สังขารไม่เที่ยง คำโบราณ แต่ทำไรฉันได้ซะที่ไหน ลูกสาวบอกคุณครูว่า "แม่หนูเป็นมาเฟีย" อื่มมมม ในมโนสำนึก ลูกสาวมองว่าฉันแรง กร่าง ได้ใจเธอ ลูกชายคนโตบอกใครๆว่า "แม่ของภีมเก่ง" ขอบใจลูก และใบอ้วนบอกคุณครูว่า "แม่โพธิ์สวย" อันนี้อีแม่ชอบมาก ดูอาจจะยกหางตัวเอง แต่จะเป็นไรไป สร้างความมั่นใจเบื้องต้น เดือดร้อนใครมั่ง ?

วันพฤหัส จากที่คิดว่าจะหาย กรรมเวร ความดันขึ้น ทานยา เบลอสิทีนี้ ก่อนฉีดยา ถามหมอที่(เคย)รัก "พรุ่งนี้จะไปไหวมั้ย?"

เธอยิ้มบอกว่า "ถ้าไม่ไหว พี่จะแบกไปเอง"

สิ่งที่ไม่เข้าใจตนเองคือ ทำไมกรูต้องทำไรมากมายเพื่อพวกเธอทั้งสามด้วย แต่ไม่หาคำตอบแล้วล่ะ บอกตัวเองโดยอัตโนมัติว่า ช่างมันเถอะ ชาติหน้าของฉัน ฉันรักพวกเธอ

ขอบคุณเครื่องสำอางค์แบรนด์ คริสเตียนดิออร์ เธอช่วยฉันได้เสมอ เสกศพให้เป็นคน ฉันยังไม่สามารถยอมรับความศพของตนเองได้ โทรมหรอ ไม่มีทางซะหรอก เดี๋ยวลูกอายเพื่อน อ่จจะดูไม่ยอมรับความเป็นจริง มันเรื่องของฉัน ไม่ต้องเดือดร้อนแทนหรอกนะ ขอบใจ!!!!!(เชอะ)

แต่งองค์เสร็จ ดูกระจก โอเคผ่าน อาจจะไม่ได้เป็นนางฟ้า ออกจะเป็นนางมารด้วยซ้ำไป แต่ไม่ทิ้งตัวตน "ร้าย" คำนิยามสั้นๆที่ได้ยินเสมอๆ ขอบใจ ฉันถือเป็นคำชม

กอดแรกที่มาถึงบ้าน ได้จากเด็กชายตัวเล็ก ที่ตอนนี้ไม่เล็กแล้ว แม่ทำได้เพื่อเธอ วันนี้เธอจะไปแข่งทักษะ ขอบคุณเสื้อผ้าจากสามีและพ่อของเธออันเป้นที่รักของฉันทั้งคู่ ฉันชอบ 

กอดที่สองลูกชายคนโต เธอโตแล้ว แผ่นหลังเริ่มกว้าง หล่อนะเนี่ยะ ใครบอกไม่หล่อ ตบคว่ำเลย!!!! แรงได้อีกนะอีแม่ เธอเรียนค่อนข้างดี แต่ขาดวิเคราะห์ แม่ดุเธอมากเหลือเกิน ขอโทษนะภีม แต่แม่ทำทุกอย่างเพื่อให้ภีมเป็นผู้ชายที่ไม่เห็นแก่ตัว 

กอดที่สามจากลูกสาวคนเดียวของฉัน เธอละม้ายคล้ายคุณยายในบางขณะ แม่รักเธอมาก ขอโทษเธอทุกๆวินาทีที่เคยประสาทแดรกใส่เธอเมื่อยามเธอเล็กๆ จนเธอมีพัฒนาการที่ช้ากว่าคนอื่น วันนี้เธอโตแล้ว คุณยายบอกว่า เธอเก่งคณิตศาสตร์ ประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็เชื่อ ผลคะแนนอวดสายตาฉันให้รู้สึกว่า มันไม่ได้เลวร้าย ขอบคุณสวรรค์ 

กอดสุดท้ายกอดจากแม่ ฉันจะแก่ลงขนาดไหน ก็เป็นเด็กเสมอในสายตาแม่ ขอบคุณค่ะที่ดูแลชาติหน้าของหนู ปัญญาหนูคงทำไม่ได้ขนาดนี้ ไม่เจอกันหลายวันแม่อ้วนขึ้นนะ ฉันบอกแม่พร้อมกับที่แม่แยกเขี้ยวใส่ฉันทันควัน เหอๆๆๆ 

ฉันไม่ได้สนใจอะไรมากนักกับการแข่งทักษะของใบโพธิ์ แต่ฉันสนใจที่จะต้องมา มาทั้งๆที่เดี้ยงนี่ล่ะ ฉันไม่แคร์ ไม่มีอะไรมาพันธนาการฉันได้ รอกูตายก่อน กูถึงจะหายไป คิดแบบนี้เสมอ 

"แม่สร้างอาณาจักรเล็กๆเพื่อพวกเธอที่เป็นเด็กในวันนี้ หลายคนบอกว่า แม่บ้ารึเปล่า เรียนไปทำอะไรมากมาย สร้างอะไรมากมาย ทำไมไม่ดูตัวเองบ้าง แม่ฟังแล้วก็เฉยๆนะ คนเราคิดต่างกัน แม่คิดแบบนี้ และรู้ว่าเธอไม่ได้ต้องการ เธอต้องการกอดจากแม่ ต้องการความรัก นี่ล่ะความรักของแม่ เราใช้ความรักซื้ออาหารไม่ได้ เราใช้ความรักซื้อเสื้อผ้า ตำราเรียน และจ่ายแทนค่าเทอมของพวกเธอไม่ได้ การแบมือขอเงิน เป็นอะไรที่แม่ไม่ทำ ขอโทษนะเธอโชคร้ายเกิดมามีแม่ที่หยิ่ง จองหอง แต่จงภูมิใจเถิดว่าทุกๆสิ่งที่แม่มีให้เธอ แม่ไม่ได้โกงใครมา หามาทุกอย่างด้วยมันสมองและสองมือ หวังแค่ให้เธอสบาย ขอให้เธอรักตัวเองอย่างที่แม่รักเธอ อย่ารักใครมากกว่าตัวเอง เพราะมันจะทำให้เธอเสียใจ" 

ความคิดของฉันอาจจะสวนกระแส ดราม่าเล็กๆ แต่ฉันเป็นแบบนี้ "สุขสันต์วันของพวกเธอ"