ประโยคแรกที่มนุษย์ออสซี่พูดกับเราคือ

.. 

ไม่รู้ ฟังไม่ออก ฮ่าๆๆ

แอร์โฮสเตสสายการบิน Qantas 

(อ่านว่าแควนตัสนะ อย่าพลาดเหมือนข้าพเจ้า ^^”) 

มาพูดอะไรสักอย่างกับเรา

ฟังไม่ทันเราก็ ... หา?! ใส่นาง

จะ ผ่าด๊ง ผ่าเด๊อน น่ะคิดไม่ทันหรอก ง่วงนอน

นางก็ส่ายหัวยิ้มๆ บอก It’s ok then 

แล้วนางก็เดินไป ไม่ได้วอร์มหูก่อนมา

ก็จะประมาณนี้ล่ะหนูเอ๊ย

ก่อนลงจากเครื่องไม่ลืมเปลี่ยนซิมเป็น sim2fly 

ที่พนักงาน AIS แนะนำมาว่า

นี่แหละครับคุณผู้หญิง ถูกที่สุดแล้วครับ

คุณผู้หญิงก็เชื่อตามนั้น ใช้งานที่ออสเตรเลีย

แพคแกจราคา 399 บาท 4GB ใช้ได้ 8 วัน

ถ้าจะใช้นานกว่านั้น หรือมากกว่า 4GB ก็ไปเติมตังค์เอาเอง

การเติมตอนอยู่ต่างประเทศก็ยุ่งยากนิดหน่อย

รู้สึกจะเติมก่อนไปได้ ยังไงลองเช็คที่ศูนย์ AIS นะฮับ

มาถึงด่านตม.แถวยาวมาก

เลยถือโอกาสใช้เวลาตอนต่อคิว

หาข้อมูลเดินทางเข้าเมือง

ที่นี่มี skybus เข้าเมือง ราคา 19.5 เหรียญ

เทียบกับ taxi ราคาประมาณ 50-60 เหรียญ

จากการประเมินราคาโดยเว็บแทกซี่ที่นี่แล้วคุ้มกว่าเยอะ

ติดใจการใช้งานการประเมินราคา

เลยหาดูว่าจากโรงแรมที่พักไป dancehouse 

ที่จะไปดูการแสดงคืนนี้ ราคาเท่าไหร่

โอเอ็มจี! 300 กว่าเหรียญ ซีดสิคะ

เฮ้ย หรือมันอยู่อีกเมืองฟระ ซื้อบัตรไปแล้วด้วย

รีบใช้ google map search หาดูโดยด่วน

ฟริ้ววววววววว~ ระบายลมจากปากยาวๆ

จากโรงแรมไปถึง dancehouse 

เดินทางโดยรถรางใช้เวลา 20 นาที

ถ้าเดินก็ 40 นาที 2.5 กิโลเมตร

โถ..ไอ้เว็บบ้า ใจหายแว้บ เลิกใช้ค่ะ

สรุปคือเข้าเมืองโดยใช้ skybus หนึ่งเที่ยวราคา 19.5 เหรียญ

บนรถมี WIFI ตอบโจทย์นักเดินทางได้เป็นอย่างดี

เอาเรามาหย่อนตรงกลางเมืองไม่ต้องห่วง มันมี stop เดียว

อ้อ แต่ตอนขึ้นรถมันมีหลายสายนะ ถามคนขายดีๆ

ของเราเข้า city ซึ่งมาส่งตรงจุดที่ต่อ tram ก็ได้ ต่อรถไฟก็ได้

แต่ก่อนจะต่ออะไรต้องมีไอ้นี่ก่อน

myki card

ถามคุณป้าท้ายคิว ว่านี่คือคิวซื้อ myki card รึเปล่า

ป้าบอกน่าจะใช่นะ เราก็ยืนต่อ สักพักมีอีกหนึ่งป้ามาต่อท้าย

และถามเราด้วยประโยคเดียวกัน เราก็ pass on tradition ไปว่า

น่าจะใช่นะ โชคดีที่สรุปใช่จริงๆ

myki card ที่นี่ราคา 6 เหรียญเป็นค่าบัตร เราเติมเข้าไป 10 ก่อน

จริงๆ ที่นี่มี free tram ให้ใช้บริเวณ city นะ

ถ้าไม่ได้จะไปไหนไกลไม่ต้องซื้อก็ได้

แต่เราซื้อเพราะรู้อยู่แล้วว่าเราจะไปนู่นมานี่แน่นอน

และค่าแทกซี่จากที่ estimate ออกมา ถ้ามันไม่มั่ว ก็แพงพอสมควร

ตู้ขาย gadget มือถือจ้า อยู่ที่สนามบิน

เช็คอินเข้าที่พักเรียบร้อย ตั้งใจจะทำการบ้าน

online psychology course ที่ค้างไว้ให้เสร็จภายในวันนี้

ก่อนออกไปชมการแสดง แต่หิวกาแฟ ต้องออกไปกินกาแฟก่อน

เจอร้านแรก ข้างๆ โรงแรม ชื่อ area four 

จริงๆ หิ้วคอมพิวเตอร์ออกไปด้วย เผื่อนั่งได้ แต่ดูท่าแล้ว อย่าดีกว่า

เสร็จแล้วก็เดินสำรวจรอบๆ เจอ super market คนเอเชีย (เกาหลีโดยส่วนใหญ่) 

เลยซื้อถั่วโก๋แก่ ชาข้าวและซังข้าวโพด และมาม่าหนึ่งถ้วยกลับมาโรงแรม

ลุยการบ้าน!

ลุย

ลุย

ลุย

ลุย

ปิ๊ง เสร็จแล้ว!!!!

ไปเที่ยวได้

กาแฟแรกในเมลเบิร์น คนขายหน้าตาดี ครัวซองค์ใช้ได้ กาแฟอร่อย

เหลือเวลาอีก 2-3 ชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเริ่มการแสดงที่จองไว้

เลยกะว่าจะค่อยๆ เดินไป ใน google map 

เห็นมี state library อยู่ ก็เลี้ยวสิคะ เดินชม library ที่นี่แป๊บ

แหม มันดีจริงๆ การที่มี ห้องสมุดดีๆ ให้ใช้ นั่งได้ทั้งวัน

มีปลั๊กให้เสียบ มี WIFI ให้ใช้ มีหนังสือเยอะมากให้เลือกอ่าน

เอาจริงๆ กรุงเทพฯ ก็มีมั้ง เราแค่ยังไม่เคยไป

ออกจากห้องสมุดมาเดินต่อ ดูนู่นนั่นนี่ไปเรื่อย

เย็นๆ อย่างนี้สวยแฮะ แต่เหงาๆ บอกไม่ถูก

ไม่รู้เป็นเพราะไม่ได้เดินทางคนเดียวมานานรึเปล่า

มาเมลเบิร์นครั้งก่อนมากับเพื่อนๆ ที่คอมพานี มาทำงาน 

บรรยากาศอย่างนี้ ใจมันก็อดคิดถึงวันเก่าๆ กับเพื่อนๆ ที่เรารักไม่ได้เนอะ

จังหวะอะไรอย่างนี้นะ จะคิดถึงสิงคโปร์ขึ้นมาทุกทีเลย

ประเทศอะไรไม่รู้ อยู่ง่ายเหลือเกิน แล้วมันก็วูบขึ้นมาในใจว่า

บางทีเป้าหมายอาจจะไม่ใช่เดินทางไปที่ไหน

แต่มันน่าจะเป็นเดินทางไปกับใครมากกว่า หรืออย่างน้อย

ในใจนั้นก็รู้ชัดว่า เดินทางไปเพื่ออะไร

แล้วจะไปถึงที่แห่งไหน หรือไม่ไปไหนเลย มันก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ

อากาศเย็น แดดเริ่มจาง มันก็ดราม่าได้เหมือนกัน

ใจนั้นจำขึ้นมาได้ว่า เคยบอกตัวเองไว้ ผ่านสามวันแรกไปให้ได้

โชคดีถึงที่หมายก่อนจะดราม่าไปมากกว่านี้ อิอิ

ชอบต้นไม้ต้นนี้

ชอบสีท้องฟ้าจัง

รูปนี้โคตรเหงา ตึกนี้ติดป้ายไว้ For Lease คงยังปล่อยไม่ออก

เมลเบิร์นเป็นประเทศที่เต็มไปด้วยคนสร้างและคนเสพย์งานศิลป์

Dancehouse ซึ่งเป็น studio theatre ขนาดย่อมๆ น่ารัก

เรามาเร็วเกินไป ก็ได้แต่นั่งมองนั่นมองนี่ ถึงเวลาเขาก็ตีกระดิ่งเรียกเข้า Hall 

เห็น space แล้วก็ได้ไอเดียไปทำ space project ฉบับประหยัดเบี้ยของเราต่อ

พอเริ่มแสดง เฮ้ย! งานออกมาดีเกินขนาดสตูดิโอมากๆ

เราไปดูสองอัน Sonos และ Nonsensical 

เราชอบอันแรกมากๆ อันที่สองเฉยๆ ไม่ใช่ไม่ดี แค่ไม่โดน

แต่ยอมรับ spirit ในการสร้างงานของคนที่นี่

อันแรกคนมาดูแค่ 20 นิดๆ อันที่ 2 แค่ 10 แต่เขาเต็มที่สุดๆ

ที่ชอบ Sonos มากๆ นั้น เพราะ energy ของการแสดง

ทั้งของนักแสดง และของ Sound ที่เขาใช้

เดี๋ยวนี้มันมีเทคโนโลยีอย่างหนึ่ง ที่นักแสดงถือเครื่องมือเล็กๆ ไว้ในมือ

แล้วพอขยับมือ ก็เป็นการสร้างเสียง

เราเคยเล่นตอนแสดงกับ Arts Fission ตอนนั้นเป็นแหวนให้ใส่

อันนี้เขาตีความแบบมีสองอันนักแสดงถือคนละอัน 

นักแสดงคุยกันผ่านท่าเต้น แต่มีเสียงออกมาด้วย

เหมือนสัตว์ประหลาดทะเลาะกัน ตลกดี

ชอบเป็นพิเศษคือนักแสดงสองคน (ทั้งหมดมีห้า แต่ปลื้มสองนี่มากๆ) 

คนหนึ่งมารู้ทีหลังว่าเป็น Choreographer ของการแสดงนี้

เฮ้ย นางเต้นดี นางงานสวย นางพลังแรง นางมีผมสีม่วง

นางเพิ่งเรียนจบแท้ๆ แต่นางเลิศ โอว ชอบนาง

อันนี้ถือว่าเป็นเรื่องแปลก เราไม่ชอบนักเต้นผู้หญิงง่ายๆ นะ

ส่วนใหญ่ถ้าชอบก็ชอบผู้ชาย แต่คนนี้นี่เอาใจไปเลย

ส่วนอีกคนหนึ่ง เป็นนักเต้นในการแสดงนี้ ดูเด็กๆ อยู่เลย

จริงๆ ก็เด็กทุกคนนั่นแหละ แต่พลังนางล้นออกมาสุดๆ

เป็นคนแรกที่สังเกตเห็น คือเวลาเราดูเต้นห้าคน

ส่วนใหญ่ก็ดูรวมๆ ดูการแสดงทั้งหมด

แต่จะสังเกตเห็นนาง และมองนางจนไม่ได้มองคนอื่น

เทคนิคนางสวยงาม และเต้นท่าเทคนิคได้เป็นการเต้น ไม่ได้เป็นการโชว์ท่า

บางทีดูคนอื่นอยู่ อะไรแว่บมาตรงปลายตา โอ้วนางนั่นเอง

คนแรกยังดึงสายตาได้ไม่เท่านาง ทั้งๆ ที่ตอนแรกเราไม่มองนางเลยนะ

นางดูเด็กๆ ตัวใหญ่กว่าเพื่อ และเตี้ยกว่าเพื่อน พูดง่ายๆ ว่าอ้วนเตี้ย

ไม่มีรูปร่างการเป็น dancer เท่าคนอื่น แต่สุดท้าย

กลายเป็นนางเนี่ยแหละ สุดยอดแล้ว

จำตอนมาออสเตรเลียสมัยเด็กๆ ได้ ตอนนั้นไปที่ Perth 5 สัปดาห์

ไปเรียนเต้นอยู่กับ Western Australia Academy of Performing Arts

เราตัวเล็กที่สุดในห้อง คือทั้งเตี้ย ทั้งผอม คนออสซี่ตัวใหญ่จริงๆ

จริงๆ ก็อยากให้สังคมเต้นในไทยเปลี่ยนความคิดเหมือนกัน

ไม่ต้องผอมเป็นนักบัลเล่ต์ตลอดเวลาก็ได้ แค่คุณฟิตรึเปล่า

ขึ้นเวทีแล้วคนมองเห็นคุณรึเปล่า เราว่านั่นสำคัญกว่า

ขากลับไม่เดินแล้ว รถเมล์มาตอนเราอยู่ที่ป้ายพอดี

(เอาจริงๆ หาป้ายไม่เจอ เพราะมันมืด กำลังหาป้ายอยู่

เห็นรถเมล์มาจอด เราถึงเพิ่งรู้ว่า อ้าว นี่ยืนอยู่ที่ป้าย มืดขนาดนั้น ฮ่าๆๆ) 

หมดไปหนึ่งวัน สิ่งที่ได้มา คือ แรงบันดาลใจดีๆ

จากการดูงานที่ Dancehouse 

อยากกลับกรุงเทพฯ ตอนนี้เพื่อทำงานต่อเลยทีเดียว ฮ่าๆ