ท่านผู้หญิงนงคราญหน้าถอดสีในทันทีที่ดูข่าวภาคค่ำจบลง มือสั่นเทาขณะเอื้อมไปกดสวิตช์ที่อยู่ใต้โต๊ะ เพื่อเรียกหาคนรับใช้คู่ใจ

“ท่านผู้หญิงเรียกอัมพรหรือคะ” แม่บ้านรีบเดินเข้ามายอบตัวโดยพลัน

“ต่อสายนายแพทให้ฉันที แต่ก่อนที่จะโทร.หามัน โทร.เข้าทุกโรงพิมพ์ ไล่เรียงกันไปทีละแห่งให้ฉันก่อน”

อัมพรทำหน้าประหลาดใจ แต่วิสัยที่ถูกสอนให้รับคำสั่งโดยปราศจากคำถาม เจ้าตัวจึงปฏิบัติตามเงียบๆ แม่บ้านโทร.หาโรงพิมพ์หัวสีชื่อดังที่สุดก่อน ก่อนจะยื่นกระบอกโทรศัพท์ให้ท่านผู้หญิงนงคราญ

สถานีโทรทัศน์ช่องดังออกข่าวภาคค่ำว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจแถลงข่าวความคืบหน้าคดีฆ่าข่มขืนนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดัง ซึ่งเป็นน้องสาวของนักข่าวหนังสือพิมพ์หัวสีฉบับหนึ่ง โดยได้เบาะแสผู้ต้องสงสัยจากแชตไดอะล็อกระหว่างเหยื่อกับฆาตกร และเทปจากกล้องวงจรปิดที่แม้เห็นหน้าฆาตกรไม่ชัดเพราะกล้องจับมุมสูงและคนร้ายอำพรางด้วยแว่นตาดำ กระนั้นก็ดูออกว่ารูปร่างใกล้เคียงกับภาติยะ

ผู้ประกาศข่าวในสถานีโทรทัศน์ ยังให้ข้อมูลเพิ่มเติมถึงประวัติของภาติยะ ว่าเป็นผู้กำกับหนังฮอลลีวูดและดาราพอร์นสตาร์ชื่อดังของอเมริกา จากนั้นขยายความว่าเขาเป็นหลานชายคนโตของท่านผู้หญิงนงคราญ พร้อมด้วยประวัติตั้งแต่ต้นตระกูลวรากรณ์ โดยระหว่างที่ผู้ประกาศข่าวให้ข้อมูลเพิ่มเติมนั้น มีรูปถ่ายของภาติยะและท่านผู้หญิงนงคราญโชว์หราบนหน้าจอโทรทัศน์ตลอดเวลา

ด้วยเหตุนี้ท่านผู้หญิงนงคราญจึงโกรธจัด เพราะภาติยะกลับมาเมืองไทยไม่ถึงอาทิตย์ ก็ก่อเรื่องให้ตระกูลวรากรณ์ฉาวโฉ่อีกครา ทั้งที่คดีเก่าซึ่งเป็นคดีพรากผู้เยาว์เด็กหญิงวัย ๑๔ ยังคาราคาซังอยู่ ท่านผู้หญิงนงคราญหวั่นว่าจะสร้างความอื้อฉาวให้แก่ตระกูลเพิ่มขึ้นถ้าปรากฏเป็นข่าวทางหน้าหนังสือพิมพ์ในวันพรุ่งนี้ ฉะนั้นจึงสั่งให้คนรับใช้ไล่โทร.หาทุกโรงพิมพ์เพื่อหวังล็อบบี้ให้ปิดข่าว

“ฉัน...ท่านผู้หญิงนงคราญ วรากรณ์” พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ อย่างคนถือตัว ก่อนกล่าวสืบไปว่า “ช่วยงดเล่นข่าวภาติยะ ที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรมนักศึกษามหาวิทยาลัยได้มั้ย”

ท่านผู้หญิงนงคราญแนะนำตัวเองแล้วบอกถึงความต้องการตรงๆ หลังจากพนักงานโรงพิมพ์รับโทรศัพท์และมีการโอนไปให้หัวหน้าโต๊ะข่าวหน้าหนึ่งแล้ว

“สวัสดีครับท่านผู้หญิง ต้องขอโทษมากๆ เราคงดึงข่าวออกไม่ทันเพราะยิงเพลทไปแล้ว ไว้พรุ่งนี้ถ้าท่านผู้หญิงต้องการจะแก้ข่าวอย่างไร ทางผมก็ยินดีครับ”

อีกครึ่งชั่วโมงถัดมาท่านผู้หญิงนงคราญก็ได้คำตอบจากโรงพิมพ์ที่เหลืออีก ๖ แห่งที่ไม่แตกต่างกัน นั่นคือดึงข่าวออกไม่ทัน เพราะยิงเพลทไปแล้ว ท่านผู้หญิงนงคราญเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรงขณะวางกระบอกโทรศัพท์บนแป้น ไม่ทันปริปากบ่น จังหวะนั้นลูกชายลูกสาว ลูกเขยลูกสะใภ้พร้อมด้วยบรรดาหลานสาวหลานชายก็เดินพาเหรดกันเข้ามาในห้อง ไม่ต่างจากวันรวมญาติอีกครา

“แม่เห็นข่าวโทรทัศน์ภาคค่ำหรือยังคะ ทุกช่องออกข่าวเหมือนกันหมดว่าภาติยะ ตกเป็นผู้ต้องสงสัยฆ่าข่มขืนนักศึกษา ตำรวจออกหมายจับแล้ว” ภราดาถามขึ้นทันทีที่เห็นหน้าท่านผู้หญิงนงคราญ ทุกคนทรุดนั่งบนเก้าอี้คนละตัวพลางพูดคุยถึงข่าวเมื่อช่วงหัวค่ำ

“แม่เห็นแล้ว กำลังจะให้อัมพรต่อสายถึงมัน ให้บินกลับมาเมืองไทยด่วนนี่แหละ”

“โทร.ไปปิดข่าวหนังสือพิมพ์ก่อนไม่ดีกว่าหรือคะ อย่างน้อยจะได้ไม่ทำให้ตระกูลวรากรณ์บอบช้ำไปมากกว่าที่เป็นอยู่ ขืนทุกฉบับลงข่าวหน้าหนึ่งพร้อมกันวันพรุ่งนี้ รับรองดูไม่จืดแน่” พิยะดาลูกสาวคนสุดท้องแนะขึ้นเสียงอ่อนๆ

“แม่โทร.ไปแล้ว แต่โรงพิมพ์บอกว่ายิงเพลทไปแล้ว ดึงกลับมาไม่ทัน”

ทุกคนถอนหายใจเฮือกด้วยความหนักใจ แล้วต่างวิพากษ์วิจารณ์ว่านึกไม่ถึงว่าภาติยะ จะทำเรื่องชั่วร้ายขนาดนี้ได้ ขณะที่บางคนแสดงความเห็นว่าเป็นไปได้ เพราะขนาดพรากผู้เยาว์เด็กหญิงวัย ๑๔ ก็ทำมาแล้ว

“หยุด! หยุด!” ท่านผู้หญิงนงคราญยกมือห้าม ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลายไปมากกว่าที่เป็นอยู่ “ถึงบ่นอะไรตอนนี้ก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น เงียบเถอะ ฉันจะโทร.หามัน”

วงสนทนาเลยพากันเงียบกริบและคอยฟังบทสนทนาระหว่างท่านผู้หญิงนงคราญและภาติยะเงียบๆ



แม้ตลอดครึ่งเช้าของวันนี้ ภาติยะจะว่าง เพราะกว่าจะถึงเวลานัดกับทนายความเดวิด คุก ก็ช่วงบ่าย กระนั้นด้วยความที่เคยชินกับการออกกำลังกายทุกเช้า ผู้กำกับหนุ่มจึงตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่และไปออกกำลังกายที่โรงยิม ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวัน พลันที่เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ดังขึ้น เขาก็เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เพราะในลอสแอนเจลิส ยังเช้าอยู่มาก ด้วยว่าเป็นเวลาสำหรับการพักผ่อน

ภาติยะวางดัมเบลล์ ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือ เมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นหมายเลขโทรศัพท์จากบ้านวรากรณ์ เขาจึงกดรับและกล่าวทักทาย

“ภาติยะพูดครับ”

“แพท...บินกลับเมืองไทยเดี๋ยวนี้ ที่นี่เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

ภาติยะขมวดคิ้ว มือหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กเหนือตะขอมาซับเหงื่อไปพลาง “เรื่องอะไรล่ะครับ ใครจะเป็นจะตายเหรอ”

“ไม่ใช่ใคร แต่จะเป็นแกนั่นแหละแพท ถ้าแกยังไม่กลับมาภายในวันสองวันนี้ หมายจับจะไปถึงประตูบ้านแกแน่”

“ท่านย่าพูดถึงเรื่องอะไรล่ะครับ” ภาติยะถามเสียงอ่อนๆ พลางเดินไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็น มาเปิดฝา กระดกดื่ม

“เรื่องอะไรน่ะเหรอ กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ยังจะมาถาม แกไปทำเรื่องเลวระยำตำบอนไว้ที่ไหนบ้างล่ะนอกจากเรื่องข่มขืนแม่นักแสดงฮอลลีวูดรุ่นเยาว์นั่น”

“ผมไม่มีเวลามาเล่นตอบคำถาม ๑๐๘ คำถามของท่านย่าหรอกนะครับ ถ้ารู้อะไรก็บอกมาเถอะ แล้วเคสเด็กนั่น ผมก็บอกแล้วว่าผมถูกปรักปรำ” ภาติยะแย้งอย่างไม่อนาทรนัก

“เคสนักแสดงเด็กอาจถูกปรักปรำหรืออะไรก็แล้วแต่ตามที่แกว่า แล้วเคสนักศึกษาน้องสาวนักข่าวหนังสือพิมพ์...” ท่านผู้หญิงนงคราญเอ่ยชื่อหนังสือพิมพ์หัวสีชื่อดังฉบับหนึ่ง ก่อนพูดต่อว่า “แกไปฆ่าข่มขืนเขาจริงใช่ไหมล่ะ”

“อะไรนะครับ!” ภาติยะตวัดถามเสียงสูง

“แกเข้าไปในเว็บไซต์หนังสือพิมพ์...ออนไลน์เลย” ท่านผู้หญิงนงคราญเอ่ยชื่อเว็บไซต์หนังสือพิมพ์ออนไลน์ที่มีชื่อเสียงเว็บไซต์หนึ่ง ก่อนกล่าวสืบไปว่า “เข้าไปเช็กข่าวตัวเองเลย ที่นั่นมีคลิปแถลงข่าวของสารวัตรตุลา เจ้าของคดีด้วย อ้อ... จะทำอะไรก็รีบตัดสินใจเร็วๆ นะนายแพท เพราะฉันขอบอกเอาบุญเลยว่าแกเจอตอเข้าให้แล้ว เพราะยายเด็กนักศึกษาที่แกไปฆ่าข่มขืน เขาเป็นน้องสาวของนักข่าวหนังสือพิมพ์... เพราะฉะนั้นเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีเถอะ แกถูกแฉเละแน่ภาติยะ ไส้กี่ขดต่อกี่ขดก็คงถูกสาวออกมางานนี้ เผลอๆ จะซวยมาถึงตระกูลวรากรณ์ด้วย ไม่ใช่เผลอสิ...ตอนนี้ฉันก็ซวย พลอยติดร่างแหไปกับแกแล้ว เพราะชื่อฉัน รูปฉันโชว์หราทางทีวีทุกช่องออกอย่างนั้น”

ภาติยะหัวเราะในลำคอ “ผมจะช่วยอะไรได้ล่ะครับในเมื่อตระกูลวรากรณ์ยิ่งใหญ่ปานนั้น ย่อมเป็นอาหารจานโอชะของบรรดานักข่าวเป็นธรรมดา แค่นี้นะครับท่านย่า ผมกำลังออกกำลังกายอยู่”

ผู้กำกับหนุ่มไม่รู้เลยว่าปลายสายคอแข็งทันควันที่ได้ยินคำตอบไม่แยแสนั้น ท่านผู้หญิงนงคราญตอบว่า “แกนี่ไม่รู้สึกรู้สากับอะไรบ้างหรือไงนะภาติยะ เรื่องคอขาดบาดตายจ่อคอหอยแกอยู่อย่างนี้ ยังจะมีใจออกกำลังกายอีก”

“ครับ สบายมาก” ภาติยะตอบเอื่อยๆ อย่างยียวนเป็นอย่างมาก

“แล้วตกลงแกจะมาเมืองไทยหรือเปล่าภาติยะ หรือจะรอให้หมายจับไปจ่อหน้าบ้านแกก่อน”

“เรื่องนั้นผมยังไม่ได้ตัดสินใจ เอาไว้ผมตัดสินใจแล้ว ท่านย่าก็คงรู้เอง ราตรีสวัสดิ์นะครับ”

ภาติยะตัดสายทิ้ง สีหน้าที่รื่นเริงอย่างคนกวนอารมณ์เมื่อครู่ แปรเปลี่ยนมาเป็นแข็งกระด้างและเย็นชาราวกับคนละคนโดยพลัน เขาเดินตรงไปยังลิฟต์เพื่อลงไปที่ห้องทำงาน ก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์และคลิกเว็บไซต์ที่ท่านผู้หญิงนงคราญบอก จากนั้นก็กวาดสายตาหาข่าวอาชญากรรมอย่างรวดเร็ว

อึ้ง... ภาติยะบอกตัวเองได้คำเดียวในทันทีที่อ่านรายละเอียดข่าวชิ้นนั้นจบลง ด้วยแชตไดอะล็อกตลอดจนภาพจากกล้องวงจรปิดที่ตำรวจนำมาเป็นหลักฐานประกอบการแถลงข่าว เขาก็พลันนึกรู้ได้ว่ามีการวางแผนปรักปรำเขาอย่างเป็นขั้นเป็นตอน มีการปลอมหลักฐานบัตรประชาชนตลอดจนปลอมลายเซ็นของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย และที่แย่ยิ่งกว่านั้นหนังสือพิมพ์ออนไลน์ของไทยขุดคุ้ยประวัติของเขาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันมา...ภาษาไทยเรียกว่า แฉ ใช่ไหม ภาติยะถามตัวเอง เพราะในเว็บไซต์บอกละเอียดหมดว่าเขาแสดงหนังพอร์นเรื่องอะไรบ้างและกำลังมีข่าวถูกฟ้องร้องในคดีพรากผู้เยาว์เด็กวัย ๑๔

ภาติยะกดอินเทอร์คอมบอกฌองว่า “จองตั๋วกลับเมืองไทยเที่ยวบินที่เร็วที่สุดเท่าที่จะหาได้ให้ผมด้วย ไม่สิ...โทร.หาเดวิด ก่อน” ภาติยะหมายถึงทนายความที่เขาว่าจ้างทำคดีพรากผู้เยาว์เด็ก ๑๔ เขากล่าวต่อว่า “ติดต่อเขาได้แล้ว บอกว่าผมให้บินไปเมืองไทยพร้อมกับผม แต่ถ้าเดวิด ไม่ว่าง ก็จองที่เดียวให้ผมกลับไปก่อน แล้วค่อยหาตั๋วให้เดวิดบินตามไปทีหลังโดยเร็วที่สุด แต่ถ้าเขาว่าง ก็จองไฟล์ทเร็วที่สุดสำหรับเราสองคน”

“ถ้าเดวิดถามเหตุผลที่ต้องบินไปเมืองไทยพร้อมคุณแพทล่ะครับ”

“ไม่ต้องห่วง ผมจะโทร.ไปบอกเขาเอง”

ภาติยะวางมือจากอินเทอร์คอมแล้วจึงละสายตากลับมาค้นหาข่าวย้อนหลังอ่านจากในเว็บไซต์หนังสือพิมพ์ออนไลน์เว็บนั้น ข่าวระบุวันเวลาที่เด็กสาวเสียชีวิตซึ่งเป็นช่วงก่อนเขาเดินทางกลับมาอเมริกาแค่ ๒ วัน เขาค้นประวัติของผู้ตายจากกูเกิล หากทว่าไม่พบข้อมูลใดๆ... ก็อย่างว่าในข่าวไม่ระบุชื่อและนามสกุลของผู้ตาย ข่าวระบุแต่ชื่อของผู้เป็นพี่สาว แพรไหม อัครเทวา ซึ่งเป็นนักข่าวของหนังสือพิมพ์หัวสีฉบับดัง ภาติยะคลิกหาประวัติของแพรไหม โดยเร็ว และพลันที่เขาอ่านประวัติพร้อมรูปถ่ายของอีกฝ่ายอย่างละเอียดเท่าที่กูเกิลจะช่วยได้ สีหน้าของภาติยะก็เปลี่ยนไป ทว่าแววตาที่จ้องมองไฟล์รูปภาพที่ปรากฏบนอินเทอร์เน็ตกลับหวามไหวเต้นระริก

แล้วสิ่งที่ภาติยะทำเป็นลำดับถัดมาคือค้นหาหมายเลขโทรศัพท์สน.ที่สารวัตรตุลา ประจำอยู่ จากนั้นก็ต่อสายถึงสน. แนะนำตัวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่รับสายแล้วขอหมายเลขโทรศัพท์ของสารวัตรตุลา ก่อนจะโทร.ไปหาโดยไม่สนใจว่าเวลานั้นเป็นกี่โมงกี่ยามของเมืองไทย เขาบอกอีกฝ่ายว่าจะไปสู้คดี ฉะนั้นไม่ต้องทำเรื่องขอส่งตัวผู้ร้ายข้ามแดนให้ยุ่งยากเสียเวลา ฝ่ายนั้นพูดคุยซักถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เขาปฏิเสธที่จะให้ข้อมูลทางโทรศัพท์ บอกว่าจะให้ปากคำต่อเมื่อมีทนายความของเขาอยู่ด้วย สารวัตรตุลาขอหมายเลขโทรศัพท์พร้อมทั้งที่อยู่ที่สามารถติดต่อได้ทั้งในเมืองไทยและในอเมริกาแล้วจึงยอมวางสาย

ภาติยะค้นหาบริษัทนักสืบทางกูเกิล เลือกบริษัทหนึ่งที่มีประวัติการก่อตั้งมายาวนานและมีผลงานระดับแนวหน้า เมื่อได้หมายเลขโทรศัพท์มาแล้วก็กดโทร.หาทันที โชคดีที่บริษัทปลายทางยังมีพนักงานรับสายทั้งที่เป็นเวลากว่า ๒ ทุ่ม เขาติดต่อว่าจ้างให้บริษัทสืบหาประวัติของแพรไหม อัครเทวาและผู้เป็นน้องสาวที่เสียชีวิตจากคดีฆ่าข่มขืน โดยยอมจ่ายด้วยเงินค่าจ้างที่สูงลิ่วกว่าอัตราปกติถึง ๑๐ เท่า แต่มีข้อแลกเปลี่ยนว่าประวัติพร้อมรูปถ่ายของสองสาวชนิดที่เรียกว่าละเอียดยิบ จะต้องมาอยู่ในมือเขาในทันทีที่เดินทางถึงเมืองไทยซึ่งเขาจะโทร.ไปแจ้งถึงรายละเอียดการเดินทางอีกครั้ง