ฉลองปีใหม่ เอ๊ะ หรือยังไง ????

ก่อนหน้านี้สักสองสามวัน ซึ่งเราชาวไทยส่วนใหญ่ก็รู้ว่าเป็นช่วงเทศกาลปีใหม่

และฉันก็เป็นคนไทยในส่วนใหญ่ที่ก็รู้เช่นเดียวกันว่า "เทศกาลปีใหม่" ที่ว่านั้น

สถานที่ทุกแห่ง จะกลายเป็นสถานที่ "นัดรวมพล" ของเหล่ามนุษย์ที่ไม่ชอบฉลองปีใหม่ที่บ้าน

แต่ฉันไม่ใช่มนุษย์ที่ว่าเหล่านั้น เพราะว่าฉันเป็นมนุษย์ในส่วนที่น้อยถึงน้อยที่สุด

ที่ไม่ค่อยชอบอยู่ในที่คนเยอะๆ ( ( นอกจากบางครั้งที่ความสนุกก็ทำให้เราลืมมองคนรอบตัวได้ ) )

ไม่ชอบอยู่ในที่ที่ควันบุหรี่ลอยอยู่บนหัวเหมือนวงแหวนของเทวดา

( ( แต่นานๆทีก็ชอบไปสังสรรยังสถานที่เหล่านั้นนะ - -') )

และปีนี้....ก็มีข้อจำกัดเหล่านี้อยู่ในสมอง 3 ใน 4 ส่วน จึงไม่พิศมัยการออกนอกบ้านเท่าไรนัก

อาศัยกินกับนอนอยู่บ้าน นอนฟังเสียงพลุและรอส่ง sms อยู่ที่บ้านอย่างเดียวดีกว่า >_<

และหลังจากผ่านเทศกาลแห่งการเฉลิมฉลองของ เหล่ามนุษย์ ส่วนใหญ่ไปแล้ว

มนุษย์ส่วนน้อย ถึงน้อยที่สุดอย่างตัวฉัน ก็ได้เวลาออกไปฉลองปีใหม่กับเค้าเสียที

ในวันที่ 2 ธันวาคม ...

หลังจากนัดรวมพล ( (  มีสมาชิกทั้งสิ้น 3 คน) ) นัดเวลาและสถานที่กันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

แต่ละคนก็แยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ และ รอ รอ รอ รอเวลาการเฉลิมฉลองที่จะมาถึง . . .

19 นาฬิกาเศษๆ คือเวลาที่ราชรถมาเกยถึงหน้าบ้าน

สารถีที่วันนี้เลือกใส่กางเกง 7 ส่วนและเสื้อในราคาไม่น่าจะเกิน 250

(( แอบโดนเพื่อนแซวว่าถ้าได้เคียวเกี่ยวข้าวก็เข้าชุดกันเลย))

ก็ยิ้มหน้าบ้านมาสวัสดีปีใหม่พ่อกับแม่ของฉัน 

"หวัดดีปีใหม่ค่ะพ่อ ขอให้สุขภาพแข็งแรง บลา บลา บลา"

"หวัดดีปีใหม่ค่ะแม่ ขอให้...บลา บลา บลา"

ใช้เวลาในการทักทาย ตลอดจนถอยรถออกจากบ้านฉันไม่ถึง 8 นาทีดี

พวกเราทั้งสามคนก็ได้ออกมาเพื่อเดินทางสู่สถานที่ในการฉลองปีใหม่  ((ของฉัน))

MK คือสถานที่ที่เราตกลงใจ ที่จะเลี้ยวรถเข้าไปก่อน((หลังจากตอนแรกเป็น Hot Pot))

เนื่องด้วยระยะทาง + เสียงเรียกร้องของกระเพาะที่บอกว่าสักที ตรูหิววววววว

จอดรถ ล็อครถ ((และแอบสำรวจเครื่องแต่งกายตัวเอง เอ๊า ใส่รองเท้าผิดคู่ แรงเกินเสื้ออีก T _ T))

ระหว่างเดินไป เพื่อหาสถานที่ฉลองปีใหม่ ((ของฉัน)) และกำลังเม้ากันอยู่อย่างเมามันนั้น

ฉัน : " เฮ๊ย เดี๋ยวเข้ากันไปก่อนเน้อ เดี๋ยวเดินไปดูก่อน ล็อครถหรือเปล่า"

เอม :  หันมามองหน้า เหมือนจานึกอะไรได้

((นึกว่าจะบอกว่าล็อคแล้ว ไม่ต้องไปหรอก )) "ฝากเช็ครอบคันเลยนะ"

ฉัน :  " เออ "

ขณะกำลังเดินกลับมา ((พร้อมกันหอบน้อยๆ พอให้หน้ามีเลือดฝาด))

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเป็นทำนองคุ้น ๆ  ((อีเอมมันโทรมาทำไม - -"))

ฉัน : "เออ ว่า"

เอม : "เออ มึงรอที่รถแหละ ไม่ต้องมาแระ 30 คิว"

ฉัน : " 30  - - '  เออ เดี๋ยวรอข้างหน้านี่แหละ แค่นี้นะ  "

เอม : "เออ"

แล้วเราก็เดินเตร็ดเตร่อยู่แถวที่จอดรถ ใกล้ๆทางเข้าออกของบิ๊กซี รอเพื่อนอีกสองนางที่จะออกมาสมทบ

จนเวลาผ่านไปราวสามอึดใจ คิดในใจ ..ทำไมพวกมันไม่ออกมาอีกฟระ มันน่าจะเดินมาถึงแล้วนะ

แอบกระวนกระวาย เดินไปมองทางเข้าออกเป็นระยะ จนเริ่มคิดได้  ...

งั้นก็เดินย้อนกลับไปที่รถก็ไว้วะ ....

เดินไป ((พร้อมกันหอบหนัก เพราะเดินสองรอบแล้ว เลือดฝาดเต็มหน้ามาพร้อมเหงื่อเลย ))

เอ๊า ... รถหายไปไหนฟระ มันทิ้งตรูหรอ หรือว่ามันลืม หรือว่ามันไปไหน เอ๊ะ ยังไง ฯลฯ

คำถามผุดขึ้นมาในหัว...พร้อมกับยืนมองที่จอดรถที่เคยมีรถทะเบียน 1492 สีเทาจอดอยู่

ซึ่งบัดนี้มีเพียงซ่องว่าง และอากาศอยู่รอบตัวฉันเท่านั้น

งงและปวดประสาทกับผองเพื่อนและตัวเองสักพัก ก็คิดได้ว่า โลกเราเจริญแล้วนะ ..โทรศัพท์ไงนังขวัญ

 ฉัน : " เอม มึงอยู่ไหนเนี่ย"

แอน : "นิ พวกเค้าก็จอดรอนิอยู่ตรงแถวหน้าเอ็มเคเลยเนี่ย ตรงฟุตบาตอ่ะ "

ฉัน : "อ้าว กูก็เดินกลับไปหามึงที่รถ กูก็ว่าพวกมึงหายไปไหน นึกว่าทิ้งกูแล้ว 555+"

เอม : "ก็เห็นว่ามึงจะรออยู่ข้างหน้า กูเลยไปวนรถมารับมึงไง

((ขณะที่คุยกันอยู่ เสียงหัวเราะเจ๊แอนลอดเข้ามาอย่างไม่กลัวว่าจะโดนด่า - -' ))"

ฉัน : " เออ เดี๋ยวกูวิ่งกลับไปหา " พูดพร้อมกับออกวิ่ง ตุบ ตับ ตุบ ตับ "เออ แค่นี้แหละ เห็นแล้ว"

พอขึ้นรถได้ ..เสียงหัวเราะ พร้อมกับเสียงพูดคุย คละเคล้าเสียงกรนด่ากันพอเป็นกษัยก็ดังขึ้น

"ตกลงว่ากลับไป Hot Pot นะ"  เสียงใครคนนึงดังขึ้นมา

"อารมณ์นี้ ...ถ้ามันเต็มอีก ก๋วยเตี๋ยวคนละถ้วย กูก็เอาแระ อิ่มแล้วส่งบ้านใครบ้านมัน"

แล้วเสียงพูดคุยก็ดังขึ้นในรถอีกรอบหนึ่ง ... คุยอย่างไม่กลัวว่าจะสิ้นชีวิตด้วยความหิว

จนเดินทางมาถึงจุดหมาย ด้วยเสื้อลายดอกสีฟ้า  รองเท้าแดง (( อายก็อาย แต่เอาวะ ตรูด้าน))

 แอน : "เดี๋ยวพวกมึงเข้าไปก่อน กูไปเข้าห้องน้ำก่อน ไม่ไหวแระ"

เอม : "งั้นกูไปกดตังก่อน อยู่แม่งอีกฝั่งเชียว"

แล้วชีทั้งสองก็แยกย้ายกันไป

ฉัน : "    ----------   "  219 ((ขึ้นราคานี่หว่า เอาไงดีฟระ จะเข้าไปจองก่อน หรือว่าเอาไงดีฟระ ))

ก็ทำหน้าควายงงอยู่ตรงหน้าร้านมันนั่นแหละ รอจนเอมเดินกลับมา จึงตัดสินใจได้

เอม : "กินไปเหอะมึง มาแล้ว "

ฉัน :  "เออ" ((นี่แหละคำตอบที่ต้องการของกรู 555+))

         "คนมากมาย ไม่มีที่นั่งเลย แล้วพนักงานไม่มาต้อนรับตรูมั่งฟระเนี่ย โห แล้วจะได้นั่งมั๊ย บลา บลา"

บ่น บ่น บ่น เพราะว่าระหว่างที่ยืนรอจะหาที่นั่งกันอยู่นั้น ไม่มีพนักงานออกมาต้อนรับเลยสักคน  จนสักพัก

พนักงาน : ยื่นสมุดคิวมาให้เอมเขียน

ฉัน : "เอม กี่คิววะ"

เอม : "3 คิว"

อืม ... ดีกว่า 30 เนอะ

แล้วก็รอ รอ รอ กันไป สักแป๊บ เจ๊แอนก็มา  (พร้อมกับเข็มขัดแดงแรงฤทธิ์ = =')

แล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง ...

พอได้ที่นั่งปุ๊บ   .... ขาและมือแต่ละคนก็ทำงานกันอย่างไม่มีเกี่ยงงอน

เดินไปตักของกินกันอย่างไม่กลัวอับอาย

ตักแล้ววาง ตักแล้ววาง ... โอ๊ะ นั่นซูชิ...นั่นลูกชิ้น  ตับ ตับด้วย   ผัก  เอานู่นด้วย นี่ด้วย

ผ่านไปราวสามนาที...ของทุกอย่างก็มาสุมอยู่ที่โต๊ะ

แล้วทุกอย่างก็ไปรวมกันอยู่ในหม้อ

รอให้มันเดือด....ใจสั่นราวกับชนะเลิศบอลโลก

มือทั้งสองถือตะเกียบ รอคีบสิ่งที่มันลอยอยู่ในหม้อ

เกิดหลุมอากาศขึ้นบนโต๊ะราว 15 นาที...((เพราะทุกคนมัวแต่คีบของกินใส่ปาก ไม่มีเวลาพูด))

หลังจากนั้น...เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะก็กลับมาดังเหมือนเดิม

นี่แหละ...การฉลองปีใหม่ของฉัน ....ไม่เหมือนใคร และไม่มีใครเหมือน

แต่ฉันมีความสุข...แค่นี้ก็พอใจ

ปัจฉิมลิขิต :

1. วันนี้..ทำงานทั้งวันเลย    ตรวจงานเด็ก    ลงคะแนน ฯลฯ   >>>>  เหนื่อย

2. พรุ่งนี้แล้ว...ที่ต้องกลับไปทำหน้าที่เดิม    คงจะหายจาก blog  ไปอีกพักใหญ่ๆ

3. เหงาจับจิตจับใจ - - '

Create Date : 03 มกราคม 2554
Last Update : 3 มกราคม 2554 15:58:56 น.		0 comments
Counter : 302 Pageviews.
Share Tweet