ย้อนรอยอดีตว่าเคยสะสมอะไรมาในชีวิต

ชีวิตของผมที่ผ่านมากึ่งศตวรรษนี้ หากจะย้อนรอยกลับไปดูอดีตว่าเคยมีงานอดิเรกสะสมอะไรมาบ้าง ก็คงจะตอบโจทย์ได้เดี๋ยวนี้เลยว่า หนังสือ


หนังสือเป็นสิ่งแรกที่เข้ามาสัมผัสกับชีวิตผมตั้งแต่ผมเริ่มอ่านหนังสือได้เป็นเรื่องเป็นราว ก็คงจะเรียนอยู่ชั้นประถมปีที่ 3-4 มันก็น่าแปลกครับผมเกิดมาในครอบครัวคนไทยเชื้อสายจีนแต้จิ๋ว ที่มีเตี่ย(พ่อ)ไม่ค่อยจะสนับสนุนให้ลูกๆเรียนหนังสือ นับตั้งแต่พี่ชายคนโตลงมาถึงพี่สาวที่อยู่เหนือผมขึ้นไปหนึ่งคน(มีพี่ชายหนึ่งคนและพี่สาวสี่คน) เรียนจบแต่ชั้นประถมปีที่ 4 เท่านั้น ผมเป็นลูกคนแรกของครอบครัวที่แหวกวงล้อมวัฒนธรรมของครอบครัว เรียนต่อชั้นมัธยมศึกษา (ด้วยความไม่ค่อยพอใจของเตี่ยนัก แต่ขัดครูใหญ่ที่เตี่ยนับถือคนหนึ่งไม่ได้) นับแต่นั้นมาน้องชายผมหนึ่งคนและน้องสาวสองคน ก็สามารถเรียนต่อระดับสูงกว่าระดับประถมศึกษาได้อย่างสะดวกสบาย)


ทีนี้ก็มาเข้าเรื่องหนังสือกันอีกรอบ ผมจำได้ว่าสมัยเด็กผมอ่านหนังสือแบบที่เรียกว่าหิวกระหาย อ่านทุกอย่างที่มีตัวหนังสือติดอยู่ ไม่เฉพาะหนังสือเล่มเท่านั้น ผมยังจำได้ไม่เคยลืมเลยว่า เมื่อผมเรียนอยู่ชั้นประถมปีที่สี่ ผมเคยช่วยเหลืองานเล็กๆน้อยๆให้กับลุงที่อยู่ข้างบ้านคนหนึ่ง แกก็เมตตาผมเห็นผมชอบอ่านหนังสือ จึงเอาหนังสือเล่มหนึ่งที่เป็นหนังสือแปลมาจากภาษาญี่ปุ่นชื่อ "บูชิโด"มาให้ผมอ่าน หนังสือเล่มนี้มีความหนาจำนวนหลายร้อยหน้า ผมจำรายละเอียดได้ไม่หมด

ผมอ่านหนังสือ "บูชิโด"เล่มนี้อยู่ประมาณเกือบสองเดือนจึงจบเล่ม จบแล้วก็ไม่สามารถจะปะติดปะต่อเรื่องราวในหนังสือได้มากนัก ก็...โถ เด็กเรียนอยู่ชั้นประถมปีที่สี่จะรู้อะไรนักหนา เวลาผ่านมากึ่งศตวรรษแล้ว ชื่อหนังสือนี้ก็ไม่เคยลืมเลือนไปจากความทรงจำของผมเลย


เมื่อผมขึ้นเรียนชั้นมัธยมปีที่หนึ่ง ก็ไปรู้จักชอบพอกับหญิงสาวใกล้บ้านคนหนึ่ง ผมนับถือแกคล้ายๆกับพี่สาวผม วันหนึ่งแกชวนผมให้เข้าไปในบ้านของแก ซึ่งเป็นบ้านของคหบดีท่านหนึ่งที่ผมรู้แบบเด็กๆว่ามีความร่ำรวยมากกว่าชาวบ้านทั่วๆไป


ผมต้องตื่นตะลึงกับสิ่งที่ผมเห็นในห้องรับแขกของบ้านนี้ นั่นคือตู้หนังสือแบบโบราณสี่ชั้นสองตู้ อัดแน่นไปด้วยหนังเล่มโตๆ รู้ต่อมาภายหลังว่าเป็นหนังสือของลูกชายเจ้าของบ้านนี้ ซึ่งออกจากบ้านไปทำงานต่างจังหวัดแล้วหายสาบสูญไป

หนังสือในตู้นี้ที่ผมได้รับอนุญาตให้เอาออกมาอ่านได้ เป็นหนังสือซึ่งแต่งโดย หลวงวิจิตรวาทการ ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักชื่อเสียงของท่านเสียด้วยซ้ำว่าเป็นใคร หนังสือเหล่านี้เป็นนวนิยายที่มีชื่อเสียงของท่านคือ พานทองรองเลือด ลูกชู้ ฯลฯ หนังสืออื่นๆก็เป็นหนังสือประเภทสารคดีธรรมะ แต่งโดย พ.อ.ปิ่น มุทุกันต์ อดีตอธิบดีกรมการศานา และอีกมายมายจำไม่ถ้วน


นับตั้งแต่นั้นมาผมก็กลายเป็นแขกประจำของบ้านนี้ไป ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านผมมากนัก ถ้าเดินก็ใช้เวลาเพียง 5 นาทีถึง



ผมท้าวความมายืดยาวก็เพื่อให้ท่านมีความเข้าใจว่า ชีวิตผมกับหนังสือ มันเกี่ยวข้องกันมาอย่างไร


เมื่อตอนผมเรียนชั้นมัธยมปีที่หนึ่ง ประมาณ พ.ศ. 2493 สมัยนั้นมีหัสนิยายชุด พล นิกร กิมหงวน ซึ่งแต่งโดย ป. อินทรปาลิต ออกมาเป็นที่ฮือฮาของนักอ่านสมัยนั้นมาก ผมถึงกับต้องอดขนมที่จะซื้อกินที่โรงเรียน มาซื้อหนังสือชุดสามเกลอนี้ ตอนนั้นราคาเล่มละหนึ่งบาท เดือนหนึ่งก็ซื้อได้หลายเล่ม


นอกจากหนังสือชุดสามเกลอนี้แล้ว ผมยังซื้อหนังสือประเภทเทพนิยายอีกด้วย ราคาเล่มละหนึ่งบาทเช่นกัน


เมื่อเรียนชั้นสูงขึ้นเก็บเงินค่าขนมได้มากขึ้น ก็พัฒนามาซื้อหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์เช่น เดลิเมล์วันจันทร์ เป็นของ นสพ.เดลินิวส์ ปัจจุบันนี้ หนังสือพิมพ์รายวันเช่น สยามรัฐรายวัน ราคาฉบับละ 50 สตางค์


สำหรับตอนนี้ยุติเพียงเท่านี้ก่อน ตอนต่อไปจะมาเขียนต่อให้อ่านอีก


มีข้อเขียนเกี่ยวกับหนังสือที่ผมเขียนลงบล็อกใหม่ๆจำนวนหลายเรื่องเช่น

วันที่ 2 มีนาคม 2549 เรื่อง งานอดิเรกอันดับแรกของชีวิตคิดสะสมหนังสือ

Create Date : 15 สิงหาคม 2551 Last Update : 15 สิงหาคม 2551 20:37:45 น. Counter : 2688 Pageviews.		7 comments
Share Tweet