปหมดแล้วแล้วเพื่อนหนูเค้าเอาเรซูเม่หนูไปด้วย

พี่เค้าก็ทำหน้าลำบากใจ บอกให้เรารอหน่อยเข้าไปตอนนี้ยังไม่ได้หรอกเพราะยังจัดแถวไม่เสร็จ เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเลยชวนทิชา (ที่เราชวนนางเข้าไปห้องน้ำด้วยตอนแรก นางเลยซวยต้องมาต่อคิวใหม่ขอโทษด้วยนะ กระซิก ๆ ) ไปนั่งต่อคิวใหม่ก่อนไม่งั้นได้รอนานกว่านี้แน่ T_T พอได้ที่นั่งเราก็เครียดว่ะ เพราะเราเพิ่งเจอผู้ชายคนนั้นแค่ 15-30 นาที กลัวจำหน้าเค้าไม่ได้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่กรรมการคนนึงเดินมา (รู้ทีหลังว่าชื่อลิต้า) บอกว่าคนที่มารอบกรุงเทพแล้วไม่ต้องตามไปรอบภูเก็ตนะเพราะเค้าไม่อยากได้ same candidates -_- เราก็แบบอ้าว ตอนแรกกะว่าถ้าไม่ได้รอบกรุงเทพจะตามไปภูเก็ตเพราะเพื่อนเราไปไง อดไปเที่ยวภูเก็ตเบย (เรซูเม่หายยังจะห่วงเที่ยว)

.......ซึ่งขอบอกว่าโชคดีนะที่กรูไม่ได้ไป เกือบเสียตังฟรี 

และอยากเป็นกำลังใจให้เพื่อน ๆ ที่ไปสมัครภูเก็ตรอบนี้อีกครั้งว่าไม่เป็นไรนะคะ เราทำดีที่สุดแล้ว บอกตรง ๆ ว่าจุดนี้เราก็เสียดายเงินแทนเหมือนกัน เพื่อนเราไป 2 วันรวมค่ากินค่าโรงแรมค่าเครื่องค่าอะไรทั้งหลายแล้วหมดเงินไปร่วม 8000 แต่ไม่ได้แม้กระทั่งพูดอะไรสักคำกับกรรมการ แต่อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ผ่านไปแล้วค่ะ มองมาข้างหน้าดีกว่า ช่วงนี้มีสายการบินมาเปิดรับสมัครหลายสายมาก ๆ และเหมือนเพื่อนเราบอกว่าเร็ว ๆ นี้กาต้าร์ก็จะมาอีกค่ะ สู้ ๆ นะคะ ^^

พอกรรมการเดินกลับไปเราก็ลุกไปนั่งตรงเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าบันไดทางลง ใช่ค่ะ อิชั้นเฝ้าเลยจ้าาาาาาา กะว่าถ้าอีตาผู้ชายคนนั้นเดินออกมาชั้นต้องเห็นแกแน่ ๆ 5555555+ ไม่มีทางที่แกจะหลุดรอดสายตาชั้นนนนนน

รอไปสักพักเราก็รู้สึกผิดง่ะเพราะเราเป็นคนชวนทิชาออกมาเข้าห้องน้ำแล้วทิ้งทิชานั่งตรงนั้นคนเดียว ก็เลยเดินกลับไปนั่งตรงที่นั่งอีกครั้ง ทิชาก็แบบ ใจเย็นนะอ้อม เดี๋ยวก็เจอ นางน่ารักมากโอ๋เราใหญ่เลย กระซิก ๆ คือใจเราแบบ --;; ไม่รู้ว่ะแม่ม คือขำก็ขำนะ ไม่ได้จะร้องไห้ แค่รู้สึกว่าทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกะกรูตัลหลอดดดดดดดด แบบว่าตัลหลอดดดดดดดด สาดดดดดดดด แว้กกกกกกก #พ่นไฟ ระหว่างนั้นเราก็คอยมองผู้สมัครที่เพิ่งเดินออกมาไปด้วย คือจำหน้าคนไม่เก่ง กลัวนางจะหนีกลับบ้านเลย T_T

นาทีนั้นเหมือนสวรรค์มาโปรดดดดดดดดดดดดด

พี่ผู้จัดการโรงแรมเดินออกมาพร้อมถือซองเรซูเม่ของเราเดินตรงมาที่เรา....

เราพุ่งตัวไปหาพี่เค้าพร้อมไหว้แบบย่อเข่า (กราบได้กรูกราบไปละ) ขอบคุณพี่เค้ายกใหญ่ พี่เค้าก็ขำนะ จนถึงตอนนี้ยังขอบคุณพี่เค้าที่อุตส่าห์เดินเข้าไปเอาเรซูเม่เราออกมาให้ T^T

เฮ้อ!!!

ต่อจากนี้ก็ไม่มีไรมากค่ะ แพทเทิร์นเดิม ๆ ก็คือนั่งรอ ระหว่างรอเราก็ภาวนาในใจว่าขออย่าให้ได้ซูมิเลย เพราะครั้งที่แล้วเราว่านางจำเราได้อ่ะ -*- พอถึงเวลาย้ายตัวเข้าไปในห้องประชุมเท่านั้นแหละ T_T มีกรรมการสองคน อิชั้นได้นั่งเก้าอี้แถวที่ต้องยื่นกับแม่นางซูมิ อิชั้นจะร้องไห้ แงงงงงงงงง้ นาทีนั้นแม่งเหมือนรู้ชะตากรรมชีวิตตัวเองแล้วเลยอ่ะ ตอนนั้นแบบว่าเซ็งมาก อ้อ รอบนี้เราไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่และ คือครั้งที่ 10 ก็เริ่ม turn pro ป่ะวะ 555+ ตื่นเต้นแค่ตอนยืนรอเพื่อน พอคนก่อนหน้าเรายื่นเสร็จแล้วก็ถึงตาเรายื่นเรซูเม่

Me :: good morning, here is my cv

Committee :: good morning

Me (เกรียน จนถึงตอนนี้ก็ไม่รู้ว่ากรูพูดไปทำไมวะ):: its good to see you again

Commitee :: so we have seen each other before. (มองหน้าเรา) which round did you make it through?

Me :: the final interview

Commitee (หันไปหาผู้จัดการโรงแรม พูดเบา ๆ) :: its cold

Me :: yes, its cold.

เดี๋ยวนะ ขอพักขำตัวเองแป๊บ 555555+ คือนางไม่ได้พูดกับเรา จนถึงตอนนี้ยังไม่เข้าใจว่าเราจะตอบนางไปทำไมมมม แต่มันหนาวจริง ๆ นะ

Committee :: so you did the final interview, with who?

Me :: with you.

ยูนั่นแหละะะะ ยูววววว ตอนนั้นไม่รู้จะทำหน้ายังไง 5555+ แล้วนางก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเราเลยนะ เราก็เลยพูดต่อ

Me :: my english was not that good at that time so after that i took some english courses and trying to practice english by myself at home as well (ตอแหลคร่ะ จริง ๆ คือนางมาส่องหน้าเรา ถ้าบอกเรื่องหนังหน้าอีกนางก็ให้ตกอีกน่ะสิเลยแถไปว่าเป็นเรื่องภาษา)

Committee :: this is your number right?

#ผงะรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน กริ๊ด บทนี้อีกแล้วเหรอ นางชอบใช้บทนี้เวลาไม่อยากได้ใคร ครั้งก่อนก็โดนแบบนี้

Me :: yes

Committee :: alright, thank you for coming.

Me :: thank you

โอเค จะบอกว่านาทีนั้นเราเดินออกจากห้องมาก็แบบ...เห็นทีกรูคงไม่รอดว่ะ กลับบ้านนอนดีกั่วววววววว

อยากบอกว่ายินดีที่ได้รู้จักทิชามาก ๆ จ้า เราทำทิชาพลาดคิวเสียเวลานานเลย T_T จริง ๆ ถ้าเราไม่ลุกไปเข้าห้องน้ำเราควรจะเสร็จตั้งแต่ตอนประมานเก้าโมงครึ่งแล้วอ่ะเนอะ นี่เลยได้กลับบ้านตอนเที่ยงนู่นแหน่ะ U_U เฮ้อ!!! ขอบคุณมากนะที่ไม่ด่าเรา 555+ กระซิก ๆ

ถึงบ้านปุ๊บเราก็ล้างหน้า หลับเป็นตาย! ตื่นมาเพราะทิชาโทรมากริ๊ดว่าได้คอลล์ เราก็แบบเหวอ ๆ งง ๆ อยู่ 555+ เพราะหลับลึกมากน้ำลายนี่เยิ้มไหลเต็มหมอน บ่งบอกได้ว่าเพลียจัดขนาดไหน (เรื่องจริงนะ ตอนทิชาโทรมาคงจำได้อ่ะว่าเรางง ๆ คือเราหลับลึกมากกกกก เพราะตอนเช้านอนไปติ๊ดเดียวเลยเพลียซะ)

แล้วก็เป็นไปตามคาด

เราก็ไม่ได้คอลล์...

อาเมน

จบ.

ตัดจบง่ายไปมะ? จะให้บ่นไรต่ออ่ะไม่มีไรบ่นละ 5555555+ อ่านไรเยอะแยะ 5555555+

ปูลู. เห็นเพื่อนบอกว่ารอบนี้ที่ได้คอลล์ส่วนใหญ่เป็นอาหมวยสวยๆ ผอม ๆ ซะเยอะ T^T เสียจุยจุงเบย

เอาโพสลงแฟนเพจ มีแต่คนนึกว่าแต่งลุคนี้ตาม Kim Kardashian 5555555+ จริง ๆ แล้วแต่งตาม Rihanna ค่ะ แต่ไอเดีย Kim Kardashian ก็ไม่เลวเลยนะ เดี่ยวไว้คราวหน้าจะทำมั่ง ฮาวทู 'เมื่อคิม คาร์ดาเชี่ยน ปะทะกับ อ้อม ดัลเมเชี่ยน' ไรงี้ 55555+

แต่งหน้าทำฮาวทูเสร็จแม่นางสแน็คโทรมาชวนไปลอยกระทงต่อ นางบอกเห็นอยู่บ้านเฉย ๆ แล้วสงสาร (นี่ชั้นน่าสงสารขนาดนั้นเลยเหรอ ) ไหนๆ หน้าก็เต็มแล้ว เลยออกซะเลยยย

อ้อ... อีกเรื่อง เมื่อวันก่อนเราเข้าเว็ปพันทิป ไปเจอคำคมเข้า รู้สึกว่าเห้ย มันเป็นคำคมที่เจ๋งมาก ช่วยเราตอนที่กำลังเซ็ง ๆ ไว้ได้เยอะเลยอยากเอามาฝากเพื่อน ๆ ทุกคนค่ะ ^^

คนเราควรมีอดีตอยู่ข้างหลัง และมีความหวังอยู่ข้างหน้า




วันนี้คุณมัวแต่มองอดีตจนลืมตั้งความหวังสำหรับวันข้างหน้าของคุณไปรึเปล่า...?










ซึ้งป้ะะะะะ?


ไปล่ะ ต้องจัดกระเป๋าต่ออีก T_T จะหกโมงเช้าแล้ว เราเพิ่งอาบน้ำสระผมเสร็จเอง เจอกันใหม่บล็อกหน้าค่าาาาาาาา บ๊ะบายยยยยยยยยยยยยยยยย #ไหว้รอบทิศ

ปล. แต่งตัวออกจากบ้านเตรียมไปเชียงใหม่ได้สภาพสำเพ็งมาก พูดเลย =_=;;

Create Date : 18 พฤศจิกายน 2556
Last Update : 18 พฤศจิกายน 2556 13:55:15 น.		3 comments
Counter : 6336 Pageviews.
Share Tweet