โรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว(Leukemia,ลิวคีเมีย) ถือเป็นอริที่อยู่คู่กับมนุษย์เรามายาวนานครับ

แม้ว่าในปัจจุบัน จะมีการรักษาที่ก้าวหน้าขึ้นกว่าเดิมมาก โรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวนี้ ก็ยังฆ่าชีวิตของผู้คน

มากมายในแต่ละปี โดยเฉพาะชีวิตที่มีแต่ความสดใสของเด็กๆ.....

       ลูคีเมียที่พบในเด็กส่วนใหญ่มักจะเป็นประเภท ALLครับ เป็นมะเร็งเม็ดเลือดแบบลิมโฟบลาสติก

อาการมักรุนแรงและอาจเสียชีวิตได้อย่างรวดเร็ว หากได้รับการรักษาช้าไป

   .....ย้อนหลังกลับไปในปี คศ.1860 เด็กหญิงมาเรีย สเปเยอร์ วัย 5ขวบ เธอเป็นลูกสาวของช่างไม้

ในเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งในประเทศเยอรมัน มีนิสัยร่าเริง ขี้เล่น เป็นเด็กมีชีวิตชีวา เย็นวันหนึ่งพ่อของเธอ

ต้องพาไปพบแพทย์ที่คลินิก เนื่องจากมีอาการซึม และมีจ้ำเลือดออกที่ผิวหนังเองโดยไม่รู้สาเหตุ

แพทย์ให้ยารักษาตามอาการจากนั้นให้กลับมาพักต่อที่บ้าน ระหว่างแพทย์ยังไม่สามารถบอกได้ว่า

เธอเป็นอะไรกันแน่ เช้าวันต่อมาเธอเริ่มมีไข้ คอขยับไม่ได้ แพทย์คนนั้นรีบมาดูเธอที่บ้าน

และพูดกับเธอว่า"ไม่กลัวต้องกลัว ฉันจะช่วยเธอเอง" เป็นเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยิน

    .....เด็กชายโม ป่วยเป็นโรคลิวคีเมียและอยู่ในช่วงที่กำลังได้รับการให้ยาเคมีบำบัด บ่ายวันหนึ่ง

หลังจากโม วิ่งเล่นอยู่ที่โรงเรียน ยายของโมก็ได้รับโทรศัพท์ให้รีบไปรับโมด่วน เนื่องจากมีอาการซึมลง

หน้าตาซีดจนแทบไม่มีสีเลือด ยายของโมไปถึงโรงพยาบาล ก็คิดว่าอาการของโรคลิวคีเมียของโม คง

กำเริบอีกแล้วแน่ๆ จึงรีบพาหลานไปโรงพยาบาลใกล้บ้านและส่งตัวมารักษาต่อ

เมื่อมาถึงเด็กชายโม เรียกแทบไม่รู้สึกตัว ระดับความเข้มข้นของเม็ดเลือดแดงอยู่ในเกณฑ์ต่ำมาก

โมมีอาการซีดรุนแรง กำลังหมดสติ กุมารแพทย์คนหนึ่งถูกตามไปตรวจโมที่ห้องฉุกเฉิน เธอตัดสินใจ

ว่าต้องใส่ท่อช่วยหายใจ เธอกระซิบข้างหูโมเบาๆว่า"สู้ๆนะ เดี๋ยวก็หายแล้วค่ะ"

คงเป็นเสียงสุดท้ายที่โมได้ยิน

    .....คืนนั้นแพทย์ที่มารักษาเด็กหญิงมาเรีย พยายามอย่างไม่ลดละ ตามที่เขาได้สัญญากับมาเรียไว้

เขานำเลือดหนึ่งหยดของมาเรีย ไปส่องดูผ่านกล้องจุลทรรศน์ข้างเตียงของเธอ มีเพียงเทียนไขเล่มเล็กๆ

ที่ให้แสงสว่าง และเขาก็พบเซลล์เม็ดเลือดขาวเป็นล้านๆเซลล์ในเม็ดเลือดของมาเรีย เขาคือ

ผู้ค้นพบโรคลิวคีเมียเป็นเคสแรกในโลก บ่ายวันนั้นมาเรียอาเจียนเป็นเลือดสด อาการโคม่าและเสียชีวิต

    .....เช้าวันต่อมาหลังกุมารแพทย์ที่ดูแลโม ได้ให้เลือดและเกร็ดเลือดปริมาณมาก รวมถึงสารน้ำและ

ยาปฏิชีวนะ  โมอาการดีขึ้น เริ่มรู้สึกตัวมากขึ้นและดิ้นไปมา ช่วงบ่ายเธอจึงตัดสินใจเอาท่อช่วยหายใจออก 

โมกลับมาพูดคุยได้เช่นเดิม คำแรกที่โมพูดกับเธอ คือ " สู้ๆนะ เดี๋ยวก็หายแล้ว"

โมพูดแบบนี้ซ้ำๆอีกหลายครั้ง เธอประหลาดใจและดีใจอย่างมาก

                          เด็กชายโม ในยุคปัจจุบัน โชคดีกว่าเด็กหญิงมาเรียในอดีตมาก

                                    เสียงสุดท้ายพาเด็กชายโมกลับมาได้สำเร็จ

    ในเวลาวิกฤตของชีวิต เรามักต้องการบางสิ่งที่นำทาง และเป็นความหวังให้เราเสมอ ข้อความปลอบใจ

และคำให้กำลังใจแม้ว่าอาจจะไม่ได้ผลในทุกครั้ง แต่มันก็ยังเป็นสิ่งที่มีคุณค่ามหาศาล เท่าที่เราจะ

ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้

       เราอาจจะบอกไม่ได้ว่าหรอกครับว่า เสียงสุดท้าย ที่เราพูดออกไปนั้น เค้าจะรับรู้ได้หรือไม่

แต่อย่างน้อยเสียงนั้นก็คงดังก้องอยู่ในใจเราเอง และเป็นแรงผลักดันและกำลังใจให้เราทำความดี

ต่อไปเรื่อยๆนะครับ

    ขอบคุณเรื่องเล่าต่อจากกุมารแพทย์คนสนิท และข้อมูลจากหนังสือThe emperor of all maladies

    แด่...เด็กหญิงมาเรีย สเปเยอร์