ก็แบบนี้อะจะบางทีเรื่องราวนอกบ้านก็ทำให้เราหงุดหงิดได้โดยเฉพาะบนท้องถนน คนสิบคนก็สิบใจ ไม่มีใครเหมือนใครอะนะ แต่ก็เรียกว่าเป็นเรื่องปกติของสาวโสดมากกว่าอะนะ ไม่ถึงกับไม่มีเหตุผลหรอกจะ ดีกว่าที่เคยเจอเยอะเลยอะนะ ดูๆแล้วปกติด้วยซ้ำจ้า

โดนประจำรถเข็นทับเท้า หงุดหงิดกับคนเยอะๆ เหมือนกันค่ะ เลยเลี่ยงไปบู้ทคนน้อย ๆ ก่อน ถ้าบู้ทที่คนเยอะๆ ไม่ซาลงก็ไม่เข้ามันเรยย

แต่ขำ เกิดระเบิดอารมณ์แบบโพ กระแทกเปรี้ยงไป พบว่าเป็นรุ่นน้องที่รู้จัก คงหน้าแตกกว่านี้ (เผลอ ๆ คนกระเด็น เป็นเราอีกต่างหาก)

เป็นเหมือนกัน

เกียร์บอกแล๊ววววว ให้กลิ้งไป -_-"
สไตร์ ซักสองสามที ก็เรียบระโหยโรยราไปทั้งฮอลล์แล้วพี่โพ

นี่นะพี่โพ...หลังจากตอนนั้นแล้ว ก็อยู่ในห้องมีตติ้งรูมถึงเที่ยง กะว่าจะไปเดินซื้อหนังสือซักตอนบ่ายๆ เวลาผ่านไป ไปกินข้าวมื้อบ่าย 2 กับเพื่อนๆ (เช้า + เที่ยง) เข้างานอีกทีก็ปาไป 4 โมงเย็นแล้ว

คนเยอะมากกกกกกกกกกก แม่ก็รออยู่ เลยตัดสินใจพุ่งตัวเข้ากลางฝูงชน กะว่าจะเอาอาร์ทีมีส ฟาว์ส มาให้ได้ - -" แจ่มสง แจ่มใส ไม่ไปแล้ว (คิดว่ายังไงๆ ก็ไปไม่ถึงแน่ๆ) ในที่สุดเราก็บุกถึงบู๊ธ pearl เหอๆ ไปถึงปุ๊ป
"พี่ๆ ขออาทีมิส ฟาว์ส เล่มใหม่ค่ะ"
พี่คนขายก็มองหน้าแปลกๆ (ประมาณว่า อีนี่ไม่สนเล่มอื่นเลยเหรอ) แล้วก็หยิบใส่ถึงให้ จ่ายตังค์
แอบสังเกตด้วยว่า สองหญิง-ชายที่อยู่ข้างๆ ที่กำลังตัดสินใจว่าจะเอาหรือไม่เอาเล่มนี้ดี พอเห็นยัยนี่ซื้อโดยไม่ลังเลย ตาคนผู้ชายก็เลยควักตังค์จ่ายบ้างเลย เหอๆ

แล้วก็สามารถเก็บเซรีญาเล่ม 2 มาได้อีกเล่มนึงระหว่างทางเดินกลับไปหาแม่ - -" เฮ้อ กลุ้ม
แล้วก็ต้องหาเวลาไปใหม่อีกครั้งจนได้ คงต้องเป็นวันธรรมดาที่คนน้อยๆ อะไรมันจะลำบากปานฉะนี้

เรื่องอารมณ์บูดที่มาแบบไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้บ่อยๆ ค่ะ
แบบว่าถ้าอะไรมันมาประจวบลงตัวอย่าง อากาศร้อน หรือ
เป็นวันนั้นของเดือน หรือว่า คนทำให้โมโหก่อนหน้านี้ ทุก
อย่างเราจะมองเหมือนโลกเป็นสีดำ ถ้ามีอะไรมาจุดประ
กายเล็กน้อยอารมณ์ก็คงแตกระเบิดเลยล่ะค่ะ

ส่วนคนเยอะๆ นี่ก็ไม่สู้เหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่างานหนัง
สือหนนี้คนจะเยอะมากๆ เลยนะค่ะ แบบว่าบ่นกันทุกคน
เลย ... แล้วได้หนังสือติดมือมากี่เล่มค่ะหนนี้

อย่างงี้ต้องใส่สารกันบูดค่ะ แหะๆ แซว เป็นพักๆ เหมือนกันค่ะ เวลาอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาเนี่ย หูกว้างตาขวางไปทั่วล่ะค่ะ (หน้าตาพิลึกนะคะ) หันรีหันขวาง ฟาดหัวฟาดหางไปทั่ว แต่ก็จะใช้วิธีอยู่คนเดียวค่ะ เพื่อที่จะไม่ให้ใครเจอลูกหลง หรือไม่ก็บ่นๆๆๆ คนเดียวค่ะ เนื่องจากอยู่ต่างประเทศก็จะบ่นเป็นภาษาไทย หรือแอบค่อนขอดคนที่ทำให้ขวางหูขวางตา ชะล่าใจว่าไม่มีใครฟังออกค่ะ อิอิ

สาเหตุของอาการน่าที่จะมาจากอารมณ์ลึกๆ ที่เราไม่พอใจอะไรบางอย่างในตัวเอง ที่ทำไม่ได้ดั่งใจ จริงมั๊ยคะ ... บูดมากๆ ก็ลองแอบไปหาที่ (ไกลผู้ไกลคน) กรี๊ด ให้สะใจดีมั๊ยคะ แต่ต้องไกลคนจริงๆ นะคะ ไม่งั้นอาจจะมีคนคิดว่าใครโดนฆาตกรรม

หายบูดไวๆ นะคะ

คนใกล้จะเรียนจบก็เป็นอย่างงี้แหล่ะนะคะ คุณโพ เราก็เป็นนะตะเอง บูดๆๆ ตั้งแต่ตื่นนอน ยันเข้านอน (ยกเว้นเวลาหม่ำ คิคิ) บางทีก็ไม่รู้ว่าหงุดหงิดอะไรนักหนา สงสัยจะวัยทองเหมือนกัน รึเปล่าเนี่ย เอ หรือว่าเราจะนัดกันมาดวลหน่อย ใครจะบูดได้สะใจกว่ากัน อิอิ

ผนตกอ่ะ... กลับบ้านยังมิได้เพราะไม่อยากไปติดเป็นตังเมอยู่ระหว่างทาง เลยแวะมาตอบกระทู้ยู้ฮูค่ะ


คุณอินทรีทองคำ : นั่นสินะคะ พอเหตุการณ์มันผ่านไปแล้ว แถมได้อ่านประสบการณ์ประหลาดจนถึงขั้นชวนขนหัวลุกจากผู้เที่ยวชมงานสัปดาห์หนังสือหลาย ๆ ท่านแล้วก็กลับมาคิดว่า เออแฮะ... ที่เราโดนนั่นมันเรื่องจิ๊บ ๆ จริง ๆ เลย

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมนะคะ


กางเขนดงคนงาม : ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าพี่ kkd ไปกระแทกเขาคงต้องปลิวเองแน่เลยล่ะค่ะ ตัวบางขนาดนี้ แต่ตอนนี้ยังแปลกใจตัวเองว่าทำไมโพถึงไม่เคยโดนรถเข็นทับเท้าสักกะที? สงสัยเป็นเพราะไม่ค่อยได้แวะยืนที่ไหนนาน ๆ มังคะ (แบบว่าชะโงกหน้าเข้าไปดูแล้วก็รีบเดินต่อ) มีแต่เดินไปเตะกระเป๋าเขา บางทีเหยียบเข้าให้ด้วยแหน่ะ แฮ่แฮ่...


...เกียร์น้อยลอยน้ำกะทิ... : นั่นสิ ตะแรกว่าจะกลิ้งอยู่เหมือนกันล่ะตัวเอง แต่เหลือบไปเห็นหนุ่ม ๆ หล่อ ๆ ยืนอยู่เพียบ กลัวเสียเครดิตเลยต้องทำตัวเรียบร้อยเอาไว้ (แต่เขาก็ไม่ยักกะชายตามองเลยแฮะ...)

มิน่าล่ะ เจ๊เข้าไปในห้อง Meeting room อีกทีตอนบ่ายสอง หาเจ้าไม่เจอเสียแล้ว แอบไปหม่ำๆๆๆๆ อยู่นี่เอง

ขอบคุณสำหรับลายเซ็นอีกครั้งนะจ๊ะ จ๊วบจ๊วบจ๊วบ


คุณ JewNid : หนนี้ได้มา 4 เรื่อง รวม 6 เล่มค่ะ นิยายเสีย 2 เรื่อง ตำราทำไอติม 1 เล่ม แล้วก็ non-fiction อีกเล่มนึง เป็นหนังสือที่วางแผนว่าจะไปซื้ออยู่แล้วล่ะค่ะ ถือว่าไม่เสียเที่ยว ส่วนเรื่องไปวิ่งกระแทกคนโน้นคนนี้ถือเป็นกำไรค่ะ เหอเหอเหอ...


คุณฝนทราย : อ๊ะ... ฮั่นแน่ ไปยืนแอบอยู่ตรงโน้นทำไมล่ะจ๊ะ มามะ มามะ มานั่งใกล้ ๆ ดีกว่าค่ะ รับรองว่า Poceille ไม่จับกินแน่ ๆ (แต่ห้ามเผลอนะตัวเอง ... เย้ย!!!)

อืม... ถ้าใส่สารกันบูดแล้วจะขายออกไหมคะ? แบบว่ากลัวค่ะ กลัว อย. สั่งเก็บ เอิ้ก เคยแอบไปกรี๊ดห่างหูห่างตาผู้คนเหมือนกันนะคะ เสียแต่กรี๊ดผิดเวลาไปหน่อย พอรุ่งเช้าขึ้นมาเขาก็ลือกันให้แซ่ดเลยว่า "เมื่อคืนได้ยินหรือเปล่า? ผีเปรตร้องขอส่วนบุญแน่ ๆ เลย!" เฮ้อ...

คุณฝนทรายเรียนอยู่ต่างประเทศหรือคะ? (แอบไปเยี่ยมบล็อคมาแล้วแต่ไม่ได้ลงชื่อไว้อ่ะค่ะ เหอเหอ) สนุกเนอะเวลานินทาคนต่างชาติด้วยภาษาไทย ยิ่งในระยะเผาขนด้วยจะยิ่งมันส์มากเลยค่ะ แต่ระวังเขาฟังออกนะคะ...


มายฮันนี่ : ฮิฮิฮิ เหมือนกันเลย เวลาหม่ำคือเวลาแสนสุข ส่วนเวลานอนคือเวลาแสนสุขที่สุดยอด! ได้เลยตัวเอง กลับมาเมื่อไหร่เราจะมีนัด "แข่งกันบ่น" กับ "แข่งกันบูด" อย่างแน่นอน! (ส่วนใครจะเป็นกรรมการนี่เอาไว้คิดทีหลังแล้วกันเน้อ เหอเหอเหอ)

ปล. ไอ้โพกะน้องงูเลยจ้าที่ไปแอบปีนบ้านมายฮันนี่ อิอิอิ ส่งน้องงูยืดคอขึ้นไปดูลาดเลาก่อน พอปลอดคนเก๊าะตะกายขึ้นไปไงจ๊ะ

ใจเย็นๆค่ะ ช่วงนี้มังคุดเมนส์ใกล้มา อารมณ์เปลี่ยวจนไม่อยากออกจากบ้านไปไหนเลย

ใจเย็นๆไว้นะคะ
ว่าแต่จะไปอีกไหมคะ
อยากไปอีกสักรอบจังแฮะ

เราไปมาสองวันไม่ค่อยเจออะไรแบบนี้เท่าไหร่
แต่สังเกตว่าไปชนคนอื่นหรือเฉี่ยวแบบไม่ตั้งใจไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ก็ได้ยินคำขอโทษครับ/ค่ะ มาจากทั้งตัวเราเองและคู่กรณีค่ะ รู้สึกดีจัง
อ้อ แต่ถ้าบูธไหนคนเยอะจริงๆ ก็อาศัยเลี่ยงหลบเอาค่ะ
ยอมไม่เข้าดีกว่าไปหน้าบูดใส่เค้าน่ะ

มาทักทายจ้า ขอบคุณที่แวะไปที่บล๊อคอะนะ

555 ของฟรีมีครั้งเดียว

ไม่เคยไปงานหนังสือเลยค่ะ รู้แต่คนเยอะมากๆ

บวชสามวันเค้าก็ให้นี่ค่ะ ปกติไปวัดไปหนค่ะ

เหอ เหอ เหอ อ่านเห็นภาพเลย เคยเจอประเภทที่ว่าเดินๆมาแล้วหยุดขวางทางเดินอย่างนั้นเหมือนกัน ยังนึกแปลกใจว่าทำไมเขาไม่หลบให้พ้นทางเดินหรือทางเข้ามายืนขวางไว้ทำไม ถ้าตอนนั้นรู้สึกหงุดหงิดก็จะบ่นออกมาเลยว่า ยืนขวางทางทำไม เพราะป้าเองก็ไซร์ XL เหมือนกัน ถ้าชนกันแรงปะทะพอสู้กันได้

แต่คงเพราะไปวันเสาร์มั้งหนูโพคนเลยเยอะ ก็คิดซะว่าเดี๊ยวนี้คนไทยรักการอ่านมากขึ้น หรือว่ามาเพราะอยากได้ของฟรี เจอดารา เจอนักเขียนในดวงใจก็เลยทำให้คนมางานมากขึ้น เคยไปเมื่อหลายปีก่อนคนยังไม่มากถึงขนาดเดินเหยียบกัน อย่างนี้ต้องจัดที่สนามฟุตบอลจะได้หมดแรงเดินกันไปข้างนึงเลย

เอ ชักอยากรู้เเหะว่าเกิดวันเสาร์ด้วยหรือเปล่า

ใจเยนๆคะ


จิ้มนู๋แรงๆเยย




อิอิ


อินู๋เปส...

อะโห แต่ละคนโดนมาเหมือน ๆ กันเลยนะเนี่ย รู้สึกเหมือนกันเลยค่ะเรื่องที่คนข้างหน้าเดินอยู่ดี ๆ ก็หยุดเดินซะงั้น แต่เผอิญว่าแฟรี่เป็นพวกซิกแซกเก่งนะใครเดินสวนมาแต่ละทีงี้ซิกแซกหลบตลอด ส่วนที่เดินข้างหน้าแล้วหยุดแฟรี่ผ่ากลางปล้องเลย วันนั้นซื้อหนังสือเสร็จก็รีบกลับบ้านเลย ซิกแซกมากไปหน่อยเลยปวดหัวอยากจะอาเจียนเอาอาหารกลางวันออกมาหมด

มาเยี่ยมค่า พี่โพ...

ตอนนี้ มิรันนอนอืดอยู่บ้านอย่างเดียวเลย เหอๆ



ตอนนี้ขอตัวไปอืดต่อก่อนนะฮับ ไม่ไหวแล้ว แหะๆ

ราตรีสวัสดิ์ค่า V ^ ^

ฮ่าๆๆ อ่านแล้วนึกภาพออกเลยค่ะ ว่าคนมันเยอะขนาดนี้
ไม่ค่อยมีปัญหานี้เท่าไหร่ค่ะ นานมากแล้วที่ไม่ค่อยเจอคนเยอะๆอย่างนี้

อารมณ์เสียเจ๊พิลก็เป็นเหมือนกันค่ะ บางทีเดินตาขวาง แต่พออารมณ์ดีก็เดินยิ้มคนเดียว มองนก มองไม้

คนเดินผ่านกันคงนึก "บ้าเปล่าวะ"
"บ้าก็บ้าวะ มีอะไรเปล่า ถ้าอยากมีเรื่องก็เข้ามาเลย"

แฮ่ๆๆ สรุปแล้ว บ้าจริงๆค่ะ

มาทักทายวันหยุดจ้า

มาขอบคุณที่แวะไปที่บล๊อคจ้า มีความสุขในวันทำงานนะจ้ะ

คนเยอะจริงๆค่ะ...เยอะจนน่าเวียนหัว...

ไปมาไม่ค่อยได้ซื้ออะไรมาเลยค่ะ...เมาคน????

ตอบกระทู้ยู้ฮูค่ะ


คุณ mungkood : ใช่ค่ะ เวลาใกล้ประจำเดือนมาจะหงุดหงิดมาก จนบางทีผู้ร่วมงานถึงกับงงว่าทำไมจู่ ๆ ถึงไปแง่ง ๆ ใส่เขาอ่ะค่ะ แก้ไม่ได้สักที...


คุณ quin toki : จากวันนั้นก็ไม่ได้ไปงานอีกเลยค่ะ หาเวลาไม่ได้จริง ๆ แถมตังค์ก็หมดงบแล้วจ้า ไว้รองานหน้าจะพยายามหาเพื่อนไปช่วยดับอารมณ์ร้อนด้วย หนนี้ชวนไม่กี่คนแล้วแต่ละคนก็ไม่ว่างเลยไปคนเดียว ไม่มีคนช่วยสาดน้ำลดความร้อนแรงของอารมณ์น่ะค่ะ


คุณอินทรีทองคำ : สวัสดีเช่นกันค่ะ แล้วไว้จะแวะไปหาอีกค่ะ


คุณอยู่ไกลบ้าน : เคยบวชที่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญค่ะ ใกล้บ้านดีแล้วก็มีคนไปบวชเยอะ แต่นั่นมันหลายปีมาแล้วล่ะค่ะ ตอนนั้นเหมือนเป็นคอร์สของวัด บวชสองสัปดาห์ค่ะ เลยไม่แน่ใจว่าถ้าไปบวชสั้น ๆ เขาจะยอมไหม? ยังไม่ได้ไปถามรายละเอียดเลยค่ะ...


กิ๊ก Pakae ที่รัก : โพว่าคนไทยรักการอ่านมานานแล้วล่ะค่ะ เพียงแต่ว่าเพิ่งจะมีโอกาสเลือกซื้อเลือกหาหนังสือได้มากขึ้น เนื่องจากการบูมอย่างแรงของการเขียนนิยายในเน็ตแล้วมาตีพิมพ์ ผนวกกับการจัดงานหนังสือที่มีการเชิญนักเขียนมาร่วมกิจกรรมกับนักอ่าน ซึ่งแหวกแนวไปจากเมื่อก่อนที่การเขียนหนังสือเป็นเพียงการสื่อสารทางเดียว จากนักเขียนสู่นักอ่านน่ะค่ะ

ยอมรับเลยค่ะว่าหนังสือมีมากมายจริง ๆ เลือกอ่านไม่ถูก บางทียังนึกเสียดายว่าพิมพ์มาตั้งมากมายแต่เราไม่ได้อ่าน เอาเวลาไปทำอย่างอื่นหมด (นอน... แฮ่แฮ่...)


นู๋เปส : พี่โพจิ้มตุ๊กตาของหนูไปแล้วจ้า พุงทะลุเลยเห็นไหม เหอเหอ ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันนะจ๊ะ


น้อง Fairy : ฮิฮิฮิ อิจฉาคนตัวเล็กเนอะ ซิกแซกได้ แต่พี่โพตัวใหญ่มาก ซิกแซกไม่ไหวค่ะ ต้องแหกด่านฝ่าไปดื้อ ๆ นี่แหล่ะจ้า สะจายยยยยยย


น้องมิรันตี : อืดเหมือนกันเลยค่ะ ฮิฮิฮิ มาแข่งกันอืดไหม? แล้วเดี๋ยวให้มายลอร์ดเลวินมาตัดสินว่าใครชนะ ฮ่าฮ่า


คุณพี่ pilgrim : ฮิฮิฮิ เดินยิ้มคนเดียวนี่ทำประจำค่ะ ขนาดว่าเดินยิ้มไปจนมีฝรั่งเข้ามาทัก นึกว่าเราไปให้ท่าเขา... ฮ่วย! (แต่หมอนั่นหล่อดีนะ เหอเหอ... ชวนไอ้โพไปเที่ยวทะเลอีกต่างหาก นี่ถ้าวันนั้นไม่ติดประชุมนะจะหนีตามหนุ่มนักกฎหมายคนนั้นไปแย้ว!!!)


คุณว่าน : นั่นสินะคะ เมาคลื่นมหาชนคนรักหนังสือจริง ๆ ไว้ครั้งหน้าจะหนีงานไปวันธรรมดาดีกว่าค่ะ ไปวันหยุดแล้วจะถูกเหยียบตาย