ただいま。   สวัสดี...เบบี๋ฯ เองค่ะ...หายหน้าหายตาจากบ้านนี้ไปนานนนนนนเลย ดูจากหน้าก่อนนี้ก็...ร่วมๆ 2 ปีเลยเนอะ (อีกละ 555) ในระหว่าง 2 ปีที่หายไปนี้ ก็มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย...มากมายจนไม่รู้จะเล่าถึงอะไรก่อนเลยดี จากหน้าก่อนนี้ มันค้างอยู่ที่เดือน พฤษภาคม ซึ่งหลังจากนั้นไม่นาน แค่เดือนเดียว...ตัวชั้นก็สูญเสีย คุณแม่ อันเป็นที่รักไปในวันที่ 7 มิถุนายน ค่ะ  ผ่านไป 2 ปี(นิดๆ)ละ...เปน 2 ปีกว่าๆ ที่ รู้สึกเหมือนทุกอย่างในชีวิตเปลี่ยนไป...แต่จริงๆ มันก็เปลี่ยนไปตั้งแต่แม่ล้มเจ็บแล้วล่ะ  ด้วยหน้าที่การงาน และอะไรๆหลายอย่าง เราเองพยายามเต็มที่ เพื่อจะให้แม่กลับมาเปนปกติได้ แต่นั่นแหละ ร่างกายของแม่คงไม่ไหวแล้ว... ตัวชั้นเอง เสียใจที่ไม่สามารถกลับไปทันดูใจแม่ ทั้งๆที่ในใจก็ภาวนาให้แม่รอสักนิด (วันนั้นติดประชุม พอทางน้าส่งข่าว ก็รีบบึ่งกลับมา เหยียบมาเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แค่ว่า ต้องถึงให้เร็วที่สุด) แต่สุดท้าย ก็กลับมาพบเพียงร่างที่นอนนิ่งของแม่  และนั่นมันก็ทำให้รู้สึกว่า ตัวเองยังดูแลแม่ไม่เต็มที่ ไม่ดีพอ ถึงแม้จะมีน้าๆและทุกคนที่คอยช่วยเหลือมาตลอด แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสามารถอะไรเลยที่จะช่วยแม่ได้ (แถมยัง...ช่างเหอะ...มันผ่านไปแล้ว) การต้องสูญเสียคนที่เรารัก และรักเราที่สุดไป เพิ่งเคยได้รับรู้ว่ามันเจ็บปวดมากขนาดไหนก็คือตอนนี้นี่เอง คงเพราะสนิทกับแม่มาก (ครอบครัวเรามีกันแค่ 3 คน คือ พ่อ แม่ และตัวชั้น ซึ่งเปนลูกคนเดียว และแถมยังไม่ค่อยสนิทกับพ่อมากเท่าไหร่ด้วย) แต่ไม่ว่าจะยังไง ชีวิตที่ยังอยู่ ก็ต้องดำเนินต่อไป หลังจากแม่เสีย พ่อก็เหมือนเสียศูนย์ไปด้วย จากคนที่เคยมีแม่ทำให้ทุกอย่าง(เพราะแม่เป็นแม่บ้าน) ก็ต้องทำเอง ต้องอยู่คนเดียว (ตอนนั้นตัวชั้นเองยังทำงานต่างจังหวัด) จนทำให้พ่อก็เริ่มเจ็บป่วยไปด้วย ปลายปี 65 พ่อก็ป่วยเข้าโรงบาลไปเกือบเดือน...แต่ก็เพราะ สิ่งที่สะสมจากตัวพ่อเองด้วย (พ่อสูบบุหรี่จัดมากตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ จนเปนถุงลมโป่งพองและมีอาการปอดแตก ในการรักษาต้องฉาบปอดด้วยสารอะไรสักอย่างทางการแพทย์เขาอ่ะนะ ก็เรียกไม่ถูก) และ ก็ยังมีอะไรๆอีกหลายๆอย่างที่เกิดขึ้น...ด้วยความที่เปนลูกคนเดียว ตัดสินใจอะไรเองคนเดียวมาเกือบตลอด แม้จะมีน้าๆคอยให้คำปรึกษาบ้าง แต่...ก็นะ ชั้นเปนคนดื้อ(เงียบ) พอสมควร บางเรื่อง จึงทำให้เกิดการตัดสินใจอะไรที่พลาดไป.... แต่ยังไงก็ตาม ในปี 66 ก็ทำเรื่องย้ายกลับมาใกล้บ้าน(ขึ้นอีกนิด) และก็ได้ย้ายกลับมาสมใจ เพื่อที่จะได้ดูแลพ่อต่อจากแม่ แต่ก็ด้วยความที่ไม่ค่อยสนิทกับพ่อ บางครั้งก็ทำให้รู้สึกว่า ก็ยังดูแลพ่อไม่ได้ดีเท่าที่ควรเหมือนเดิม...แต่ก็ พยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่สัญญากับแม่ไว้ล่ะนะ จนตอนนี้ ก็ปี 67 แล้วอ่ะเนอะ ทุกอย่าง ยังคงไม่มีอะไรมากไปกว่า การทำงาน ดูแลพ่อ แถมมาด้วย การที่ต้องมาดูแลตัวเองเพิ่มขึ้น ระยะหลังๆ มีอาการนอนไม่หลับ (คิดมาก คิดในหลายๆเรื่อง ขออนุญาตไม่พูดถึง) นานเปนหลายเดือน จนรู้สึกว่า ไม่ไหวล่ะ สภาพจิตใจ แต่ที่แน่ๆ ร่างกายจะพังไปซะก่อน(นอนไม่ต่ำกว่าตี 1-2 ทุกวัน จนกลายเปนบางทีก็ตี 3 ขึ้น จนไปหลับอีกทีก็จะเช้า ตื่นไปทำงาน เหมือนซอมบี้มาก) ตัดสินใจ ไปพบแพทย์...แพทย์เฉพาะทาง...ทางจิต ใช่ค่ะ มันเกือบจะได้เปนโรคฮิต(รึเปล่า?) กะเค้าละ ซึมเศร้า จากที่คุยกับหมอ หมอบอก เกือบละ อาการอยู่ที่ประมาณ 80%  รับยามาเพื่อลดอาการ ลดซึมเศร้า ลดเครียด และยาช่วยให้หลับ นับจากวันที่ไปพบแพทย์ ตอนนี้ก็...จะ 3 เดือนละค่ะ (ทำจิตบำบัดไป 2 ครั้ง) มีนัดต่ออีกเดือนหน้า(ฟอลโลอาการปกติ)  ตัวเองน่ะ พยายามเปลี่ยนพฤติกรรมอะไรหลายอย่าง นอนให้เร็วขึ้น แต่ก็อาจจะเพราะมียาก่อนนอน (ซึ่งเปนตัวทำให้ง่วงและหลับได้) แต่ถ้าวันไหนไม่กินยา ก็ดูจะหลับยากเหมือนเดิม(จนบางทีต้องลุกมากินยาช่วยให้หลับ) แต่ตอนนี้ก็พยายามนะ สวดมนต์ก่อนนอน เปิดบทสวดฟัง (ชอบฟังคาถาชินบัญชรของหลวงพ่อโต) ก็พอช่วยได้บ้าง ตอนนี้หมอก็เลยให้ลองลดยาดู (กินวันเว้นวันแทน) ไม่รู้จะทำได้แค่ไหน เดือนหน้าที่หมอนัด ก็จะประเมินอาการว่าจะหยุดยาได้รึยัง หรืออาจะต้องปรับยา หรือ....เรื่องของอนาคต ก็บอกไม่ได้หรอก แต่ไม่ว่าจะยังไง ก็จะพยายามนะ  สัญญากับพี่สาวคนสนิทว่า เกษียณแล้ว เราจะขับรถไปเที่ยวกัน (พี่แกบอกว่า ถ้าจากไปไหนซะก่อน จะไม่ยกโทษให้ซะด้วยสิ) ทำไงล่ะทีนี้ ก็ต้อง...พยายามล่ะเนอะ ท่าทางจะยาวเกินไปล่ะ ก็หวังว่า กลับมาคราวนี้ จะเขียนที่นี่ได้บ่อยขึ้นนะ วันนี้แค่นี้ก่อนล่ะ แล้วเรา คงได้พบกัน...นะ   bbL'®2024© Create Date : 19 กรกฎาคม 2567 Last Update : 19 กรกฎาคม 2567 22:22:50 น. 1 comments Counter : 429 Pageviews.   Share Tweet โดย: babyL' วันที่: 19 กรกฎาคม 2567 เวลา:21:59:19 น.   ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet