รอคอยจั้นชิงมาแสนนานในที่สุดเธอก็มาให้เราได้อ่านกันเสียทีขนาดว่าตั้งใจจะหยุดรีวิวนิยายของแจ่มใสสักระยะ เนื่องจากช่วงนี้รีวิวถี่กันเกินไปผิดวิสัยที่ฟีน่าจะไม่ชอบรีวิวสนพ.ไหนซ้ำๆกัน เพราะว่าคนรีวิวขี้เบื่อแต่จั้นชิงและมากกว่ารักเป็นอะไรที่ห้ามตัวเองไม่ได้ ได้ของต้องรีบอ่าน รีบรีวิวจะได้มีเพื่อนคุยเยอะๆค่า ติดยี่ห้อจั้นชิงคนอ่านโรคจิตแบบดิฉันเลยติดความซาดิสต์มาด้วย มันต้องน้ำตาท่วมจอ เอาละทิชชู่พร้อมลงมืออ่านดีกว่า


แต่เรื่องนี้เริ่มต้นมาด้วยนางเอกแนวลูกสาวกำนัน เอ๊ยไม่ใช่ลูกสาวพ่อค้าใหญ่ที่รักลูกสาวมากมาย ประเภทว่าปากก็ดุไปงั้นล่ะแต่สุดท้ายก็ให้ท้ายลูกสาวตลอดเวลา ทำให้นางเอกเรื่องนี้ออกแนวสาวน้อยจอมแก่นไม่ทำตัวเป็นกุลสตรีแสนดีสักเท่าไร ยิ่งเมื่อพ่อจะคิดจับเธอแต่งงาน หนทางเด็กๆที่คิดได้คือต้องทำให้ตัวเองเสื่อมเสียไม่มีใครอยากแต่งงานด้วย และพระเอกก็คือตัวเลือกที่ดีที่สุดแต่ไม่ใช่ว่านางเอกจู่ๆจะเลือกพระเอก หากเธอก็พอจะมีแผนบางอย่างในใจเอาไว้ซึ่งนางเอกก็ดันซวยที่ไปเลือกพระเอก เพราะแทนที่เขาจะช่วยให้แผนเธอสำเร็จกลับกลายเป็นว่าไปทำให้เขาเหนือกว่าในเรื่องความลับที่ต้องการปิดบังแต่ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบความรู้ทันของเขาหากสาวน้อยที่อ่อนต่อโลกแบบนางเอกก็หลงรักคนอย่างพระเอกได้ง่ายดายจนทำอะไรที่ผิดพลาดไปมากมาย และเป็นที่มาของดรามาจี๊ดๆใจกันไป แต่ท้ายที่สุดพระเอกผู้เข้าใจผิดก็ต้องเป็นฝ่ายงอนง้อตามประสานิยายที่นางเอกต้องได้รับการเอาอกเอาใจ


คุณหลอกดาว! (สำนวนโบราณอีกแล้ว)พูดคำนี้ได้ไหมค่ะ ทิชชู่ ผ้าเช็ดหน้าเตรียมเก้อ กรีดร้องโวยวายจั้นชิงตัวปลอม ของจริงต้องน้ำตารินกว่านี้ กะแบบว่าตาปูดตาบวม(หล่อนลืมดูขนาดเล่มว่าบางจะตายไป) ดันไม่ใช่เลยค่าเจ็บจี๊ดหนึ่งประมาณโดนเข็มตำปลายนิ้ว ยังไม่ทันรู้สึกรู้สาอันใด หรือต่อมความซาดิสต์พัฒนาให้มีเลเวลสูงขึ้นยังไม่รู้รสชาติปวดร้าวจู่ๆก็ลงเอยกันแล้ว ทึ้งหมอน ไม่ใช่ฟิน แต่ไม่ๆๆๆอยากได้จั้นชิงแบบเรียกน้ำตาตะหาก โฮๆๆๆร้องไห้เองก็ได้ว่าพลาดไปแล้วที่ต้องการความดรามา แล้วหันมาเสพความน่ารักแทน


อย่างคำโปรยนั่นล่ะค่า นางเอกแก่นๆ ผู้เป็นลูกสาวสุดที่รักแสนแสบแม้ไม่มีวรยุทธ์แต่เธอชื่นชอบการใช้พิษเป็นยิ่งนัก นางเอกเองก็เป็นเด็กสาวเอาแต่ใจดังนั้นงานนี้ก็เลยมาในรูปแบบเด็กจอมป่วนที่พยายามเข้าไปปั่นหัวให้พระเอกวุ่นวายยุ่งเหยิงสุดๆดีที่สาวเจ้าเป็นคนที่พระเอกมีใจ ไม่งั้นเธอคงโดนจัดการไปนานแล้วเพราะความซ่าส์ของแม่คุณ บางทีก็รู้สึกว่าเธอนี้ช่างคิดน้อยมากมากจนถ้าเอามาทำเมียตกลงจะได้เมียหรือได้น้องสาวมาแทน เล่นอะไรไม่รู้เวล่ำเวลาก็มีก็เลยไม่ได้รู้สึกว่าตอนที่พระเอกเข้าใจผิดในตัวนางเอกจะทำให้ฟีน่าโศกาอาดูรไปกับชะตาชีวิตของนางเอกนะคะต้องบอกว่านังหนู ก็หล่อนทำตัวให้เขาคิด ต่อปากต่อคำเล่นซะจนกลายเป็นเหมือนนิสัยเอาแต่ใจขนาดนั้นพระเอกต่อให้ฉลาดหลักแหลมเป็นผู้นำแค่ไหน พลาดไปก็เข้าใจได้


เรียกว่างานนี้แทนที่จะเข้าข้างนางเอกแบบจั้นชิงเรื่องอื่นๆแบบที่ว่าพระเอกทำไมเป็นคนอย่างนั้นอย่างนี้ กลายเป็นว่าเข้าข้างพระเอกแทนค่ะหรือเพราะฟีน่าไม่ค่อยแนวนางเอกแก่นๆ ซุกซนจนเกินขนาดก็ไม่รู้แต่ใช่ว่านางเอกจะไม่น่ารักเธอก็น่ารักในแบบสดใสร่าเริงเป็นขั้วที่ต่างจากพระเอกที่เคร่งขรึมและจริงจังอย่างสิ้นเชิงถ้าไม่ได้เจอนางเอก พระเอกคงไม่รู้จักรักใครหรือล้อเล่นกับใครได้ เรียกว่าเป็นหยินหยางของกันและกันก็ว่าได้


จะโทษใครก็คงต้องโทษตัวเรา คาดหวังน้ำดรามาเล็กๆไม่ถึงขนาดเสียน้ำตาจนหมดตัวแต่เล่มนี้จั้นชิงคงกลัวคนอ่านปวดร้าวเกินไปเลยจัดเมนูของว่างมาให้ค่ะแต่เราเองชินกับสไตล์ของจั้นชิงแบบไหน เลยรู้สึกว่าเรื่องนี้เนื้อเรื่องมันเบาๆพล็อตเดิมๆ ไปนิดหนึ่ง จริงๆมันก็เดาได้แทบทุกเล่มนั้นล่ะแต่เล่มนี้เดาง่ายมากเกินไปนิดหนึ่งค่ะ อะไรในเรื่องก็พากันง่ายดายตามไปด้วยพระเอกน่ะ เป็นสไตล์ที่ถูกใจฟีน่าอยู่ ผู้ชายดุ เย็นชาเคร่งขรึมแต่แพ้ทางนางเอกคนเดียว ค่อนข้างฉลาดในทุกเรื่อง มีงี่เง่าเล็กน้อยมากในเรื่องนางเอกที่ฟีน่าแก้ต่างให้พระเอกไปแล้วว่า ก็นางเอกทำตัวเองด้วยล่ะพระเอกรอดพ้นข้อหาไปได้อย่างสวยงาม นางเอกก็น่ารักดี แต่ยังไม่ดึงดูดใจให้รักใคร่ เอ็นดูแบบสุดๆเนื้อเรื่องก็จบแบบงงๆนะคะ บอกตรงๆเลย คือมันจบได้ห้วนมาก รวบรัดมาก ตัวละครที่คิดว่าน่าจะร้ายไฉนดันยอมแพ้ง่ายๆ ก็เข้าใจว่าซาบซึ้งในความดีของนางเอกแต่ประหนึ่งเป็นนางอิจฉาละครไปนิดหนึ่ง เกือบจะร้ายกาจมาตลอดเพราะชอบพอในตัวพระเอกถอดใจเสียดื้อๆ แต่เอาเถิด ถือว่าได้อ่านจั้นชิงเสียทีหลังจากที่ร่ำร้องอยากอ่านมานาน อาจจะไม่โดนใจแบบสุดๆ แต่ก็อ่านตลอดรอดฝั่งแบบไม่ทิ้งไม่ขว้าง แต่ว่าจั้นชิงเปี๋ยนไป๋แต่ถ้าจะให้ดีแฟนคลับขอแบบจี๊ดใจเหมือนเดิมจะดีกว่านะค่า รอคอยอยู่เสมอๆค่า

ฟิลิเซียน่า