คืนวันอาทิตย์ เวลา ๒๒.๓๐ น. ณ จุดนัดพบ ก่อนออกเดินทางไปยังภูกระดึง

สารวัตรตุลา หรือ พ.ต.ท.ตุลา เป็นตัวตั้งตัวตีในการจัดทริปภูกระดึงและเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายในการเช่ารถตู้ หลังจากเขาบอกให้ทุกคนแนะนำตัวเองให้สมาชิกแต่ละคนได้รู้จักแล้ว แพรไหมก็เข้าไปทักทายกับเพื่อนๆ ของตุลา รวมถึงพริ้มเพรา ศุภภัคร ซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นน้องของญาติตุลาที่เพิ่งเดินทางมาถึงและเกือบจะเป็นคนสุดท้าย พริ้มเพราเป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารักและอายุน้อยที่สุดในทริป เนื่องจากเพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยหมาดๆ ฉะนั้นจึงค่อนข้างเป็นจุดสนใจของหนุ่มๆ พอสมควร ทว่าแพรไหมไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดคุยกับเด็กสาวมากนัก ด้วยพลันที่ม่านแก้วสมาชิกคนสุดท้ายมาถึง ตุลาก็บอกให้เหล่าคณะขึ้นรถและทริปภูกระดึงก็เริ่มออกเดินทางทันที

ตุลาจับจองที่นั่งติดกับแพรไหมซึ่งอยู่ตอนหน้า และผูกขาดบทสนทนากับเธอตลอดการเดินทาง กระทั่งเพื่อนๆ ในคณะที่สนิทกับคนทั้งคู่หน่อยออกปากแซวกึ่งกระเซ้าว่าเขาแจกขนมจีบตั้งแต่ยังไม่เริ่มออกเดินทาง แพรไหมวางหน้าไม่ติด ขณะที่ตุลาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้และยังคงดูแลเอาใจใส่หญิงสาวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แอร์หนาวไปไหม ปรับลดหน่อยดีไหมครับ” สารวัตรตุลาถามเชิงแนะ ก่อนจะยืดตัวไปปรับทิศทางแอร์ไม่ให้โดนหญิงสาวตรงๆ

แพรไหมพึมพำขอบคุณแล้วเอ่ยซักถามถึงข่าวที่กำลังขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ

“สารวัตรตุลคะ การประชุมคณะกรรมการข้าราชการตำรวจ(ก.ตร.)ในวันพุธหน้า นายกรัฐมนตรีจะเคาะเรื่องโผตำรวจหรือเปล่าคะ” แพรไหมถามตรงๆ เธอหมายถึงการแต่งตั้งโยกย้ายตำรวจระดับรองผู้บัญชาการ(รองผบช.) จนถึงระดับผู้บังคับการ(ผบก.)ทั่วประเทศ ที่ขณะนี้มีปัญหาความขัดแย้งระหว่างนายกรัฐมนตรีกับรองนายกรัฐมนตรีด้านความมั่นคง เนื่องจากมีความเห็นไม่ลงรอยกันในเรื่องการจัดคนลงตำแหน่ง จนต้องเลื่อนการประชุมออกไปหลายครั้ง

ตุลาหัวเราะ พลางกระเซ้าว่า “เคยมีสักครั้งไหมครับที่เราจะพูดคุยกันโดยที่ไม่มีเรื่องงานเข้ามาเกี่ยวข้อง พี่เคยอดคิดเล่นๆ ไม่ได้ว่า ที่น้องแพรคบหาพี่ก็เพราะต้องการสืบหาข่าวลับๆ”

แพรไหมชะงัก พลันหน้าแดงก่ำจดลำคอ นึกดีใจที่แสงสว่างตามข้างทางที่รถวิ่งผ่านไม่มากพอจะทำให้เขาเห็นสีหน้าเธอ หญิงสาวข่มความอายพลางแย้งเสียงอ่อนกลับไปว่า “ก็ตอนนี้เรื่องโผตำรวจฮอตที่สุดนี่คะ เจอหน้าตำรวจ ไม่ให้ถามเรื่องนี้ แล้วจะให้ถามเรื่องอะไรละคะ”

วูบหนึ่งที่แพรไหมรู้สึกผิด เพราะเธอเป็นอย่างที่สารวัตรตุลาว่าจริงๆ... เธอยอมไปไหนมาไหนกับเขา ก็เพราะต้องการสืบหาข่าวเชิงลึกจริงๆ หลายครั้งที่เธอได้ ‘ฮินต์’<1> หรือไม่ก็ข่าวซีฟ<2>จากการพูดคุยกับเขา...

“ก็คุยเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป อย่าง...ถามว่าช่วงนี้งานพี่หนักไหม ทานข้าวหรือยัง... จิปาถะที่จะหยิบยกขึ้นมาพูดคุยกับพี่” ตุลาทอดเสียงอ่อน

แพรไหมหน้าร้อนวาบกับคำติงระคนหยอดคำหวานนั่น เธอข่มความละอาย ก่อนจะถามต่อด้วยสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ออกไปว่า “เรื่องพวกนั้นเห็นอยู่แล้ว ไม่ต้องถามหรอกค่ะ ว่าแต่จะไม่บอกจริงๆ หรือคะ...ว่านายกรัฐมนตรีจะเคาะโผตำรวจพุธหน้าหรือเปล่า”

ตุลาหัวเราะกับการไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ของหญิงที่ตัวเองพึงใจ เขาเย้าว่า “สรุปว่าจะเอาคำตอบให้ได้ว่างั้นเถอะ”

แพรไหมหัวเราะแผ่วเบา รู้สึกผ่อนคลายกับเสียงหัวเราะของเขาจนต้องหัวเราะตาม

“ถ้าแพรตอบว่าใช่ละคะ”

“งั้นคำตอบก็ต้องบอกว่า...ข่าวแว่วว่าจะเลื่อนอีกรอบครับ”

แพรไหมขยับตัวมองเขาตรงๆ อย่างสนใจ เธอจ้องหน้าตุลาผ่านแสงสลัว พลางถามว่า “เพราะอะไรคะ โผถึงยังไม่ลงตัว”

“ก็อย่างที่นักข่าวรู้นั่นแหละครับ ผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ(ผบ.ตร.) ยังทำบัญชีไม่เสร็จ ก็เลยขอนายกรัฐมนตรีเลื่อนการประชุมก.ตร.ออกไปก่อน เพราะตำแหน่งว่างแค่ ๖๐ ตำแหน่งก็จริงอยู่ แต่ต้องโยกย้ายสับเปลี่ยนเป็นร้อยตำแหน่ง เมื่อบัญชีของนายกรัฐมนตรี กับบัญชีของรองนายกรัฐมนตรีฝ่ายความมั่นคงไม่ตรงกัน ท่านผบ.ตร. ก็เลยต้องขอขยายเวลาออกไปอีกหน่อยในการจัดคนลงตำแหน่ง”

“โผนายพลไม่ลงตัวอย่างนี้ โผนายพันก็ต้องเลื่อนออกไปเหมือนกันสิคะ”

“ครับ ต้องเลื่อนตามกันออกไป”

“ติดขัดตรงไหนคะ ทำไมบัญชีของนายกรัฐมนตรีกับบัญชีของรองนายกรัฐมนตรีถึงไม่ตรงกัน”

“อันนี้พี่ไม่รู้จริงๆ ครับ ลึกกว่านี้พี่ตอบไม่ได้จริงๆ และพูดกันตามจริง สิ่งที่พี่รู้ น้องแพรก็รู้อยู่แล้ว”

“เห็นแว่วว่าเพราะการแต่งตั้งโยกย้ายผู้ว่าราชการจังหวัดของกระทรวงมหาดไทยคราวก่อน พรรค...” แพรไหมเอ่ยชื่อพรรคหนึ่งที่เป็นพรรคร่วมรัฐบาล ก่อนกล่าวต่อว่า “ได้ส่งคนของตัวเองลงไปในพื้นที่เพื่อรองรับการเลือกตั้ง ในขณะที่พรรคของตัวเองกลับได้สัดส่วนน้อย ทั้งที่เป็นพรรคแกนนำจัดตั้งรัฐบาล นายกรัฐมนตรีจึงกลัวว่าหากปล่อยให้รองนายกรัฐมนตรีจัดโผโยกย้ายตำรวจอีก ก็จะไปตามใจพรรคร่วมรัฐบาลมากเกินไป นายกรัฐมนตรีจึงต้องการแก้เกมเพื่อวางตำรวจลงในพื้นที่เพื่อประโยชน์ในการเลือกตั้งมากที่สุด”

“น้องแพรวิเคราะห์ได้ลึกดี และพี่ว่าน้องแพรรู้อะไรลึกๆ มากกว่าพี่อีกนะครับ เห็นทีเรื่องลึกๆ นี่ต้องถามนักข่าวจริงๆ”

“ประชดหรือชมคะ” แพรไหมนิ่วหน้า

“ชมสิครับ โอ๊ย...หาความกันจริงๆ” ตุลาทำเสียงโอดโอยยังกับถูกมดกัด ก่อนหัวเราะตบท้าย

แพรไหมยังคงนิ่วหน้า แต่ไม่ทันได้แย้งกลับ เสียงของคนทางด้านหลังแหย่ขึ้นก่อนว่า

“เฮ้...คู่ข้างหน้าน่ะแรงดีไม่มีตกจริงๆ ขนาดจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว ยังคุยกะหนุงกะหนิงจีบกันอยู่ได้ ไม่ง่วงกันบ้างหรือไง” ม่านแก้วเพื่อนนักข่าวของแพรไหมกระเซ้าขึ้น เธอถือว่าตัวเองสนิทกับคนทั้งคู่มากที่สุดจึงกล้าเอ่ยปากแซว

“น้อยๆ หน่อยเจ้าม่าน ใครจีบกันยะ เห็นอยู่ฉันกำลังทำงาน” แพรไหมหันไปตวัดตาค้อน

ขณะที่ตุลาหัวเราะ เขาละสายตากลับมาเย้าคนข้างกาย “เห็นไหมน้องแพร...น้องแพรยอมรับแล้วจริงๆ ว่ากำลังทำงานอยู่ เชื่อเขาเลย ทำงานตลอด ๒๔ ชั่วโมง ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงนะ”

“โอเค...งั้นพักก็พัก ราตรีสวัสดิ์นะคะท่านสารวัตร เจอกันพรุ่งนี้เช้าค่ะ” แพรไหมพูดจบ ก็รั้งชายผ้าแพรขึ้นมาห่มถึงซอกคอ ก่อนจะผินหน้าเข้าหาหน้าต่างรถ เป็นสัญญาณว่าตัดบทสนทนาแค่นั้น

ตุลามองภาพนั้นแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ อย่างเอ็นดู เขาเจอกับแพรไหมเมื่อ ๔ ปีก่อนตอนที่เธอยังเป็นแค่นักข่าวชุดเฉพาะกิจ ซึ่งเพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ๆ และต้องตระเวนไปตามสน.ต่างๆ แล้วแต่ว่าท้องที่ใดจะเกิดเหตุอาชญากรรม พลันที่เห็นแพรไหมครั้งแรก เขาก็นึกชอบทันที จะเรียกว่าตกหลุมรักเด็กสาวที่อายุอ่อนกว่า ‘รอบกว่าๆ’ ก็คงไม่ผิดนัก ด้วยตอนนั้นเธออายุแค่ ๒๒ ปี ขณะที่เขาอายุ ๓๖ ปี เธอสวยคมเฉี่ยว และมีบุคลิกที่โดดเด่น แพรไหมมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดความสนใจจากเพศตรงข้าม เขาตอบไม่ได้ว่าคืออะไร อาจด้วยบุคลิกที่เข้มแข็ง ไม่เกรงกลัวใคร กล้าซักกล้าถาม ทั้งที่ตอนนั้นเธอเป็นนักข่าวใหม่ที่ยังอยู่ในช่วงทดลองงานด้วยซ้ำ

เสียงพูดคุยเบาๆ ในรถก่อนหน้านี้ที่มีประปราย พลันเงียบกริบลงเมื่อสิ้นเสียงพูดคุยของตุลาและแพรไหม ทุกคนพร้อมใจกันข่มตาหลับตามคนทั้งคู่ จวบจนไปถึงตีนเขาภูกระดึงในช่วงเช้าของวันถัดมา เสียงพูดคุยราวกับนกกระจอกแตกรังก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ระหว่างรอศูนย์บริการนักท่องเที่ยว ที่อยู่ภายในที่ทำการอุทยานแห่งชาติภูกระดึง เปิดให้บริการ ทุกคนก็ทยอยไปล้างหน้าแปรงฟัน จากนั้นก็รอคิวเพื่อจัดข้าวของตลอดจนคัดแยกสัมภาระที่ต้องจ้างลูกหาบให้ขนขึ้นไปบนยอด ซึ่งต้องมีการชั่งน้ำหนักและติดป้าย

จังหวะที่กำลังรอขึ้นภูกระดึงนั่นเอง แพรไหมก็ได้รับโทรศัพท์จากเมธี

“แพรพูดค่ะ” แพรไหมกดรับสายและทักทายออกไป กังวานเสียงเรียบๆ

“แพร...เกิดเรื่องใหญ่แล้ว น้องหายตัวไป”

“อะไรนะคะ หายไปได้ยังไง” แพรไหมตวัดถามเสียงสูง พลอยทำให้ตุลาและคนอื่นๆ มองตามอย่างตกใจพอกัน

เมธีทวนประโยคซ้ำ ก่อนเล่าสืบไปว่า “เมื่อวานไหมบอกพ่อว่าจะไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อน พ่อคิดว่าคงกลับดึกเพราะยังไงงานเลี้ยงก็ต้องเลิกดึกอยู่แล้ว พ่อก็เลยไม่ได้อยู่รอ แต่มาเอะใจก็ตอนที่ไหมไม่ได้ลงมากินข้าวเช้า คือปกติ ไหมจะไม่กลับดึก แต่ถ้าวันไหนมีเหตุให้ต้องกลับดึก เช้าต้องมารายงานตัวกับพ่อว่ากลับมาแล้ว แต่เช้านี้น้องเงียบไป พ่อก็เลยขึ้นไปตาม ถึงได้รู้ว่าไหมยังไม่กลับมา”

“เดี๋ยวนะคะ...พ่อมั่นใจได้ยังไงว่าน้องหายไป ไหมอาจจะไปค้างบ้านเพื่อนก็ได้”

“ไหมไม่เคยไปค้างบ้านเพื่อนนอกจากบ้านแม่ แต่พ่อโทร.ถามเพื่อนสนิทของไหมแล้ว ทุกคนตอบตรงกันว่าไหมไม่ได้ไปค้างด้วย แถมเพื่อนในกลุ่มยังยืนยันตรงกันด้วยว่าไม่มีใครจัดงานวันเกิดเมื่อคืน”

“คุณพระ...” แพรไหมอุทาน หน้าซีดเผือด

“พ่อน่าจะอยู่รอเมื่อคืน เพราะไม่ใช่วิสัยของไหมเลยที่จะกลับบ้านดึก”

อีกฝ่ายยังคงพิรี้พิไรกลับมาทางโทรศัพท์ แพรไหมยกมือคลึงขมับอย่างพยายามเรียกสติกลับคืนมา เธอถามกลับไปว่า “พ่อแจ้งความหรือยังคะ”

“ตำรวจไม่รับแจ้งความ เขาบอกว่าไหมอาจจะไปค้างบ้านเพื่อนก็ได้ เพราะฉะนั้นให้รอให้ครบ ๒๔ ชั่วโมงก่อนแล้วค่อยไปแจ้งความ”

“ค่ะ เป็นไปได้ไหมว่าไหมอาจจะไปงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนที่ไม่สนิท เพื่อนในก๊วนถึงได้ไม่มีใครรู้เลยว่าไหมไปไหน หรือไปงานวันเกิดใคร”

“ก็อาจเป็นไปได้ แต่ตอนนี้พ่อมืดแปดด้านไปหมดแล้วแพร พ่อจะทำยังไงดี”

“ตั้งสติดีๆ นะคะพ่อ แล้วทำตามที่แพรบอก โทร.ไปเช็กกับโรงพยาบาลทุกแห่งว่ามีที่ไหนรับน้องเป็นคนไข้บ้าง ส่วนแพรจะโทร.เช็กกับสน.แล้วจะโทร.ถามเพื่อนนักข่าวด้วยว่ามีใครรับแจ้งเบาะแสเรื่องอุบัติเหตุบ้าง เพื่อนนักข่าวสายตระเวนอาจจะรู้เบาะแสอะไรบ้างเพราะต้องฟัง ว. ตลอดเวลา แต่เดี๋ยวนะคะ...ขอแพรถามรายละเอียดเพิ่มเติมอีกหน่อย เมื่อวานตอนที่น้องมาขอพ่อไปงานเลี้ยงวันเกิด น้องออกจากบ้านไปตอนกี่โมงคะ”

“๖ โมงเย็นลูก”

“มีใครมารับคะ หรือน้องออกไปคนเดียว”

“น้องออกไปคนเดียวลูก พ่อไม่เห็นใครมารับ”

แพรไหมล้วงหยิบสมุดจดข่าวจากกระเป๋าเป้ออกมาจดรายละเอียดอย่างรวดเร็ว ก่อนถามต่อว่า “พ่อลองโทร.เข้ามือถือน้องหรือยังคะ”

“โทร.แล้วลูก แต่ไม่มีสัญญาณเลย”

“พ่อโทร.บอกเรื่องนี้กับแม่หรือยังคะ”

“ยังลูก พ่อโทร.หาลูกก่อนเป็นคนแรก”

“ดีแล้วค่ะ อย่าเพิ่งบอกแม่เลย มันอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ แค่นี้ก่อนนะคะแพรขอโทร.หาเพื่อนนักข่าวสายตระเวนก่อน” แล้วแพรไหมก็ตัดสายแค่นั้น

ทุกคนซึ่งกำลังจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียวกันอย่างใจจดจ่อ ต่างเอ่ยปากถามขึ้นพร้อมกันว่าเกิดอะไรขึ้นในทันทีที่เธอตัดสายโทรศัพท์ เธอเก็บสมุดจดข่าวใส่เป้ไปพลางขณะเล่าย่อๆ ให้ทุกคนฟัง แล้วจึงตบท้ายว่าเธอคงต้องขอตัวกลับก่อน

“งั้นเราก็ยกเลิกทริปนี้แล้วกัน เพราะถึงไปต่อก็คงไม่สนุก” ม่านแก้วพูดขึ้น

“อย่าเลยม่าน ฉันคงไม่สบายใจถ้าต้องเป็นต้นเหตุให้ต้องยกเลิกทริปนี้ ทั้งที่เราเตรียมตัวมาทั้งอาทิตย์และกำลังจะเดินขึ้นภูอยู่รอมร่อแล้ว ทุกคนไปต่อเถอะนะคะ อย่าห่วงฉันเลย” ประโยคท้ายแพรไหมส่งสายตาวิงวอนให้แก่ทุกคนที่อยู่รอบวงอย่างขอโทษอยู่ในทีที่ทำให้เสียบรรยากาศ

“งั้นเอาอย่างนี้ ทุกคนไปต่อ ส่วนพี่จะกลับกรุงเทพฯ เป็นเพื่อนน้องแพรเอง” ตุลาสรุป

“ม่านจะกลับเป็นเพื่อนแพรด้วยอีกคนค่ะ” ม่านแก้วเสนอตัวอีกคน

“งั้นสารวัตรตุลเอารถตู้กลับดีไหมคะ ส่วนพวกเราขากลับจะกลับรถบัสหรือไม่ก็รถไฟเอง” พริ้มเพราเสนอแนะขึ้น

“ดี...ตุลเอารถตู้กลับไปเถอะ” หลายเสียงสนับสนุนขึ้นพร้อมกัน

“อย่าดีกว่าค่ะ...อย่าทำให้คนส่วนใหญ่ต้องมาลำบากเพราะคนคนเดียวเลยค่ะ เดี๋ยวฉันหาทางกลับเองดีกว่าค่ะ” แพรไหมค้านเสียงอ่อนๆ พลางสบตาสมาชิกรอบวง

“อย่าพูดอย่างนั้นเลยค่ะ คุณแพรต้องรีบกลับกรุงเทพฯ เพื่อไปตามหาน้องสาวไม่ใช่เหรอคะ เพราะฉะนั้นถ้าไปถึงกรุงเทพฯ ได้เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น” พริ้มเพราให้เหตุผล กังวานเสียงอ่อนๆ

แพรไหมอึ้งด้วยจนด้วยเหตุผล เธอขอบคุณพริ้มเพราและทุกคน แล้วจึงขอตัวไปแยกสัมภาระเพื่อเดินทางกลับกรุงเทพฯ ทุกคนอวยพรให้ตามหาใยไหมเจอไวๆ จากนั้นต่างแยกย้ายไปทำภารกิจของตัวเอง

********

<1>ฮินต์ : hint

<2>ข่าวซีฟ ย่อมาจากข่าวเอ็กซ์คลูซีฟ (exclusive news) เป็นข่าวที่หนังสือพิมพ์ฉบับใดฉบับหนึ่งได้มาเพียงฉบับเดียว มักเรียกว่าข่าวเดี่ยว ส่วนใหญ่เป็นข่าวสืบสวนสอบสวนที่ต้องเจาะลึก