หายหน้าจากการรีวิวไปนาน เพราะว่าติดภารกิจงานหนังสือค่ะ เลยไม่มีเวลาจะทำอะไรเลย ได้แต่อ่านแต่ไม่มีเวลารีวิวนะคะ ประเดิมรีวิวหนังสือของงานด้วยมากกว่ารักค่ะ เอานิยายของนักเขียนโปรดที่รอดแหงๆ มาอ่าน แม้จะไม่ได้ตั้งสติก่อนสตาร์ทอ่านงานอวี๋ฉิงก็ตามที เลยมีภาวะมึนกินหลังน้อยหลังจากอ่านไปแล้วแต่ก็ถือว่านี้ล่ะอวี๋ฉิงของแท้

ถ้าพระเอกในอุดมคติต้องเป็นคนดีหรือจะร้ายบ้าง แต่ไม่ถึงกับเข้าข่ายเดนมนุษย์เช่นนี้แล้วพระเอกเล่มนี้คงไม่ใช่ เพราะเขาคือนักโทษประหารผู้ก่อคดีสะเทือนขวัญ ที่เรียกว่าโกงกินแผ่นดิน แล้วชายผู้นี้สมควรเป็นพระเอกได้อย่างไร เพราะแม้ว่าในยามที่เขาใกล้ตายก็ยังไม่วายถือดี ได้นางเอกผู้เคยเป็นสหายในวัยเด็กช่วยชีวิตเอาไว้ เขาก็ยังร้ายกาจอยู่ไม่วาย แต่ในสถานการณ์ที่เหมือนว่านางเอกจะสูญเปล่าในการเมตตาคน มันก็ทำให้ความรู้สึกหนึ่งซึ่งเคยมีแต่ถูกหลายสิ่งบดบังไปถูกปลุกขึ้นมาใหม่ แต่ดูเหมือนว่าในยามที่เขารู้ใจตัวเอง หากแต่อีกฝ่ายกลับอยากผลักไสเขาไปให้ไกลจากชีวิตที่เรียบง่ายนี้เช่นเดิม แต่มันเพราะอะไร คนที่เขาก็น่าจะเดาออกว่ามีใจให้กัน กลับไม่ต้องการอยู่ด้วยกันไปจนตาย หรือเพราะเขาเป็นคนเลวหรือเป็นแค่ผู้ชายที่ขาเป๋คนหนึ่ง

ความที่ไม่ได้เตรียมตัวมาอ่านอวี๋ฉิงมาก่อน ทั้งๆที่ปกติแล้วฟีน่าจะต้องเคลียร์สมองก่อนอ่านงานเธอ แต่คราวนี้ยุ่งจนไม่มีเวลา แต่อยากอ่านแล้ว เลยเอามาอ่าน ทำเอาเบลอๆ ไปนิดหนึ่งค่ะ ต้องเรียบเรียงความคิดหน่อยว่านิยายต้องการสื่ออะไร

ถ้าอยากได้พระเอกแบบเลวๆ พระเอกเล่มนี้ใช่เลยค่ะ เขาไม่ได้ถูกกล่าวหาหรือกลั่นแกล้งแต่เขาทำทุกอย่าง และเหมือนจะไม่สำนึกตัวด้วย ไม่น่าปลื้มใช่ไหมคะ ตอนแรกนี้ใช่เลย รู้สึกว่านางเอกทำไมต้องดูแลพระเอกนิสัยไม่ดีคนนี้อะไรหนักหนา แต่ความจริงแล้วเขาไม่ได้เลวร้ายไปหมด หรือเป็นเดนมนุษย์อย่างเช่นที่กล่าวอ้าง แต่พระเอกเป็นคนที่เปลี่ยนตัวเองไปตามการดำเนินชีวิต เมื่อเข้าสู่ราชสำนักคนแบบเขาที่แสนทะเยอทะยานก็ใช้ทุกอย่างตอบสนองสิ่งที่ขาดหายไป เด็กกำพร้าที่ไม่มีอะไรเลย ดิ้นรนจนได้เป็นใหญ่เป็นโต ชะตากรรมก็เลยลงโทษคนเลวแบบเขา แต่อย่างน้อยก็ยังปรานีให้ได้ค้นพบว่าความจริงแล้วชีวิตเขาต้องการอะไรตลอดมา ชื่อเสียงเงินทองหรือว่าความสงบกับการได้รักและดูแลใครสักคนหนึ่ง

ในทางตรงกันข้าม ถ้าพระเอกฉลาดแกมโกง นางเอกก็คือความโง่งมเป็นที่สุด แม้จะรู้ดีว่าการช่วยพระเอกคือการฆ่าตัวตายก็ยังช่วย ลำบากตนเองแค่ไหนก็ยังดื้อดึง เราเองที่อ่านไปขัดใจและกึ่งรู้เลยว่า จริงหรือที่เหตุผลในการทำเช่นนี้เพียงแค่เพราะเขาคือผู้ที่เธอนับถือว่าเป็นญาติผู้พี่ จริงแท้แล้วการเสียสละแบบนี้คือความรักที่ยิ่งใหญ่ต่างหา ก รักที่ไม่ได้อยากให้เขามาอยู่เคียงข้าง แค่อยากให้เขาได้รุ่งเรืองอีกครั้ง แม้วันนั้นเขาลืมเธออีกครั้งก็ไม่เป็นไร หรือจะได้พบกับใหม่ในยามที่เขาตกอับเธอก็ยินดี คิดได้ขนาดนี้มีแต่คำว่ารักเท่านั้นจะอธิบายได้หมด

ซาบซึ้งไหม บอกเลยว่าตอนอ่านนะคะ ไม่รู้สึกอะไรคืองงและไม่เข้าใจว่าทำไมนางเอกถึงผูกพันกับผู้ชายแบบพระเอก ผู้ชายร้ายจนเลวแบบนี้ได้ แต่พออ่านไปจนถึงกลางเรื่อง ในฉากที่นางเอกฝันร้ายแต่พระเอกกลับได้แต่มองดูและช่วยอะไรไม่ได้เลย เนื่องจากขาหัก เขาชิงชังตัวเองมากที่แม้ใกล้เพียงแค่เอื้อมก็ปลอบโยนนางเอกไม่ได้ เขาต้องเดินให้ได้ เริ่มรู้สึกแล้วว่ามันน่าจะมีอะไรบางอย่างซ่อนเร้นไว้ ยิ่งผ่านก็ยิ่งเห็น นางเอกผู้ไม่ปรารถนาจะครอบครองพระเอก เพราะตนด้อยกว่าในทุกด้าน หน้าตาก็แสนธรรมดา สติปัญญาก็น้อยนิด ไม่ได้ยินดีด้วยซ้ำที่พระเอกจะมารักตน เพราะเขาคือบัณฑิตที่ฉลาด แม้จะมีอดีตด่างพร้อย แต่ถ้าเขาคิดได้ กุนซือผู้รุ่งโรจน์ก็คงไม่ไปไหนเสีย เธอจะยินดีกับเขาเงียบๆ แบบไม่ต้องการอะไรเลย มันคือความรักที่เรียกว่าแท้จริง ไม่ต้องได้ครอบครองก็เพียงพอแล้ว

ตรงข้ามกับพระเอกอย่างสิ้นเชิง เขาต้องการมีนางเอก เพราะจริงๆมันมีความลับระหว่างกันอยู่ เป็นตัวไขที่ว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้นางเอกช่วยพระเอกแบบโง่ๆ พระเอกผู้คิดแต่เรื่องของตัวเองกลับหยุดและคิดที่จะทำเพื่อนางเอกบ้าง เขาไม่ต้องการความยิ่งใหญ่ในอดีตอีกแล้ว เขาต้องการแค่นางเอกคนเดียว ทิฐิที่ก่อเอาไว้ก็ไม่จำเป็นถ้าได้รักนางเอก

ดังนั้นในช่วงแรกนางเอกคือผู้ทำทุกอย่างให้พระเอก ในตอนท้ายก็จะเป็นพระเอกแทนค่ะ ทุกการกระทำก็มีแค่คำว่า เพียงเพราะเธอ ฆ่าคนได้ ยอมปิดบังตัวตน ยอมใช้ชีวิตเงียบๆ หรือแม้แต่เป็นผู้หาเงินสำหรับสำนักนักพรตที่นางเอกอาศัยอยู่ จะบอกความซึ้งของมันเนี่ยเห็นชัดๆ ในตอนพิเศษ ตอบทุกความสงสัยค่ะ นางเอกเป็นเหมือนรอยในใจเขาเสมอมา แม้เธอจะไม่มีอะไรโดดเด่น ไม่สามารถจะส่งเขาให้เป็นขุนนางชั้นสูงได้ ไม่คู่ควรแม้เป็นภรรยาของบัณฑิตผู้เก่งกาจ แต่เขาก็ยังหวนรำลึกเธอเป็นบางครั้ง เป็นความคิดถึงที่ดีงามสุดในคนเลวแบบเขา ถึงขนาดที่เขาคิดจะเก็บเงินให้นางเอก เพราะคาดเดาว่าเธออาจจะลำบากกับการอยู่ในสำนักนักพรต มันก็เหมือนว่าสองคนนี้มีด้ายแดงผู้ไว้ ในบางคราบางเบาจนแทบขาด แต่มันก็ยังเหนียวแน่นไม่เสื่อมคลาย

แต่ถ้าต้องการความหวานจัดๆ อวี๋ฉิงไม่ใช่คำตอบแน่นอนค่ะ เพราะเป็นนิยายที่เล่นกับอารมณ์ที่เรียกว่าความรักที่มีจะลึกลับซ้บซ้อนสักหน่อย รักหรือ รักเมื่อไร รักอย่างไร มาก็เป็นต้องแปลระหว่างบรรทัดเลยค่ะ มารู้อีกที ใช่นะ นี้ล่ะมากกว่ารักจริงๆ พระเอก นางเอกของอวี๋ฉิงไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบนะคะ เช่นเล่มนี้ พระเอกนี้เป็นนักโทษของราชสำนักตัวจริง ไม่ได้ถูกใส่ความ แถมเขาก็ยังคิดว่าถ้าเลวแล้วสบายเขาก็จะทำ ไม่ใช่ขนบทั่วไป อย่างน้อยก็ต้องดีกับนางเอกคนเดียว แต่ไม่ใช่เลย พระเอกเห็นแก่ตัวค่อนข้างมาก แต่รู้อีกที พระเอกเขาแสดงออกหลายๆ อย่างในความไม่ดีแต่เนื้อในคือรักนางเอก หรือตัวนางเอก ไม่ได้สวยจัด มีเสน่ห์อะไรมากนัก ซ้ำเธอมีความลับที่น่าอับอายจนไม่อยากให้พระเอกรู้อีก

แต่ถ้าต้องการความรักแบบลึกซึ้ง ต้องอาศัยความเข้าใจ อว๋ฉิงนี้ใช่เลยนะคะ อ่านแล้วต้องแปลต่อไปว่าอวี๋ฉิงต้องการสื่อถึงอะไร หรือจะเล่นบทหนักอย่างเดียว เหมือนเล่มนี้ แก่นของมันคืออะไร ก็คือสายรักที่ฝังรากมานาน หนึ่งคนรู้ว่ารักแต่ไม่คู่ควร ได้แต่ทำตัวเป็นกระต่ายมองพระจันทร์ที่เจิดจ้า อีกคนไม่แน่ใจและปฏิเสธความด้อยนั้น เพียรหาสิ่งที่คู่ควร จนที่สุดแล้วสิ่งที่คู่ควรอยู่ในใจมานาน เมื่อละทุกอย่างที่เรียกว่าความเหมาะสมของสังคมได้ ก็เหลือเพียงความสุขที่ได้รับการยอมรับว่าไม่ต้องการอะไรไปกว่าคนนี้ คนที่เข้าใจทุกอย่างของตน รับในเนื้อแท้ว่าดีหรือเลวเช่นไรได้

และนิยายอวี๋ฉิงมีความนิยมที่จะเล่าในแบบการเล่าประวัติ เหมือนเรามองไปยังหนังสือที่บันทึกชีวิตคนคู่หนึ่ง บางอย่างซ่อนเร้น บางอย่างเปิดเผย ก็เป็นอะไรที่เราต้องไปคิดเอาเองว่า พระเอกไปโกงราชสำนักเช่นไรถึงถูกจับได้ เขาเคยรุ่งเรืองเพียงใด หรือแม้แต่การยอมรับที่จะอยู่อย่างไร้อำนาจวาสนาต่อไปจะเป็นเช่นไร เป็นจินตนาการเปิดที่ให้เราคิดได้เต็มที ไม่ได้จบลงด้วยแบบแผนตามธรรมเนียม กลับไปร่ำรวย ยิ่งใหญ่ มีทายาทพรั่งพร้อม บางคนอาจจะคิดว่าอ่านยากไปนิด ต้องตีความ แต่จริงๆ ไม่ถึงขนาดนั้นค่ะ แต่อวี๋ฉิงจะไม่เล่าเรื่องด้วยการใช้คำง่ายๆ ฉากทั่วๆไป ต้องให้คนอ่านคิดตาม หรือไม่ก็พักสมองไปสักพัก จะคิดออกว่าต้องการสื่ออะไร เป็นหนึ่งในเสน่ห์การอ่านงานแบบอวี๋ฉิงค่ะ ไม่หวือหวา เล่นไปเรื่อยกับอารมณ์แบบงงๆ จบแบบมึนๆ แต่ถ้าคิดตามได้จะรู้สึกว่าใช่ล่ะ ชีวิตที่แท้จริง มันไม่ได้เป็นแบบแผนสำเร็จรูปขนาดนั้น

อาจจะไม่ได้ขนาดชอบมากๆ แบบภูติรักปาฏิหาริย์นะคะ แต่ถือว่าได้มาตรฐานแบบอวี๋ฉิงเหมือนเดิมค่ะ งงงวยนิดๆ แต่อ่านสนุก เพลินมาก ไปเรื่อยๆ จนมารู้อีกทีจะเข้าท้ายเรื่องแล้ว รู้แล้วว่าอะไรทำให้สองคนรักกัน ซึ่งถ้าให้เราจินตนาการเอาเอง สองคนนี้ก็จะมีความสุขที่แสนเรียบง่ายแบบที่นางเอกต้องการ พระเอกก็ใช้สมองที่เก่งกาจดูแลนางเอกไปเงียบๆ ไม่ต้องออกมาบอกว่าเขาคือใคร ท้ายที่สุดเรื่องราวในอดีตก็เป็นแค่สิ่งที่ถูกลืมเลือนไปจนหมด เลยไว้แค่ความรักและความผูกพันของคนสองคนที่ชะตาเคยบิดเบี้ยวมันทดสอบความอดทน แต่เมื่อผ่านมาได้ก็ลึกล้ำมากมายยิ่งนักค่ะ

ฟิลิเซียน่า