๒๕ มกราคม ๒๕๖๑ // 2018年1月25日 // January 25, 2018

วันนี้ ฉันร้องไห้ 
เรียกว่าเป็นน้ำตาแรกของปี 2018

ฉันร้องไห้ก็เพราะว่า...
ความจริง ฉันเขียนใส่สมุดบันทึกของตัวเองไปแล้วนะ
รายละเอียดเยอะมาก

แต่ในนี้ ฉันจะบอกแค่ว่า
ที่ฉันร้องไห้ก็เพราะว่าฉันเครียดและกดดันตัวเองมากจนเกินไป

พอฉันกดดันตัวเอง ก็เลยทำให้ฉันหวนคิดถึงอดีตที่ผ่านมาของตัวเอง
ถ้าหากว่า ฉันไม่เลือกเดินมาในเส้นทางนี้ 
วันนี้ ฉันก็คงไม่ต้องร้องไห้กับเรื่องนี้ 
แต่ฉันอาจจะร้องไห้กับเรื่องอื่น 

แต่... ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก
ก็แค่ร้องไห้เท่านั้นเอง 

แค่ระบายความเครียดมันออกมา ก็เท่านั้น
มันไม่มีอะไร

ก็แค่รู้สึกคาดหวังกับตัวเองมากเกินไปหน่อย
แล้วฉันก็รู้สึกคิดถึงพ่อแม่บุญธรรมของตัวเองด้วย 

ไม่เป็นไรหรอกนะ
จะคิดอะไรมาก เดี๋ยวฉันก็ตายแล้ว
เดี๋ยวก็หมดทุกข์แล้ว 
ชีวิตนี้สั้นจะตาย 

ฉันหมายความว่าแก่ตาย ไม่ได้หมายความว่าทำร้ายตัวเองนะ
ฉันไม่คิดทำอยู่แล้ว 

ฉันไม่เคยรู้สึกว่าฉันอยากจะทำร้ายตัวเองอะไรเลย
ไม่ว่าจะต้องเจ็บปวดหรือผิดหวังแค่ไหนก็ตาม

ฉันรู้สึกภูมิใจในตัวเองกับความแข็งแกร่งที่ตัวเองมี
ไม่ว่าจะมีใครหรืออุปสรรคใด ๆ มาขวางกั้น 
ไม่ว่าฉันจะต้องร้องไห้หนักแค่ไหน
แต่แป๊บเดียว ฉันก็หายแล้ว
ไม่มีใครหรือสิ่งใดมาล้มฉันได้เลย

ฉันเหมือนนักสู้ที่ไม่มีวันตาย 

มันอึดมาก แข็งแกร่งมาก 
ไม่ตายสักที 5555555555555555 

ฉันเจ็บ ฉันทุกข์ ฉันผิดหวัง
ฉันไม่เคยแสดงให้ใครเห็นเลยว่าฉันอ่อนแอถึงเพียงนั้น
ฉันทำเหมือนว่า"ฉันไม่เป็นอะไร"
ทั้งที่ความจริงแล้ว"ฉันเป็นและเป็นหนักมาก"

แต่ฉันก็ไม่ชอบที่จะพูดมากหรือแสดงออกมา
ฉันไม่ชอบที่จะเปิดเผยความรู้สึกอ่อนแอให้ใครได้เห็น
เพราะฉันไม่รู้ว่าจะมีใครหัวเราะเยาะเราอยู่บ้าง
ฉันไม่สามารถไว้ใจใครได้เลย

เพราะฉะนั้น ฉันจึงแสดงออกมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
ไม่ทุกข์ ไม่สุข แต่เฉย 
ไม่โกรธ ไม่ยินดี แต่เฉย 
ฉันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้แล้ว

แม้แต่พ่อกับแม่ ฉันยังไม่แสดงความอ่อนแอให้พวกเขาเห็นเลย
ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจพวกเขา แต่ฉันไม่อยากทำให้พวกเขาเป็นกังวล
ฉันก็ได้แต่บอกพวกเขาว่า"ฉันไม่เป็นไร"
ในตอนเด็ก ทุกข์ของฉันคือการป่วยหนัก นอนที่โรงพยาบาลเป็นสัปดาห์

แต่ตอนนี้ ทุกข์ของฉันคือการคาดหวังกับอนาคตของตัวเอง
คาดหวังกับความฝันและความต้องการของตัวเอง
พอตัวเองยังทำไม่ได้ ก็เป็นทุกข์และเฝ้าโทษตัวเอง
จากนั้น ก็ทำให้นึกถึงอดีตที่มีความสุข ที่ได้อยู่กับพ่อแม่
ตอนนั้น ไม่เคยคาดหวังอะไร
เพราะแค่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแม่ ก็มีความสุขแล้ว
ก็เลยไม่ต้องการอะไรอีก 
อีกอย่าง ตอนนั้นก็ยังเด็ก ความฝันและความต้องการก็คงไม่มีอะไรมาก
ไม่ใช่เหมือนตอนนี้ ตอนที่ตัวเองอายุ 30 ปี เหมือนอย่างตอนนี้ 
พอคิดอะไรปะปนกันไปมาแบบนี้ ก็เลยร้องไห้ออกมา 

แต่ก็... ช่างมันเถอะเนอะ 

ไปนะ 
พรุ่งนี้จะมาเขียนใหม่ 

Facebook
Twitter