“ไขว้นิ้วยังไงกัน ฉันเคยเห็นในหนังทิเบตตอนพระทำพิธีบูชา?.”

อันที่จริง มันก็มีการทำมือหลายแบบอยู่แต่ฉันจำได้แค่ลักษณะเดียวนี่แหละ




 

ยุงดรุงหงายมือขึ้นมาวางติดกัน ไขว้นิ้วก้อย ซ้ายทับขวา และเอานิ้วโป้งล็อค...
เว้นนิ้วนางสองข้างไว้ จากนั้นก็ไขว้นิ้วกลาง ซ้ายทับขวา โน้มนิ้วชี้มากดทับไว้-
อีกทีและบอกให้รู้ถึงชื่อเรียกที่ว่า 'Mudra'

“แล้วทำไปเพื่อเป็นสัญลักษณ์อะไรรึเปล่า?”

หลังจากหัดทำได้สำเร็จแล้วฉันก็ถามต่อ

“อืม..ไปถามพระรินเชนเพื่อนเธอดีกว่านะ” พระยุงดรุงตอบ
“เขาเป็นครูสอนเรื่องนี้อยู่แล้ว ส่วนฉันไม่ถนัดเรื่องการอธิบายเท่าไหร่”

โห...ถ้างั้นฉันคงต้องไปเรียนภาษาทิเบต ไม่ก็ต้องหาล่ามไปแปลก่อนล่ะมั้ง
ถึงจะเข้าใจที่รินเชนพูดได้เข้าใจ  แล้วเรื่องตามหาความหมายของ Mudra
ก็ต้องเป็นอันพับเก็บลง!

อาคารห้องสมุด

เรื่องการมาอยู่วัดบางทีก็ไม่ได้เงียบเหงาวังเวงเท่าไหร่นัก เพราะรินเชนมัก
จะหาคนมาช่วยเป็นล่ามให้เสมอ ดังนั้นก็จึงไม่ใช่เรื่องแปลกนักที่ฉันจะได้เจอ
กับใครหลายคนเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ 

อย่าง พระทินเล่ ผู้ดูมีหน้าตาดูแปลกแยกไปจากชาวทิเบต ก็ทำให้อดสงสัย
ไม่ได้ว่าเป็นใครมาจากไหนกันแน่?  และคำตอบนั้นก็คือทินเล่เป็นชาวคินนัวร์
เขาบอกว่ามาอยู่ที่วัดตั้งแต่หกขวบ และแม้ว่าที่บ้านจะนับถือพุทธผสมกับฮินดู
ตามสไตล์วัฒนธรรมลูกผสมของคนที่นั่น แต่ตัวเขาก็เลือกที่จะมาเป็นพระใน
ศาสนาเพิน 

พระคุนชก เป็นคนที่ถือกุญแจตึกห้องสมุดและมีหน้าที่ดูแลการคัดลอกตำราโดย
จะทำการสแกนเล่มคัมภีร์ทั้งหมดลงบนสื่อดิจิตัล เพื่อรักษาข้อมูลและใช้เป็นสื่อ
การเรียนการสอน

อีกทั้งในเวลาที่ห้องสมุดจะใกล้ปิดทำการตอนพักเที่ยง  
ฉันก็มักจะถูกคุนชกตามมาไล่ ...ไม่ใช่สิ มาเรียกเตือนเป็นประจำ 

แล้วก็ยังมี ชีมมี เพื่อนชาวทิเบต(ที่ไม่ได้เป็นพระ) มาทำงานดูแลห้องสมุดและ
เป็นลูกมือของคุนชก ซึ่งฉันมักจะมาขอยืมที่ชาร์จมือถืออยู่บ่อยครั้งแม้ว่าบางที
เขาอาจจะต้องหัวเสียกับคำออกเสียงที่เรียกเพี้ยนเป็น 'ชิมิ' ที่แปลว่า "แมว"
อยู่ตลอดก็ตาม  
 

ช่วงสายของวันนี้ คุนชก มีเวลาพอที่จะพาฉันมาดูห้องทำงานที่เก็บวางตำราที่
ถูกพิมพ์เก็บลงแผ่นกระดาษแบบธรรมเนียมเก่าแก่สุมกองบนชั้นวางเต็มไปหมด
ซึ่งมันจะถูกนำมาดัดแปลงสภาพเป็นไฟล์เพื่อบรรจุลงในแผ่น CD ภายหลัง และ
ในทุก ๆ ปี ฐานข้อมูลเหล่านี้ก็จะถูกนำมาลงบันทึกใหม่เพื่อป้องกันการสูญหาย 

ถึงแม้ว่าเพินจะดูเป็นศาสนาโบราณและยังถือจารีตโบราณอยู่ก็ตาม แต่การปรับ-
ตัวให้เข้ากับโลกปัจจุบันได้นั้น บางครั้งก็จำเป็นจะต้องพึ่งพาเทคโนโลยีเช่นกัน 

ชีมมี ได้แอบบอกความลับบางอย่างเกี่ยวกับคุนชกให้ฟัง
ว่าฉันควรเรียกเขาอย่างให้ความเคารพว่า "เกเช่" 
เพราะพระคุนชกเพิ่งจบหลักสูตรขั้นสูงนี้เมื่อปีก่อน 

“ไม่” พระคุนชก บอกปฏิเสธอย่างไว  

“เรียกฉันว่า คุนชก เฉย ๆ ก็พอ...
ฉันอยากเป็นแค่ พระ ธรรมดา ๆ เท่านั้น”

นอกเหนือไปจากนี้ ที่ชั้นบนของห้องสมุดจะมีพิพิธภัณฑ์ขนาดเล็กตั้งอยู่  
ซึ่งในเช้าวันหนึ่ง ฉันได้แวะมาที่อาคารฯ นี้ และบังเอิญมาเจอกับ 'แม็กกี้' 
สาวใหญ่ชาวอังกฤษเข้าพอดี เธอจึงได้ชวนฉันขึ้นมาดูห้องด้านบนพร้อมกับ
พระบรรณารักษ์ที่มาไขกุญแจให้

ห้องนั้นมีการเก็บวัตถุเก่าแก่ อย่างข้าวของเครื่องใช้ ขวดโหลเก็บเมล็ดพันธุ์ฯ
และรูปภาพที่ติดแสดงบนผนัง ซึ่งของบางอย่างก็ได้นำติดมาจากทิเบตในช่วง
อพยพลี้ภัย แต่บางส่วนก็อาจต้องจำลองขึ้นมาใหม่  
 

“ช่วยหยิบ สิ่งนั้นมาให้ฉันดูหน่อยเถอะ”  แม็คกี้ วานให้พระบรรณารักษ์ช่วย
เปิดกุญแจที่ล็อคปิดตู้โชว์ เพื่อนำงานสลักโลหะที่มีอายุเก่าแก่ มาจับลูบและมอง
ด้วยความคิดถึง  เธอเล่าให้ฉันฟังว่ามันเคยเป็นของ ๆ เธอ หลังจากที่ไปตามหา
ตามซื้อจากแหล่งขายวัตถุโบราณมาอยู่หลายชิ้น และของบางส่วนที่ได้มาก็จะนำ
เอามาบริจาคให้กับทางวัดเพื่อเก็บในพิพิธภัณฑ์

จากนั้นเราก็มายืนมองภาพที่ติดบนผนังเป็นสถานที่ต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับ ทิเบต
และศาสนาเพิน แม็คกี้เล่าย้อนความหลังถึงเรื่องโน้นนี้ตามภาพไปเรื่อยว่ามี
ที่ไหนบ้างที่เคยไปเยือนมาแล้ว อย่างเช่นการได้ไปเดินโกร่าวนรอบเขาไกรลาส
ในทิเบตก็ด้วย

.....



 

(** หมายเหตุ : ในภาพนี้ไม่ได้เป็นเวลามืดอย่างที่เห็นนะ เนื่องจากช่วงนั้นไม่ค่อยมีแสงแล้ว
และดูสลัว ๆ เราจึงเปิดแฟลชเอาไว้เพื่อไม่ให้ภาพเบลอ...ดังนั้นรูปนี้จึงดูเพี้ยนไปเยอะเลย) 

ด้านความเป็นอยู่ หากไม่นับเรื่องอาหารการกินจากโรงครัวแล้วก็ยังจะมีมีร้าน-
ขายของชำและร้านน้ำชาเล็ก ๆ  ที่ตั้งอยู่ด้านนอกสองสามแห่งให้บริการ

ส่วนในช่วงเย็นของทุกวันตั้งแต่ 4 โมงเย็นเป็นต้นไป ก็จะมีรถกระบะที่ขนนำเอา
ผักและผลไม้สด มาชั่งกิโลขายกันตรงลานจอดรถแท็กซี่หน้าวัด ซึ่งฉันก็มักจะ
ดอดมาอุดหนุนผลไม้อยู่บ่อยครั้ง และก็เห็นพระบางรูปออกมาหาซื้อผักเพื่อเอา
กลับไปทำอาหารกินนอกเวลา (นอกเหนือไปจากที่โรงครัวของวัดเตรียมไว้)
เนื่องจากพวกพระบางส่วนต้องท่องตำรากันจนดึกดื่น 

แต่ในสิ่งที่ฉันได้เห็น... นี่คือฟากฝั่งของวัดหลักพื้นที่อารามสงฆ์นี้
จะมีแต่นักบวชชายประจำอยู่และดูเหมือนจะไม่ได้ลำบากอะไรนัก
 

แล้ว 'อารามของพระผู้หญิง'ที่ตั้งกลางเขาไกล ๆ นั่น จะมีความเป็นอยู่ยังไงกัน?
จากได้มองเห็นตัวอาคารที่ตั้งอยู่ไกลโพ้นในป่า ดูแล้วก็ช่างวังเวงซะจริง

ฉันจึงคิดว่าน่าจะไปดูให้เห็นกับตาสักหนจะดีกว่า 
เลยต้องไปถามเอาจากพระยุงดรุงตามเคย...

“ลงไปทางเดียวกับที่ไปโรงเรียนข้างล่างถ้าหาทางลัดเจอ
ก็แค่ 15 นาที แต่ถ้าตามเดินทางรถวิ่งก็ไกลราวครึ่งชั่วโมง”

เขาช่วยอธิบายเส้นทางให้ฟังคร่าว ๆ ว่าจะเจอกับ 'ฟาร์มเห็ด'
ที่เก่าแก่ของอินเดียตั้งอยู่ระหว่างทางก่อนถึงสะพานข้ามลำธารสายเล็กอีกด้วย





โรงเรียนท้องถิ่น ที่ตั้งอยู่ระหว่างทางเดินผ่าน 
มีทั้งเด็กนักเรียนชาวทิเบต,เนปาลี และคนพื้นที่แถบนั้นเรียนร่วมกัน



เส้นทางถนน ที่ทำไว้พอให้รถขนาดเล็กวิ่งผ่าน


เส้นทางเดินเท้าไปวัดของพระผู้หญิง ไม่น่าจะต่างไปจากการขึ้นเขาลงห้วยนัก
ฉันไม่คิดว่าจะหาทางลัดโดยการทะลุป่าเจอแน่ ก็เลยต้องไปเรื่อย ๆ ตามถนน
ที่ทำไว้สำหรับให้รถวิ่ง ซึ่งดูแล้วก็น่าจะปลอดภัยกว่าเยอะ

แต่ผ่านไปนานสิบนาที ...ดูเหมือนจะเดินได้ไม่ถึงครึ่งทางเสียที  
ฉันได้ยินเสียงรถยนต์กำลังวิ่งมาจากทางด้านหลังแว่ว ๆ  

“ไปวัดพระผู้หญิงใช่ไหม?”

หลวงลุงรูปหนึ่ง ได้ขับรถสวนมาได้จังหวะพอดีและได้แวะจอดถาม
เขากำลังพาคนงานสามคน ที่นั่งอยู่ด้านหลังไปทำงานก่อสร้างที่ฟากโน้น
อีกทั้งที่เบาะนั่งด้านหน้าก็ยังว่างอยู่...

ถ้าอย่างงั้นก็คงต้องขอติดรถไปด้วยโดยไม่เกรงใจล่ะนะ  

มันเป็นเส้นทางที่วิบากมาก! หลังจากได้ขึ้นมานั่งรถแล้วก็ถึงกับรู้ซึ้งในความ
กันดาร ที่รถต้องขับซิกแซกไปมา บางทีก็ต้องขึ้นเนินและพื้นส่วนใหญ่มักเป็นหลุม
เป็นบ่อกระทั่งมีแอ่งน้ำขัง แต่ถึงอย่างนั้นพระท่านก็ยังซิ่งได้ไม่มีปัญหา 

มีหนหนึ่งที่ฉันพยายามยกกล้องขึ้นมาเก็บภาพของมุมหนึ่งที่ได้เห็นวัดหลักอยู่
บนเขาไกล ๆ ขณะที่รถยังแล่นโคลงเคลงอยู่  หลวงลุงก็ใจดีช่วยเบรกรถให้หยุด
กระทันหันเพื่อให้ฉันยกกล้องได้สะดวก แต่นั่นก็ทำให้เกือบหน้าทิ่มเลยแน่ะ

เมื่อมาถึงยังจุดหมายแล้ว หลวงลุงและคนงานต่างก็ขนนำอุปกรณ์ก่อสร้างลงจาก
รถเพื่อเตรียมเทพื้นปูนกันต่อ ขณะนั้นมีพระผู้หญิงที่ทำหน้าที่ดูแลสถานที่อยู่แค่ 
6 รูป ตัวอาคารฝั่งนี้ยังดูใหม่เอี่ยมอ่อง อาจเพราะเพิ่งสร้างได้ไม่นานนัก

ที่อาคารใหญ่ตรงกลางจะเป็นพื้นที่ของหอสวด
และมีหอพักเก่าและใหม่ตั้งขนาบข้าง

“ปกติจะมีกันอยู่ราวๆ 78 รูป แต่ตอนนี้เขาไปเรียนกันหมด”

หลวงลุง บอกให้ฟังถึงจำนวนผู้อยู่อาศัยในเขตอารามนี้ ซึ่งพระผู้หญิงจะมีชั้นเรียน
แยกออกไปจากพระนักศึกษาชาย  โดยสถาบันที่ว่าจะอยู่ไกลจากตรงนี้เล็กน้อย
ส่วนตัวหลักสูตรจะมีการเรียนการสอนจนไปถึงระดับ เกเช่ เช่นเดียวกัน
แต่สำหรับฝ่ายผู้หญิงจะเรียกในอีกชื่อว่า เกเช่มา (Geshema)


 

ภาพของวัด หรือ เมนรี่ จากระยะไกลกับตำแหน่งที่ตั้งอยู่บนภูเขา
ซึ่งคำว่า MENRI  นั้นก็ได้ถูกใช้เรียกแทนวัดในศาสนาเพิน
โดยมีความหมายตรงตัวว่า Men = Medicine และ Ri = Mountain 

พวกเขาให้ความสำคัญต่อศาสตร์การรักษาโรคแบบแผนโบราณ ซึ่งยึดความเชื่อ
เรื่องตัวยาที่มาจากพืชพรรณสมุนไพรต่าง ๆ บนภูเขา  และจากความหมายของ
คำว่า"เมนรี่" นี้เอง ก็ทำให้ฉันหายแปลกใจว่า ทำไมที่ตั้งวัดจะต้องมาสร้างบนเนิน
เขาสูง และให้ความสำคัญกับการจัดตั้งวิทยาลัยทางการแพทย์แผนโบราณควบคู่
กันด้วยแบบนี้

พระหญิงได้ชวนให้ฉันมานั่งผิงไฟที่ห้องเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านนอกของอาคารใหญ่
มันถูกก่ออิฐสร้างแบบง่าย ๆ มีการก่อไฟตั้งหม้อต้มน้ำร้อนทิ้งไว้ และมีกองไม้
สำหรับทำเชื้อเพลิงและภาชนะอื่นที่วางกองไว้บนพื้น เธอเอาน้ำร้อนและชามา
ให้ดื่ม หลังจากนั้นก็ตักข้าวกับแกงมาให้กิน ...อาหารมื้อนี้เป็นแกงถั่วที่เคี่ยวจน
เป็นน้ำข้นแล้วก็ต้มฟักเขียวที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยผ่านการปรุงรสมากเท่าไหร่

หอสวดและพื้นที่ประกอบพิธีทางศาสนา (แต่วันที่ไปถูกปิดไว้เลยไม่ได้เข้าไปดู)

หอพักที่อยู่ข้างสองหอสวดมนต์ 



โรงครัวที่อยู่ชั้นล่างหอพักหลังเก่า เห็นพระผู้หญิงมานั่งกินข้าวกันที่นี่ในช่วงเที่ยง

มุมภาพจากเนินสูง และบรรยากาศโดยรอบของพื้นที่

ทางเดินขากลับที่ต้องเดินข้ามสะพาน



ในวันนี้จะมีพิธีสวดอวยพรที่วัดหลัก บรรดาเหล่าพระหญิงที่เหลือก็ต้องเดิน

ทางไปยังฝั่งโน้นเช่นกัน ฉันเดินกลับด้วยทางเท้าแต่ไปคนละทางกับกลุ่มพระฯ 

ที่หายวับไปอย่างรวดเร็วในทางลัดที่ต้องเข้าป่า



ส่วนหลวงลุงท่านคงไม่ต้องรีบร้อนนักเพราะยังต้องคุมงานเทปูนต่อ อีกทั้งยังมีรถ

ให้ขับกลับเองได้ทันเวลาอยู่แล้ว  และเรายังได้ทันเจอกันที่วัดอีกครั้งอยู่ดี

ซึ่งหลวงลุงจำฉันได้ และยังเดินเข้ามาทักทายอีกด้วย
 

“คนไทยกับคนทิเบต นี่หน้าตาคล้ายกันมากจริง!”

ลานหน้า Protector temple ที่เปิดประตูด้านหน้าในวันที่มีการประกอบพิธีสำคัญ




มีข้อความสั้น ๆ ที่ส่งมาทักทายจากอีเมล์โดยพระนาวังที่ได้บังเอิญมารู้จัก

ตอนที่ฉันเดินหลงทิศทางมาโผล่ผิดที่ผิดทางและอาสาเป็นไกด์พาเดินรอบวัด

เมื่อหนก่อน

พวกเราจะมีพิธีใหญ่กัน ที่ Protector Temple ในวันที่ 4

ถ้ามาได้ก็มา รู้จักวัดชื่อที่ว่าใช่ไหม?



นานทีปีหนจะได้ดูการพิธีฯ ต่างบ้านต่างเมืองแบบนี้จะพลาดได้ไงเล่า

วัดที่ว่าอยู่ตรงไหน.... รู้
วันที่เท่าไหร่....รู้
แต่เวลาไหน.... ไม่รู้
แล้ว วันที่ 4 นี่ก็คือพรุ่งนี้ไง นั่นคือปัญหา

พอฉันไปถามใครต่อใครถึงเรื่องนี้ก็ไม่เห็นมีใครเข้าใจ...
หรือจะว่าคนส่งสารแกล้งเขียนอำเล่นก็ดูไม่น่าใช่


"Ceremony อะไร ไม่เข้าใจ?"

แม้แต่ Guest Master ก็ยังตอบแบบม่ายรู้ ม่ายชี้

ชาวต่างชาติที่อยู่เกสท์เฮาส์ก็พูดกลาย ๆ ว่าจะมีพิธีอะไรที่วัดสักอย่าง 

แต่พวกเขาก็ไม่รู้รายละเอียดดีนักเพราะดันไปถาม Guest Master เช่นกัน 

คืนนั้นประมาณสองทุ่มครึ่ง ก็มีสายเรียกเข้าจากคุนชก

สำหรับที่นี่มันก็ถือว่าดึกแล้วเพราะไม่มีแสงไฟรบกวน,ไม่มีสิ่งบันเทิง เงียบกริบ

ยิ่งพอหลังพระอาทิตย์ตกก็แทบจะไม่มีใครที่ไหนกล้าออกไปเพ่นพ่านนอกอาคาร

นาฬิกาชีวภาพของร่างกายก็เลยทำงานตามตารางเดียวกับบรรพบุรุษสมัยยุคหิน

ฉันลุกขึ้นมารับไม่ทันเพราะแขวนกระเป๋าใส่มือถือไว้ตรงลูกบิดประตู



วางสายไปแล้ว ไม่มีการโทรซ้ำอีก

คงไม่มีอะไรสำคัญ ไม่ก็อาจกดผิดเบอร์...

 

หลับต่อ

Create Date : 16 สิงหาคม 2559
Last Update : 2 พฤศจิกายน 2565 10:15:20 น.		33 comments
Counter : 2631 Pageviews.
Share Tweet