2046 2046 รักที่ไร้ร่องลง หนังของหว่องกาไว คือสิ่งชวนหลับของนักดูหนังฮอลลีวู้ดๆ และหวานเลี่ยนเกินสมองมากรอยหยักของผู้เสพหนังอาร์ตสุดขั่วจะรับได้ แต่กับหลายคน(มากเหมือนกัน)หนังหว่องกาไว คือเสน่ห์ที่เย้ายวนอวลอารมณ์เหงาย้อมสีสไตล์Retro เป็นบทกวีแห่งภาพเคลื่อนไหว และเปี่ยมด้วยจริตที่กระแดะแต่น่ารัก(เท่!) มีข้อแนะนำว่า หากจะดูหนังหว่องกาไวให้ถึงรสนั้น ควรจะดูหนังของหว่องแบบเรื่องต่อเรื่อง เพราะตัวละครกับลูกเล่นต่างๆในหนังของหว่องมักมีอะไรเชื่อมโยงระหว่างกันเสมอ เช่น ผู้หญิงผมทอง(ใส่วิก)มีอยู่ทั้งในเรื่องchungkink express ,fallen angels เรื่องการลืมการจำที่มักป้วนเปี้ยนในสมองตัวละครของหว่องเสมอ และที่ไม่พูดถึงไม่ได้ก็คือตัวเลข หว่องกาไวเหมือนจะชอบตัวเลขมากเป็นพิเศษ บางทีก็เอาตัวเลขมาเป็นชื่อตัวละคร เช่น ตำรวจรหัส223,633 บางครั้งก็เอามาใส่ในวลีเท่ๆ “เราอยู่ห่างกันแค่ 0.01ซม. 57 ชั่วโมงต่อมาผมก็ตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้” “16 เมษา 1960 1นาทีก่อนบ่าย3 คุณอยู่กับผม เพราะคุณผมจะจำนาทีนั้นไว้” และในที่สุดหว่องกาไวก็เอาตัวเลขมาตั้งเป็นชื่อหนัง - 2046 2046 มีความเกี่ยวโยงกับหนังของหว่องก่อนหน้าสองเรื่องคือ days of being wild ,in the mood for love ซึ่งทั้งสามเรื่องดำเนินอยู่ในช่วงเวลาเดียวกันคือทศวรรษที่60 มีตัวละครร่วมกันหลายตัว อาทิ โซวไหล่เจิน(จางมั่นอวี้ – days of being wild ,in the mood for love ,2046) โจวมู่หวัน(เหลียงเฉาเหว่ย - days of being wild? ,in the mood for love ,2046) ลูลู่หรือมีมี่(หลิวเจียหลิน – days of being wild ,2046) และ“นกไร้ขา”หรือยกไจ๋(เลสลี่จาง – days of being wild)ที่ถึงไม่ได้ปรากฏตัวใน2046แต่ก็มีการพาดพิงถึง “ในอดีต หากใครมีความลับแล้วไม่อยากให้คนอื่นรู้ เขาจะปีนขึ้นไปบนภูเขา หาต้นไม้สักต้นแล้วเจาะรูที่ต้นไม้ กระซิบบอกความลับกับรูนั่น จากนั้นก็เอาโคลนมาอุดรู ด้วยวิธีนี้จะไม่มีใครสามารถล่วงรู้ความลับนั้นได้” ใครเคยสงสัยว่าใน in the mood for love โจวมู่หวันกระซิบอะไรลงไปในโพรงแห่งความลับ 2046 มีการใบ้ให้นิดหน่อยในตอนเปิดเรื่องที่เริ่มจากภาพรูของhornเครื่องเล่นแผ่นเสียง(?)และตอนจบเรื่องก็เป็นภาพนี้เช่นกัน ถ้าใครยังติดใจอยากรู้ความลับในรูของโจวมู่หวัน คงต้องค้นเอาเองใน 2046 ตัวเลข 2046 ในหนังเรื่องนี้เป็นทั้งเลขห้องในโรงแรม และเป็นชื่อหนังสือที่โจวมู่หวันเขียน ซึ่งในหนังสือ เลข2046 ก็เป็นทั้งปีและคือสถานที่ซึ่งรถไฟลึกลับพาคนไปเอาความทรงจำที่หายไปกลับมา เพราะที่2046ไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนแปลง? ในหนังของหว่องความทรงจำดูจะเป็นตัวปัญหาเสมอ ความหลังอันปวดร้าวเสมือนเสี้ยนที่แฝงในเนื้อซึ่งเราไม่สามารถดึงออกหรือเปลี่ยนแปลง!!ได้ ไอ้ที่อยากจะลืม"ความอยากลืม"ก็ยิ่งเป็นตัวย้ำให้จำฝังลึกเข้าไปอีก ปัญหาที่โจวมู่หวันกำลังประสบอยู่ก็มาจากความจำที่ดีเกินไปนั่นเอง ในอดีตเขาเคยรักโซวไหล่เจินหญิงมีสามีแล้ว เธอเป็นรักในอุดมคติที่ตามหลอน จนเขาไม่อาจเปิดรับความรู้สึกดีๆที่ผ่านเข้ามา ความรักในหนังของหว่องกาไวมักไม่ลงร่องเหมือนเป็นริมของจิ๊กซอร์ที่ไม่เคยพอดีกัน คนหนึ่งมักจะรักกับอีกคนที่ไม่รักตอบ หรือถ้ารักกันก็มักมีเส้นอะไรมาขวาง หรือบางทีสองคนเกิดความรู้สึกรักขึ้นต่างเวลากันทำให้ต้องคลาดกันและต่างต้องไปนั่งเหงาเดียวดาย(อยู่ในฉากสวยๆ) อย่างหุ่นยนต์สาวในหนังสือ2047ที่ตอบรักจากหนุ่มญี่ปุ่นช้า ไม่ใช่เพราะเหตุขัดข้องทางเทคนิคที่ทำให้หุ่นเกิดการตอบสนองช้า อาจไม่ใช่เพราะเธอมีคนรักอยู่แล้วอย่างที่โจวมู่หวันซึ่งเป็นคนเขียน2047อ้างไว้ด้วยซ้ำ แต่เธออาจรออะไรบางอย่าง และเมื่อเวลาของเธอมาถึงชายหนุ่มก็ยอมแพ้ไปเสียแล้ว ในระหว่างที่โจวมู่หวันจมอยู่ในรักครั้งอดีต เขาทำตัวเหมือนนกไร้ขาที่บินไปเรื่อยๆจะลงพื้นก็ครั้งเดียวคือตอนตาย เมื่อไป่หลินผีเสื้อราตรีแสนสวย(จางซิยี่)ย้ายเข้ามาอยู่ในห้อง2046ซึ่งอยู่ตรงข้ามห้องของเขา(2047) โจวมู่หวันก็ไม่รอช้าเข้ามาสานความสัมพันธ์ ทั้งคู่เหมือนมีความรู้สึกที่ดีต่อกันไม่น้อย แต่โจวมู่หวันก็เลือกปฏิเสธความสัมพันธ์นี้ เขาอาจรู้สึกว่ากำลังเอาเปรียบไป่หลินมากไป เพราะจริงๆแล้วเขาแค่ใช้เธอเป็นตัวแทน โซวไหล่เจิน ด้วยความอ่อนเยาว์สดสวยและอยู่ในชุดกี่เพ้าสวยประณีต(อย่างที่โซวไหล่เจินชอบใส่) คงทำให้โจวมู่หวันอดนึกถึงโซวไหล่เจินไม่ได้ อาจนึกไกลไปถึงโซวไหล่เจินในวัยสาวก่อนที่จะโดนพรากรักแรกด้วยซ้ำ แต่เขารู้ว่าความรักไม่อาจใช้สิ่งทดแทนได้ สำหรับเขาก็แค่ให้สัมพันธ์มันจบลง แต่สำหรับไป่หลิน นี่คือจุดเริ่มของความทรงจำที่จะฝังลึกอยู่ในใจไปอีกนานหรือตลอดไป แต่บางช่วงเวลา อย่างไม่ทันรู้ตัวความรู้สึกก็คืบคลานเข้ามา โจวมู่หวันเริ่มรักลูกสาวเจ้าของโรงแรมที่มาช่วยเขาเขียนหนังสือ นี่อาจเป็นความรู้สึกที่สามารถลบรอยรักในอดีตได้ หรือเป็นแค่อารมณ์วูบวาบของโจวมู่หวันขณะอยู่ในช่วงเวลาที่ต้องการใครสักคน อย่างไรก็ตามความรักในหนังของหว่องกาไวมักไม่ลงร่อง เพราะเธอรักคนอื่นอยู่ก่อนแล้ว เรื่องนี้จึงจบลงที่เขารู้สึกมีความสุขเมื่อเห็นเธอมีความสุข และนี่อาจเป็นความรักที่ทำให้โจวมู่หวันมีความสุขมากที่สุดก็เป็นได้ สำหรับโจวมู่หวัน ทุกการแรกพบคือการเริ่มบทลาจาก แม้กับสาวชุดดำถุงมือดำที่เคยช่วยให้เขาพ้นวิกฤติการพนันที่มีชื่อว่าโซวไหล่เจินเหมือนชื่อผู้หญิงในดวงใจเขา ซึ่งโซวไหล่เจินคนนี้อาจดีพร้อมเหมือนโซวไหล่เจินคนก่อนทุกประการ หากแต่โซวไหล่เจินคนนี้สวมถุงมือดำเสมอทำให้มือเธอไม่สามารถสัมผัสกับสิ่งใดได้อย่างแท้จริง คล้ายการปิดใจตัวเองของโจวมู่หวันที่มีอดีตเป็นเครื่องหุ้ม ดังนั้นถึงทั้งคู่จะเหมาะสมและถูกใจกันเพียงใด แต่ถ้าใจของโจวมู่หวันยังคงถูกหุ้มด้วยอดีตอยู่ คำตอบก็เหลือเพียงการจากลา ...เช่นเคย By : แมวสามตา 02/05   Create Date : 19 สิงหาคม 2550 14 comments Last Update : 19 สิงหาคม 2550 23:00:15 น. Counter : 815 Pageviews. Share Tweet

ช่วงนี้ จากเรื่องของบุคคลรอบข้าง เป็นให้ต้องครุ่นคิดในสิ่งที่เรียกว่าความรักหลายวัน และในอารมณ์ bitter sweet + การไปเดินสวนจตุจักรแล้วได้แวะร้านขายของสไตล์ retro ผมจึงนึกถึงหนังของเฮียหว่อง และจำได้ว่าเคยเขียนถึง2046ของเฮียไว้ตอนทำเว็บโชคชัย4 ... ก็ไม่มีอะไรจะมาเขียนที่นี่ตอนนี้ ก็เอานี่!ล่ะครับ มาแปะซ้ำ เขียนไว้เมื่อ 2 ปีก่อน ตอนที่ผมยังไม่โดนรักทำร้ายสาหัส **tag เรื่องบ้านอยู่ที่comment หน้าที่แล้วนะครับ   โดย: lomocat 19 สิงหาคม 2550 23:14:38 น.

เราต้องไม่ปล่อยให้ "อดีต" มาทำลาย "ปัจจุบันและอนาคตอันสดใส" ที่กำลังเข้ามา ...   โดย: เจ้าหมีเน่า 19 สิงหาคม 2550 23:14:46 น.

<== เราคงต้องหนีผู้คนไปอยู่ป่ามั้ง ความรู้สึกแย่ๆ ความรู้สึกเกลียดใคร หรือไม่ชอบขี้หน้าใคร มันจะได้ตามไปหาไม่ถึง...   โดย: เจ้าหมีเน่า 19 สิงหาคม 2550 23:19:23 น.

ส่วนใหญ่ดูหนังไม่ค่อยใส่ใจอะไรมากเท่าไหร่ แบบดูคลายเครียด เอามันส์ คุณ lomocat เหมือนนักวิจารณ์เลยนิ ทำให้เราต้องมานั่งคิดตามที่คุณกล่าว แต่ดีนะ...ชอบ ปล.เรื่องนี้นานมากจนจะจำมะได้แล้ว สงสัยต้องไปหามาดูใหม่ซะแล้น   โดย: boobee IP: 58.8.155.158 20 สิงหาคม 2550 0:04:36 น.

เออ..เฮ้ออ (ถอนหายใจเฮือกๆ )   โดย: เสี่ยสมัครเล่น 22 สิงหาคม 2550 0:01:08 น.

อนุญาติให้ตัวเราเท่านั้น ที่มีสิทธิ์ทำร้ายเราค่ะ .. ..   โดย: azamiya 24 สิงหาคม 2550 14:30:23 น.

มาด้อมๆ มองๆ เจ้าของบ้านทำอะไรอยู่น้าาา...   โดย: เจ้าหมีเน่า 25 สิงหาคม 2550 18:01:05 น.

พระเอกมันเท่ดีว่ะ ซัดจนห้องสะเทือนแทบทุกวัน... เก๋าจริงๆ   โดย: master bigg IP: 58.64.54.157 26 สิงหาคม 2550 22:45:01 น.

คุ้นๆนะเวบนี้ ตอนนี้ว่างๆไม่ทำเวบอีกเหรอmaster cat ขอบคุณสำหรับกำลังใจและถ้อยคำดีๆ   โดย: keyzer 29 สิงหาคม 2550 1:07:09 น.

ก๊ากกกกก คอมเม้นท์ของบิ๊ก สุดๆ ไม่ได้มาเยี่ยมซะนานเลย ภูมิสบายดีป๊าว   โดย: มัชฌิมา 30 สิงหาคม 2550 21:07:58 น.

เข้ามาเยี่ยมเยียนคุณโลโม่ ยังตามหาเงาไม่เจอนะคะ .. .. สงสัยจะหลงทางจริงๆ   โดย: azamiya 1 กันยายน 2550 20:45:49 น.

ไปงานรับปริญญามาเป็นงัยมั่ง เหล่สาวจนตาลายเลยอ่ะดิ่ ส่วนเราอิ่มซะจน... ต้องขออีโนเพิ่ม 1 ซอง เลยเอาปูตัวโตมาฝากด้วย... จะได้พากันอ้วนนนน   โดย: เจ้าหมีเน่า 3 กันยายน 2550 0:33:02 น.

เรื่องนี้พอดูเสร็จก็เริ่มแต่งนิยายเรื่องแรกในชีวิตเลยนะ CyberGal666 เห็นพระเอกแต่งนิยายเกี่ยวกับอนาคตแล้วอยากแต่งบ้าน เผื่อมีสาวๆ   โดย: biggg 7 กันยายน 2550 9:20:17 น.

หลงไปหลงมา จนมาเจอหน้านี้ อ่านที่เขียนแล้วชอบจังค่ะ เพราะชอบเฮีย หว่องเหมือนกัน สันนิษฐานได้ว่าจะกระแดะเหมือนที่คุณเขียน "ความรักเป็นเรื่องของเวลา จะมีประโยชน์อะไร ถ้ามันมาช้าหรือเร็วเกินไป"   โดย: VHS 15 ตุลาคม 2550 1:48:01 น.