[20] Somewhere south of yesterday : ฤาจะซ้ำรอยอดีต

... แน็ตตี้ตื่นขึ้นมาพบกับกลิ่นหอมหวลของเบค่อนทอดและกลิ่นกาแฟต้มใหม่ หญิงสาวยืดแขนขึ้นเหนือศีรษะแล้วเหยียดตัวออก อ้าปากหาวกว้างพลางเตะผ้าห่มอุ่นจัดออกไปให้พ้นตัว แสงสว่างสดใสส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาและเธอมองเห็นท้องฟ้าสีน้ำเงินสดผ่านทางรอยแยกของผ้าม่านเนื้อบาง แน็ตตี้นอนเล่นอยู่อย่างนั้นต่อไปอีกหลายนาที เหตุการณ์แปลก ๆ เมื่อคืนนี้ล่องลอยผ่านเข้ามาในห้วงคิดเหมือนสายหมอกอันเลือนราง นาฬิกาบนข้างฝาบอกเวลาเจ็ดโมงสี่สิบห้า แม้ว่าจะยังเช้าอยู่แต่อากาศกลับเริ่มร้อนขึ้นแล้ว หลังจากฝันร้ายอันน่าสะพรึงกลัว เธอก็ผล็อยหลับไปอีกครั้งโดยไม่ฝันหรือสะดุ้งตื่นอีกตลอดคืน นับเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่เธอรู้สึกสดชื่นอย่างแท้จริง จิตรกรสาวเงยหน้าขึ้นมองเครื่องรางที่แอลไลแขวนไว้ สงสัยอยู่ครามครันว่ามันใช้ได้ผลจริง ๆ หรือนี่ ราวกับว่าเจ้าของเครื่องรางสามารถอ่านใจหญิงสาวได้ เพราะจู่ ๆ เขาก็ปรากฏตัวขึ้นตรงประตูห้องครัวพลางส่งเสียงทักทาย "อรุณสวัสดิ์ครับ ผมว่ามันใช้ได้ผลแฮะ" แน็ตตี้เองก็เห็นด้วย เธอส่งยิ้มอบอุ่นให้เขา เช้านี้ชายหนุ่มเจ้าของห้องอยู่ในชุดกางเกงขายาวตัวโคร่งที่ตัดเย็บจากผ้าที่ดูคล้ายผ้าไหมกับเสื้อยืดสีเหลืองทึมคล้ายสีโคลนแปลกตา ทำให้เขาดูเหมือนพวกนักบวชตามลัทธิโบราณ มือสองข้างถือแก้วกาแฟเอาไว้ เขาเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนฟูกแล้วยื่นแก้วใบหนึ่งมาให้เธอ แน็ตตี้รับไปจิบแล้วส่งเสียงแสดงความพึงพอใจ "ถ้าคุณคิดจะใช้เรื่องการเสิร์ฟอาหารเช้าบนเตียงมาเป็นการออกเดทครั้งที่สองล่ะก็" หญิงสาวพูดขึ้น "ฉันว่าคุณกำลังไปได้สวยเลย" "ผมไม่รู้ว่า 'บนเตียง' มันจะต่างกับ 'บนฟูก' ยังไงนะฮะ แต่ที่แน่ ๆ คือตอนนี้มีเบค่อนร้อน ๆ กับไข่ลวกอีกสองสามฟองรอคุณอยู่" สำเนียงแปร่ง ๆ ของเขาทำให้เธอยิ้มได้เหมือนทุกครั้ง เธอเองก็แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าสำเนียงของเธอก็คงไม่ต่างไปจากนี้สักเท่าไหร่ จึงไม่แปลกอะไรที่คนแถวนี้มักจะคอยขอให้เธอพูดซ้ำใหม่อยู่เสมอ "เป็นอย่างไรบ้างครับ?" ชายหนุ่มถามสั้น ๆ พลางจ้องมองเธออย่างรอคอย แน็ตตี้กระพริบตา "ดีค่ะ จะว่าไปฉันไม่ได้หลับสนิทแบบนี้มาเป็นชาติได้แล้วมั้ง ถ้าได้นอนแบบนี้อีกสักสามสี่คืนติด ๆ กันคงกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมได้แน่ค่ะ" เธอแตะแผลตกสะเก็ดใต้ดวงตาด้วยท่าทีขยะแขยง "เว้นแต่ว่าตอนนี้ฉันดันมีไอ้แผลนี่ไว้เป็นที่ระลึกน่ะสิ" "อีกสองสามวันก็หายครับ ถ้างั้นก็แสดงว่าเมื่อคืนคุณไม่ได้ฝันอีกใช่ไหม?" "ถ้าไม่นับความฝันโหด ๆ อันนั้นแล้วก็คิดว่าไม่ได้ฝันถึงอะไรอีก" เธอซดกาแฟอึกใหญ่แล้วยันตัวขึ้นนั่งหลังตรง งอขาเข้าหาตัวแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมไว้ "มันน่ากลัวมากจริง ๆ นะคะแอลไล" "อยากจะคุยกันตอนนี้เลยไหมฮะ?" เขาถามความเห็น เธอส่ายหน้าน้อย ๆ "ไว้หลังอาหารเช้าดีกว่าค่ะ" แอลไลสบถออกมาพลางเด้งตัวลุกพรวดออกไปจากเตียง "อ๋า แย่แล้ว..." แน็ตตี้หัวเราะคิก แม้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มจะสามารถวนเวียนอยู่ใกล้ตัวเธอได้โดยไม่กระวนกระวายมากมายเหมือนช่วงแรก ๆ แต่เขาก็ยังมีอาการขัดเขินหลุดออกมาให้เห็นอยู่บ้าง ซึ่งก็น่ารักดี เธอรู้ดีว่าเขาอาจจะกลายเป็นคนเอาจริงเอาจังขึ้นมาได้ในทันทีทันใด แต่โดยรวมแล้วเขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและสุภาพอ่อนโยน แฝงไว้ด้วยความขี้เล่นที่ทำให้เธอพลอยรู้สึกอยากร่วมวงเล่นสนุกไปด้วย คิ้วของหญิงสาวขมวดมุ่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเธอใช้เวลาพิจารณาสถานการณ์อันน่าเจ็บใจที่กำลังดำเนินอยู่ในขณะนี้ เธออยากจะเปิดใจพูดกับเขาตรง ๆ แต่ในขณะเดียวกันก็เกรงว่ามันจะทำให้เขาถอยห่างออกไป ก็เพิ่งจะได้ใกล้ชิดกันเพียงแค่วันเดียวเองนี่นา แต่กระนั้นเธอก็รู้ตัวว่าเธอรู้สึกอะไรบางอย่างกับเขา ความรู้สึกที่ทั้งแปลกใหม่และน่าตื่นเต้น แน็ตตี้ตวัดขาลงจากเตียงแล้วลุกยืนขึ้นบิดขี้เกียจอีกรอบ ขาของเธอยังคงสั่นน้อย ๆ ตอนที่เธอเดินข้ามห้องโถงเพื่อไปยังห้องน้ำ ตอนที่เธอเดินผ่านกลางโถงก็ชะโงกหน้าเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้วร้องถาม "ฉันขอเวลาอาบน้ำหน่อยได้ไหมคะ?" เสียงตอบของแอลไลดังมาจากทางห้องครัว "ตามสบายเลยครับ ผมเองก็ต้องขอเวลาจัดการตรงนี้อีกแป๊บนึง บนราวตากผ้ามีผ้าขนหนูผืนใหม่อยู่ครับ แล้วก็มีแปรงสีฟันอันใหม่ด้วย" "นี่คุณมีของพวกนี้ติดบ้านไว้ตลอดเลยหรือคะ?" หญิงสาวแซวกลับด้วยเสียงตะโกนเพื่อให้ดังกว่าเสียงก๊อกแก๊กของตะหลิวกับกระทะ "ก็มีเผื่อไว้อย่างนั้นล่ะครับเพราะไม่รู้ว่าใครจะแวะมาค้างด้วย" "หมายถึงบรรดาสาว ๆ ขี้เมาที่ไล่ตามนักกีต้าร์กิ๊กก๊อกด้วยหรือเปล่าคะ?" เธอได้ยินเขาหัวเราะ "ก็ประมาณนั้น" แน็ตตี้เดินเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตู หลังจากปลดเสื้อผ้าออกจากตัวแล้ว เธอก็ก้าวเข้าไปยืนใต้ฝักบัวและเปิดก๊อกน้ำ ในชั่วสองสามวินาทีแรกนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นก็มีเสียงโครกครากน่าตกใจดังมาจากอีกฟากของผนัง แล้วสายน้ำเย็นเฉียบก็พุ่งลงใส่ศีรษะเธออย่างทันทีทันใด หลังจากที่เธอปรับตัวให้เข้ากับความเย็นของน้ำได้แล้ว แน็ตตี้ก็ควานหาสบู่แชมพูและจัดการชำระล้างตัวเองอย่างตั้งอกตั้งใจ ฝันร้ายเมื่อคืนทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าเนื้อตัวเหนียวเหนอะ ราวกับภาพฝันพวกนั้นทิ้งคราบไคลเอาไว้บนร่าง สายน้ำตกพราวลงกระทบผิว และแน็ตตี้ก็พบว่าตัวเองกำลังฮัมเพลงทำนองสนุกสนานอยู่ในระหว่างที่เธอถูสบู่ไปทั่วตัว ... "น่ากินจังค่ะ" จิตรกรสาวร้องขึ้นตอนที่เธอเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นในขณะที่กำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่ยังเปียกชื้น โต๊ะเล็กยามนี้มีผ้าปูเรียบร้อย บนโต๊ะมีจานสองใบบรรจุอาหารเช้าที่ยังร้อนควันฉุย พร้อมด้วยขนมปังปิ้งทาเนยและแก้วน้ำส้มวางล่อตาล่อใจอยู่ "ผมต้องขับรถออกไปซื้อเบค่อนตอนที่คุณยังหลับอยู่" แอลไลสารภาพ "โชคดีที่มีร้านขายของอยู่ตรงหัวมุมถนนพอดี" "ฉันว่าคุณคงไม่ได้ทานอาหารเช้าแบบนี้ทุกวันหรอกนะคะ" แอลไลก้มลงมากล่องเนยทาขนมปัง "ใครว่า ผมทานแบบนี้ทุกวันล่ะครับ เอ่อ คือ จะว่าไปก็ไม่บ่อยขนาดนั้น คือ ที่จริงแล้วไม่เคยเลยต่างหาก ธรรมดาผมทานแค่ขนมปังปิ้งกับน้ำชาเท่านั้นเอง" สองหนุ่มสาวลงนั่งเพื่อจัดการกับอาหารเช้าโดยไม่มีการสนทนาใด ๆ ต่างฝ่ายต่างพอใจแค่การได้มีอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วยกัน "วันนี้คุณมีแผนจะไปไหนหรือเปล่าครับ?" แอลไลถามขึ้นหลังจากดื่มน้ำส้มหมดแก้วแล้ว แน็ตตี้เคี้ยวไปตอบไป "ยังไม่มีแผนแน่นอนหรอกค่ะ แต่ที่แน่ ๆ คือต้องกลับบ้านก่อน เฮ้ คุณจะไปกับฉันก่อนไหมล่ะคะ?" แอลไลนิ่วคิ้ว "ผมไม่แน่ใจว่าจะไปได้หรือเปล่า เพราะคืนนี้ผมต้องขึ้นเล่นดนตรีที่ร้านหนวดแมวน่ะครับ" "เอ๋ วันนี้มันวันพฤหัสไม่ใช่เหรอ?" "ใช่ครับ แต่คืนนี้ผมต้องขึ้นเล่นแทนวงที่ขอถอนตัวออกไป ดังนั้นต้องกลับมาก่อนหกโมงเย็นเป็นอย่างช้าที่สุด" แอลไลพยายามวางเสียงตัวเองให้เป็นกลางมากที่สุด แม้เขาจะอยากใช้เวลาอยู่กับหญิงสาวตรงหน้าทั้งวันก็ตามที แต่เขาไม่อยากแสดงออกมากไปจนเกินงาม แน็ตตี้ผลักจานอาหารออกห่าง "แต่เราต้องคุยกันเรื่องความฝันเมื่อคืนไม่ใช่หรือคะ?" แอลไลพยักหน้า "และผมกำลังคิดว่าน่าจะไปลงคาถาคุ้มครองให้คุณที่บ้านคุณกวินโดลีนด้วย" หญิงสาวหรี่ตามองคู่สนทนา "ฮั่นแน่ คุณกำลังหาโอกาสเข้าห้องนอนฉันอยู่ล่ะซี่" "อะแฮ่ม แล้วเมื่อคืนนี้ใครกันหนอที่มานอนค้างอ้างแรมที่บ้านผมน่ะ?" "โอเคเลย เอางี้ไหมคะ เช้านี้คุณไปกับฉันก่อน แล้วค่อยให้กวินโดลีนเอาคุณติดรถลงมาด้วยตอนที่เธอลงมาคุมร้านตอนเย็น ฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะลงมาตอนกี่โมง แต่คิดว่าจะแซะเธอออกจากบ้านได้ตอนห้าโมงเย็น ดีเหมือนกันที่คืนนี้คุณต้องทำงาน เพราะฉันสัญญากับตัวเองว่าคืนนี้จะลงมือทำของขวัญวันแต่งงานให้ซาร่าห์กับสก็อตต์สักที" แอลไลทำหน้ายุ่ง "คุณแน่ใจนะครับว่ามันจะไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป" แน็ตตี้พยักหน้า หวังอยู่ในใจลึก ๆ ว่าเธอไม่ได้แสดงอาการกระตือรือร้นจนออกนอกหน้า แวบหนึ่งที่เธอคิดจะเลื่อนนัดไปเป็นวันหลัง แต่เมื่อทบทวนตารางเวลาของตัวเองแล้วเธอก็ตระหนักได้ว่าทุกนาทีมีค่า ในขณะที่แอลไลเองก็คิดเช่นเดียวกัน "ถ้าคุณแน่ใจว่าจะไม่มีปัญหากับคุณกวินโดลีน ก็ตกลงตามนี้ครับ" "รายนั้นคงไม่ว่าอะไรอยู่แล้วล่ะค่ะ" ... ในระหว่างที่ทั้งคู่ขับรถขึ้นเขากลอเรียสด้วยกัน แน็ตตี้ก็กลั้นใจเล่าเรื่องความฝันอันเลวร้ายที่ผ่านไปเมื่อคืนให้แอลไลฟัง "ฉัน... ฉันถูกล่ามโซ่อยู่ในคุก แล้วก็มีสัตว์ประหลาดอะไรสักตัวใส่ชุดยาวสีเทา มีหน้าเป็นกระโหลกวัวอยู่ในห้องนั้นด้วย มีแต่เลือดเต็มไปหมด ตัวฉันเองก็โชกไปด้วยเลือด และห้องทั้งห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นของความตายฉุนกึก ฉันยังรู้สึกถึงกลิ่นนั้นในปากด้วยซ้ำ" แน็ตตี้ตัวสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ "ฉันถูกจับขึงอยู่กับผนัง ขยับหัวไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว แล้วไอ้ตัวบ้านั่นมันก็เดินถือมีดเข้ามาหา ที่น่ากลัวที่สุดคือฉันรู้ว่ามันกำลังจะทำอะไรกับฉันด้วยวิธีไหน แต่ฉันเองกลับทำอะไรไม่ได้ ได้แต่บอกตัวเองว่ามันเป็นแค่ความฝันแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น ไอ้ตัวนั่นมันกดใบมีดลงที่เปลือกตาของฉัน และฉันก็รู้สึกว่าคมมีดบาดเข้าเนื้อ แล้วก็ตื่นขึ้นมา" "คุณอาจจะเผลอใช้เล็บเกี่ยวตาตัวเองก็ได้นะ" แอลไลตั้งข้อสังเกต แน็ตตี้จอดรถตรงสัญญาณไฟแดง "ตอนแรกก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ แต่คุณดูนี่สิ" เธอโน้มตัวไปหาแอลไลเพื่อให้เขามองเห็นแผล ชายหนุ่มพิจารณารอยแดงใต้ดวงตาแล้วเห็นว่าขอบแผลนั้นเรียบและคมชัด ไม่ใช่แผลครูดถลอกที่เกิดจากรอยเล็บข่วน "แล้วเวลาที่ฉันวาดรูปฉันจะตัดเล็บจนสั้นเสมอ" "แล้วแหวนล่ะครับ?" แน็ตตี้ยกมือขึ้นอีกครั้ง "ไม่เคยใส่เลยค่ะ ฉันลองตรวจดูบนเตียงด้วยนะคะ แต่ก็ไม่พบว่ามีของมีคมหรืออะไรที่จะบาดได้อยู่แถวนั้นเลย" หญิงสาวกระแทกตัวลงกับเก้าอี้นั่งแล้วส่ายหน้า "แต่ครั้งนี้ฉันแน่ใจว่าไม่ใช่ฝีมือของผู้ชายคนนั้น" แน็ตตี้ขมวดคิ้ว "ถึงจะเป็นคนอื่น แต่ความรู้สึกตอนอยู่ในความฝันมันยังคงเสมือนจริงเหมือนทุกครั้ง" เธอหันไปหาคู่สนทนาและเขาก็สังเกตเห็นแววแห่งความกลัดกลุ้มในดวงตาของเธอ "คุณยังเชื่อฉันอยู่ใช่ไหมคะ?" แอลไลยิ้ม "ผมว่าถ้าคุณไม่ได้นอนละเมอเดินเข้าไปหยิบมีดตัดขนมปังในครัวมาเฉือนตัวเองล่ะก็ เราก็พอจะสันนิษฐานได้ว่าคุณได้แผลนี่มาจากในความฝัน เฮ้ คงไม่ใช่ไอ้ตัวหน้าย่น ๆ ใส่ชุดยาวสีดำแล้วมีนิ้วเป็นใบมีดหรอกนะครับ?" "โอ้ ฮ่าฮ่า" สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวและทั้งคู่ก็ขับรถขึ้นเขาต่อ แอลไลไม่ได้เสนอความคิดใด ๆ เพิ่มขึ้นมาอีก เขาเพียงนั่งทบทวนข้อมูลต่าง ๆ อยู่ในใจ จนเมื่อทั้งสองขึ้นมาถึงจูนิเปอร์ เฮ้าส์ ชายหนุ่มจึงพบว่ามีเพียงสิ่งเดียวที่เขาทำความเข้าใจได้ นั่นคือเขากำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไรบางอย่างที่ลึกลับสุดหยั่งถึง ที่จริงแล้วเขาพอจะคิดอะไรบางอย่างออกแล้ว แต่ยังมีข้อสงสัยและรายละเอียดบางส่วนที่เขาตีความไม่แตก ทั้งนี้ชายหนุ่มรู้สึกชื่นชมผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของเหตุการณ์อยู่ไม่น้อย เพราะถ้าเป็นตัวเขาเองที่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้ ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะคุมสติตัวเองได้ดีเท่ากับเธอหรือเปล่า "โอ้โห ที่สวยมากเลยครับ" ชายหนุ่มอุทาน ในระหว่างที่แน็ตตี้เปิดหลังรถให้เขายกกล่องกีต้าร์ออก ประกายสีทองวูบวับผ่านตาก่อนที่ร่างของกวินโดลีนจะก้าวออกมาจากมุมบ้าน "อ้อ มาได้เวลาพอดี" เธอพูดพลางเดินข้ามสนามหญ้าเข้ามาหา "ฉันกำลังจะออกไปซื้อของข้างนอกอยู่พอดี" คนพูดมองหน้าแอลไลแล้วถอนหายใจ "ว่าแล้วเชียวว่าที่เพื่อนฉันไม่ยอมกลับบ้านเมื่อคืนต้องมีคุณเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยแหง๋" แอลไลวางกล่องกีต้าร์ลงแล้วยกสองมือขึ้น "เฮ้ ผมไม่ได้เป็นคนต้นคิดนะครับ" แน็ตตี้หวดเขาดังป้าบ "คุณนั่นแหล่ะ! ก็คุณเป็นคนบอกฉันเองว่าฉันดื่มเกินกฏหมายกำหนด" แอลไลไอแค่ก "เออเนอะ... ผมเพิ่งนึกออก" กวินโดลีนส่ายหน้า เธอสำรวจคู่หนุ่มสาวด้วยสายตาและสีหน้าครุ่นคิด ความสนิทสนมที่เห็นชัดนั้นบ่งบอกได้ว่าน่าจะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่ และเธอก็ได้แต่ภาวนาอยู่เงียบ ๆ ในใจว่าแน็ตตี้คงไม่ต้องอกหักอีกรอบ ถึงแม้กวินโดลีนเองก็รู้จักและยอมรับในตัวของแอลไลในระดับหนึ่ง แต่แน็ตตี้คือเพื่อนสนิทที่สุด และในอดีตที่ผ่านมากวินโดลีนจะคอยทำหน้าที่ตรวจสอบความประพฤติของบรรดาหนุ่ม ๆ ที่เข้ามาติดพันแน็ตตี้อย่างใกล้ชิด ไม่ว่าหนุ่มนั้นจะมีโอกาสเลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นคู่รักหรือไม่ก็ตามที แต่ในเวลานี้ดูเหมือนว่าสองคนตรงหน้านี้จะเข้ากันได้ดีและเห็นได้ชัดว่าต่างฝ่ายต่างตกหลุมรักกันและกันไปเรียบร้อยแล้ว ในระหว่างที่เจ้าของบ้านสาวเดินไปที่รถจี้ป เธอก็เปรยขึ้นว่า "เอาล่ะเด็ก ๆ ฉันจะออกไปข้างนอกสักชั่วโมงแล้วจะกลับมาฟังรายงานความประพฤติเมื่อคืนนี้" "เดี๋ยวก่อนจ้ะกวินโดลีน" แน็ตตี้เรียกไว้ "เย็นนี้เธอจะลงไปร้านกาแฟตอนกี่โมงจ๊ะ?" กวินโดลีนถอนใจพรืดก่อนตอบ "อ๋อ เข้าใจละ เขาจะขอติดรถไปด้วยงั้นสิ" "ถ้าไม่เป็นการรบกวนเธอจนเกินไปอ้ะ" "อือ ก็ได้ ยังไงเขาก็ทำงานให้ฉันนี่" ว่าพลางหันไปทางแอลไล "แต่ฉันจะตรงไปที่ร้านเลยนะคะ" แอลไลพยักหน้า "ไม่เป็นไรครับ ผมเตรียมเสื้อผ้ามาเปลี่ยนแล้วก็เอากีต้าร์มาด้วยแล้ว พร้อมไปได้ตลอดเวลา" "ก็ควรจะพร้อมอยู่หรอกค่ะ" กวินโดลีนตอบกลับพลางปีนขึ้นไปนั่งบนรถจี๊ป โบกมือลาลวก ๆ แล้วออกรถพรืดไปอย่างรวดเร็ว "ผมว่าเธอไม่ชอบขี้หน้าผมยังไงไม่รู้" แอลไลเปรยขึ้นในขณะที่ก้มลงหยิบกล่องกีต้าร์ "โอย ไม่หรอกค่ะ กวินโดลีนชอบทำตัวเป็นองครักษ์พิทักษ์คนอื่นแบบนี้เสมอ" "อะฮะ แล้วครั้งนี้เธอพิทักษ์ใครกันล่ะครับ? คุณหรือว่าผม?" "นั่นสินะ" ... แอลไลเกี่ยวเถาวัลย์ที่เลื้อยลงมาขวางหน้าออกไปให้พ้นทาง "คืองี้ เรื่องแบบนี้ไม่เคยมีบันทึกไว้ในพระคัมภีร์ไบเบิ้ลเลยครับ แต่คุณจำเรื่องผู้มาเยือนยามวิกาลที่ผมเคยเล่าให้ฟังได้ไหม?" "เห คุณหมายถึงพวกผีผู้ชายที่แอบมาปล้ำผู้หญิงในความฝันหรือพวกแวมไพร์งั้นหรือคะ?" แอลไลยิ้มกว้าง "ผมว่าผมไม่ได้พูดถึงแวมไพร์เลยนะ แต่ก็ ครับ อะไรประมาณนั้น" แน็ตตี้พยักหน้าพลางกระโดดข้ามขอนไม้หักที่ล้มลงมาขวางทางอยู่ และเมื่อแอลไลก้าวข้ามท่อนไม้นั้นตามไปเธอก็หันมาคว้ามือเขาไว้อีกครั้ง ทั้งสองตัดสินใจใช้เวลาในช่วงหลังเที่ยงในการออกจากบ้านมาเดินเล่นชมป่า หลังจากแน็ตตี้ได้เปลี่ยนเครื่องแต่งตัวใหม่แล้วก็รู้สึกดีขึ้น และการได้นอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มตาเมื่อคืนทำให้เธออารมณ์ปลอดโปร่งขึ้นมากอย่างน่าอัศจรรย์ ทางเดินเล็ก ๆ ลดเลี้ยวไปตามโคนต้นไม้ใหญ่ บางครั้งก็วนอ้อมทางน้ำและสายธารรินไหล อากาศรอบกายทั้งชื้นและเย็น กรุ่นไปด้วยกลิ่นหอมของผืนป่า พุ่มใบไม้เบื้องบนเต็มไปด้วยชีวิตชีวาจากสรรพเสียงสารพันของนกและสัตว์นานาชนิด ใบไม้ร่วงควงเกลียวลงมาจากเหนือศีรษะ บางครั้งก็พราวลงมาเหมือนหยาดฝนยามสามลมพัดผ่านยอดไม้สูง ทางเดินนั้นแม้จะแคบและบางครั้งมองดูเหมือนจะเลี้ยวลับหายไปหลังพุ่มไม้ดกหนาหรือกอเฟิร์น แต่ก็ราบเรียบและเดินสะดวก บรรยากาศสองข้างทางเปลี่ยนแปลงไปอยู่ตลอดเวลาทำให้ไม่รู้สึกเบื่อ "ผมคิดว่า" แอลไลสานต่อบทสนทนา "เราต้องสืบหาให้ได้ว่าไอ้ตัวนั่นมันต้องการอะไรกันแน่" แน็ตตี้ชะงัก "แต่เมื่อคืนไม่ใช่คนเดิมนะคะ" แอลไลก้าวขึ้นมายืนเคียงพลางเกาต้นคอ "นั่นละครับที่ผมยังไม่เข้าใจ" เขายอมรับออกมาตรง ๆ "ตามความเห็นของผมแล้ว ผมว่าความฝันในช่วงแรกมันเหมือนกับภาพฝันหวานอลังการงานสร้าง" ชายหนุ่มรีบยกมือขึ้นห้ามก่อนที่คู่สนทนาจะทันท้วงขึ้น "ผมไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นคนสร้างภาพฝันนั่นนะฮะ แต่ผมพยายามชี้จุดให้คุณเห็นว่าความฝันพวกนั้นมันไม่ได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อทำให้คุณตกใจกลัว" "ไม่ทราบสิคะ แต่การโดนมังกรตัวมหึมาวิ่งไล่จับนี่มันก็น่ากลัวอยู่นา!" ชายหนุ่มโบกไม้โบกมือ "ผมว่านั่นน่าจะเป็นสัญลักษณ์แสดงถึงพลังของบุรุษเพศมากกว่า" "อ๋อ รู้ละ มันคือตัวแทนของอวัยวะเพศชายสินะ" คู่สนทนาอมยิ้ม "อะไรประมาณนั้น" "ถ้างั้น คุณผู้ชายนายกระเจี๊ยวในฝันนั่นก็แค่อยากให้ฉันประทับใจในความใหญ่ยิ่งของเขางั้นสิ" แน็ตตี้อุทานอย่างไม่เชื่อหู แอลไลยักไหล่น้อย ๆ ก่อนตอบคำ "เท่าที่ดูจากพฤติกรรมที่ผ่านมาของเขา ผมคิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นนะครับ -ความฝันของคุณก็ชี้บ่งไปในทางเดียวกัน เขาต้องการคุณแต่เขายังไม่สามารถมาเอาตัวคุณไปได้เท่านั้นเอง" "ขอบคุณพระเจ้า" แน็ตตี้พึมพำอยู่ในลมหายใจ "ผมแค่เดาเอานะครับ" แอลไลผายมือไปทางขอนไม้ใหญ่ที่ล้มลงนอนอยู่บนพื้น แล้วทั้งคู่ก็ละจากทางเดินหลักเข้าไปลงนั่งพัก ชายหนุ่มคุ้ยย่ามผ้าใบแล้วดึงเอาขวดน้ำออกมายื่นให้จิตรกรสาว แน็ตตี้รับมาดื่มอึกใหญ่แล้วส่งคืน "ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเห็นดีอะไรในตัวคุณ" แอลไลถอนหายใจในขณะที่เขายัดขวดน้ำกลับเข้าไปในย่าม แน็ตตี้อ้าปากค้างก่อนหยิกแขนเขาหมับ "ขอบใจมากย่ะ! ได้ทีขี่แพะไล่เชียว" ท่าทางตื่นตกใจของแอลไลนั้นไร้การเสแสร้งโดยสิ้นเชิง แม้แต่เสียงที่พูดออกมายังตะกุกตะกัก "ผมไม่ได้หมายความว่างั้น! ผมแค่จะบอกว่า..." หญิงสาวส่ายหน้าก่อนโน้มกายเข้าไปจุมพิตเขา "ล้อเล่นนะค่ะ" เธอสารภาพ "คุณนี่หลอกง่ายจัง" แอลไลทำหน้ายุ่งปนเขิน "สงสัยว่าท่าทางของผมคงดูเปิ่นน่าดู" จิตรกรสาววางมือลงบนหน้าขาของเขาแล้วเคลื่อนกายเบียดเข้ามาใกล้อีกครั้ง "คุณมีเวลาห้านาทีที่จะเอาคืนนะคะ" "ห้านาทีเองหรือครับ?" แอลไลถามย้ำเสียงแผ่วเบาในขณะที่แน็ตตี้รวบร่างของเขาไว้ในอ้อมกอด การจูบนั้นดำเนินไปอย่างดื่มด่ำและเนิ่นนาน แฝงเร้นไว้ด้วยความปรารถนาที่ปราศจากเสียงและถักทอสานต่อความชิดใกล้ที่ทั้งสองมีให้กันและกันในคืนก่อน ริมฝีปากของแอลไลเคลื่อนไหวอ่อนโยนทว่ารั้งรอคล้ายไม่แน่ใจ ในขณะที่แน็ตตี้ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เธอขยับตัวอยู่บนขอนไม้เพื่อเปิดโอกาสให้วงแขนของเธอรัดกายเขาแน่นขึ้นแล้วรั้งเขาเข้ามาแนบชิด เมื่อเวลาผ่านไป เหมือนความอดกลั้นของแอลไลจะสิ้นสุดลงและเขาเริ่มตอบสนองต่อการเร่งเร้านั้นในรูปแบบที่ร้อนแรงขึ้น แต่ถึงกระนั้นก็เป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายผละออกพร้อมรอยยิ้มแห้ง "ขอโทษนะครับ พอดีมีตอไม้คอยทิ่มก้นผมอยู่ เลยไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่" แน็ตตี้หัวเราะคิกและเคลื่อนตัวลงจากขอนไม้ ในขณะที่แอลไลใช้มือนวดบั้นท้ายพลางมองดูตอไม้หงิกงอเจ้าปัญหาอันนั้นด้วยสายตาอาฆาต ... (มีต่อค่ะ)

Create Date : 12 ธันวาคม 2548		4 comments
Last Update : 12 ธันวาคม 2548 14:11:20 น.
Counter : 1269 Pageviews.
Share Tweet