|
|
อุปสรรคมีไว้ให้ก้าวข้าม
เรื่องนี้...( อุปสรรคมีไว้ให้ก้าวข้าม ) ยาวเหมือนกัน... ผมชักขี้เกียจแล้วสิ... ( หิวด้วย... นมในตู้เย็นก็หมดแล้ว ดึกแล้วด้วย... จะมีอะไรกินเปล่าหว่า... เดินไปหาอะไรกินก่อน...เดี๋ยวค่อยมาพิมพ์ต่อละกัน ) แฮ่... ขนมปัง 3 แผ่น โยเกิร์ตผลไม้รวมหนึ่งถ้วย แล้วก็น้ำเปล่าไม่เย็นหนึ่งแก้ว... หายหิวแล้ว... ต่อ ๆ
เอาล่ะ...
"อุปสรรคมีไว้ให้ก้าวข้าม" จากคอลัมน์ "นิทาน วันอังคาร" โดย "ซานติอาโก" จากหน้า C2 หนังสือพิมพ์โพสท์ทูเดย์ ฉบับ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2548
' เมื่อต้องพบเข้ากับอุปสรรค บางคนกลับเลือกที่จะวิ่งหนี ปฎิเสธที่จะไม่รับรู้ อุปสรรคที่เดินทางเข้ามาสู่ชีวิต ขณะที่บางคน ปล่อยให้ตนเองจมจ่อมอยู่กับอุปสรรคเหล่านั้น และกักขังจิตใจให้อยู่ในวังวนแห่งความทุกข์อยู่ตลอดเวลา แต่สำหรับบางคน อุปสรรคเป็นเรื่องท้าทายและมีไว้เพื่อก้าวข้าม
. ช่วงชีวิตของคนคนหนึ่ง ปฎิเสธไม่ได้เลยว่า เราไม่มีทางที่จะหลีกเลี่ยงจากอุปสรรคได้ แต่เมื่อต้องพบเจออุปสรรคเข้าจริงๆ หลายคนกลับมีปฎิกิริยาโต้ตอบกับอุปสรรคเหล่านั้นแตกต่างกัน ทั้งๆที่ผู้คนเหล่านั้นรู้อยู่แล้วว่าอุปสรรคเป็นเรื่องที่มนุษย์ทุกคนล้วนต้องเผชิญ
' เมื่อต้องพบเข้ากับอุปสรรค บางคนกลับเลือกที่จะวิ่งหนี ปฎิเสธที่จะไม่รับรู้ อุปสรรคที่เดินทางเข้ามาสู่ชีวิต ขณะที่บางคน ปล่อยให้ตนเองจมจ่อมอยู่กับอุปสรรคเหล่านั้น และกักขังจิตใจให้อยู่ในวังวนแห่งความทุกข์อยู่ตลอดเวลา แต่สำหรับบางคน อุปสรรคเป็นเรื่องท้าทายและมีไว้เพื่อก้าวข้าม
' เรื่องเล่าจากโลกไซเบอร์ได้กล่าวถึงเรื่องราวของอุปสรรคเอาไว้ว่า ครั้งหนึ่งได้มีชาวนาในชนบทเลี้ยงลาแก่เอาไว้ตัวหนึ่ง ซึ่งมีอายุมาก และแทบจะไม่สามารถใช้ทำงานอะไรได้แล้ว แต่ชาวนา ก็ยังคงเลี้ยงลาแก่เอาไว้ด้วยความสงสาร เพราะหากปล่อยไปโดยไม่เลี้ยงดูแล้ว เจ้าลาก็คงจะเสียชีวิตลงในเวลาไม่นานอย่างแน่นอน เนื่องจากไม่มีเรี่ยวแรงที่จะเดินทางไปหาอาหารกินด้วยตัวเองแล้ว
จนกระทั่งวันหนึ่งชาวนามีอันต้องพาเจ้าลาไปหาสัตวแพทย์เพื่อตรวจโรคประจำปี จึงจูงลาแก่ออกเดินทางไปหาหมอตั้งแต่เช้าตรู่ ด้วยอากาศที่ยังมีแสงสว่างสลัวๆและหมอกที่ลงจัด ประกอบกับสายตาที่ฝ้าฟางเพราะอายุมาก ทำให้ลาแก่เดินพลัดตกไปในบ่อดินแห่งหนึ่ง ลาแก่พยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาจากบ่อ แต่มันก็ไม่สามารถทำได้ เนื่องจากบ่อดินมีความลึกมาก รวมทั้งลาแก่เองก็ไม่มีเรี่ยวแรงมากนัก ทำให้มันไม่สามารถปีนพ้นข้ามขอบบ่อขึ้นมาได้ จึงได้แต่ร้องครวญครางอยู่ตลอดเวลา
ฝ่ายชาวนาเองก็คิดใคร่ครวญเพื่อจะหาวิธีช่วยเจ้าลาแก่ขึ้นมาจากบ่อ แต่ก็ยังไม่สามารถหาวิธีที่จะมาช่วยลาแก่ได้ เพราะเจ้าลาเองก็มีน้ำหนักไม่ใช่น้อย รวมทั้งบ่อดินก็มีความลึกมาก แม้จะเอาเชือกลงไปผูกลาได้ ก็คงไม่สามารถดึงมันขึ้นมาจากบ่อได้อย่างแน่นอน ชาวบ้านหลายคนที่พากันมามุงดูเจ้าลาแก่ก็จนปัญญาที่จะหาวิธีนำมันขึ้นมาจากบ่อได้เช่นกัน
ในที่สุดชาวนาก็คิดขึ้นมาได้ว่า ปัจจุบันเจ้าลาก็แก่จนไม่สามารถใช้ทำงานอะไรได้แล้ว ทุกวันนี้ก็อยู่รอวันที่จะตายเท่านั้น บ่อดินที่เจ้าลาตกลงไปก็เป็นบ่อดินที่ไม่ได้ใช้และจะกลบอยู่ในเร็วๆนี้ ฉะนั้นคงจะไม่คุ้มที่จะช่วยเจ้าลาขึ้นมาจากบ่อดิน คิดได้ดังนั้นชาวนาจึงขอแรงชาวบ้านเพื่อมาช่วยกลบบ่อดินที่มีลาแก่อยู่ก้นบ่อ เมื่อทุกคนใช้พลั่วตักดินสาดลงไปในบ่อ เจ้าลาก็ส่งเสียงร้องอย่างโหยหวน เนื่องจากมันรู้ชะตากรรมของตัวเองดีว่าเจ้านายตัดสินใจที่จะไม่ช่วยมันเสียแล้ว
แต่หลังจากที่ทุกคนช่วยกันตักดินสาดลงไปในบ่อได้สักระยะหนึ่ง ก็ต้องพบกับความแปลกใจ เนื่องจากเสียงของเจ้าลาไม่ได้ร้องโหยหวนอีกต่อไปแล้ว สักพักหนึ่งทุกคนก็แปลกใจที่เจ้าลาเงียบไป และพากันก้มหน้ามองลงไปในบ่อเนื่องจากคิดว่าเจ้าลาแก่ได้เสียชีวิตไปเสียแล้ว แต่เมื่อมองลงไปในบ่อ ก็ต้องพบกับความประหลาดใจ เพราะขณะที่ชาวนาได้ตักดินสาดลงไปในบ่อนั้น ลาจะสะบัดดินออกจากหลังและก้าวขึ้นไปเหยียบดินที่หล่นอยู่บนพื้น ทุกครั้งที่ผู้คนพยายามสาดดินลงไปอยู่ก้นบ่อ เจ้าลาจะพยายามสะบัดดินออกจากหลังและก้าวขึ้นเหยียบดินที่หล่นอยู่ให้เร็วมากยิ่งขึ้น
ในไม่ช้าลาแก่ก็สามารถขึ้นมาจากบ่อลึกได้สำเร็จ เพราะมันอาศัยดินที่ชาวบ้านตักใส่ลงไปในบ่อเป็นบันไดให้สามารถก้าวขึ้นมาสู่ปากบ่อได้ในที่สุด
อุปสรรคที่ถาโถมเข้ามาสู่ชีวิตเราก็ไม่ต่างอะไรกับดินที่สาดลงไปยังลาแก่ที่อยู่ก้นหลุม หากลาแก่ไม่ก้าวข้ามดินที่ถูกสาดลงไป มันก็อาจต้องถูกฝังทั้งเป็นอยู่ในบ่อแห่งนั้น เช่นเดียวกับชีวิตเรา หากปล่อยให้อุปสรรคถาโถมเข้ามาสู่ชีวิตโดยไม่คิดที่จะก้าวข้ามไป ตัวเราเองก็จะตกอยู่ในความทุกข์จนยากที่จะถอนตัวออกมา ตรงกันข้าม หากเรามองอุปสรรคว่าเป็นเรื่องที่จะต้องก้าวข้ามแล้วละก็ เชื่อได้เลยว่าความสำเร็จจะต้องอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมอย่างแน่นอน.//
ที่จริง ยังมีอีกเรื่องหนึ่งคือ "อีคิว... สร้างได้ เพื่อความสุขในทุกๆวัน" แต่มันค่อนข้างยาว... ผมขอติดไว้คราวหน้าละกันนะ ( ฮ่า ๆ ๆ อีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คงไม่เกินเดือนนึงหรอก เชื่อเหอะ ;) เอ... หรือว่า... โพสท์ทูเดย์ เค้ามี ออนไลน์หรือเปล่าหว่า... ถ้าเพื่อนๆสนใจ ก็ลองๆ เซิร์ชหาดูละกันนะครับ มีประโยชน์อย่างแน่นอน
สำหรับคืนนี้... ผมขอลาไปแต่เพียงเท่านี้เพราะพรุ่งนี้... ต้องไปทำบุญ ขึ้นบ้านใหม่ของอากู๋ผม แล้วก็ ทำบุญให้กับอากง พร้อมกับถอดทุกข์ด้วยครับ... สวัสดี และ ธรรมรักษาทุกคนครับ. :) 
| Create Date : 20 กรกฎาคม 2548 |
| Last Update : 20 กรกฎาคม 2548 4:20:55 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 527 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Angel Tanya  วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:4:30:53 น. |
|
|
|
| โดย: prncess วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:7:11:06 น. |
|
|
|
| โดย: หนี่หนีหนี้ วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:7:50:12 น. |
|
|
|
| โดย: สา IP: 203.151.140.117 วันที่: 31 กรกฎาคม 2548 เวลา:20:20:09 น. |
|
|
|
|
|
|
- It is only with the heart
that one can see rightly
what is essential is
invisible to the eye.
- ด้วยหัวใจเท่านั้น
ที่เราจะมองเห็นอย่างถ่องแท้ว่า
สิ่งสำคัญ ที่ไม่อาจเห็นได้ด้วยตา
คืออะไร.
//- Antoine de Saint-Exupery |
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
( หิวด้วย... นมในตู้เย็นก็หมดแล้ว ดึกแล้วด้วย... จะมีอะไรกินเปล่าหว่า... เดินไปหาอะไรกินก่อน...เดี๋ยวค่อยมาพิมพ์ต่อละกัน ) แฮ่... ขนมปัง 3 แผ่น โยเกิร์ตผลไม้รวมหนึ่งถ้วย แล้วก็น้ำเปล่าไม่เย็นหนึ่งแก้ว... หายหิวแล้ว... ต่อ ๆ
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [