๒๘ พฤศจิกายน ๒๕๖๑ // 2018年11月28日 // November 28, 2018

คนเราเกิดมาเพื่ออะไร
ฉันถามตัวเองแบบนี้ทุกวัน
ตั้งแต่เล็กจนโต จนถึงตอนนี้

คนที่เกิดมาและได้ใช้ชีวิต ได้ทำตามแบบที่ตัวเองต้องการ
ได้ทำตามความฝันของตัวเองทุกอย่าง
ถ้าแบบนั้น ฉันก็หมดข้อสงสัยว่าเกิดมาเพื่ออะไร เกิดมาทำไม
เพราะถึงยังไง คนพวกนั้นก็ได้ใช้ชีวิตตามแบบที่ตัวเองต้องการแล้ว
ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตามแบบฉบับของพวกเขา

แต่คนที่เกิดมาและต้องใช้ชีวิตให้หมดไปวัน ๆ แบบฉันล่ะ?
คนแบบนี้ เกิดมาเพื่ออะไร เกิดมาทำไม
ในทุก ๆ วัน ตื่นมา รับผิดชอบภาระหน้าที่ต่าง ๆ
พอถึงเวลากลางคืน ก็เตรียมตัวเข้านอน
และพรุ่งนี้ก็ตื่นมาทำแบบเดิมซ้ำ ๆ อีก วนไปแบบนี้เรื่อย ๆ
ไม่เคยได้ใช้ชีวิตตามแบบที่ตัวเองต้องการเลย เพราะไม่มีโอกาสได้ทำ
อยู่ไปวัน ๆ ใช้ชีวิตให้หมดไปในแต่ละวัน
คนแบบนี้ แบบฉันเนี่ย เกิดมาทำไม เกิดมาเพื่ออะไร 
ฉันหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย

ไม่มีความสุขหรอก 
จะมีความสุขได้ยังไง ในเมื่อเราไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้
อยากทำอะไรตามสิ่งที่เราฝันไว้ เราก็ทำไม่ได้
เพราะไม่มีโอกาสและข้อจำกัดต่าง ๆ ที่ทำให้เราไม่สามารถทำได้
เกิดมาเพื่อโต เพื่อแก่และตายไป 
แค่นี้แหละ ชีวิตฉัน
เอาตัวรอดให้ได้ไปในแต่ละวัน ... แค่นั้นพอ
เป็นชีวิตที่น่าเบื่อมากเลย ขาดสีสัน 
แน่นอนว่าเป็นชีวิตที่ฉันไม่มีความสุข มีแต่ความทุกข์ด้วยซ้ำ

ทุกข์เพราะความอยากของตัวเอง
ถ้าไม่มีความอยาก ก็คงไม่ต้องทุกข์
และทุกข์เพราะความกังวลใจของตัวเอง
ความกังวลใจในอนาคต

พอฉันนั่งคิดว่าคนเราเกิดมาทำไม เกิดมาเพื่ออะไร 
แล้วฉันเกิดมาทำไม 
พอคิดแบบนั้น ฉันก็คิดต่อไปว่า
ดีแล้วแหละที่ฉันไม่ได้แต่งงาน ไม่มีผัว ไม่มีลูก
ไม่ต้องเพิ่มทุกข์ ไม่ต้องสร้างมนุษย์ให้เกิดมา
หากเกิดมา แล้วไม่สามารถทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการได้
ก็ไม่รู้จะเกิดมาทำไม ไม่ต้องเกิดมาจะดีซะกว่า

คนที่เขารวย ๆ ก็พอเข้าใจได้
เพราะไม่ว่าจะมีลูกกี่คน เขาก็สานฝันให้ลูกตัวเองได้
แต่คนแบบฉันนั้น ไม่มีทาง
แม้แต่ตัวเองยังสานฝันให้ตัวเองไม่ได้ 
ฉันก็คงจะสานฝันให้ลูกของฉันไม่ได้เช่นกัน
เพราะฉะนั้นแล้วสำหรับฉัน การไม่มีลูกนั่นคือดีที่สุด
และฉันเชื่อว่าฉันคิดไม่ผิด
เป็นเพียงไม่กี่สิ่งในโลกใบนี้ที่ฉันเชื่อว่าฉันตัดสินใจไม่ผิด 

ในทุก ๆ คืนก่อนนอน ฉันคิดตลอดว่า
ฉันจะทำยังไงให้ตัวเองไม่ทุกข์ ฉันอยากให้ตัวเองมีความสุข
ดับทุกข์ในใจยังไง โดยที่ไม่ใช่ด้วยวิธีความตาย
เรื่องตายน่ะ มันตายกันทุกคนแหละ
ฉันก็เลยไม่เคยคิดว่าฉันจะต้องไปเร่งวันเร่งคืนให้กับตัวเอง
อีกอย่าง ฉันก็ตายตอนนี้ไม่ได้อีก 
ภาระเยอะ ฉันไม่อาจทิ้งภาระไปได้

ฉันคิดเสมอเลยว่า ถ้าฉันยังมีชีวิตแบบเดิม ๆ ต่อไป
แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้ใช้ชีวิตตามแบบที่ฉันต้องการ
เป็นเพราะอะไร ทำไมฉันถึงต้องมีชีวิตแบบนี้
ฉันไม่ควรต้องมีชีวิตแบบนี้หรือเปล่า
พอคิดแบบนั้น สุดท้ายก็ไม่พ้นกับการที่ฉันต้องโทษตัวเองทุกคืน
นึกถึงอดีต ความผิดพลาดต่าง ๆ ของตัวเอง
แล้วก็เฝ้าโทษตัวเอง จนกระทั่งนอนหลับไป 

สุดท้ายแล้ว ชีวิตฉันมันก็วน ๆ แบบนี้ไปทุกวันนั่นแหละ
จนกว่าฉันจะค้นพบทางออกให้กับตัวเองได้ 
ไม่มีใครช่วยฉันได้หรอก 
มีแต่ฉันเท่านั้นที่จะพาตัวเองไปค้นพบทางออกที่ดีได้

ใช่ ฉันไม่ใช่คนที่โชคดี
ที่ไม่ว่าทำอะไรก็จะมีผู้คนคอยให้ความช่วยเหลืออยู่เสมอ
แต่ฉันไม่ใช่ ฉันมันหัวเดียวกระเทียมลีบ
ล้มก็ล้มอยู่คนเดียว ลุกก็ต้องลุกด้วยตัวเอง
ตั้งแต่พ่อแม่บุญธรรมจากฉันไป ฉันก็ไม่มีใครอีกแล้ว
รสชาติของความตรากตรำมันเป็นอย่างไร
ฉันคนนี้นี่แหละที่รู้ซึ้งมันเป็นอย่างดี
เกือบจะ 20 ปีแล้วสินะกับความทนทุกข์
กับประตูทางออกที่ฉันไม่เคยหามันเจอสักที

วันนี้ฉันเขียนแต่เรื่องเครียด ๆ ก็เพราะว่าฉันเครียด
แต่ก็ไม่ต้องคิดอะไร เพราะฉันก็แค่อยากระบายมันออกมาเท่านั้น
เพื่อที่วันหลังฉันได้กลับเข้ามาอ่าน
จะได้รู้สึกว่าฉันก็เคยมีวันที่แย่ มีช่วงเวลาที่ยากลำบากในชีวิต
มีความรู้สึกคับข้องใจและน้อยใจในโชคชะตาวาสนา
ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่หรือทำดีแค่ไหน
ก็ไม่เคยมีอะไรดี ๆ ตอบกลับมา นอกจากความเหนื่อยล้าและท้อใจ

ไปล่ะ
วันหลังจะมาเขียนใหม่ 

Facebook
Twitter