ดูเหมือนเสียงส่วนใหญ่ชอบอ่านงานของอุ๋ยแนวพ่อแง่แม่งอนมากที่สุดนะคะ ^_^ จัดให้ค่ะ เรื่องนี้จะเน้นแนวพ่อแง่แม่งอน มากกว่าแนวบู๊ เรื่องนี้จะเป็นแนวสืบสวนนิดๆ และแนวปะทะกันผสมกับแนวซึ้งๆ ตอนท้ายค่ะ


สำหรับเกมชิงหนังสือเรื่องนี้.... 1.ทายว่าใครเป็นฆาตกรของเรื่องนี้ค่ะ ใครตอบถูกก่อนจะได้หนังสือเรื่องนี้ แต่มีกฎกติกาว่าตอบได้เพียงครั้งเดียวและไม่สามารถเปลี่ยนคำตอบได้ เพราะจะยึดคำตอบแรกเป็นที่สุด ฉะนั้นถ้าไม่มั่นใจก็อย่าเพิ่งตอบนะคะ ค่อยไปตอบตอนเรื่องใกล้จบ จะชัวร์มากกว่าค่า

2.เกมทีเผลอ เกมนี้จะไม่บอกกติกาล่วงหน้าค่ะ แต่จะมาเฉลยทีเดียวเลยว่าใครได้รางวัล แต่กระซิบนิดหนึ่งว่าใครที่มีส่วนร่วมในแต่ละตอนมาก จะมีสิทธิ์ลุ้นรางวัลนี้ค่ะ

************

ภาติยะลุกยืนอย่างให้เกียรติเมื่อศิลาพาแพรไหมเดินตรงมายังโต๊ะ ศิลาเอ่ยขอตัวและบอกหญิงสาวว่าจะแกร่วรออยู่แถวนี้

“ผมชอบบรรยากาศของโรงแรมนี้ ผู้คนไม่พลุกพล่านดี” ภาติยะเอ่ยขึ้นอย่างชวนคุย หลังหญิงสาวทรุดนั่ง เขาก็นั่งตาม

“แน่นอนสิคะ ราคาแพงหูฉี่ขนาดนี้ ใครจะมาเดินพลุกพล่าน ให้เงินปลิวออกจากกระเป๋าเล่น” แพรไหมตอบพลางสังเกตบรรยากาศรอบตัว ไล่ตั้งแต่สระว่ายน้ำด้านนอกที่มีฝรั่งลงมาเล่นน้ำบางตา จวบจนถึงลักษณะวางช้อนบนโต๊ะ พร้อมด้วยป้ายเล็กๆ ที่บอกรายการอาหารตั้งอยู่บนโต๊ะ ก็นึกรู้ได้ทันทีว่าภาติยะตั้งใจเลี้ยงอาหารเซ็ต แพรไหมเงยหน้าขู่ฟ่อ

“ฉันบอกก่อนนะว่าฉันมาเพื่อคุยเรื่องน้องสาว ไม่ได้มานั่งเอ้อระเหย คุยเรื่องดินฟ้าอากาศกับคุณ เพราะฉะนั้นถ้าคิดจะเลี้ยงอาหารเซ็ต ยกเลิกความคิดไปได้เลย”

“ผมสั่งพ่อครัวไปแล้ว เขาเตรียมทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”

“แต่ฉันไม่ชอบอาหารเซ็ต ไม่ว่าจะอิตาเลี่ยนหรือฝรั่งเศส”

ภาติยะลอบถอนหายใจ นึกบอกตัวเองว่าเจอ เด็ก แก่นแสบเข้าให้แล้ว แต่เมื่อหญิงสาวที่นั่งตรงหน้าสวยสะคราญตาและรูปร่างยั่วยวนกิเลสหนุ่มๆ เกินกว่าจะเป็นเด็ก พฤติกรรมที่เธอแสดงออกจึงเป็นได้เพียง พยศ และ ตีรวน เท่านั้น

“เอาล่ะๆ ...ตกลงตามนั้น ถ้าคุณจะกรุณานั่งลงตามเดิม ผมจะยกเลิกรายการอาหารที่สั่งไปก่อนหน้านี้ แล้วจะให้คุณเป็นคนเลือกเมนูเองว่าจะทานอะไร” ภาติยะรีบหย่าศึกเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะขยับลุก

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อกินอะไรกับคุณ เพราะฉะนั้นฉันไม่...”

“แต่ผมหิว ตั้งแต่ลงจากเครื่องยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง เพราะตั้งใจจะมารอทานพร้อมคุณ คุณจะใจดำไม่ทานอะไรเป็นเพื่อนผมหน่อยเหรอ” ภาติยะโต้กลับทันควัน ไม่รอฟังหญิงสาวพูดจนจบ

เจอไม้นี้แพรไหมก็คอแข็ง เธอถลึงตาใส่เขาก่อนว่า “แล้วใครสั่งให้รอกินพร้อมฉันมิทราบ”

“ผมมันสะเออะเอง ไม่มีใครสั่งทั้งนั้น พอใจหรือยัง” ภาติยะย้อนกลับอย่างฉุนเฉียว

แพรไหมไม่ตอบ แต่ทำหน้านิ่ง

ภาติยะจ้องหน้าแพรไหมอย่างจะกินเลือดกินเนื้อแล้วหันไปทำสัญญาณมือเรียกพนักงานเสิร์ฟ “ขอเมนูอาหารใหม่ รายการที่สั่งไปขอยกเลิก รายการไหนที่ยกเลิกไม่ได้ก็ลงบัญชีผม แต่ไม่ต้องยกมาเสิร์ฟ คุณจะรับเครื่องดื่มอะไร แชมเปญ ไวน์แดง หรือไวน์ขาว หวังว่าแค่เครื่องดื่มแค่นี้ คุณพอจะดื่มเป็นเพื่อนผมได้” หางเสียงติดรอยตีรวน

“ฉันขอคาปูชิโน่แก้วเดียวค่ะ” แพรไหมหันไปตอบพนักงานเสิร์ฟแทน

ภาติยะกัดฟันกรอด แพรไหมมองท่านั้นด้วยท่าทียียวน ใบหน้าเฉยเมยติดจะสาแก่ใจเมื่อตอบอย่างไม่อินังขังขอบและสะทกสะท้านว่า

“คุณจะดื่มอะไรก็ดื่มไปสิ จะมาสนใจอะไรฉัน”

“เพื่อให้คนมองว่าผมมันขี้เหนียว แค่ผู้หญิงคนเดียวก็เลี้ยงอะไรไม่ได้ นอกจากกาแฟแก้วเดียวใช่ไหม ไม่ล่ะ...ขอบคุณ แค่ข้อหาที่คุณยัดเยียดมาให้ผมว่าเป็นฆาตกร มันก็มากเกินพอแล้ว”

ภาติยะหันไปทางพนักงานเสิร์ฟ บอกว่า “ขอเอสเปรสโซ่อีกที่ แต่ก่อนจะเสิร์ฟเครื่องดื่ม ผมขอเมนูอาหารก่อนครับ”

พนักงานเสิร์ฟปฏิบัติตามคำสั่งโดยเร็ว เขายื่นเมนูอาหารให้คนทั้งคู่ด้วยแววตาที่พยายามปกปิดรอยอยากรู้อยากเห็น เขาไม่ใช่คนที่ติดตามข่าวสาร กระนั้นก็คิดว่าคนคู่นี้สวยหล่อเหมาะสมด้วยกันทั้งคู่ ผู้ชายคงรักผู้หญิงมาก ถึงจะถูกกระชากเสียง ตีหน้าบึ้งอย่างไร ฝ่ายชายก็ยังคงใจเย็น ตอบด้วยกิริยามารยาทดีเป็นอันมาก

“เลือกแพรไหม...ผมขอร้องเลือกอะไรสักอย่าง อย่าหักหน้าผมกลางที่สาธารณะ”

ปากบอกว่าขอร้องแต่น้ำเสียงแข็งกร้าวอย่างคนที่เคยชินกับการควบคุมและออกคำสั่ง เหตุนี้แพรไหมจึงคอแข็ง “ฉันไม่ใช่ลูกน้องของคุณ เพราะฉะนั้นอย่ามาใช้น้ำเสียงไล่บี้อย่างนั้นเด็ดขาด”

ภาติยะทำมือให้พนักงานเสิร์ฟออกไปก่อน แล้วเขาก็หันมาพูดเสียงต่ำในลำคออย่างส่งสัญญาณเตือน “อย่ามาพยายามเอาชนะคะคานผมด้วยวิธีการโง่ๆ อย่างนี้ คุณไม่มีทางเอาชนะผมได้หรอก เพราะคุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลัง เล่น กับอะไรอยู่”

“ทำไมฉันจะไม่รู้ ฆาตกร ไงล่ะ ฉันกำลังเล่นอยู่กับฆาตกร แถมเป็นฆาตกรใจโหดด้วย” แพรไหมสวนกลับทันควัน เธอพูดเน้นเสียงพอกันกลับไป

ภาติยะกัดฟันกรอด ต้องนั่งนับหนึ่งถึงห้าถึงจะตอบกลับไปได้ว่า “คุณชนะแพรไหม...คุณมีความสามารถเป็นเลิศในการยั่วโทสะคน และเวลานี้คุณก็ทำสำเร็จแล้ว ผมจะบอกให้รู้นะ ถ้าเวลานี้เราอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องนอน ผมจับคุณกดฟูกเพื่อสั่งสอนให้รู้ไปแล้วว่าคุณควรจะหัดทำตัวให้อ่อนหวานเหมาะกับเพศอ่อนโยนของตัวเองยังไงบ้าง”

“ผัวะ” แพรไหมชะโงกตัวไปชกครึ่งปากครึ่งจมูกของอีกฝ่ายโดยพลัน โต๊ะสี่เหลี่ยมเมตรกว่าๆ ไม่เป็นอุปสรรคแต่อย่างใด แต่ภาติยะก็ไวพอกัน เขาโต้ตอบด้วยการยืดตัวไปกระชากแขนหญิงสาวมาจูบอย่างกระด้างกลับคืน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนศิลาซึ่งคุมเชิงอยู่รอบนอกเดินเข้ามาไม่ทัน เมื่อเขามาถึงแพรไหมก็ชกภาติยะกลับคืนไปอีกพลั่กเรียบร้อยแล้ว

“พอแล้วคุณแพร คุณเอาคืนเขาพอแล้ว” ศิลาเข้ามารั้งแขนเมื่อแพรไหมจะตามไปชกซ้ำ

ภาติยะเบือนหน้ากลับมาหลังจากหน้าสะบัดตามแรงชก เขาเช็ดเลือดที่มุมปากพลางว่า

“ผมจะไม่คุยกับผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว เราเตรียมตัวไปพบกันในชั้นศาล แล้วเตรียมจ่ายค่าปรับในคดีฟ้องหมิ่นประมาทให้ผมด้วยก็แล้วกัน เชิญ...รบกวนคุณศิลาส่งแขกให้ผมด้วย”

ผู้กำกับหนุ่มเดินออกไปทันทีที่พูดจบ ศิลาละสายตากลับมามองแพรไหมซึ่งตอนนี้กำลังเช็ดริมฝีปากแรงๆ ด้วยใบหน้าแดงก่ำจดลำคอ เขาพูดว่า

“ผมหวังว่าคุณจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ คุณภาติยะรวยมาก จากการสืบประวัติ เขามีเงินเก็บมากพอที่จะซื้อเกาะทั้งเกาะได้ด้วยซ้ำ ความยุติธรรมในโลกนี้บางทีก็แพ้อำนาจเงิน ฉะนั้นถ้าให้ผมแนะนำ ถ้าคุณคิดจะต่อกรกับคนประเภทนี้ คุณควรจะสุขุมให้มากกว่านี้ ไม่ใช่บุ่มบ่ามทำอะไรด้วยแรงอารมณ์”

“แล้วการที่เขาจูบแพรอย่างกักขฬะนั่น ไม่ผิดเลยใช่มั้ย” ถามเสียงสูงอย่างคนที่ยังระงับอารมณ์ไม่ได้

“ผมเห็นว่าคุณแพรชกเขาก่อน ผมไม่ได้เข้าข้างลูกค้า ตรงกันข้ามผมยืนอยู่ข้างคุณ เอาใจช่วยให้คุณจับตัวฆาตกรให้ได้เร็วๆ ด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นต่อไปคุณจะเดินเกมอะไร ต้องสุขุม เก็บอารมณ์ให้มาก โดยเฉพาะถ้ายังอยากจะต่อกรกับคนประเภทนี้”

แพรไหมยกมือเสยผมที่หล่นมาปรกหน้า ท่าทีเสียใจเมื่อรู้ตัวว่าทำพลาด “แพรควรจะทำยังไงดีคะต่อจากนี้”

“ถ้าเขาคิดจะฟ้องหมิ่นประมาทจริง คุณแพรก็ต้องเตรียมทนายความเก่งๆ โอกาสแพ้มีสูงแน่ถ้าผลการตรวจดีเอ็นเอ ออกมาว่าเขาหลุดจากผู้ต้องสงสัย”

“แต่หลักฐานทุกอย่างชัดเจนขนาดนั้น มันจะพลาดหรือคะ”

“ผลการตรวจดีเอ็นเอยังไม่ออกมา ทุกอย่างในโลกนี้เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น เผื่อใจไว้บ้าง และถ้าลงว่าเขากล้าและมั่นใจถึงขนาดบินกลับมาสู้คดีด้วยตัวเอง ไม่ได้หลบหนีการจับกุมอย่างที่หลายฝ่ายตั้งข้อสงสัย ผมก็อยากให้คุณแพรเผื่อใจเตรียมสู้คดีไว้บ้าง”

“คุณศิลาไม่ได้ขู่แพรเพราะเป็นบอดี้การ์ดของเขาหรอกนะคะ”

“เปล่าเลยคุณแพร ผมยังคิดว่างานนี้ผมขาดจรรยาบรรณด้วยซ้ำเพราะผมเข้าข้างคุณเต็มที่ แทนที่จะเป็นลูกค้าของผม”

“ขอบคุณค่ะ เป็นเพราะพี่หวาน คุณถึงเข้าข้างแพร”

ศิลายิ้มแทนคำตอบ และทำให้ใบหน้านั้นสว่างไสวอีกเท่าตัว “ไปกันเถอะ ผมจะไปส่งคุณที่รถ”

แพรไหมเดินคุยไปกับเขา เธอถามหยั่งเสียงว่า “ถ้าแพรจะหาโอกาสคุยกับเขาอีกครั้งละคะ”

“ถ้าอยากจะคุยกับเขาจริงๆ ผมจะหาโอกาสให้ แต่คุณแพรต้องสุขุมรอบคอบให้มากกว่านี้ การเจรจาต่อรองเรื่องใหญ่ระดับนี้ จะใช้อารมณ์ไม่ได้เลย”



ขณะที่แพรไหมใช้เวลาค่ำคืนหมดไปกับการดูรูปการถูกฆาตกรรมของน้องสาว อ่านกระดาษสนทนาออนไลน์ระหว่างใยไหมกับคนร้าย ภาติยะก็กำลังประชุมเคร่งเครียดกับเดวิดและเวหา ทนายความคนอเมริกันและคนไทยถึงเรื่องคดีที่เกิดขึ้น มีการนำข้อกฎหมายระหว่างไทยและอเมริกามาเปรียบเทียบถึงโทษและการหลุดจากคดีต้องพิสูจน์อะไรอย่างไรบ้าง ภาติยะบอกทนายความว่าเขาทำอะไรบ้างในช่วงเดินทางกลับมาเมืองไทยครั้งก่อน มีการเตรียมหาหลักฐานเอกสารและพยานบุคคลเพื่อยืนยันที่อยู่เขาในคืนเกิดเหตุ จากนั้นก็เป็นการซักซ้อมว่าต้องพูดและตอบคำถามตำรวจอย่างไร

“พรุ่งนี้คุณต้องให้หมอเอาเลือด เส้นผมและเล็บไปตรวจสอบ จากการคุยกับตำรวจ ดูเหมือนพวกเขาจะมีหลักฐานเศษชิ้นเนื้อของผู้ตายติดอยู่ที่ซอกเล็บและฟัน ผมว่าคดีนี้น่าจะหลุดได้ไม่ยากเพราะถึงคุณแพทจะหาพยานบุคคลมายืนยันที่อยู่ในวันเกิดเหตุไม่ได้ แต่ผลการตรวจเลือดก็น่าจะเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญที่ทำให้คุณหลุดพ้นคดีอยู่ดี” เวหาสรุปย้ำขึ้น

“ผมมั่นใจว่าตัวเองจะหลุดจากคดีนี้ได้ไม่ยาก แต่ที่ผมอยากรู้คือ ฆาตกรตัวจริงเป็นใครมากกว่า อยากรู้ว่าใครแอบอ้างสวมรอยมาเป็นผม ทั้งเรื่องบัตรประชาชนปลอม ทั้งรูปถ่าย”

“ตำรวจจะสืบรู้ได้เอง”

“ผมไม่มั่นใจว่าตำรวจไทยจะทำงานได้ไวแค่ไหน อยากจะให้คุณช่วยสืบเรื่องนี้อีกทาง ผมอยากให้คุณจับตาความเคลื่อนไหวของญาติๆ ผมด้วย” ประโยคท้ายหันไปทางศิลา

“ได้ครับ”

“แล้วประวัติของสารวัตรตุลา?”

“ไม่เกินสองวันครับ”

ภาติยะพยักหน้า เขาหันมาพูดกับเวหาว่า “ผมอยากให้คุณช่วยอีกเรื่อง หลังจากที่ผมหลุดจากข้อกล่าวหาเป็นฆาตกรในคดีของใยไหมแล้ว ผมอยากให้คุณเวหาฟ้องหมิ่นประมาททุกคนที่เกี่ยวข้อง ไม่ว่าหลักฐานลากไปถึงใคร ก็ฟ้องเรียงตัวให้หมด ส่วนรายละเอียดการเรียกร้องค่าความเสียหาย ผมจะให้เดวิดคำนวณอีกที”

ศิลานิ่วหน้า “คุณแพรไหมอยากจะคุยกับคุณภาติยะเรื่องนี้อีกครั้ง”

ภาติยะหันมาทางศิลา ทำหน้านิ่วยิ่งกว่า “เธออยากจะพูดเรื่องอะไร”

“คดีที่เกิดขึ้น”

“แพรไหมพลาดโอกาสนั้นไปแล้ว ตอนแรกผมอยากจะตกลงกับเธอ อยากจะช่วยสืบหาคนร้ายให้ด้วยซ้ำ แต่เธอก็ทิ้งโอกาสนั้นไปแล้ว ผมจะไม่พูดเรื่องนี้อีกแล้วนะคุณศิลา จะรอเจอเธอทีเดียวตอนขึ้นศาล” พูดพลางนึกถึงการปะทะคารมวันนี้ เขายังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่แสบและไร้มารยาทเท่ากับแพรไหมมาก่อน เธอย้ำให้เขานึกถึงพฤติกรรมของญาติๆ ที่ปฏิบัติต่อเขาราวกับเขาเป็นเศษสวะไม่ต่างกัน

“คุณน่าจะให้โอกาสเธออีกสักครั้ง เผื่อจะมีประโยชน์ต่อรูปคดีของคุณเอง”

ภาติยะนิ่วหน้า “ผมสงสัยแล้วว่าคุณทำงานให้ผมหรือให้เธอกันแน่”

“แน่นอนต้องเป็นคุณอยู่แล้ว ผมรับเงินจากคุณนี่”

“น่าดีใจที่คุณยังจำความจริงนั้นได้อยู่” ภาติยะเหน็บหน้าตาย ก่อนพูดต่อว่า “แล้วผมจะไปดูอีกทีว่ายังมีตารางเวลาว่างสำหรับเธอหรือเปล่า”