บ้านอยู่แถบชนบท และเป็นเมืองเล็กๆ
ไม่มีรถเมล์วิ่งให้ได้รับความสดวกสบาย ...

ไม่เหมือนกับที่บ้านเรา ฃึ่งมีรถบริการหลากหลายชนิด

อยู่ที่นี่ใครไม่มีรถใช้ ก็เหมือนไม่มีขา จะไปทำงาน ..

จะไปจ่ายกับข้าวก็ไม่ได้ ต้องโทรเรียก Taxi มาใช้บริการได้เพียงอย่างเดียว

รถจึงเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง ... เหมือนกับเป็นปัจจัยอันดับต้นๆเลยทีเดียว

เมื่อก่อน .... เราชอบตื่นแต่มืด ไปทำงานแต่เช้า พูดง่ายๆก็ว่ายังขยัน แต่พอชักนานๆไป ชักจะขี้เกียจ (ไม่อยากจะใช้คำว่า พอแก่ตัวลง 555) ปัจจุบันนี้ ไปทำงานสายทุกวัน ... ทำให้ต้องไปสวนกับรถโรงเรียนบ้าง ต้องตามหลังรถโรงเรียนบ้าง ....ต้องนั่งจิบกาแฟ ฟังเพลงสลับข่าวอยู่ในรถ ระหว่างที่รถโรงเรียนจอดรับเด็ก ผิดกฏหมายอย่างแรง ถ้าใครขืนขับรถแชง หรือสวนออกไปขณะที่รถโรงเรียนจอดรับหรือส่งเด็ก .... จะถูกปรับ ต้องติดคุกจนหัวโตอีกเป็นของแถม ภาพข้างล่างที่เอามาแปะ เป็นภาพในช่วงเช้า 7:30 น. ถ่ายไว้ตอนช่วงฤดูใบไม้ผลิ ที่เพิ่งจะผ่านมาปีนี้ ต้นไม้เพิ่งจะแตกใบ .... ใบยังเป็นสีเขียวอ่อน ดูแล้วสดชื่นเชียวค่ะ

ภาพนี้ถ้ามองดีๆ จะเห็นรถต้องหยุด ระหว่างรถโรงรียนจอดรับเด็กต่อกันเป็นหางยาว

ต้องจิบกาแฟ ... ร้องพลงรอกันทั่วหน้า











เราขับตามเป็นคันแรก ขอห่างๆเอาไว้ก่อน 555 เหยียบเบรคไว้ เตรียมเปิดกล้อง ...












.... ใกล้เข้าไปอีกนิด .....












..... ชิดเข้าไปอีกหน่อย ....












อากาศสดใส น้องคนนี้รีๆรอๆ ทำท่าไม่ค่อยยากจะไปโรงเรียน
เหมือนเจ้าของ Blog เลยค่ะ..

วันไหนอากาศดีหน่อย อยากจะโดดร่มลากิจเสียแล้ว ..
ตามประสาคนมี Vacation สะสมไว้เกือบเต็ม 200 ชั่วโมง
และ Personal time off อีก เกือบต็ม 120 ชั่วโมง ...













ต่อแถวเรียงลำดับ
เช้านี้ มีรถโรงเรียนอยู่ข้างหน้าถึงสองคัน ... ต้องจอดกันบ่อยหน่อย












พบกันอีกแล้ว เราเป็นคันหน้าเลย












โรงเรียนเริ่มปิดบ้างแล้ว ถนนจะว่างดูเงียบเหงาไปถนัดตา








ขอบคุณของแต่ง จากสมาชิก Bloggng ที่น่ารัก

ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาเยี่ยม มีความสุขมากมายกันถ้วนหน้าค่ะ...