เบื่ออ่ะ.... อาการที่ผู้บริหารผู้หญิงมักจะเป็นเสมอๆหลายท่านตามที่คุณพริ้วฯบอกไว้ 5555 (มีที่มาๆ...กิกิ)

เศรษฐกิจแบบนี้ ใครว่าดี ........?

บางธุรกิจก็โอเคนะ(ของคนอื่น) แต่ธุรกิจที่หนูแดงทำนี่ไม่ไหว แต่ก็ไม่ได้แย่มากมาย ผลประกอบการ 2 เดือนแรกของปีโอเคอยู่ ลูกน้องยังถอยรถใหม่ป้ายแดงได้โดยไม่สะท้าน (แต่ตรูสะท้านกับราคาน้ำมันมากกว่า) ตอนนี้เริ่มอยากเปลี่ยนมาใช้เจ้าแก่แล้ว เพราะเติมดีเซล เต็มถังสองพันต้นๆ ใช้ในจังหวัดได้เกินเดือนรึอาจจะเกือบๆเดือนถ้าไปนั่นไปนี่เยอะแยะ 

จริงๆไม่ติดเคยภาพว่าตัวเองต้องหรู ดูดีคู่ราชรถสวยๆระดับผู้บริหาร หนุแดงคิดค่อนข้างสวนทาง ชีวิตที่ขึ้นสูงสุด มีบ้านทั่วภาคใต้ 9 หลัง (มีเกือบทุกจังหวัด) รถยนต์ที่ไม่ต้องผ่อน 7 คัน ขึ้นสูงสุดขนาดนั้นแล้วตกลงมาแค่ชั่วเดือนเดียวเหลือเจ้าแก่เพียงคันเดียว (MIGTHY X รุ่นปีแรกที่ออกมาเลยล่ะ เก่ามาก )

เดี๋ยวจะหาว่ายกเมฆ  คันนี้ล่ะค่ะ เจ้าแก่คันเก่ง ....

ตอนนั้นขายทุกอย่าง ประคองธุรกิจของตัวเองและพี่ชายเอาไว้ ขอบคุณพี่ผึ้ง Airopinky ด้วย กราบแทบอกเลย เพราะช่วยให้วันนั้นผ่านมาได้จนถึงวันนี้ (หนี้ยังไม่ใช้เลย 555 พี่ผึ้งบอกว่า ธุรกิจเริ่ดแล้วค่อยว่ากัน ขอบอกว่า ตัวเป็นๆของเจ้หนูยังไม่เคยเจอเลย แต่เจ้ช่วยสุดจิตสุดใจ กระทุ้งกระแทกสารพัดจนหักหลบจากการประสานงากับปัญหาเต็มๆได้แบบฉิวเฉียด เจ็บแบบพอประมาณ ไม่หนัก ไม่อ่วม)

วันที่รู้ว่ากำลังจะไม่มีเงินผ่อนแบงค์ หยิบกุญแจรถ 2 คันที่มี เดินเข้าไปที่แบงค์พร้อมบอกเลยว่า 

ก่อนทำแบบนี้ คิดสามวัน ข้าวแทบกินกันไม่ลง พี่ชายขายบ้านที่สร้างเป็นเรือนหอ ขายไปแบบเท่าทุน และยังไม่ได้อยู่เลย ขายรถ ขายที่ดิน ขายบ้านหลังอื่นๆที่มีอยู่ 

"ใครว่าผู้พิพากษาพลาดไม่เป็น" พี่ชายบอกแบบนี้ 

เราผ่านจุดอับของชีวิตมาได้แบบกัดฟันอดทนตลอดช่วงปีนั้น ไม่ใช่ไม่มีเงินกิน เรื่องกินไม่เกี่ยง แต่กินกันไม่ลงเลย เครียดจัดคล้ายๆจะเอาแข้งของกันและกันไปก่ายหน้าผาก 

ตัดสินใจตัดทางตัวเองด้วยการขายทรัพย์สินเพราะคิดว่าถ้าธุรกิจล้ม เงินที่ขายบ้านขายรถคือเงินที่เราต้องจ่ายให้พนักงานไปเพื่ออยู่รอด ไม่ใช่เงินที่เราจะเชิดไปต่างประเทศ ส่วนการโดนฟ้องล้มละลาย คือเรื่องของเรา ไม่ใช่เรื่องของพนักงาน และคิดเสมอว่า เราไม่หนีหนี้..... แล้วก็ไม่คิดตามวลี ไม่มี ไม่หนีหาย ไม่จ่าย.....(วลีใครอ่ะ ไม่รู้ เจ้าสัวCPมั้ย ไม่แน่ใจ) ทางเดียวคือขายทรัพย์สิน เตรียมเงินให้พนักงาน เหลือจากนั้น คือเงินที่เราต้องใช้ในชั้นศาล เพราะมองแล้วว่า โดนฟ้องลมละลายแน่ๆ 

แต่การมีนักกฎหมายอยู่บนเตียง เฮ่ย ในมือ  เธอเป็นสามี ฉันล้ม เธอล้ม แปลว่าเราล้ม เราจะเหลืองานราชการแค่เพียงอย่างเดียว ซึ่งบอกเลยว่า "ไม่พอกิน" จากการเดินเข้าไปหาแบงค์ คุยกับแบงค์ และโชคช่วย  เรามีเงินจากการขายทรัพย์สินส่วนหนึ่ง เพียงพอที่จะชำระต่อเวลาเพื่อปรับโครงสร้างหนี้ ธุรกิจของหนูแดง หนูแดงจัดการไปแบบซื่อๆ ธุรกิจของพี่ชาย พี่ชายก็ทิ้งตำแหน่งไว้ที่ทำงาน เดินไปคุยกับแบงค์แบบคนกำลังจะล้มละลาย 

"แบงค์ไม่อยากให้คุณล้มนะ" ผู้จัดการบอกกับเราแบบนั้น ปรับโครงสร้างกันใหม่ คำณวนค่าใช้จ่ายตามจริง ขยายระยะเวลาผ่อนชำระให้นานขึ้น ลดเงินที่ต้องผ่อนชำระต่อเดือน ทุกอย่างเป็นไปตามขั้นตอน ไม่มีรายการเล่นนอกเล่นใน ว่ากันตามจริง เอากันแบบตรงๆซื่อๆ งานไปทำทุกวัน เงินเดือนก็ยังจ่ายเหมือนเดิม และพนักงานทุกคนก้รู้สถานะบริษัทดี 

พี่ชายบอกกับพนักงานว่า "คุณช่วย ผมรอด และ คุณก็จะรอด" 

พี่ชายเคยเป็นกรรมการบริษัท แต่ลาออกไปเพราะงานราชการกับธุรกิจส่วนตัวที่แยกไปทำเองตีกันวุ่นวายจนออกจากที่นี่ไป  กลับมาบอกกับทุกคนแบบนั้น แล้วก็สู้กันใหม่ เงินเดือนพนักงานไม่ขึ้นแต่ก็ไม่ลด โบนัสไม่มี แจ้งกับผู้จัดการและพนักงานระดับล่างๆลงไป  พนักงานทุกคนตกลง ...... กราบขอบพระคุณงามๆค่ะ

ผ่านจุดนั้นมาหันหลังกลับไปมอง ยิ้มได้เสมอ แต่นั่นล่ะ อีชั้นก็ยังเบื่อได้อีกเนอะ 5555 แต่พนักงานจะมองว่า "คุณภัสไม่สบาย" เพราะหลังจากฝ่าวิกฤติมาเดือนเดียว ยัยคนนี้ล้มหมอนนอนเสื่อชนิดสามีเกือบได้หาภรรยาใหม่มานั่งแท่นแทน  เพราะฉนั้นช่วงนี้คือข้ออ้างเอาวิกฤติของตัวเองมาอู้นี่หว่า  จริงอย่างที่คุณพริ้วฯบอก เวลาที่พี่ชายเข้ามา พี่ชายไม่เคยเล่นอะไรเลย อ่านอย่างเดียว ทำแต่งานจริงๆ 

ทุกๆวันนี้ ถ้าไม่มีงานที่ต้องการความหรูหรา หนูแดงยังใช้เจ้าแก่อยู่ เราซื้อรถใหม่เพิ่มเข้ามาเพราะไม่สามารถใช้คันเดียวกันได้ ทำงานกันคนละที่  ประหยัดเวลาการตามรับตามส่งกัน เป็นความจำเป็นที่ทำให้พี่ชายต้องจัดมาแบบแกนๆ  

บ้านที่เป็นเรือนหอช่วงวิกฤติเราขายให้ผู้ใหญ่ท่านหนึ่งในจังหวัด  ท่านกรุณาซื้อไว้แบบกึ่งช่วยเหลือ  เราขอซื้อคืนท่าน ท่านขายคืนในราคาที่เราขายท่านไป แต่ทุกวันนี้ อยู่กันนับชั่วโมงได้ เรากลับมาอยู่บ้านพ่อ บ้านเดิมของหนูแดงเพราะสุขใจเหมือนได้อยู่ใกล้พ่อ  บ้านไม่ไกลกัน เดินไปเดินมาสนุกสุขสันต์ได้ออกกำลังกายกันยามเย็น....

เมื่อคืนไปงานแต่งงาน  สุดท้ายก็เหมือนเดิม  ร้านน้ำชาที่เดิมๆกับกลุ่มเพื่อน  เรียกว่ากึ่มๆกันมาตั้งแต่ในงานแล้วมาถอนกันที่ร้านน้ำชา (ชื่อน่ะ ร้านน้ำชา แต่ไม่เคยได้กินเล้ยยยยย "น้ำชามีฟอง" ตลอด) กลุ่มที่มีแต่นักการศึกษา นักธุรกิจ คบหาเวิ่นมาตลอด หนูแดงเป็นน้องคนเล็กของกลุ่ม ทุกๆคนเอาใจเพราะน้องคนเล็กชอบทำขนม พี่ๆชอบทานขนม หนูแดงเลยมีคนช่วยชิม พี่ชายไม่ขัดใจเมีย ถ้ามีงานก็ไปส่งแล้วสามทุ่มไปรับกลับ แต่ถ้างานไม่รีบก็นั่งจิบเบียร์รอเมียเมาท์กับฝูงได้แบบฟินน์ๆ  เพื่อนแท้ ไม่ได้หาง่ายๆ  

ดูว่าชีวิตโคตรสบายเลย แต่เรารู้ว่าเราไม่ได้ประสบความสำเร็จไปมากกว่าคนอื่น ชีวิตมีล้มลุกคลุกคลาน ด้านหนึ่งดี ด้านหนึ่งแย่ เป็นเรื่องปกติที่พระเจ้าจะสรรหาทั้งด้านดีและด้านที่ไม่ดีเพื่อให้เกิดความสมดุลในตัวบุคคล  แล้วเราก็พอใจในสิ่งที่พระเจ้ากำหนดมา ......