นวนิยายโดย : โบตั๋น

สำนักพิมพ์ : ชมรมเด็ก

รายละเอียด

เรื่องราวของ “วันเฉลิม”เด็กชายที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับผู้เป็นแม่แท้ๆ อย่าง “ลำยอง”และรอบกายที่มีแต่คนไม่ดี มั่วสุมอบายมุข แต่ถึงอย่างไร ทองแท้ ย่อมเป็นทองแท้...เมื่อโดนไฟก็ไม่สูญสลาย ประดุจ “ทองเนื้อเก้า”

เรื่องย่อเพิ่มเติม

ลำยอง จัดว่าเป็นผู้หญิงสาวคนนึงที่ใช้ชีวิตอยู่ในสลัม ความสวยของเธอเป็นที่สะดุดตาชายหลายๆ คนจนกระทั่งลำยองได้แต่งงานกับ นายทหารเรือหนุ่มอย่าง สันต์ และมีลูกชายด้วยกันนามว่าวันเฉลิม

ลำยองเป็นผู้หญิงชอบเสริมสวย แต่งหน้า...ทว่าก็สวยแต่ตัวหากภายในห้องหับ เสื้อผ้า ลำยองไม่เคยคิดจะดูแล จนเหม็นเน่าสกปรกอีกทั้งยังติดยาดองเป็นที่สุด จนกระทั่งเมื่อมีคนมาทำนายว่าลำยองจะได้พบกับเทวดาเทพบุตรหนุ่ม ลำยองก็เฝ้าหาเพ้อฝันต่อไป จนเลิกรากับสันต์ และเอาลูกไปอยู่ด้วย

แต่ด้วยนิสัยของลำยอง ไม่ว่าชายกี่คนๆที่เธอคิดว่าเป็น “เทพบุตร” จริงๆ ก็ทิ้งลำยองไปกันหมดนี่ล่ะในขณะที่วันเฉลิมลูกชายกลับใฝ่ดี ผิดแม่ไปมากและวันเฉลิมก็ดีได้ด้วยตัวเอง...แม้ว่าจะมีแม่อย่างลำยองก็ตาม !

ความรู้สึกส่วนตัว...บันทึกหลังอ่าน

ด้วยความที่อุ้มสมอยากดู “ทองเนื้อเก้า”ฉบับละครมากมาย อีกทั้งฉบับนิยายเองก็เป็นที่กล่าวขานกันมาก ด้วยนามปากกา “โบตั๋น”ขึ้นชื่อในแนวสร้างสรรค์สังคมอยู่แล้วแต่อุ้มสมก็ไม่มีโอกาสได้อ่านเรื่องยาวของโบตั๋นเสียที (เคยอ่านแค่เรื่องสั้นๆอย่าง กว่าจะรู้เดียงสา , สุดแต่ใจจะไขว่คว้า) ก็เลยลองเรื่องนี้...ทองเนื้อเก้าที่หยิบยกมารีวิวในวันนี้

เรื่องย่อนี่ไม่เล่ามาก ก็คิดว่าทุกคนน่าจะรู้จักกันดีละครับเป็นเรื่องราวของหญิงสาวสลัมหน้าตาสะสวยคนหนึ่งนามว่า “ลำยอง” ที่สวยแต่รูปแต่นิสัยแย่ ขี้เมาติดยาดอง สกปรก จนต้องเลิกกับสามีไปหลายราย แต่ลำยองก็ยังไม่เลิกนิสัยเหล่านี้อีกทั้งยังเอาชนะสามีคนแรกอย่าง สันต์ ด้วยการนำวันเฉลิมลูกชายไปเลี้ยงเอง...และก็ใช่ว่าวันเฉลิมจะได้รับการเลี้ยงดูจากแม่อย่างดี

มีละครสร้างมีถึง ๒ เวอร์ชั่น(เวอร์ชั่นที่ ๓ จะออนแอร์ในเร็วๆนี้) คนดูทุกคนล้วนรู้จัก “อีลำยอง” กันเป็นอย่างดีแต่แท้จริงแล้ว ตัวเด่นของเรื่อง ที่อยู่ตั้งแต่ต้น จนจบเรื่อง คือ “วันเฉลิม”พระเอก และลูกชายของลำยองต่างหาก ทั้งชื่อเรื่องก็ยังสื่อถึงวันเฉลิมว่าทองแท้อย่างไรก็เป็นทองแท้

อ่านจบแล้วก็ชอบมากเลยนะครับ...ชอบสำนวนของโบตั๋นที่ไม่สละสลวยมาก แต่สะท้อนสังคมสะท้อนชีวิตของผู้คนได้ดี...แม้ว่าเรื่องนี้จะพิมพ์ครั้งแรกตั้งแต่ปี ๒๕๒๙แต่เมื่อนำมาอ่านในตอนนี้ ก็ยังอ่านได้สนุก ได้แง่คิด และไม่ล้าหลังด้วยครับ

เพราะว่าไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่ปีปัญหาที่อยู่ใน “ทองเนื้อเก้า” ก็ยังพบเห็นได้ในปัจจุบัน ทั้งปัญหาขี้เมาแม่ไม่สนใจลูก ชีวิตของผู้คนในสลัม บทสนทนาในเรื่องก็ไม่ประดิดประดอยคือได้บรรยากาศคนจน ชาวบ้าน ที่ขาดการศึกษาจริงๆ ชอบครับ...

อุ้มสมรู้สึกทั้งชอบและขัดอกขัดใจในความรักแม่ของวันเฉลิมที่มีต่อลำยองนี่ละครับ...เพราะ เข้าใจว่า วันเฉลิมนี่อยู่ใกล้ชิดแม่มากกว่า โตมากับแม่แม้ว่าผู้เป็นแม่อย่างลำยองจะไม่ได้ไยดีอะไรมากมายก็ตาม(โชคดีที่วันเฉลิมมีโอกาสได้เข้าวัดบ่อยๆ ได้ใกล้ชิดหลวงตา และปู่ทำให้ได้ศึกษาธรรมะบ้าง)ด้วยเหตุนี้ย่อมทำให้วันเฉลิมผูกพันกับแม่มากกว่าเป็นธรรมดา แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าอีลำยองนี่ไม่สมควรจะมีลูกอย่างวันเฉลิมจริงๆ...อย่างน้อยนางต้องทำบุญมีดีบ้างล่ะ ถึงเกิดมาสวย (แค่ร่างกาย) และมีลูกชายดีๆราวอภิชาตบุตร อย่างวันเฉลิม และวันเฉลิมก็รักแม่และน้องๆแม้ว่าจะไม่ได้รับความรักจากลำยองสักเท่าไหร่ก็ตามแต่ก็อดขัดใจไม่ได้นะที่วันเฉลิมแสนจะดื้อเพราะรักแม่ จะบวชก็ไม่ยอมบวชง่ายๆเพราะนังลำยองนี่ล่ะ ยิ่งตอนที่วันเฉลิมจะสึกอีก ก็เพราะลำยองอุ้มสมนี่เข้าใจหัวอกของสันต์ พ่อของวันเฉลิม สามีคนแรกของลำยองจริงๆนะที่แค้นจนจะไปฆ่าลำยองน่ะ

ฉากที่ทำให้สะเทือนใจอีกฉากคงเป็นเรื่องของ ตาปอ กับ ยายแล พ่อและแม่ของลำยองนั่นเอง ซึ่งแม้จะเป็นส่วนเล็กๆของเรื่อง ที่เราก็สะเทือนใจมากนะ เพราะถึงจะร่วมทุกข์มามากว่าร่วมสุขแต่ทั้งตาปอและยายแลก็ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันมานานเมื่อยายแลคิดจะวางยาเบื่อหนูให้อีกคน แต่ทว่าเพราะความฟั่นเฟือนของตาปอก็ทำให้ตาปอกินยาเบื่อไปแทน... เข้าใจความรู้สึกยายแล

อีกเรื่องนึงที่ทำเอาแอบหัวเราะได้เหมือนกันนะ...คือความไม่รู้ของพวกคนจนในสลัมนั่นเองซึ่งในสมัยนี้อาจจะดูล้าสมัยไปบ้าง...เช่นเรื่องของการติดโรคทางเพศสัมพันธ์ของลำยองที่นางเข้าใจผิดว่า พอตัวโรคออกมา แล้วนางยังสำส่อนต่อ แพร่เชื้อโรคให้ผู้ชายคนอื่นไปเรื่อยๆเชื้อโรคร้ายก็จะหายไปจากตัวลำยองเอง...และเรียกได้ว่าบั้นปลายชีวิตของลำยองก็ได้ชดใช้กรรมให้สมกับที่เคยก่อไว้เลยล่ะ

หรือจะเป็นความฟั่นเฟือน สติไม่ค่อยดีของตาปอ ที่แก่ชราลงไปแล้ว พอเห็นหลานที่เพิ่งจะคลอดเป็นเด็กทารกนั้นตกลงไปในน้ำก็เข้าใจว่าหลานข้าเก่งว่ายน้ำเป็นแล้ว...เฮ้อ !

ในเรื่องความรักของพระนางอย่าง วันเฉลิมกับ สมฤดี ที่แม้จะไม่ได้เน้นรายละเอียดมากเพราะประเด็นของเรื่องนั้นอยู่ที่สองแม่ลูกอย่าง วันเฉลิม กับ ลำยองแต่ก็เห็นถึงความผูกพันของพระนางตั้งแต่ยังเยาว์ได้ค่อนข้างชัดเจน แม้ว่าช่วงที่ทั้งคู่โตมาแล้วไม่ได้พบกันจะทำให้จากกันไปช่วงเวลาหนึ่ง แต่เพราะความผูกพันก็ทำให้ทั้งสองได้กลับมาพบกันเช่นกัน

เป็นเรื่องสะท้อนสังคมเข้มข้น และให้ข้อคิดได้ดี ไม่เบื่อเลยครับ

อุ้มสม

๑๓ สิงหาคม๒๕๕๖