Group Blog
 
All Blogs
 
คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๔ ตอนที่ ๒

หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์

เจ้าสมภมิต

ข้าภเจ้า นายปันบุญเรืองเปนผู้เรียบเรียง

ปริวรรตโดย สลุงเงิน

(ภาพประกอบจากจิตรกรรมฝาผนังวัดพระธาตุสุโทนมงคลคีรี อำเภอเด่นชัย จังหวัดแพร่) เอกสารลำดับที่สิบ ในโครงการ e- ๖๐วรรณพิมพ์ล้านนา


บทที่ ๔ (ต่อ)


๒๗๔     ส่วนนายสะเพาเข้าไพกล่าวชี้ ไขบอกแจ้งกรียา

พระองค์ท่านไธ้ โพธิสัตถา ค็ไขกรียาขาบนบก้มเกล้า

ไขตามการ กุมมารหน่อเหน้า อันเหล้นนางเลาคู่ฅิด

๒๗๕ ส่วนโพธิสัตว์เจ้าสมภมิต ได้ยินเรื่องถ้อยวาทา

บ่ทันฅิดรู้ โทษเจ้าสองขา มีหัททยาหัวใจเคียดกล้า

ท้าวจิ่งเรียกหา เสนาพวกข้า หื้อรีบเร็วพลันฟั่งฟ้าว

๒๗๖ เจ้าจิ่งบัญชาอาชญาแห่งท้าว เอาสองหน่อเหน้าไพฟัน

หื้อดับชีวิต อย่าให้เราหัน หื้อเอาไพฟันฅืนนี้จนได้

อันฅนบ่ดี อย่าหื้อมาใกล้ ตาเราแลทอดซัด

๒๗๗ อ้ายเด็กสองขาเหลือคำมากนัก เกินจากถ้อยคำเรา

พากันเยียะร้าย วุ่นวายเมียเขา ย่ำอาชญาเราเที่ยงแท้เปนหมั้น

พวกเพชขา หมู่อันใจสั้น ค็รีบเร็วพลันบ่ช้า

๒๗๘ คันไพรอดเถิงสองเจ้ายอดฟ้า ค็ยับผูกเจ้ากุมมาร

สองเจ้าพี่น้อง ได้มาเถิงผาน เขามัดกุมมารสองแขนสองแป้

หล้างพร่องค็ตี เจ้าด้วยไม้แส้ พร่องละคุยแนหงีบย้อย

๒๗๙ พร่องค็มีดสับจับเจ้าเลือดย้อย ทังผืนแผ่นผ้าครัวทรง

มีแต่เลือดย้อย อาบเจ้าทังตน ส่วนสองพระองค์พากันร้องไห้

เรียกร้องหา มาดาใจ้ ๆ ไขคำไพกล่าวชี้

๒๘๐ ว่าราทังสองจักตายวันนี้ เปนพะอี้ยังมี

ตูข้าพี่น้อง เที่ยงตายเปนผี บ่หวังจักมีชีวิตอยู่ได้

ตูข้าทังสอง บ่หวังได้ใกล้ ยังพระมาดาเจื่องไธ้

๒๘๑ ค่อยอยู่เทิอะเนิอเจ้าดวงดอกไม้ ขอลาที่ไหว้มาดา

ตูข้าพี่น้อง จักม้วยอัตตา ขอพระมาดาอย่าได้โสกไหม้

ลูกแม่หันกัน บ่ยืนยาวได้ พ้อยจักบัรไลยม้วยมิด

๒๘๒ จักละร่างกายตายเสี้ยงชีวิต ละแม่เจ้าเทวี

ส่วนนางนาศไธ้ แม่แก้วเกสี มีใจปราณีกุมมารลูกเต้า

ว่าวิบากสัง มาทันตอบเจ้า ทังสององค์เลาลูกรัก

๒๘๓ เพิ่นได้บุบตีสองเจ้ามากนัก ซ้ำมัดสอกแป้นำไพ

จักละแม่ไว้ หื้ออยู่กับใผ แม่เที่ยงบัรไลยกับด้วยลูกเต้า

เขานี้ค็เปน ผู้แก่ผู้เถ้า พ้อยบ่ขุณณาลูกเชื้อ

๒๘๓ เจ้าจักมาตายหื้อเพิ่นฟันเนื้อ ปุดขาดบั้นอินทรี

จักละแม่ไว้ หื้อได้โสกี มาเอาฅนดีแม่นี้ไพข้า

แม่จักหันใผ มาเหมือนลูกหล้า สองพระองค์พี่น้อง

๒๘๔ นางตีอกตนเรรนร่ำร้อง แสนโสกต้องเหลือแรง

ส่วนพวกฅนใช้ ค็มัดสอกแขน เอามีนวลแพงแม่นี้ไพข้า

คันไพรอดเถิง เทิงเวียงกล้ำหน้า ปะตูทวาราที่นั้น

๒๘๕ ส่วนนายปะตูรู้แจ้งถี่ซั้น ยังเหตุอั้นใจฅวาม

ค็เลิยรีบลุก ออกมาถ้องถาม ขอเอากุมมารเย้ายั้งอยู่ถ้า

หมู่พวกมือดี บ่ทันได้ข้า นายทวาราฟั่งฟ้าว

๒๘๖ ไพกราบไหว้สาพระญาตนท้าว ขอจอมเจื่องเจ้าฟังทัน

ว่าเดิก็เที่ยงฟ้า ข้าบ่เคิยหัน เอาฅนไพฟันเมื่อเดิก็บ่แจ้ง

ร้ายดีใด ควรถามหื้อแห้ง พิจจรณาถี่แฅ้ม

๒๘๗ คันว่าข้าตายฉิบหายไพแล้ว จักเอาฅืนได้อย่างใด

ได้หลายเช่นท้าว ข้าบ่หันไหน จักเอาฅนไพรีบเร็วเร่งข้า

บ่รู้โทษกัมม์ พายหลังพายหน้า แห่งกุมมาราหน่อเนื้อ

๒๘๘ ส่วนปโรหิตหว่านไหว้หลายเชื้อ เปนคำฟู่แจ้งในไธย

พระองค์หน่อท้าว ฟั่งฟ้าวหัวใจ จิ่งใช้ฅนไพเอาสองเจื่องเจ้า

ส่วนว่าทุตตา ค็รีบไฝ่เต้า ไพเถิงองค์เลาพี่น้อง

๒๘๙ ทีปะตูเวียงไชยเทษท้อง ยามเดิก็ชวดหล้ากลางฅืน

หันสองพี่น้อง ผ้าชุ่มทังผืน จุกอยันอยืนน้ำตาย้อยหน้า

ยามค็ไพตาม บอกไห้พวกข้า เอาสองกุมมารพอกงว้าย

๒๙๐ ส่วนเสนาค็พาพรากย้าย เอาสองหน่อหน้อยฅืนมา

ผ่อดูพี่น้อง เลือดย้อยอัตตา ยังอัตตมาสององค์เจื่องเจ้า

พอเปิดผอมเหลือง ช้ำดำก่ำเส้า สององค์เยาว์ทุกข์ล้ำ

๒๙๑ ส่วนว่าเสนาค็พาสู่น้ำ เอาหดซ่วยเจ้ากุมมาร

แล้วค็บีบคั้น หื้อเจ้าหายผาน เช็ดเหื่อไฅลอยางกุมมารหื้อแห้ง

คันรติยา ฅืนนั้นรุ่งเจ้ง หื้อสีนวลแพงพี่น้อง

๒๙๒ แก้ออกจากการด้วยเชือกบ้วงคล้อง แล้วพาเจื่องเจ้าสองรา

เข้าสู่เทศท้อง แห่งห้องเคหา ส่วนจอมราชาสมภมิตเจ้า

ค็เอิ้นจาถาม กุมมารหน่อเหน้า ว่าสองเราราพี่น้อง

๒๙๓ ไพเหล้นเมียเขาปู่เถ้าเทษท้อง ที่กลางท่ากว้างในเรือ

ตามเขาบอกชี้ หากมีบ่เหลือ เดี่ยวนี้นายเรือผิดใจบ่หน้อย

มันมีสันใด จุ่งไขเปล่งป้อย ตามคำมีอย่าช้า

๒๙๔ ส่วนสองกุมมารค็ไขปากท้า กับจอมเจื่องเจ้าราชา

ว่าข้าพี่น้อง ได้พลัดปิตตา กับแม่มาดาเมื่อพาท่องเต้า

เถิงได้พบกัน ยังเรือปู่เถ้า ที่กลางสะเพาเทษท้อง

๒๙๕ ตูข้าทังสามจิ่งไห้ร่ำร้อง เพราะสังเวทเจ้าปราณี

มาดาแม่ไธ้ ชื่อแก้วเกสี แม่เกสินีนั้นและแม่ข้า

พระญาจำปา ราชาใหม่หม้า หากเปนพ่อราพี่น้อง

๒๙๖ ได้พลัดพรากกันยังห้องเทษท้อง กลางป่ากว้างคีรี

เมื่อพระพ่อท้าว พาออกลาหนี จากโขงปุรีจำปาก่อนอั้น

พรานปลาลักเอา ที่กลางขอบขั้น ไพอยู่เรือนมันหอดภัก

๒๙๗ ตูข้าทังสองนี้เปนลูกรัก พระแม่เจ้ามาดา

สมภมิตท้าว ได้ยินคำจา แห่งกุมมาราพี่น้องกล่าวถ้อย

ท้าวสังเวทใจ ยังสองอ่อนหน้อย ว่าเปนลูกเราบ่แคล้ว

๒๙๘ โอยทุกขังเพื่อนเขี้ยนตีแล้ว ยังจอมหน่อแก้วสององค์

เจ้ามาทรงทุกข์ เจ็บปวดตัวตน เจ้าสองพระองค์ หากเปนลูกเต้า

ส่วนตัวแห่งเรา เปนพ่อแห่งเจ้า ทังสององค์เลาเดี่ยวนี้

๒๙๙ ลูกรักพ่อเหิยสังบ่กล่าวชี้ แต่ปางก่อนกี้มาเมิน

โอยนอลูกรัก พ่อทุกข์เหลือเกิน อยู่มาแต่เมินบ่รู้จักเจ้า

คันบุญบ่มี จิ่งตายม้วยเข้า ดับอินทรีชีวิต




Create Date : 24 กรกฎาคม 2556
Last Update : 24 กรกฎาคม 2556 23:33:28 น. 0 comments
Counter : 880 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ศศิศ
Location :
เชียงใหม่ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add ศศิศ's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.