นวนิยายโดย : ปองวุฒิ

สำนักพิมพ์ : อรุณ

รายละเอียด

ญาดานักเขียนสาวผู้เปี่ยมความสามารถเดินทางกลับมาบ้านย่านเมืองเก่าเพื่อดูแลพ่อผู้เจ็บป่วยหลังจากไปใช้ชีวิตอยู่ต่างแดนกับแม่นานถึงสิบสามปีแต่มีสิ่งอื่นรอเธออยู่ด้วย นั่นคือสายลมหวนในความสัมพันธ์เก่าที่มีกับกุญช์หนุ่มนักแต่งเพลงข้างบ้านที่เติบโตและเป็นเพื่อนสนิทเคียงข้างกันตั้งแต่เด็ก ทั้งสองรื้อฟื้นความทรงจำผ่านสื่อกลางอย่างบทเพลงจากเทปคาสเส็ตนับพันที่กุญช์สะสมเอาไว้ย้อนรำลึกความหลังที่เคยมีร่วมกันในช่วงเวลาไร้เดียงสาขณะเป็นเด็กวัยรุ่นยุค ๘๐-๙๐
กุญช์ พยายามเริ่มบทใหม่แห่งความรักโดยใช้เรื่องราวประทับใจในอดีตที่เคยมีร่วมกันเพื่อปลุกถ่านไฟเก่าแต่สำหรับญาดาแล้วบทเพลงในวันเก่าไม่ได้มีเพียงแค่ความสุข แต่มาพร้อมความเศร้าความสูญเสีย โดยเฉพาะยามคิดถึงจุดเปลี่ยนแห่งชีวิตที่ทำให้ทั้งสองลาจาก สุดท้ายแล้วท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงความแตกต่างของยุคสมัยห้วงเวลาทั้งอดีตกับอนาคตของคนทั้งคู่จะสามารถหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันและก้าวเดินไปพร้อมกันอีกครั้งหรือไม่ ขอเชิญรวมลุ้นไปพร้อมกันอัลบั้มเพลงนี้จะจบลงอย่างไร เมื่อบทเพลงดำเนินมาถึงแทร็คสุดท้าย

เรื่องย่อเพิ่มเติม

การกลับมาเมืองไทยอีกครั้งของเธอ...ทำให้เธอได้พบกับเขาอีกคราได้รำลึกถึงเรื่องราวเมื่อสิบสามปีก่อนถึงกลิ่นหอมหวนแห่งความรัก...ที่ทั้งอบอุ่น และ ขื่นขม แต่เพราะความรักครั้งแรกอันแสนหวานของวัยไร้เดียงสาอย่าง ญาดา นั้น จบลงด้วยความขมขื่นทำให้ยากที่ญาดาจะยอมรับเขาได้

เพราะเขารู้ใจตัวเองดีว่ามีความรักให้กับเธอมากเพียงใด...รักอันบริสุทธิ์รักแรกที่ไม่ได้จางหายไปจากใจเขาเลย แม้เวลาจะล่วงเลยไปสิบสามปี กุญช์ ยังคงรักญาดาอยู่เสมอแม้ว่าญาดาจะเข้าใจผิดเขาถึงเพียงไร อันทำให้เขาและเธอต้องแตกแยกกันแต่กุญช์ก็พยายามที่จะทำให้ญาดารู้ซึ้งถึงความรู้สึกดีๆที่เขามีให้เธอมาตลอดให้จงได้

นักเขียนสาวอย่างญาดากลับมาที่นี่เพราะต้องการมาดูแล เตชัช ผู้เป็นพ่อที่ป่วยอยู่ให้หายดี เมื่อผ่านพ้นไปได้หนึ่งเดือน เธอก็จะกลับไปยังแคนาดา เพื่อหา จรรยพรผู้เป็นมารดา ทำให้ญาดาพยายามที่จะไม่เปิดใจรับกุญช์

แล้วบทเพลงแห่งรักของคนสองคนที่มีทั้งสุข...เศร้า อ่อนหวาน...ขมขื่น สมหวัง...ผิดหวัง จบจบลงอย่างไร

ความรู้สึกส่วนตัว...บันทึกหลังอ่าน

อุ้มสมตั้งใจว่าหลังจากรีวิวนิยายดราม่าติดกันมาหลายเรื่องแล้ว คราวนี้ถึงทีที่จะหยิบยกนิยายโรแมนติก อบอุ่นดีกรีรางวัลนายอินทร์อะวอร์ด มาอ่านบ้าง ซึ่งนอกจากอารมณ์โรแมนติก อบอุ่น ที่จะได้สัมผัสแล้ว...ก็ยังคงได้ซึมซับอารมณ์ปวดร้าวเจ็บจี๊ด บีบคั้นหัวใจแปล๊บๆ อีกด้วย

“Cassette ท่วงทำนองในรอยรัก” เป็นเรื่องราวความรัก ความผูกพันของคนสองคนตั้งแต่วัยเด็ก คือ กุญช์ และ ญาดาที่ต่อมาฝ่ายหญิงต้องไปอยู่กับมารดาที่แคนาดา และการจากลาของญาดา กับ กุญช์ นั้นก็หาได้จากกันด้วยดีไม่ ญาดายังคงมีความเข้าใจผิดต่อกุญช์และกุญช์ก็ยังรอคอยญาดาเสมอมา จนกระทั่งสิบสามปีต่อมา ญาดาได้กลับมาเมืองไทยอีกและได้รำลึกถึงเรื่องราวในอดีต ผ่านทั้งบทเพลง เทปคาสเส็ต นิตยสารของแม่ และตัวกุญช์ เอง...ความรักบทใหม่ครั้งนี้จะจบลงอย่างไร จะจบอย่างสุขสมอารมณ์หมายหรือต้องจากลากันอีกครั้งดังเช่นสิบสามปีก่อน

เรื่องนี้สะดุดตาอุ้มสมตั้งแต่หน้าปกเลยครับ...ให้ความรู้สึกถึงความโรแมนติกและ อบอุ่นหัวใจยิ่งนัก เมื่อได้อ่านเรื่องย่อปกหลัง อ่านคำนำ มาจนถึงบทที่ ๑ที่เริ่มต้นด้วยบทเพลง (และทุกๆ บท) ทำให้รู้สึกสนใจในการดำเนินเรื่องของผู้เขียนจนสุดท้ายก็ตัดสินใจสอยมาอ่านทันที...และก็ไม่ทำให้ผิดหวังเลยครับ

ญาดา...นางเอกนั้นใฝ่ฝันที่จะเป็นนักเขียนมาตั้งแต่เด็กแล้วและเมื่อโตขึ้นมาเธอก็ได้ทำตามความฝันของตัวเองจริงๆแถมยังได้เป็นนักเขียนนิยายต่างประเทศ โดยใช้ภาษาอังกฤษเสียด้วยเธอเกิดปีเดียวกับกุญช์ เกิดก่อนกุญช์เพียงไม่กี่วัน ด้วยความที่บ้านอยู่ติดกันมีเพียงรั้วและต้นมะม่วงต้นใหญ่ ๑ ต้น คั่นกลางไว้ ทำให้ทั้งสองผูกพันกันและบทเพลงแห่งรักก็ค่อยๆ บรรเลงขึ้นมา

กุญช์...พระเอก ฝันอยากเป็นนักแต่งเพลงและเขาก็ได้เป็นนักแต่งเพลงสมใจอยาก เช่นกัน อุ้มสมประทับใจในความรักที่กุญช์มีให้กับญาดานะ เขารักญาดามาก เป็นความรักแบบเพื่อนสนิทที่ใกล้ชิดกันจนกลายเป็นรักแต่ก็ไม่มีโอกาสได้บอกเสียที ทั้งกุญช์และญาดาต่างก็ซ่อนรักที่มีให้ต่อกันไว้ในหัวใจตัวเองอีกทั้งยังมีปัญหามือที่สามเข้ามาเกี่ยวข้องอีก ...

และเมื่อแรกที่กุญช์รู้ว่าญาดาต้องไปอยู่กับแม่ที่แคนาดาเขาก็เกิดความเห็นแก่ตัวขึ้นมา ไม่อยากให้ญาดาต้องจากเขาไป เพราะเขารักญาดามาก กุญช์พยายามที่จะยื้อญาดาเอาไว้และพาลโกรธไปถึง เตชัช พ่อของญาดา (เตชัช เป็นนายตำรวจดุ ที่หวงลูกสาวมาก ทำให้กุญช์ไม่กล้ากับเตชัช)เห็นได้ชัดว่า เพราะความรักที่ยิ่งใหญ่ที่เขามีต่อญาดาทำให้กุญช์กล้าที่จะต่อปากต่อคำกับเตชัช กล้าที่จะไปต่อว่าเตชัชถึงโรงพักว่าทำไมถึงยอมปล่อยให้ญาดา ไปแคนาดา ง่ายๆ ทั้งที่เตชัชรักและหวงลูกสาวมาก เมื่อกุญช์ได้ฟังคำอธิบายจากเตชัชและก็เพราะความรักอันยิ่งใหญ่ที่กุญช์มีให้ต่อญาดาอีก ที่ทำให้รักของกุญช์กลายเป็น‘รักอย่างมีวุฒิภาวะ’ ที่ปรารถนาให้ญาดามีอนาคตที่ดีแม้ว่าการ ‘รักอย่างมีวุฒิภาวะ’ จะทำให้ญาดาเข้าใจเขาผิดและเกิดความบาดหมางในใจของญาดามาตลอดสิบสามปีก็ตาม...

เปิดบทที่ ๑เริ่มเรื่องนั้น...ที่ทำให้อุ้มสมชอบมากๆ ได้ใจไปเต็มๆ ก็คงเป็นเพราะผู้เขียน เรื่องบทเพลงประจำบทเป็นเพลงนี้... “ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้ เผื่อวันไหนเธอผ่านมาเห็นที่เดียวกันนี้ เธอจะนึกขึ้นได้ว่า เคยมีคนหนึ่งยืนข้างเธอ อยู่ตรงนี้ เสมอตลอดมา” ซึ่งคือเพลง ความคิด ของ พี่ แสตมป์ อภิวัชร์ นั่นเอง เป็นเพลงที่อุ้มสมชอบมากๆและมีความหมายกับเนื้อเรื่อง เนื้อหาในบทมากด้วยเช่นกัน ...นอกจากนั้นแล้วกว่าสิบเก้าบท ที่ดำเนินเรื่อง ก็ยังมีบทเพลงหลายๆ เพลง ตั้งแต่ยุค ๘๐-๙๐มาจนถึงยุคปัจจุบัน ให้ผู้อ่านในวัยนี้ ได้รำลึกความหลัง ความทรงจำดีๆ ในวัยเด็กจวบจนวัยรุ่นกัน

พระนางเกิดเมื่อปีพ.ศ.๒๕๒๕...ดังนั้นผู้อ่านท่านใด ที่อายุใกล้เคียงกับพระนาง คงจะอินขึ้นแน่นอนครับ...โดยผู้เขียนเล่าเรื่องสลับระหว่างอดีตกับ ปัจจุบัน (๒๕๕๖) ไปมา ผ่านความทรงจำของนางเอก ซึ่งก็ไม่ทำให้ผู้อ่านงงเลยนะครับและยังมีบรรยากาศในยุค ๘๐-๙๐ มากมายสอดแทรกเข้าไปในท้องเรื่องให้ผู้อ่านได้รำลึกความหลัง ที่เรื่องสุดฮิต สุดฟีเวอร์ในยุคนั้นๆ ... เช่นร้องไห้ในตอนจบของคู่กรรม (เบิร์ด ธงไชย) , คลั่งไคล้เพลงพี่เบิร์ด ไม่ว่าจะเป็น คู่กัดหรือ บูมเมอร์แรง , วัยรุ่นชายฮอร์โมนเพศพุ่งแรงนิยมนิตยสารปลุกใจเสือป่า...มรกต มณีฉาย , นิตยสารลลนา ของแม่ เป็นต้น !

และการขึ้นบทใหม่โดยเปิดฉากเป็นช่วงอดีต ...ผู้เขียนก็ทำได้ดี โดดเด่น และมีเสน่ห์ คืออุ้มสมที่เกิดไม่ทันยุคนั้นยังชอบ เลยละครับ ซึ่งก็คือการมีข้อความรำลึกความหลังให้คนอ่านได้ระลึกถึงตามไปด้วย เช่น จะขอยกตัวอย่างจากบทที่ ๒ มานะครับ...

ปีพุทธศักราช๒๕๒๕

กรุงรัตนโกสินทร์ครบรอบ ๒๐๐ ปี

ไมเคิลแจ็คสัน ออกอัลบั้มทริลเลอร์ ประสบความสำเร็จ ทำยอดขายสูงที่สุดในโลกตลอดกาล

ชาติกอบจิตติ ได้รับรางวัลซีไรต์ จากนิยายเรื่อง “คำพิพากษา”

และซีดีแผ่นแรกกำลังจะผลิตขึ้นในอีก๖ เดือน หลังจากญาดาและกุญช์ถือกำเนิด

ในช่วงอดีตนั้นก็จะเห็นวิวัฒนาการ การเติบโต ความเปลี่ยนแปลงของพระนาง และ กลุ่มผองเพื่อนได้มากเพราะเริ่มตั้งแต่ยังเรียนชั้นประถม ไปจนมัธยมเลยทีเดียว ด้วยเหตุนี้จึงทำให้มีตัวละครกลุ่มผองเพื่อนที่สร้างสีสันและทำให้เนื้อเรื่อง สนุกขึ้นมากมาย ไม่ว่าจะเป็น...

อนุชิต...ชอบตัวละครตัวนี้มากอ่ะครับเป็นตัวที่สร้างสีสันได้มาก ได้ใจอุ้มสมไปเต็มๆ เลย อนุชิตเป็นเพศที่สามที่กล้าแสดงออก เขามักจะคิดว่าตัวเองสวยเสมอและความเป็นหนุ่มมั่นตัวแม่ ของเขานี่ล่ะ...ได้ใจคนอ่านไปเต็มๆ แถมยังเจ้าแผ่นการสุดๆฮา และทึ่ง กับสารพัดวิธีที่อนุชิตหาทางทำให้กุญช์ กับ ญาดารักกัน...คือถ้ามีเพื่อนแบบนี้นะ อุ้มสมรักตายเลย ทำให้ชีวิตมีความสุขมากมีสีสันมาก !

เหมียว...สาวร่างอวบปากกล้า ที่เขาขากับอนุชิต มักจะช่วยอนุชิตจับคู่ระหว่าง ญาดา กับ กุญช์

ดนัย...หนุ่มรูปหล่อเจ้าชู้ หน้าหม้อเป็นที่ ๑ เวลาแสดงละคร เมื่อดนัยเป็นพระเอกตัวละครที่เป็นผู้หญิง จะใช้ผู้ชายเล่นหมด ยังกะละครชาตรี ฮ่าๆเพราะไม่มีสาวที่ไหนกล้าเล่นกับดนัย เพราะดนัยจะลวนลามเสมอ...

ฯลฯ

อีกตัวละครที่หมั่นไส้มากๆคือ ปรางค์ฉัตร ...ไม่ชอบยายนี่เลย ฮามากกับตอนนี่นางโดนตลบหลังไม่ให้เล่นละครเวทีประจำปี

เป็นนิยายฟีลกู๊ดสมจริง ที่ได้ทั้งอารมณ์หวาน อบอุ่น ละมุนหัวใจ ไปจนถึงความขมขื่นจบปวดแปล๊บที่หัวใจ และเหลือเชื่อมาก ! ที่คนเขียนเป็นผู้ชายแต่เขียนนิยายรักโรแมนติกหวานละมุนไปถึงหัวใจได้ดีเยี่ยม ทำให้ผู้ทั้งอิน และเศร้า ได้...ชื่นชมผู้เขียนครับ ...อยากเป็นนักเขียนชายที่เขียนนิยายรักได้เก่งๆแบบนี้บ้างจังเลย

สุดท้ายนี้อุ้มสมไม่มีอะไรจะพูดนอกเหนือจากอยากที่จะชวนนักอ่านทุกท่านมาอ่านกันนะครับอุ้มสมขอจบลงที่ข้อความเริ่ม ก่อนจะเริ่มต้นบทที่ ๑ ของนิยายเรื่องนี้ละกัน...เพราะเป็นการสรุปแก่นหลักของเนื้อเรื่องทั้งหมดได้ดีเยี่ยม

เทปคาสเส็ตมีเสน่ห์บางอย่างคล้ายกับชีวิตมนุษย์

เมื่อเรากดปุ่มเล่นก็จำเป็น ต้องฟังไปทีละเพลง ทีละแทร็ค

ในอัลบั้มเดียวกันอาจมีทั้งเพลงที่เราชอบและไม่ชอบ

ต่อให้กดเร่งได้มันก็ไม่สามารถข้ามไปอย่างรวดเร็ว

เหมือนปุ่มฟอร์เวิร์ดในเครื่องเล่นซีดีหรือไอพอดหรอก

แถมกดบ่อยเข้าเทปก็ยืดด้วยดังนั้นทางออกที่ดีที่สุดคือต้องเปิดใจ

ดำดิ่งกับท่วงทำนองและเนื้อเพลงทั้งอัลบั้มตั้งแต่ต้นจนจบ

มันก็เหมือนภาพตัวแทนของชีวิตที่ต้องไหลไปตามจังหวะ

ตามครรลองมีทั้งดีและร้ายปนเปไปให้พบเจอ...

ความรักก็ไม่ต่างอะไรกับเทปคาสเส็ตเคลื่อนผ่านสดับฟังทีละบทเพลง ทั้งหวานขมหลอมรวมเป็นเขาและเธอ

อุ้มสม

๒๘กันยายน ๒๕๕๖

ป.ล.ประเด็นนี้มีสปอยล์...อาจทำให้เสียอรรถรสในการอ่านได้

...ฝากถึงคนเขียนว่า อุ้มสมทั้งโกรธทั้งงอนคนเขียนมากเลยนะ ที่เขียนให้อนุชิตตายตอนจบน่ะ ชิ ! ...มีเคืองๆ ...