Bloggang.com : Darksingha : พม่า: การต่อสู้ยังไม่จบ ล้ม คมช. ในไทย! ล้มเผด็จการพม่า!

พม่า: การต่อสู้ยังไม่จบ ล้ม คมช. ในไทย! ล้มเผด็จการพม่า!

//www.thaingo.org

ใจ อึ๊งภากรณ์

พรรคแนวร่วมภาคประชาชน

ในขณะที่สื่อหลักเน้นกิจกรรมของสหประชาชาติและแถลงการณ์นามธรรมของประเทศต่างๆ การต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยจริงๆ คือการต่อสู้ของพี่น้องเราในเมืองต่างๆ ของพม่า การเสนอว่าจีน ซึ่งมือเปื้อนเลือดด้วยการฆ่าประชาชนตนเอง หรือรัฐบาลเผด็จการทหารไทยจะยับยั้งการนองเลือดในพม่าเป็นเรื่องตลก มหาอำนาจตะวันตกก็ไม่ต่างออกไปเพราะในอดีตพร้อมจะสนับสนุนเผด็จการในไทย อินโดนีเซีย และฟิลิปปินส์ และไม่เคยห้ามการใช้กำลังในการปราบปรามประชาชนแต่อย่างใด เรื่องนี้ยิ่งดูตลกเมื่อเราทราบว่านักต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยในพม่ามีบทสรุปสำคัญว่ารอสหรัฐฯ หรือรัฐบาลต่างชาติไม่ได้อีกแล้ว ต้องสู้เองในพม่า

ก่อนที่รัฐบาลพม่าจะยิงประชาชนในรอบปัจจุบัน สื่อมวลชนหลักสร้างนิยายว่าอินเตอร์เน็ตช่วยให้ “ประชาคมโลก” จับตาดูพฤติกรรมของทหารพม่า ซึ่งพวกนี้อ้างว่า “ต่างจากยี่สิบปีก่อนในเหตุการณ์ 8-8-88” แท้จริงแล้วเหตุการณ์นั้นก็มีภาพออกมาพอสมควรและชาวโลกก็ทราบว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น การลุกฮือครั้งยิ่งใหญ่ในวันที่ 8 สิงหาคม 1988 เกิดจากการประท้วงของนักศึกษาเรื่องสภาพเศรษฐกิจ แต่ในไม่ช้าพัฒนาไปเป็นการเรียกร้องประชาธิปไตย ในเช้าวันที่ 8 สิงหาคม การประท้วงเริ่มต้นด้วยการนัดหยุดงานทั่วไปซึ่งเริ่มที่ท่าเรือ การนัดหยุดงานครอบคลุมทุกส่วน เช่น ข้าราชการและครู มีการเดินขบวนของพระสงฆ์ นักศึกษา และคนทั่วไปจากทุกสาขาอาชีพ และทั้งๆ ที่ทหารพม่าพยายามปราบอย่างโหดร้าย ดูเหมือนว่าขบวนการประชาธิปไตยใกล้จะชนะ นายพลเนวิน หัวหน้าเผด็จการต้องลาออก คณะทหารพยายามเปลี่ยนชื่อเพื่อเปลี่ยนภาพ และมีการสัญญาว่าจะจัดการเลือกตั้ง แต่ปัญหาคือขบวนการประชาธิปไตยไม่ได้ผลักดันการต่อสู้ถึงจุดจบ ปล่อยให้ทหารครองอำนาจต่อ นางอองซานซูจีมีบทบาทในการสลายการชุมนุมและเบี่ยงเบนพลังในการต่อสู้ไปในทิศทางการหาเสียงให้พรรค N.L.D. ของเขา เหตุผลที่ซูจีใช้คือเขามองว่าไม่ควรกดดันทหาร “มากไป” ควรประนีประนอมและเชื่อใจกองทัพ แต่พอพรรค N.L.D. ชนะการเลือกตั้งขาดลอยในปี 1990 ทหารไม่ยอมรับผลการเลือกตั้งและจับผู้นำพรรคทั้งหมดรวมถึงนางซูจี และเนื่องจากขบวนการประท้วงหมดไฟไปนานแล้วภาคประชาชนไม่สามารถโต้ตอบทหารได้

หลังจากความพ่ายแพ้ของขบวนการ 8-8-88 นักเคลื่อนไหวพยายามหาทางต่อสู้ต่อไป บางส่วนเข้าป่าไปจับอาวุธ และทุกฝ่ายตั้งความหวังว่าประเทศตะวันตก โดยเฉพาะสหรัฐ จะกดดันทหารให้ปฏิรูปการปกครองไปในทิศทางประชาธิปไตย ปัจจุบันนี้หลายกลุ่มในพม่าสรุปว่าแนวทางดังกล่าวใช้ไม่ได้ ดังนั้นมีการสร้างเครือข่ายหลวมๆ เพื่อประท้วงภายในประเทศ เริ่มต้นด้วยการเดินสวดมนต์ ต่อมาหลังจากรัฐบาลพม่าขึ้นราคาเชื้อเพลิง 500% ตามนโยบายเสรีนิยมกลไกตลาด มีการประท้วงโดยพระสงฆ์เป็นหมื่น ซึ่งให้กำลังใจกับพลเมืองทั่วไปที่ออกมาร่วมจนมีมวลชนประท้วงเป็นแสน นักต่อสู้ยุคนี้ประกอบไปด้วยแกนนำจาก 8-8-88 แต่มีคนรุ่นใหม่ที่ยังเป็นเด็กเมื่อ 20 ปีก่อนเข้าร่วมมากมาย ในปัจจุบันมีการเรียนบทเรียนจากอดีต เพราะตอนนี้หลายส่วนไม่ไว้ใจการนำของ อองซานซูจีและ N.L.D. ทั้งๆ ที่ทุกคนเห็นเป็นหนึ่งว่าต้องมีการปล่อยนักโทษการเมืองทั้งหมดรวมถึง ซูจี ด้วย

การต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยในพม่าแยกออกจากการต่อสู้เพื่อสิทธิเสรีภาพของกลุ่มเชื้อชาติไม่ได้ คนพม่ามีน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของประชากรทั้งหมด และกลุ่มเชื้อชาติอื่นๆ ไม่ต้องการรัฐรวมศูนย์ ในอดีตผู้นำขบวนการชาตินิยมพม่าอย่างนายพลอองซาน (พ่อของซูจี) หรืออูนู ไม่ชัดเจนเรื่องเสรีภาพของเชื้อชาติ และในการประชุมปางหลวงในปี 1947 ผู้แทนชาวกะเหรี่ยง กะเรนนี มอญ อารากัน และว้า ไม่ยอมมาร่วมประชุมเพื่อร่างรัฐธรรมนูญเพราะไม่ไว้ใจผู้นำพม่า ในปัจจุบันนางซูจีก็ยังไม่ชัดเจนเรื่องนี้ ดังนั้นกลุ่มเชื้อชาติอาจไม่ไว้ใจการนำของเขาเท่าไร

ด้วยเหตุนี้ขบวนการประชาธิปไตยพม่าจะต้องมีจุดยืนชัดเจนที่สนับสนุนการปกครองตนเองของกลุ่มเชื้อชาติต่างๆ โดยไม่มีเงื่อนไข การที่ K.N.U. องค์กรกะเหรี่ยง ออกมาประกาศสมานฉันท์กับขบวนการประชาธิปไตยและเรียกร้องให้ทหารพม่าหันปืนใส่นายพลเป็นเรื่องดี และองค์กรประชาธิปไตยจะต้องตอบสนองความสมานฉันท์นี้

คณะสงฆ์ในพม่าเต็มไปด้วยชายหนุ่มที่มีจิตสำนึกประชาธิปไตย สาเหตุสำคัญก็เพราะการบวชเป็นพระเกือบจะเป็นวิธีเดียวที่จะได้รับการศึกษาหลังจากที่ทหารปิดมหาวิทยาลัย การอาศัยวัดในการประท้วงเป็นยุทธ์วิธีเพื่อป้องกันตัวจากการถูกปราบปรามในขณะที่จัดวงคุยทางการเมืองด้วย คล้ายๆ กับวิธีของพวกกบฏในอีหร่านในปี 1979 หรือคนโปแลนด์ในปี 1980 ที่ใช้สถาบันศาสนาเพื่อป้องกันตัว

การต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยในพม่าจะชนะได้เมื่อมีการโค่นล้มเผด็จการทหารอย่างเด็ดขาด การประนีประนอมและการเชื่อใจทหารจะนำไปสู่ความพ่ายแพ้ ชาวพม่าต้องต่อสู้กับทหารในรูปแบบเดียวกับที่พี่น้องประชาชนในไทย อินโดนีเซีย และฟิลิปปินส์เคยต่อสู้ในอดีต ต้องชักชวนให้นายทหารชั้นผู้น้อยปฏิเสธคำสั่งของเผด็จการ น่าจะมีการนัดหยุดงานด้วย ทั้งคนงานในพม่าเอง และคนงานพม่าหรือกะเหรี่ยงในประเทศเพื่อนบ้าน เช่นที่แม่สอดในไทย การต่อสู้ดังกล่าวอาจใช้เวลา แต่เราสามารถให้ความสมานฉันท์และกำลังใจกับพี่น้องเราได้ตลอด เช่น การประท้วงหน้าสถานทูตเป็นต้น

สิ่งสำคัญที่เราในภาคประชาชนไทยต้องทำคือการเคลื่อนไหวต่อไปเพื่อล้มเผด็จการทหารของเราเอง แทนที่จะต้อนรับรัฐประหาร สนับสนุนรัฐธรรมนูญทหาร และทำงานร่วมกับเผด็จการ อย่างที่บางกลุ่มที่ใกล้ชิดกับพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตยทำ หัวหน้า คมช. สนธิ พูดเองว่าเขาคิดว่าประเทศไทยต้องอยู่กับเผด็จการทหารพม่าต่อไป และการประท้วง “ไม่มีวันล้มเผด็จการได้” เราต้องร่วมกันพิสูจน์ว่าเขาผิด ทั้งในกรณีไทยและกรณีพม่า

ที่มา : ประชาไท วันที่ : 2/10/2550

Create Date : 02 ตุลาคม 2550

Last Update : 2 ตุลาคม 2550 11:35:08 น.

0 comments

Counter : 513 Pageviews.