มาจะกล่าวบทไป  เมื่อบ่ายเล็กน้อยตะวันคล้อยแต่ไม่ลับ

ณ ร้านอู่ทองแหนมเนือง มีสตรีวัยกระเตาะ (?) 3 นาง 3 บุคลิกบุคลิก

นั่งประจันหน้ากันอยู่ที่โต๊ะขนาด 6 ที่นั่ง

ในร้านที่แวดล้อมไปด้วยเหล่ามนุษย์ ที่ต่างก็มุ่งหน้ามากินกันเพื่อ “รักสุขภาพ”

แต่สตรี 3 นางที่ว่า... กลับหาใช่ด้วยเหตุผลนั้นไม่

แต่ละนาง....มาด้วยแรงแห่งความอยากและความหิวโหยเพียงเท่านั้น

สุขภาพดีคืออะไร???

ในเวลานั้น แต่ละนางคงไม่อยากสนใจใคร่รู้เท่าที่ควร

อีกทั้งยังไม่คำนวรปริมาณของอาหารที่สั่งมา กับพื้นที่ว่างในกระเพาะแต่อย่างใดเสียอีก

ถ้าในเวลานั้น...เกิดมีบุรุษเพศหน้าตาดี โปรไฟล์เลิศผ่านมา

แล้วสนใจพวกนาง ก็คงต้องคิดแล้วคิดอีก...

ว่าอีพวกนี้ เอ๊ย พวกนางเป็นโรคท้องมาร ตานขโมยกันมั่งหรือเปล่า

ยัดห่า เอ๊ย สวาปาม เอ๊ย กินกันอย่างไม่รู้เหนือรู้ใต้เสียนี่กระไร

.......................

อาหารพร้อม คู่มือพร้อม (ช้อน ส้อม) ลุย !!!

หลังจากจดๆจ้องๆอาหารที่ค่อยๆทยอยมาวางตรงหน้าแล้ว

ก็เริ่มลงมือยัดห่า เอ๊ย สวาปาม เอ๊ยลงมือกินกันเสียที

แล้วเรื่องก็เกิด .....

ขณะที่สตรีตัวแห้งๆตาตี่ๆที่มีดีกรีเป็นถึงเจ้าของบล็อกนี้  “โกย” บรรดาเครื่องเคียงของแหนมเนืองไปกองอยู่ในแผ่นแป้งที่นอนรออย่างสงบอย่างรู้ชะตากรรมในจานแล้ว

จานยำหมูยอหน้าตาดี รสชาติเลิศก็ถูกยกมาวางอยู่ตรงหน้า

“อุ๊ย มือเปื้อน” เสียงฉันร้องบอกในตอนที่จะตักน้ำจิ้มมาราดลงไปในกองที่อยู่ในจาน หลังจากที่หลังมือไปเสยเอาชิ้นหมูยอที่อยู่บนสุดในจานนั้น จนมันเคลื่อนที่ไปประมาณ .38 มล.

“-----” เหลือกตามองไปยังกล่องเสียบทิชชู่สีเหลือง((ที่แอบคิดว่ามันเคยเป็นที่ใส่ทิชชู่แผ่นๆสีชมพูที่วางไว้ตามโต๊ะจีน)) ที่ตอนนี้มันว่างเปล่าเหมือนกับไม่เคยมีสิ่งนี้อยู่มาตั้งแต่เค้าเปิดร้าน ประจวบเหมาะกับที่พี่พนักงานผู้ชายใส่เสื้อสีส้มปรี๊ดดดด เดินผ่านมาพอดี จึงส่งเสียง ......

"พี่คะ...ทิชชู่หมดค่ะ"พร้อมกับยกไอ้กล่องเสียบทิชชู่สีเหลืองที่ว่ายื่นไปให้เค้าดูด้วย ชิ... ฉันไม่ได้โกหก มันหมดจิง-จิง นะแก๊....

ในเวลานั้น...สตรีสองนางที่ไม่ได้มีบทสักเท่าไรตั้งแต่ต้นก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าฉันเหมือนกับไม่ได้เป็นเรื่องผิดปกติอะไรที่ฉันจะต้องขอทิชชู่เพิ่ม

ย้อนกลับไปในวรรคที่แล้ว...หลังจากที่ฉันยื่นกล่องใส่ทิชชู่เจ้าปัญหาให้กับพี่พนักงานคนนั้น

พี่เค้าก็หยุดมองไปที่กล่องทิชชู่ในมือฉันที่ยังคงถือค้างอยู่อย่างนั้น จนเริ่มรู้สึกตงิดๆในใจ 

ไม่มากพอที่จะนึกอะไรได้ จนพี่พนักงานต้องช่วยเตือนด้วยสายตา....มองที่หน้าฉัน ก็มองไปที่ไอ้กล่องสีน้ำตาล-ขาวอันใหญ่ๆที่อยู่ซ้ายมือของฉัน แล้วก็ย้อนกลับมามองที่หน้าของฉันอีกที... อย่างต้องการย้ำถึงสถานการณ์ในตอนนั้น 

จนเริ่มรู้สึกถึงการส่งสารผ่านทางแววตา ที่แฝงมาด้วยความสมเพสและความอ่อนใจจึงกวาดสายตาตามพี่เค้าไป จนกระทั่งพบกับไอ้กล่องสีน้ำตาล-ขาวอันใหญ่ๆที่อยู่ซ้ายมือของฉันอันที่ว่า.....

พระเจ้า...มันคือกล่องใส่ทิชชู่แบบดึงออกได้ทีละแผ่น!!  อำนวยความสะดวกให้แก่ลูกค้าสุดฤทธิ์

พระเจ้า ((อีกครั้ง))  ... ขอบอกว่ามันใหญ่มาก และที่สำคัญอยู่ใกล้มือฉันมากที่สุดด้วยในบรรดาสตรีสามนางที่นั่งกันอยู่ในที่นั้น

ย้อนกลับไปยังสตรีสองนางที่เหลือที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง.....

สตรีนางแรกที่นั่งตรงข้ามฉัน...ถ้าฉันจำไม่ผิด นางถึงกะยกมือไหว้ขอโทษพี่พนักงานคนนั้นแล้วรีบก้มหน้าก้มตาเหมือนกับไม่อยากให้ใครจำหน้าเธอได้ ....

ส่วนสตรีอีกนางนั้น.... ไม่แน่ใจว่านางบ่นหรือด่าอะไรฉันหรือเปล่า รู้แต่ว่า..ได้ยินเหมือนเสียงกร่นด่าด้วยความอับอาย และแว่วๆว่าจะไม่ขอมาร่วมโต๊ะกับฉันอีก...

เอ่อ....ตกลงว่าฉันทำผิดอะไร  ก็แค่...

ตาถั่ว

เซ่อ

รั่ว

มึน

ประสาท

....................

แค่นั้นเอง

..............

........

....

จริงๆนะ

หรือว่าไม่จริงล่ะ ????

Create Date : 11 มิถุนายน 2554
Last Update : 11 มิถุนายน 2554 19:26:30 น.		0 comments
Counter : 379 Pageviews.
Share Tweet