ดั่งลมหวน

นวนิยายโดย : ปิยะพร ศักดิ์เกษม

สำนักพิมพ์ : อรุณ

รายละเอียด

ดั่งลมหวน

...ภาพชีวิต...ที่วาดโดยจิตรกรชื่อ‘กรรม’...

‘คุณพระ คุณพระเจ้าขา ถ้าไม่รักก็ขอแค่อย่าชังกันปล่อยหอมนวลไปเถิดเจ้า...คุณพระคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้...’

ไม่มีการกระทำไหนที่ไม่สงผลกับชีวิต

ไม่วันนี้ก็วันหน้า

ไม่ทันทีก็ทันควัน

ก็ซุ่มซ่อนรั้งรอวันหวนคืนมา

ดั่งสายลมพัดทวนเปลี่ยนทิศ

เรื่องย่อเพิ่มเติม

เจดีย์ ชายหนุ่มชาวอเมริกันโดยกำเนิดผู้เดินทางมายังเมืองไทย เพื่อตามรอยสถานที่ที่ ทำนอง ผู้เป็นตาเคยใช้ชีวิตอยู่อีกทั้งยังมีเรื่องราวความลับบางอย่างที่ยังไม่ได้รับการเปิดเผยซึ่งเป็นเรื่องของคุณย่าทวดของเจดีย์ และญาติทางฝ่ายคุณตา ซึ่งยังคงแคลงใจอยู่

เจดีย์เดินทางมา จึงทำให้เขาได้พบกับ เฉิดสาวน้อยสดใสวัยยี่สิบสอง ผู้มีความคิดอ่านที่ฉลาด คมคายความรักที่มีต่อเฉิดจึงค่อยๆ มีมากขึ้นกับเจดีย์เจดีย์จึงได้รับรู้เรื่องราวในอดีตของ คุณพระทูนคดียุติธรรม ผู้เป็นทวด(พ่อของทำนอง) และ หอมนวล ภรรยารองของคุณพระทูนฯ (แม่ของทำนอง)ที่หายตัวไปอย่างลึกลับ ทุกคนบอกกันว่าหอมนวลหนีไปเอง เพราะรักอิสระจนอยากโบยบินไปที่อื่น และทิ้งลูกชายคือทำนองไว้ที่นี่ ...จริงหรือ ?เรื่องราวในอดีตค่อยๆ คลี่กระจายให้กระจ่างชัดออกมาผ่านจากคำบอกเล่าของ เทวี(ย่าของเฉิด) และจากความฝันของตัวเจดีย์เอง

นอกจากเรื่องของหอมนวลแล้ว ก็ยังมีเรื่องของคุณโอบพร ภรรยาคนแรกของคุณพระทูนคดียุติธรรมด้วยคุณโอบพรนั้นเป็นภรรยาที่คุณพระทูนรักสุดหัวใจแต่เพราะกรรมทำให้ทั้งคู่ต้องพลัดพรากจากกัน ไม่สามารถอยู่ร่วมเสน่หาได้นาน...เฝ้ารอวันที่ลมพัดหวน และทั้งสองคนกลับมารักกันได้ยาวนานสักหน

ความจริงในอดีตกำลังจะชัดเจนแจ่มแจ้งในรุ่นเหลนและความรักของเจดีย์กับเฉิด ก็ค่อยๆ เกิดขึ้นช้า ...จนเต็มล้นเปี่ยมในใจทั้ง ๒ คนและไม่ต้องพรากจากกันเหมือนดั่งคุณพระทูนคดียุติธรรมและคุณโอบพรอีกต่อไป

ความรู้สึกส่วนตัว...บันทึกหลังอ่าน

สวัสดีเพื่อนนักอ่านชาวบล็อกแกงค์ทุกคนเลยนะครับสำหรับเรื่องนี้ “ดั่งลมหวน” เป็นผลงานใหม่เอี่ยมล่าสุดจากปลายปากกาของ “ปิยะพรศักดิ์เกษม” ที่เพิ่งวางแผง อุ้มสมเป็นแฟนปิยะพรอยู่แล้ว ไม่ลังเลเลยทีจะอ่าน และเมื่ออ่านจบแล้ว ก็ไม่รอช้าที่จะเขียนรีวิว(เพราะมีอะไรให้พูดถึงมากมาย)

ดั่งลมหวน เป็นเรื่องราวความรักที่เปรียบดั่งสายลมพัดหวนคืนมาของเจดีย์ และ เฉิด ฝ่ายชายเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกันหากแต่มีเชื้อสายอเมริกันโดยกำเนิด ได้เดินทางมายังเมืองไทย เพื่อตามรอย และตามหาความจริง ถึงเรื่องราวทางสายคุณตาของตน เจดีย์ได้พบกับเฉิด และเครือญาติ จึงได้รับรู้เรื่องราวในอดีตของคุณพระทูนคดียุติธรรม ผู้เป็นทวด จากปากของคุณย่าเทวี และ จากความฝันของเจดีย์...ความจริงต่างๆ ที่คั่งค้างคาใจทุกคนมานานจึงคลี่คลายออกมา

“ดั่งลมหวน”จัดได้ว่าเป็นตัวกลางที่ทำให้ตัวละครของคุณปิยะพร ศักดิ์เกษม ทั้งทางสาย “แม่วัน”(ในวารวัน-ตะวันเบิกฟ้า-ขอบฟ้าราตรี) และทางสาย “ศุษิระ” (รากนครา-สะพานแสงคำ)เชื่อมต่อกันก็ว่าได้นะครับ เพราะตัวเอกของเรื่องในพาร์ตอดีตอย่าง คุณพระทูนคดียุติธรรม หรือ พ่อทูน ก็เป็นน้องชายของพ่อเทิด จาก “ในวารวัน”ที่มารับราชการจนมียศถาบรรดาศักดิ์ ช่วงหนึ่งได้มาราชการที่เชียงใหม่ไปยังเชียงพระคำ ทำให้คุณพระทูนได้สนิทชิดเชื้อกับ “เจ้าศุขวงศ์” จากรากนครา และสะพานแสงคำนั่นเอง...ลำดับญาติ และความเกี่ยวข้องของตัวละครจึงมีมาก ทั้งพาร์ตอดีตและ สืบเนื่องมารุ่นลูกหลานเหลน ในพาร์ตปัจจุบัน ชวนให้คนอ่านพาลงงได้ อุ้มสมจึงชอบมากที่ทางสนพ.และทางผู้เขียนได้ทำแผนผังตัวละครลำดับญาติ (ที่ไม่เป็นการสปอยล์) ไว้ที่ท้ายเล่มหากงงเมื่อใดก็สามารถพลิกไปที่หน้าสุดท้ายได้...และสำหรับผู้ที่ยังไม่เคยอ่านงานเรื่องบนที่กล่าวมานั้นก็ไม่ต้องกลัวว่าจะอ่าน ดั่งลมหวน ไม่รู้เรื่องนะครับ...อ่านรู้เรื่อง และสนุกแน่นอน

บทที่ ๑ ของเรื่องนั้นเปรียบเสมือนบทนำที่เล่าถึงพาร์ตอดีตคร่าวๆ เพื่อนำเรื่อง ก่อนที่จะเปิดบทที่ ๒ ด้วยพาร์ตปัจจุบัน(พ.ศ.๒๕๔๖) แล้วค่อยนำเรื่องเข้าสู่อดีตทีละนิดๆ ซึ่งในตอนช่วงต้นเรื่องนั้นทางพาร์ตปัจจุบัน อุ้มสมรู้สึกว่าดำเนินเรื่องอืดๆ ไปหน่อย เพราะมีตัวละครมากมายทั้ง ๒ สาย ล้วนแต่เกี่ยวข้องกัน คือสายพ่อเทิด+แม่วัน และสายคุณพระทูนคดียุติธรรมตัวละครจึงออกมากระจายบทกันมากมายเลยล่ะ...แต่พอเริ่มเข้าเรื่อง ก็เริ่มสนุกและติดลม จนวางไม่ลงเลย

ในเรื่องการใช้ภาษานี่คงไม่ต้องพูดถึงแล้วนะครับขึ้นชื่อว่า ปิยะพร ศักดิ์เกษม ไม่ต้องห่วงเรื่องความสละสลวยของภาษาเลย...

อุ้มสมจะขอรีวิวในส่วนของพาร์ตอดีตก่อนนะครับเพราะถือว่าเป็นหัวใจสำคัญของเรื่อง และเป็นส่วนที่สนุกที่สุดเลยทีเดียว(แต่พาร์ตปัจจุบันก็สนุกไม่แพ้กันนะเออ)ความสนุกของการที่ผู้อ่านจะได้รู้เรื่องราวในพาร์ตอดีตนั้นมาจากการที่คุณย่าเทวีบอกเล่าและความฝันของเจดีย์ ซึ่งสลับกับเรื่องราวพาร์ตปัจจุบัน ทำให้ผู้อ่านอ่านไปลุ้นไปชวนคิด ชวนปะติดปะต่อเรื่องราว ว่าใครคือใคร เสมือนการต่อจิ๊กซอว์ซึ่งถือเป็นเสน่ห์อีกอย่างของ “ดั่งลมหวน” เลยทีเดียว ซึ่งเพราะเสน่ห์ที่ว่านี่ทำเอาอุ้มสมถึงกับวางไม่ลงและอยากอ่านต่อให้จบเร็วๆ เลย ความรู้สึกเหมือนตอนอ่าน สะพานแสงคำ ที่เรื่องนี้ลุ้นกว่ามากและชอบมากกว่า

คุณพระทูนคดียุติธรรม หรือ พ่อทูนจากเรื่องในวารวัน...ได้รับราชการ ในช่วงต้นเป็นหลวงก่อน และได้แต่งงานกับคุณโอบพรหญิงสาวที่เขารักยิ่ง แต่เหมือนบุญมีกรรมบัง เพราะเขาและคุณโอบพรไม่ได้อยู่ด้วยกันเมื่อคุณพระทูน (หลวงทูนในครานั้น) ต้องไปรับราชการที่เมืองเหนือฝ่ายคุณโอบพรก็ต้องดูแลพ่อที่เพิ่งป่วยหนักที่พระนคร ทำให้ต้องพลัดจากกันคุณพระทูนนั้นโชคดีเหมือนคุณเทิด พี่ชายที่ได้เมียดี เป็นแม่ศรีเรือนแต่ทว่าดูเหมือนคุณพระทูนจะอาภัพกว่า เพราะต้องจากคนที่ตัวเองรักไปถึง ๒ สอง...คนหนึ่งก็จากตาย คนหนึ่งก็จากเป็น !

คุณโอบพร เป็นภรรยาคนแรกของคุณพระทูนเป็นผู้หญิงที่สวย เก่ง ทันสมัย สามารถอ่านอังกฤษได้ดูแปลกกว่าสตรีอื่นยิ่งนักในยุคนั้น และเป็นภรรยาที่คุณพระทูนรักยิ่งเสียดายนักที่คุณโอบพรอายุสั้นจึงมิอาจได้รับกับคุณพระทูนได้ยืนยาว...รอ...รอวันที่ทั้งคู่จะได้รักกันอีกดั่งสายลมพัดหวน ชื่อของคุณโอบพรก็เป็นชื่อตัวละครอีกชื่อที่อุ้มสมชอบมากเลยนะครับและทำให้อุ้มสมได้รู้เลยว่าคุณปิยะพร นั้นมีความใส่ใจในการตั้งชื่อตัวละคร(โดยเฉพาะตัวละครหลักมากเพียงใด) เพราะเดิมที่นั้นผู้เขียนตั้งใจจะให้ชื่อ “อัมพร”แต่ทว่ารู้สึกว่าไม่ดูโดดเด่น เก๋ไก๋ เหมาะกับผู้หญิงที่คุณพระทูนรักจึงเปลี่ยนเป็น “โอบพร” แทน ดังต้นฉบับสมบูรณ์...ซึ่งถือเป็นสไตล์เฉพาะตัวของผู้เขียนคุณโอบพรนี่ก็จัดว่าเป็นเมียหลวงที่ใจกว้างนะครับเมื่อรู้ตัวจะไม่ได้ดูแลสามีอย่างใกล้ชิดให้สมหน้าที่ภรรยาก็ไม่เกี่ยงงอนหากคุณพระทูนจะมีเมียเล็ก เมียน้อย

หอมนวล...คนนี้นี่ถือว่าเป็นตัวเองของนิยายเรื่องนี้เลยก็ว่าได้นะครับ เป็นทวดของเจดีย์พระเอกของเรื่อง ซึ่งในวัยสาวนั้นหอมนวลได้หายตัวไปทิ้งลูกชายไว้คือคุณทำนอง(ตาของเจดีย์) ทุกคนก็สงสัยว่าเพราะเหตุใด หอมนวลจึงหนีไปมีเหตุผลอะไร หอมนวลสิ้นรักในตัวคุณพระทูนแล้วหรือ?หอมนวลนี่ก็เป็นตัวละครทางสายรากนครา ครับ ที่พบกับคุณพระนวลเมื่อคุณพระไปอาศัยคุ้มเชียงพระคำ ของเจ้าศุขวงศ์พักผ่อน...หอมนวลคือหลานสาวของเจ้าหน่อเมือง จากรากนครา ที่เจ้าศุขวงศ์จำต้องเลี้ยงดูไว้(หากอ่านรากนครา ผู้อ่านก็จะรู้ว่าเพราะเหตุใดเจ้าศุขวงศ์จึงแค้นใจหน่อเมืองซึ่งไม่ใช่เพราะเรื่องของการปกครองแต่ประการเดียว)

ผู้เขียนบรรยายความรู้สึกของเจ้าศุขวงศ์ที่มีต่อหอมนวลผ่านสายตาของคุณพระทูนไว้ว่า ทั้งรักทั้งชัง...ทั้งเวทนาทั้งสาแก่ใจ คืออุ้มสมอ่านแล้วรู้สึกสงสารหอมนวลมากเลยครับเธอน่าสงสาร และอาภัยในหลายๆ เรื่องหอมนวลเปรียบดังสายลม...ที่พร้อมจะไปได้ทุกที่อย่างอิสรเสรีจนเธอได้พบรักกับคุณพระทูน ก็ยังมีเรื่องราวปัญหาตามมาไม่จบไม่สิ้นและการหายตัวไปของหอมนวล ก็เป็นสิ่งที่ทุกคนยังหาคำตอบไม่ได้ว่า เธอหายไปไหนกัน...เป็นอะไรที่ลุ้นมากมายในเรื่องของหอมนวล

คุณฟูทรัพย์... จากอีฟูน้องสาวคุณโอบพร (ลูกคนใช้) ที่แม่ทำผิดประเพณีด้วยการเล่นเพื่อน และหนีไปได้กลายเป็น คุณฟูทรัพย์ ภรรยาคนสุดท้ายของคุณพระทูนคดียุติธรรมถึงแม้ว่าเธอจะมีนิสัยที่ร้ายกาจอยู่พอตัว แต่อุ้มสมก็เข้าใจคุณฟูทรัพย์นะเพราะเธอเป็นเหมือนตัวสำรองมาตั้งแต่เล็กจนโตกว่าจะได้แต่งงานกับคุณพระทูนก็มีหอมนวลมาขวางเสียก่อนแต่ก็ไม่ชอบการกระทำอันร้ายกาจของเธอที่กระทำกับหอมนวลและลูกหลานอยู่ดี

อีกสิ่งที่ชอบมากๆ คือฉากปะทะคารมระหว่าง หอมนวล กับ คุณฟูทรัพย์ ที่แสนจะดุเด็ดเผ็ดร้อนคือไม่อยากเชื่อว่าปิยะพร ศักดิ์เกษมจะเขียนบทสนทนาเช่นนี้ได้อย่างจัดจ้าน...ชอบครับ

“ยิ่งอารมณ์เปลี่ยวอารมณ์ที่แห้งค้างเหมือนข้าวคอยฝน เพราะผู้ชายไม่เคยชายตามองน่ะยิ่งไม่ต้องเอามาทุ่มใส่ฉันเชิญคุณเข้าไปในครัวแล้วเลือกเอาลูกครกขนาดเหมาะมือเอาเอง”

“แล้วแกล่ะ...ไม่ใช่ข้าวที่แห้งตายคอยฝนหรอกหรือ อย่าบอกนะว่าคุณพระเคยเรียกหาแก...ถ้าท่านเคยเรียกลูกครกก็คงไม่หักกลางเกลื่อนครัวอย่างนี้หรอก !”

“คุณใช้ถึงหักเลยเชียวหรือคุณฟู...รู้ไหมว่าถ้าไม่เคยทำน่ะก็คงไม่รู้หรอก ว่ามันเป็นไปได้หรือเป็นไปไม่ได้”

เรื่องราวในอดีตเป็นอะไรที่เข้มข้นมากครับแต่อุ้มสมก็อยากอ่านให้เต็มอิ่มมากกว่านี้ แหะๆคืออยากให้เพิ่มส่วนของอดีตไปมากกว่านี้อีกนิดเช่นเรื่องราวความรักของคุณพระทูนกับคุณโอบพร ความน่าสงสารและชีวิตของหอมนวล

มาถึงพาร์ตปัจจุบันกันนะครับ...

เจดีย์...พระเอกเรื่องนี้เป็นลูกครึ่งไทยอเมริกัน ที่โตมากกับเมืองนอกจนอยากที่จะมาตามรอยและตามเรื่องราวในอดีตของญาติฝ่ายแม่และคุณตาของตน เจดีย์เป็นพระเอกฝรั่งที่ผู้เขียนไม่ได้บรรยายลักษณะรูปร่างเหมือนกับพระเอกฝรั่งในนิยายของรักเขียนใหม่ๆนะครับ ที่จะต้องหุ่นล้ำบึ้ก โชว์ซิกแพค แต่เจดีย์เป็นพระเอกนี่สุภาพ น่ารักและมีความเป็นสุภาพบุรุษมากเลยละครับ

ส่วน “เฉิด” ...นางเอกนี่ได้ใจอุ้มสมไปเต็มๆ เลยล่ะ เธอเป็นผู้หญิงยุคใหม่ที่มีความคิดเป็นของตัวเอง ฉลาด และกล้าคิดอ่านกล้าแสดงออก ทันคนคือเรื่องอดีตที่ได้ฟังจากปากคุณย่าเทวีนะ แม่เฉิดคนนี้เดาออกไปเสียทุกเรื่องบุคลิกของเธอสวย โดดเด่น สมชื่อ “เฉิด” เลยล่ะ ซึ่งเมื่อแรกที่ได้ยินชื่อผู้หญิงคนนี้(ตั้งแต่ ขอบฟ้าราตรี) ตอนแรกเรากลับรู้สึกว่าชื่อเฉิด นี่มันดูเชยๆ แฮะและนึกถึงชื่อผู้ชายมากกว่า แต่พอได้อ่านดั่งลมหวน อุ้มสมรู้สึกได้เลยว่า ชื่อเฉิดนี่แหละ เหมาะกับเธอที่สุด จะให้ชื่อ “เฉิดโฉม” หรือ “เฉิดฉาย” นี่ก็ดูเหมือนนางร้ายไปฮ่าๆ จึงไม่แปลกใจเลยที่เจดีย์จะรักเฉิดได้ ซึ่งไม่ใช่เป็นเพราะความสวยอย่างเดียวหากแต่เป็นเพราะความฉลาดทันคนของเฉิดด้วย ที่ทำให้เจดีย์รักผู้หญิงคนนี้ซึ่งความรักของทั้งคู่ก็เป็นความรักแบบรักซึมลึก ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไปอันทำให้ผู้อ่านเชื่อได้จริงๆ ว่า เจดีย์รักเฉิด

ดังเช่นฉากนี้ที่เจดีย์แกล้งเย้าเรื่องความฉลาดของเฉิด “มีเฉิดไปประกันยังไม่พออีกหรือครับ”ชายหนุ่มพูด ‘ยิ้มๆ’ อ่อนโยนกับ ‘น้อง’ “เขาน่าจะรู้ว่าในโลกนี้ไม่มีใครหลอกเฉิดได้”

หรือจะเป็นอีกฉากที่อุ้มสมเข้าใจว่าเจดีย์ รักเฉิดแล้ว “พี่จะให้เฉิดเป็นคนดูแลถือส่วนแบ่งของคุณตาที่คุณยายอรอนงค์จะแบ่งให้ด้วย เฉิดจะขัดข้องหรือเปล่า”

“เฉิดไม่ขัดข้องหรอกค่ะ...”

“...พี่เจแน่ใจว่าอยู่กับเฉิดดีที่สุดและเฉิดก็ไม่ใช่เด็ก เฉิดเป็นผู้ใหญ่แล้วจ้ะ มากๆ ด้วย”

อีกฉากหนึ่งที่ชอบคือตอนที่เฉิดทำแผนผังแสดงลำดับเหตุการณ์ทางฝั่งคุณพระทูนคดียุติธรรมให้กับเจดีย์ ชอบแนวคิด และ หัวศิลปะของเธอ ที่อุ้มสมไม่ยักจะมี ฮ่าๆ

อนึ่ง...เหตุที่เฉิดมีบุคลิกเช่นนี้ก็มาจากการที่เธอโตมากับเด็กผู้ชายถึง ๔ คน อันมีเธอเป็นผู้หญิงคนเดียว !

สำหรับผู้ที่เคยอ่าน ขอบฟ้าราตรี มาก่อน...เรื่องนี้ก็มีรุ่นลูกของขอบฟ้าราตรีโผล่มาด้วยครับทั้ง เฉิด ที่เป็นลูกสาวของ พ่อฉมา แม่ปีทอง(ฉมาเป็นพี่ชายของฉฎา...นางเอกขอบฟ้าราตรี) หรือจะเป็น “ชววัฒน์”ลูกชายของ พ่อโชดก แม่ปิยะธิดา (โชดกก็เกือบจะได้คู่กับฉฎา ในขอบฟ้าราตรีมาแล้ว)สำหรับตัวละครอย่าง ชววัฒน์ นี่เราออกจะรำคาญนะ กับความบ้าเห่อดาราและหลงใหลคลั่งไคล้แม่สีวิกาอยู่ได้

และจากเรื่องขอบฟ้าราตรีที่นางเอกอย่างฉฎา ไม่ค่อยจะมีบทหวานบ้างเลย ในเรื่องนั้นทำให้อุ้มสมเทใจให้คู่รองอย่างฉมา กับ ปีทองที่น่ารักมากๆ มาถึงดั่งลมหวน แม้ว่าจะทั้งสอง จะมีลูกโตถึง ๓ คน แล้วแต่ก็ยังกุ๊กกิ๊กกันได้นะเออ เป็นเพราะว่าทั้ง ๒ นั้นเป็นคนที่มีอารมณ์ขันอยู่แล้ว

“พ่อพอจะเข้าใจนะภรรยาสุดที่รักเพิ่งจะตาย คุณทวดพระทูนคงอยากจะไว้ทุกข์ให้สักปีแทนที่จะเร่งรีบแต่งงานใหม่...” เสียงกระแอมดังมาจากคนที่อยู่ข้าง (ปีทอง) ทำให้บิดาของเฉิดหัวเราะเสียงดังแล้วรีบบอกต่อ

“พ่อเข้าใจคุณตาพระทูนแต่ไม่คิดจะทำอย่างท่านหรอกน่า เมียตายต้องไว้ทุกข์ตลอดชีวิตสิ ! ไม่ใช่คิดไว้ทุกข์แค่ปีเดียวแล้วแต่งงานใหม่...”หมอฉมาพูดแล้วหัวเราะลั่น ก่อนป้องปากพูดเหมือนลิเก ที่เวลาป้องปากพูด แล้วคนซึ่งนั่งร่วมฉากจะไม่ได้ยิน

“...คนเราต้องรู้จักเข็ดหลาบบ้างเนอะ...มีเมียคนเดียวไม่เข็ดหรือไง...”

ตัวละครอีกตัวที่เสียดายคือทางฝั่งของ ตะวันวาด และ นภ (จาก ตะวันเบิกฟ้า) บทที่ ๑มีตะวันวาดออกมาด้วย มากับฉฎาและคุณวัน ไปเยี่ยมคุณพระทูน แต่พอมาพาร์ตปัจจุบัน ตะวันวาดกลับหายไปซะงั้น ไม่ได้มีการกล่าวถึงครอบครัวนี้บ้างเลย

อีกตัวละครที่จะพูดถึงไม่ได้คือ สิริประภาต้องขอเท้าความก่อนว่า สิริประภา เป็นลูกสะใภ้ของ คุณอรอนงค์ ซึ่งคุณอรอนงค์นั้นเป็นลูกสาวของคุณพระทูนกับคุณโอบพร(คุณอรอนงค์จึงเป็นน้องสาวต่างแม่ของคุณทำนอง ตาของเจดีย์)อุ้มสมไม่ชอบสิริประภาเลย ด้วยนิสัยปากหวานก้นเปรี้ยวจ้องจะเสียดสีคนที่ตัวเองชิงชังอยู่ตลอดยิ่งมาตอนจบเห็นธาตุแท้ของสิริประภาก็ยิ่งเกลียดเธอต้องการให้น้องสาวและลูกชายได้ดีฝ่ายเดียวจึงไม่ลงรอยกับลูกสาวคนโตของคุณอรอนงค์ (พี่สามี) ประดุจน้ำกับน้ำมันเห็นได้ชัดในหลายฉากหลายตอน เช่นตอนที่ ทุกคนให้ความสนใจและเมตตาลูกชายของอมรรัตน์ ที่เรียนไม่เก่งเหมือนลูกตัวเองสิริประภาก็แกล้งประชดทำนองว่ารู้ยังงี้ไม่ให้ลูกตัวเองตั้งใจเรียน เป็นเด็กดีหรอก(ตอนอ่านอุ้มสมแอบจินตนาการว่า ถ้าสิริประภา มาปะทะ มาเจอกับ “ทวินันท์” จากขอบฟ้าราตรี สักตั้ง ...คงจะมันน่าดู และเป็นคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อเลยละ)

อย่างที่บอกละครับ พาร์ตปัจจุบันก็มีความเข้มขัน ในเรื่องความรักของเฉิด และ เจดีย์ที่เปรียบเสมือนสายลมที่พัดหวนคืนมา หรือจะเป็นปัญหาเรื่องมรดกของฝ่ายคุณพระทูนซึ่งเจดีย์(หลานชายทำนอง ลูกชายอีกคนของคุณพระ) ได้กลับมาแล้วอีกทั้งยังเรื่องราวของสิริประภา อมรรัตน์อีกด้วย...

ช่วงครึ่งหลังยังพากันไปเที่ยวที่หลวงพระบาง...พระธาตุพูสีอีกด้วย อันเป็นอีกสถานที่สำคัญของเรื่อง...เพราะมีความสำคัญต่อหอมนวล(เห็นได้ชัดจากหน้าปก ที่ใช้พระธาตุพูสี และ ดอกหอมนวล(ลำดวน) มาขึ้นปก)

ถ้าถามถึงความชอบของนวนิยายชุดนี้ในวารวัน-ตะวันเบิกฟ้า-ขอบฟ้าราตรี ขอพ่วง ดั่งลมหวน ให้เป็นภาคพิเศษด้วยละกันเพราะยังไง พ่อเทิด กับ พ่อทูน ก็เป็นพี่น้องที่รักกันแม้ว่าจะห่างไกลกันด้วยการงานก็ตาม เลยอยากรวมเรื่องนี้ไว้ด้วยกันอีกทั้งแม่วันก็ยังมาออกในเรื่องนี้ด้วยนิดหน่อย แต่ก็โดดเด่นไม่เบานะ...เรื่องของความชอบ ยกให้ “ในวารวัน” อันดับ ๑ อยู่แล้ว ชอบมากๆ... ส่วน“ขอบฟ้าราตรี” และ “ดั่งลมหวน” นี่เลือกไม่ถูกว่าชอบเรื่องไหนมากกว่า อุ้มสมชอบเรื่องราวความสัมพันธ์ของตัวละครในครอบครัวความบาดหมาง และข้อคิดในเรื่องของกรรม ความอึดอัดของตัวละคร ในขอบฟ้าราตรีในขณะเดียวกันก็มีความสุขกับการต่อจิ๊กซอว์และความรักของพระนางในดั่งลมหวน...ยกให้ขอบฟ้าราตรีได้คะแนนมากกว่านิดหน่อยละกันครับ (แต้มเดียว...)

รีวิวมามากพอแล้ว...เป็นอีกเรื่องที่อุ้มสมรู้สึกว่าตัวเองรีวิวได้ยาวมากมายผู้อ่านที่สนใจลองหาอ่านกันดูนะครับ

สวัสดีวันแม่...

อุ้มสม

๑๒ สิงหาคม๒๕๕๖