คอ...บาดแผล...เสียงร้องไห้

แพรไหมนอนกระสับกระส่ายเมื่อฝันถึงใยไหมในเสื้อผ้าชุดที่สวมคืนเกิดเหตุ ซึ่งเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ในความฝันเธอพยายามซักถามว่าใครเป็นคนฆ่า น้องสาวทำท่ายกมือกุมลำคอ พลางร้องไห้กระซิก เธอพยายามเหนี่ยวรั้งความฝันเพื่อให้น้องสาวอยู่กับเธอต่อไป ด้วยการถามว่าคนร้ายเป็นญาติของภาติยะใช่หรือไม่ ซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้ารับ ก่อนที่เธอจะไล่เรียงชื่อญาติแต่ละคน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อน ภาพของใยไหมก็พลันหายวับไปจากความฝัน

“ไหม อย่าเพิ่งไป!”

แพรไหมตะโกนสุดเสียง พลางลุกขึ้นนั่ง เหงื่อกาฬไหลท่วมตัวยังกับเพิ่งอาบน้ำ เธอยกมือเสยผมที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ พลางเหลือบมองนาฬิกาปลุกเหนือหัวเตียง... 10.25 น.

วันนี้เป็นวันหยุด เธอตั้งใจตื่นเช้าเพื่อช่วยแม่ทำงานบ้าน แต่เพราะเมื่อคืนนอนครุ่นคิดเรื่องระหว่างเธอกับภาติยะตลอดทั้งคืน จึงได้มาหลับเอาตอนรุ่งสาง ประกอบกับความคิดถึงน้องสาวที่คดียังไม่มีความคืบหน้า สภาวะจิตใจจึงฟุ้งซ่าน ว้าวุ่น เลยเก็บอะไรต่อมิอะไรมาฝันเป็นตุเป็นตะ แม้จะให้เหตุผลกับตัวเองแบบนั้น แต่แพรไหมก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ลึกๆ ด้วยภาพที่ใยไหมกุมลำคอร้องไห้ แจ่มชัดราวกับอีกฝ่ายมายืนร้องไห้อยู่เบื้องหน้า

หญิงสาวยกมือปาดเหงื่อเหนือหน้าผาก เสียงโทรศัพท์มือถือยังคงกรีดดังระรัวราวกับประท้วงที่ไม่ได้รับความสนใจ แพรไหมชะโงกตัวไปคว้ามากดรับ ก่อนกรอกเสียง

“แพรพูดค่ะ”

“คุณแพร ผมศิลานะครับ”

“ค่ะ คุณศิลา” หัวใจเต้นแรงเมื่อได้ยินเสียงศิลาแล้วใจไพล่ไปคิดถึงเจ้านายของเขา

“คุณแพทฝากมาแจ้งว่าเย็นนี้งดการประชุมเรื่องคดีความของคุณใยไหมนะครับ”

“ทำไมละคะ” แพรไหมถามอย่างประหลาดใจออกไป แต่เมื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เขาคงโกรธเธอมากที่ไม่ยอมหลับนอนด้วย จึงพานไม่อยากเจอหน้าก็เป็นได้ ซึ่งถ้าด้วยเหตุผลนั้น เธอคงต่อว่าเขาไม่ได้ เพราะนาทีหนึ่งเธอทำตัวเหมือนโอนอ่อนผ่อนตามเขา แต่อีกนาทีกลับแข็งขืนไม่ยอมคล้อยตาม แน่นอนว่าคงทำให้เขาไม่เข้าใจและไม่สมใจ ท้ายสุดจึงอาจออกมาในรูปของ...ไม่อยากคบค้าสมาคมด้วย หรือถ้าร้ายแรงกว่านั้น ก็อาจถึงขั้นไม่อยากวิสาสะด้วยก็เป็นได้

เมื่อคืนหลังจากที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เธออยู่รอเกือบสิบนาทีเพื่อกล่าวล่ำลาเขา แต่ภาติยะก็ไม่ออกมาจากห้องน้ำอีกเลย เธอจึงตัดสินใจกลับออกมา โดยทิ้งโน้ตไว้แทน

“คุณแพทไม่ได้บอกเหตุผลครับ” ศิลาตอบกลับมา

“ค่ะ” แพรไหมรับรู้ด้วยน้ำเสียงหงอยๆ

“ทำไมคุณแพรทำเสียงเศร้าอย่างนั้นละครับ เมื่อคืนมีอะไรทำให้ไม่สบายใจหรือเปล่า”

“มะ...ไม่มีเลยค่ะ ทุกอย่างเรียบร้อยดี” เธอรีบปฏิเสธละล่ำละลัก ก่อนถามต่อ “แล้วเอ่อ...เจ้านายของคุณศิลาเป็นยังไงบ้างคะ เช้านี้เขาโอเคไหม?”

“อะไรโอเคละครับ”

“ก็เอ่อ...ทุกอย่างแหละค่ะ”

“ทุกอย่างเรียบร้อยครับ ยกเว้นเรื่องอารมณ์ ดูเหมือนเช้านี้คุณแพทหงุดหงิดง่าย ใครทำอะไรก็ไม่ถูกใจไปหมด แม้แต่ลุงฌองคนรู้ใจที่สุด ก็ยังพลอยถูกหางเลขไปด้วยเลยครับ”

“คุณศิลาก็โดนหรือคะ”

“ทุกคนถูกฟาดงวงฟาดงาเหมือนกันหมดครับ” ศิลายืนยัน ก่อนพูดต่อว่า “ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าเมื่อคืนคุณแพรไปกดปุ่มอะไรคุณแพทผิดหรือเปล่าครับ เช้านี้ถึงออกอาการผิดสำแดงแบบนั้น”

แพรไหมยิ้มเหยเกให้ผนังห้อง นึกดีใจที่อีกฝ่ายไม่เห็นอาการส่อพิรุธนั้น “เปล่าเลยค่ะ เมื่อคืนไม่มีอะไรเลย” เธอโกหก เสียงอ่อนๆ กลับไป

ศิลาหัวเราะ “ครับ ไว้ค่อยเจอกันครับ”

ปลายสายวางหูไปแล้ว แพรไหมจึงวางตาม เธอทำหน้าพิกลเมื่อรู้สึกว่าศิลาหัวเราะตบท้ายด้วยกังวานเสียงแปลกๆ... หวังว่าเป็นแค่การ ขี้ระแวงเกินไป ของเธอหรอกนะ


แพรไหมอาบน้ำ สวมชุดลำลองแล้วจึงลงไปชั้นล่างพร้อมด้วยตะกร้าใส่เสื้อผ้าของภาติยะ เจอคุณนับไหมอยู่ในห้องครัว กำลังหยิบเสื้อผ้าใส่ไม้แขวนเพื่อนำไปผึ่งแดด เธอก็ตรงเข้าไปช่วย

“แพร มีอะไรทำก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวแม่จัดการเอง” ผู้เป็นแม่เงยหน้าขึ้นบอก

“ไม่เป็นไรค่ะ เช้านี้แพรไม่มีงานด่วนอะไร”

“แล้วนั่นเสื้อผ้าของใคร” ถามพลางมองเสื้อผ้าผู้ชายที่อยู่ก้นตะกร้า

แพรไหมหน้าแดง เธอพยายามทำหน้าเฉยเมื่อตอบว่า “เสื้อผ้าของเพื่อนค่ะ แพรยืมมาใช้นานแล้วเพิ่งจะมีโอกาสซัก ว่าแต่แม่คะ เมื่อเช้าแพรฝันถึงน้องด้วยค่ะ” เธอรีบเปลี่ยนเรื่องพูด พลางหยิบเสื้อใส่ไม้แขวนไปพลาง

คุณนับไหมเงยหน้าขึ้นมองโดยพลัน “น้องมาเข้าฝันว่ายังไงบ้าง”

“แพรไม่รู้ว่าเป็นอาการฟุ้งซ่านของตัวเองไปเองหรือเปล่า เพราะเมื่อวานเพิ่งคุยเรื่องน้องกับม่าน เช้านี้ก็ฝันเลย น้องมาในชุดเดิมที่เสียชีวิตค่ะ เลือดแดงฉาน ไหมร้องไห้และเอามือกุมคอ ในความฝันแพรพยายามถามว่าใครเป็นคนฆ่า ใช่ญาติของคุณภาติยะหรือเปล่า ไหมพยักหน้า พอถามว่าเป็นใคร ไหมก็เอาแต่ยกมือกุมคอ...”

เล่ามาถึงตรงนี้ แพรไหมก็ชะงักเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้ แววตาของเธอสว่างวาบเมื่อทิ้งเสื้อและไม้แขวนคืนตะกร้าตามเดิม พลางขยับลุก “แพรนึกอะไรบางอย่างออกแล้ว แพรขอตัวนะคะแม่”

“นึกอะไรออก” อีกฝ่ายนิ่วหน้าถาม

“ลำคอค่ะ” แพรไหมตอบแค่นั้นแล้ววิ่งขึ้นบันได ตรงดิ่งขึ้นห้องนอนอย่างรวดเร็ว

คุณนับไหมมองภาพนั้นจนลับสายตาอย่างไม่เข้าใจนัก แล้วจึงละกลับมามองตะกร้าใบเล็กที่ลูกสาวถือติดมือลงมาด้วย นางชะโงกไปหยิบมาดู พลันที่เห็นเป็นเชิ้ตและกางเกงตัวโคร่งของผู้ชาย ก็นิ่งขึงไป

แพรไหมไม่เคยเอาเสื้อผ้าของผู้ชายคนไหนกลับมาบ้าน... คุณนับไหมย้ำกับตัวเอง ยิ่งเป็นการหยิบยืมเสื้อผ้าของผู้ชายมาสวมด้วยแล้ว ยิ่งเป็นไปไม่ได้ ด้วยรู้นิสัยของลูกสาวดีว่าเป็นคนที่ถือตัว ไม่นิยมใช้เสื้อผ้าร่วมกับใคร แม้แต่กับเพื่อนผู้หญิงที่สนิทด้วย แพรไหมก็ยังพยายามเลี่ยง ฉะนั้นกับการที่ลูกสาวเอาเสื้อผ้าของผู้ชายมาซักให้ จึงไม่ใช่เรื่องธรรมดาเลย

นี่เธอละเลยความเป็นไปของลูกสาวมานานแค่ไหนแล้ว? ผู้เป็นแม่นึกถามตัวเองแล้วพลันก็ได้คำตอบว่านับตั้งแต่หย่าร้างกับสามี ก็แทบไม่ได้สนใจลูกสาวเลย ตรงกันข้ามมีแต่อีกฝ่ายที่เฝ้าดูแลนางอย่างใกล้ชิด วูบหนึ่งที่คุณนับไหมรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระของแพรไหมเกินไป และยิ่งมาเกิดเหตุฆาตกรรมลูกสาวคนเล็ก นางก็ดูจะจมดิ่งกับความคิดและปัญหาของตัวเอง จนหลงลืมลูกสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ไป

ประสบการณ์เลวร้ายจากการสูญเสียใยไหม ทำให้คุณนับไหมกลับมาทบทวนตัวเอง และตั้งใจที่จะติดตามดูแลลูกสาวคนโตอย่างใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น

แพรไหมก้าวเข้ามาในห้องนอนได้ เธอก็จัดแจงเปิดคอมพิวเตอร์และหยิบแผ่นซีดีกล้องวงจรปิดที่สารวัตรตุลาไรต์มาให้ก่อนหน้านี้ รอสอดเข้าไปในเครื่อง ระหว่างรอคอมพิวเตอร์ทำงาน เธอก็หยิบรูปถ่ายการฆาตกรรมของใยไหมขึ้นมาพินิจทีละภาพ บอกตัวเองว่าใยไหมพยายามส่งสัญญาณอะไรบางอย่างถึงการฆาตรกรรมครั้งนี้หรือเปล่า ด้วยตลอดเวลาที่เธอซักถามถึงฆาตกร น้องสาวเป็นต้องยกมือกุมลำคอ แพรไหมเชื่อว่าอีกฝ่ายพยายาม ส่ง สารอะไรบางอย่างถึงเธอ

รูปถ่ายการฆาตกรรมยังคงเป็นใบเดิม แต่สิ่งที่แพรไหมให้ความสำคัญมากขึ้นคือลำคอของศพน้องสาว ซึ่งมีรอยบีบรัดของนิ้วมือและรอยขีดข่วน รอบศีรษะถูกครอบด้วยกางเกงในจีสตริงซึ่งทำให้แพรไหมรู้สึกสะเทือนใจทุกครั้งที่เห็น กระทั่งพยายามเลี่ยงการดูรูปถ่ายเหล่านั้น มาตอนนี้เธอรู้แล้วว่าการกระทำอย่างนั้น เป็นความผิดพลาดและมันทำให้เธอพลาดอะไรบางอย่าง

รูปแบบของการฆาตกรรม บ่งบอกถึงนิสัยใจคอของคนร้ายที่ดูราวกับว่าโกรธแค้นและพยายามทำให้น้องสาวของเธออับอายแม้หลังเสียชีวิต ด้วยมีการนำกางเกงในไปครอบศีรษะ...อย่างน้อยเธอก็เชื่ออย่างนั้น

อะไรคือแรงจูงใจที่อยู่เบื้องหลังการฆาตกรรมครั้งนี้ และหากคนร้ายมีอาการทางจิต ความถี่ที่จะก่อเหตุซ้ำมีโอกาสมากน้อยแค่ไหน? แพรไหมนึกพลางยกหูโทรศัพท์ต่อสายถึงเพื่อนนักข่าวที่อยู่ประจำกระทรวงสาธารณสุข ขณะที่สอดซีดีใส่ในคอมพิวเตอร์ไปในคราวเดียวกัน ตาสีนิลที่ภาติยะแอบหลงใหลว่าสวมคมซึ้งจับจ้องไปที่ภาพจากกล้องวงจรปิด โดยเฉพาะที่คอของชายผู้ต้องสงสัยที่เดินเข้ามาในกล้องวงจรปิด

เธอกดโปรแกรมหยุด เมื่อสัญญาณโทรศัพท์มือถือปลายทางรับสาย

“ชัย นี่แพรนะ มีเรื่องรบกวนหน่อยสิ”

“ได้สิ มีอะไรเหรอ”

“ชัยช่วยโทร.เช็กทุกโรงพยาบาลหน่อยได้ไหมว่ามีคนไข้อาการทางจิตที่เป็นคนในตระกูลวรากรณ์ เข้ารับรักษาตัวอยู่บ้างหรือเปล่า แพรรู้ว่าถ้าแพรโทร.เอง นักจิตวิทยาหรือแพทย์คงไม่กล้าบอก คงอ้างเรื่องความลับของคนไข้ แต่ถ้าเป็นชัยซึ่งสนิทกับแหล่งข่าวอยู่แล้ว แพรเชื่อว่าคงจะเกลี้ยกล่อมได้ไม่ยาก”

“เอาทุกโรงพยาบาลเลยหรือ ผมคิดว่ามันจะเยอะเกินไปนะ ไม่มีทางที่จะได้ข้อมูลภายในสัปดาห์นี้หรอก”

“งั้นเอาเฉพาะโรงพยาบาลดังๆ ค่าใช้จ่ายแพงๆ เพราะคนระดับตระกูลวรากรณ์คงใช้บริการเฉพาะโรงพยาบาลที่มีชื่อเสียงและไว้ใจได้เท่านั้น”

“ถ้ากรณีนั้นล่ะเป็นไปได้ ผมจะลองเช็กให้ ว่าแต่มีอะไรคืบหน้าเกี่ยวกับคดีเหรอ”

“แพรกำลังสงสัยว่าคนร้ายอาจจะเป็นโรคจิตที่อาจจะเคยมีประวัติเข้ารับการรักษาอาการป่วยทางจิตที่โรงพยาบาลไหนสักแห่งมาก่อนหรือเปล่า”

“อืม...ถ้าเคสนั้น ผมว่าเขาคงจะเข้ารับการรักษากับหมอหรือนักจิตวิทยามือหนึ่งของเมืองไทยเท่านั้น เพราะคนรวยระดับนี้ คงไม่ใช้บริการกับหมอโนเนม งั้นเดี๋ยวผมจัดการให้ ต้องการด่วนแค่ไหน”

“ถ้าเป็นไปได้ ขอเป็นพรุ่งนี้ได้ไหม?”

“พรุ่งนี้วันอาทิตย์นะ หมออาจจะปิดมือถือ ขอเป็นวันจันทร์ได้ไหม”

“ได้ ยังไงก็ขอบคุณชัยมาก”

ปลายสายวางหูไปแล้ว แพรไหมจึงละกลับมาจ้องภาพของกล้องวงจรปิดจากคอมพิวเตอร์ คนร้ายอำพรางใบหน้าด้วยการสวมแว่นตาดำ และมีหนวดเคราซึ่งเชื่อขนมกินได้เลยว่ามันเป็นของปลอม นักข่าวสาวพยายามเพ่งพินิจบริเวณลำคอของคนร้าย แล้วแววตาก็พลันสว่างวาบอย่างยินดี

เปล่า...เธอไม่เห็นร่องรอยใดๆ ที่บริเวณลำคอของผู้ต้องสงสัย เพราะภาพจากกล้องวงจรปิดไกลเกินไป แต่จากท่าทีที่คนร้ายยกมือขยับหมวกเพื่อหวังอำพรางใบหน้ามากขึ้น เธอเห็นมือของคนร้ายและมันทำให้เธอฉุกใจคิดอะไรได้บางอย่าง แพรไหมจำได้ว่ามีหลักฐานเศษชิ้นเนื้อติดที่ซอกเล็บและซอกฟันของใยไหม นั่นหมายความว่าน้องสาวของเธออาจจะกัดและข่วนคนร้าย ไม่ที่มือ ก็น่าจะเป็นที่ใบหน้าหรือซอกคอ

แพรไหมปิดคอมพิวเตอร์เมื่อได้ข้อมูลจนพอใจแล้ว เธอจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่พร้อมสำหรับออกจากบ้าน แล้วเดินทางไปยังสถานีตำรวจนครบาลที่สารวัตรตุลาประจำอยู่