มันก็เอาเขวี้ยงใส่ใครไม่รู้ที่วิ่งมาเหมือนจะเข้ามาต่อยมันเพราะเห็นเพื่อนโดนตี ไอ้เดย์ปาใส่โดนหน้าไอ้นั่นเต็มๆ
เชี่ยนั่นทรุดหยุดเลย แล้วก็มีคนจะเข้ามาอีก ผม กีต้าร์ ซีน และไอ้เด็กนุ๊กนั่นได้แต่ยืนเหวอครับบอกเลย

ไอ้เดย์ชักเดือดเลือดขึ้นหน้าใหญ่แล้ว ผมกลัวมันจะหน้ามืดจนไม่ฟังผมแล้ว ยิ่งเห็นกับตาก็ยิ่งรู้สึกว่ามันน่ากลัว
ผมกลัวไอ้เดย์มากกว่าผู้ชายตัวโตที่ถือไม้หน้าสามทั้งฝูงซะอีก||||||||||

“เชี่ยมีด!!!” ไอ้ซีนกับกีต้าร์ร้องบอกไอ้เดย์ มีคนคว้ามีดจากร้านขายของกินวิ่งมาหาไอ้เดย์
ผมนี่หัวใจแทบหยุดเต้น ดีที่เดย์มันหันไปเห็นก่อนเลยหยิบไม้ที่พื้นขึ้นมาตีมืออีกฝ่ายจนมีดร่วงไป
หลังจากนี้สิเรื่องน่ากลัวของจริง คือไอ้เดย์มันแย่งมีดมาได้ครับ!||||||||

“ปล่อย! ปล่อยมีดนะเดย์อย่า!!!” ผมขยับเข้าไปใกล้พวกนั้นมากขึ้นตะคอกบอกมัน ไอ้เดย์กำมือที่ถือมีดเกร็งแน่น
มันชะงักเล็กน้อยแต่ยังล็อคคอไอ้คนที่มันจับได้ไว้อยู่
แล้วตอนนั้นเอง นอกจากเสียงเพื่อนก็ยังมีเสียงใครก็ไม่รู้ที่ผมไม่รู้จัก ตะโกนดังมาห้ามไอ้เดย์ด้วยอีกคน
“เชี่ยเดย์!!! สัดกูขอ!!! อย่ามึงอย่า! เพื่อน!!!”

ทุกคนชะงักหันไปมองไอ้คนนั้น เขารีบวิ่งมาหาไอ้เดย์ “เดย์ๆๆ!!!|||||||| สัดกูไหว้มึงล่ะ! พอๆๆนี่ลูกน้องกูเอง!
มันไม่รู้จักมึงๆ!! คนใหม่ทั้งนั้นอย่าถือเลยกูขอ นะๆกูขอ ปล่อยแม่งไปเหอะ นี่มึงมาได้ไงวะเนี่ย
เชี่ย....มึงรู้จักพวกมันเหรอ!?”
คนนี้ดูจะอายุพอๆกับพวกผม พวกลูกน้องมันงงกันไปหมด พวกผมเองก็งง ท่าทางจะรู้จักไอ้เดย์เข้าอีกแล้ว
เอาไงล่ะทีนี้คนรู้จักไอ้เดย์ทั้งสองฝ่ายเลยเหรอ

ผมมัวแต่มองเขา แล้วผมก็ไม่รู้ตัวเลยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มีคนพุ่งมาข้างหลัง มันล็อคคอผม
ผมตกใจดิ้นสุดฤทธิ์ร้องเสียงดัง “เหวออออ!!!!!||||||||อ๊าคคค!!! อ๊าคคคค!!!”
กีต้าร์ ซีน แม้แต่ไอ้เด็กนุ๊กจะวิ่งมาช่วยผม แต่ก็ไม่มีใครไวเท่าไอ้เดย์
เดย์ผลักไอ้คนที่มันจับไว้ไปให้เพื่อนเก่ามันแล้ววิ่งมาดึงตัวผมออก ถีบไอ้นั่นจนล้ม มันกระทืบซ้ำอย่างโมโหมาก
แต่ไอ้นั่นลุกมาสู้ ไอ้เดย์ก็ต่อยคว่ำแล้วเงื้อมือที่ถือมีดจะปาใส่หน้ามัน วินาทีนั้นใครจะห้ามมันทันนอกจากผม
ผมผวากอดมันแน่นแทบร้องไห้เลยครับ “อย่าๆๆๆๆ!!!!!!|||||||||| ไม่เอาเดย์ กูกลัวไอ่สัด ไม่เอาแบบนี้ฮือออออ”

เดย์มันเลยเปลี่ยนใจปาใส่ตีนไอ้หมอนั่นแทน แม่งร้องจ๊ากเข้าเต็มๆคลานหนีไปหาลูกพี่มันยังโดนตบกะโหลกซ้ำ
คนที่ดูแก่กว่าใครเหมือนจะเป็นลูกพี่อีกคน เดินมาสมทบไล่ให้สลายตัว
“ไอ้ห่า! นี่พี่เดย์ไง! มึงไม่รู้จักก็ไหว้พี่เขาซะพวกห่า! ตีกับใครไม่ตีไอ่สัดซวยจริงมึง เฮ้ยๆๆสัดเจตสัดแป็ก
นี่ไอ้เดย์โว้ย!! พวกเชี่ยพวกมึงหยุดเลย ไปๆๆๆหนีไปบ้านเชี่ยนทก่อน ไปก่อนตำรวจมาไอ่พวกควาย!!!”
ไอ้พวกรุ่นพี่นี่น่าจะเพิ่งตามมาสมทบเพราะรู้ว่าเด็กๆตัวเองก่อเรื่อง ตอนแรกผมว่าไม่เห็นหน้าไอ้พวกนี้
ท่าทางจะรู้จักกับไอ้เดย์ดีซะด้วย

ไอ้พวกที่เด็กกว่าอายุน่าจะพอๆกับไอ้นุ๊กพากันไหว้ลาไอ้เดย์กันหมด ส่วนฝ่ายไอ้เด็กนุ๊กที่ดูจะสู้ไม่ได้ตั้งแต่แรก
เลยได้โอกาสเผ่นกันแน่บ แต่แม่งทิ้งไอ้นุ๊กไว้กับพวกผมเฉยเลย มันคงเห็นแล้วว่าฝ่ายเราช่วยไอ้นุ๊กไว้


“ไหนมึงว่าเลิกเชี่ยแล้วไงเสร่อมาอยู่นี่ได้ไงวะ!? แล้วทำไมมึงไปเข้าข้างมัน! กูมีเรื่องกับพวกมันอยู่
มึงไม่แหกตาดูวะเชี่ย!? ถ้ามึงไม่คิดจะกลับมากูก็ขอนะเดย์ มึงอย่ายุ่งกับเรื่องนี้อย่าเสือก! เว้นซะแต่ว่ามึงอยู่ข้างมัน!”
เหลือคนที่น่าจะเป็นเพื่อนเก่าเดย์กับรุ่นพี่ในแก็งค์นั้น ยืนชี้หน้าว่าไอ้เดย์เป็นเชิงขอแกมขู่

ไอ้เดย์ยังกอดผมไว้แน่น มันสูดหายใจเข้าลึกๆข่มอารมณ์ให้กลับมาปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะพูดด้วย
“พี่..ผมไม่เกี่ยว.. ผมมาเที่ยวงาน ผมแค่ช่วยไอ้นุ๊ก!” เดย์มันชี้ไปที่ไอ้นุ๊ก มันยืนจ๋องจ๋อยกุมหน้าที่เขียวของตัวเอง
เด็กนี่น่าจะไม่เกินสิบห้า พวกที่ตีกันส่วนใหญ่ก็ด้วย
สองคนที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามหันไปมองหน้าไอ้นุ๊กอย่างไม่สบอารมณ์ จ้องเอาเรื่อง

ไอ้เดย์เห็นท่าทางพวกนั้นที่มองไอ้นุ๊กแล้วไม่พอใจมาก ตวาดพวกคนที่เป็นเพื่อนเก่ามันตาขวาง
“จำไอ้นุ๊กกันไม่ได้เหรอ!” ผมเงยหน้าที่ซุกอยู่กับอกมันขึ้นมอง เพราะไอ้เดย์ตัวสั่น เสียงที่ตะคอกก็ยังสั่น

“น้องไอ้ปิงไง!!!” ทันทีที่คำนี้หลุดจากปากเดย์ พวกแก็งค์เกเรสองคนนั้นถึงกับอ้าปากเหวออย่างตกใจ
หันไปมองหน้าไอ้นุ๊กอีกครั้งให้เต็มตา “เชี่ย! โตเร็วจังวะ แม่งจริงอ่ะ!” เพื่อนเก่าไอ้เดย์ลูบหน้าตัวเองตกใจพอดู
“ไอ่ห่าทำไมไม่เข้าแก็งค์กูไปเข้าแก็งค์เชี่ยนั่นได้ไงควายเอ้ย!” คนเป็นรุ่นพี่ที่แก่กว่าสบถอย่างขัดใจที่ได้รู้ความจริง

แต่ไอ้เดย์กลับหันไปตะคอกว่าไอ้เด็กนุ๊กนั่นซะสะดุ้งหน้าซีดหนักกว่าเดิม
“กูเคยบอกมึงแล้วใช่มั้ย!ให้ตั้งใจเรียน! อย่าทำตัวแบบกู! อย่าให้ต้องเป็นแบบพี่มึง!! แล้วมึงทำตัวอย่างนี้เหรอ
แม่มึงรู้มั้ยเนี่ย เดี๋ยวมึงมีเรื่องต้องเคลียร์กะกูไอ้นุ๊ก!!!”

ไอ้เด็กนุ๊กนั่นร้องไห้ออกมาเพราะกลัวไอ้เดย์ “ฮือออผมขอโทษครับพี่ฮืออ”
ทั้งผม ทั้งไอ้ซีนแล้วก็ไอ้กีต้าร์มองไปมองมาเลิ่กลั่กอย่างไม่ค่อยรู้เรื่องนัก

“เชี่ยแม่งหนีก่อน เฮ้ยมึงไปเจอกูที่บ้านไอ้นทนะเดย์ พาไอ้เชี่ยนี่ไปด้วย!” ลูกพี่กับเพื่อนเก่าไอ้เดย์เห็นท่าไม่ดี
มีคนไปแจ้งว่าพวกที่ตีกันยังเหลืออยู่ทางนี้ แถมลูกน้องบางคนก็โดนจับได้ด้วยมีคนโทรมาบอก
ไอ้เดย์โดนบอกให้พาไอ้นุ๊กไปหาทีหลัง ผมได้ยินแล้วไม่อยากให้มันเข้าไปเกี่ยวด้วยเลย

พวกเราเลยรีบสลายตัว วิ่งกันกระเจิง กีต้าร์กับซีนต้องคอยฉุดไอ้เด็กนุ๊กที่เอาแต่ร้องไห้ไปตลอดทาง
ไอ้เดย์ก็ดึงมือผมวิ่ง ผมวิ่งไปใจก็ยังสั่นๆ ถึงไอ้เดย์จะเก่งแค่ไหนแต่ถ้าวันนี้มันเป็นอะไรไปผมจะทำยังไง
แล้วถ้าเกิดมันพลาดติดคุกติดตารางหมดอนาคตล่ะ แค่คิดว่ามันจะทิ้งผมไว้ แค่คิดว่าผมอาจต้องสูญเสียมันไป
ก็พาลน้ำตาจะไหลขึ้นมา แต่ก็กลั้นไว้ไม่กล้าโวยวายต่อว่ามัน อายคนอื่นเขา....

.......................................

...................

พวกเราหนีออกมาห่างจากวัดพอสมควร ไอ้ซีนกับกีต้าร์โทรบอกเพื่อนๆให้มาเจอกันที่นี่ พอเล่าเรื่องคร่าวๆ
ให้ทุกคนรู้เรื่องแล้ว ไอ้มาร์คกับไอ้น็อตก็ย้อนกลับไปเอามอเตอร์ไซค์มาให้ พอได้มอเตอร์ไซค์ไอ้เดย์ก็จะไปทันที

“เดย์! มึงไม่ไปไม่ได้เหรอวะ มึงอย่าไปยุ่งกับเขาอีกเลย”
ผมขอร้องฉุดแขนไอ้เดย์ที่คร่อมมอเตอร์ไซค์มีไอ้นุ๊กนั่งก้มหน้าซ้อนท้าย

“ไม่ได้ว่ะ ยังไงก็ต้องพาไอ้ห่านี่ไปเคลียร์ แล้วต้องไปเอามันออกจากแก็งค์ที่มันอยู่ตอนนี้ด้วย”
ไอ้เดย์ตอบผมหน้าเครียด ผมชักไม่พอใจไอ้เด็กนี่ขึ้นมายังไงบอกไม่ถูก ทั้งที่ไอ้เดย์เลิกเกเรแล้ว
ยังต้องกลับไปพัวพันด้วยอีกเพราะมัน มันสำคัญมาจากไหนกันวะ! -*-

“มันเป็นอะไรกับมึง!?” ผมถามเกือบตะคอกมันอย่างไม่พอใจ เพื่อนๆก็มอง
“น้องเพื่อนกู” ไอ้เดย์ตอบเสียงเบา มันคงรู้ว่าผมไม่พอใจที่มันมายุ่งกับเรื่องคนอื่นอย่างนี้

เท่าที่ได้ฟังมันคุยกับพวกเพื่อนเก่าสมัยอยู่แก็งค์นั่น ผมก็พอรู้ว่าไอ้นุ๊กนี่น่าจะเป็นน้องชายเพื่อนมัน...แต่!
“แล้วทำไมต้องมึง!? ไปบอกพี่มันสิ!?” พอผมพูดอย่างนี้ไอ้เดย์ก็ก้มหน้าเลย แล้วไอ้มาร์คกับไอ้น็อตก็เข้ามา
จับไหล่ผมเขย่าเล็กน้อย พวกมันส่ายหน้าเหมือนอยากบอกให้ผมหยุดพูดเถอะ

“ทำไม่ได้หรอก....พี่มันตายไปแล้ว ตายเพราะกูไง”
ผมได้ยินไอ้เดย์พูดก็สะอึก หันไปมองหน้ามัน มันพูดหน้านิ่งมากแต่ข้างในใจคงไม่ได้นิ่งเหมือนหน้ามันแน่ๆ

อย่าบอกนะว่านี่...เป็นน้องคนนั้น... เพื่อนที่เสียไปแล้วของมัน คนที่มันพูดถึงเมื่อไหร่ก็อยากร้องไห้ทุกที..

เพื่อนๆพากันถอนใจ กีต้าร์บอกขอโทษไอ้เดย์ทันที “โทษนะ กูเข้าใจมึงว่ะ” ไอ้เดย์มันยิ้มให้นิดๆ
เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ถึงตอนนี้คงไม่ต้องอธิบายอะไรกันแล้ว พวกเราเข้าใจว่าไอ้เดย์ทำแบบนี้เพราะอะไร
มันขอโทษที่ดึงผม กีต้าร์ กับซีน เข้าไปเกี่ยว ไอ้เด็กนุ๊กนั่นก็ยกมือไหว้ขอโทษใหญ่ พวกเราต่างส่ายหน้า
บอกว่าช่างมันจะทำไงได้

“พี่เดย์... พี่...” อยู่ๆไอ้เด็กนุ๊กก็สะกิดหลังเดย์แล้วทำท่าทางแปลกๆสื่อสายตามองมาทางผม
เหมือนอยากจะถามอะไรไอ้เดย์เกี่ยวกับผม ผมดูจากท่าทางมันแล้วก็พอเข้าใจได้ แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไร
ส่วนไอ้เดย์ก็แค่พยักหน้าให้มัน แล้วหันมาดึงมือผมเข้าไปหา มันขยี้หัวผมแล้วสัญญา
“เดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน ไม่ต้องห่วง กูไม่เป็นไรหรอก” แล้วมันก็พาไอ้นุ๊กขี่รถออกไป.........


ผมหันไปหาไอ้มาร์คกับไอ้น็อต ไอ้สองคนนี้เป็นเพื่อนเดย์มาตั้งแต่ตอนม.ต้น ท่าทางจะรู้เรื่องดี
แล้วคงจำไอ้นุ๊กนั่นได้มันถึงได้มาห้ามผมไม่ให้พูดถึงพี่ชายเด็กนั่น
“ลูกคิด...กลัวมั้ยมึง55” ไอ้มาร์คมีหน้ามาถามผม กูฉี่แทบราด||||||||

“พวกมึงรู้จักกับเพื่อนไอ้เดย์ที่ตายไปใช่มั้ย เล่าให้กูฟังบ้างสิ มันสนิทกันมากเลยเหรอ” ผมถามทั้งไอ้มาร์คไอ้น็อต
พวกมันหันมองหน้ากันก่อนยักไหล่ใส่ผม ไอ้น็อตบอกว่า “มึงไปถามไอ้เดย์เองเถอะ” อ้าว...

ไอ้มาร์คก็ว่า “อยากรู้อะไรก็ถามไอ้เดย์เอา กูแค่รู้จักแล้วก็พอจะจำหน้าน้องมันได้ โตไวฉิบหาย สองปีที่แล้ว
แม่งยังอยู่ป.6 ตอนนี้ตัวสูงเกือบเท่ามึงเลยมั้งลูกคิด เอ๊ะ รึเป็นมึงเองไม่โต55” ผมทำตาขวางจ้องหน้าไอ้มาร์ค
ไอ้ดำตัวโตก็หัวเราะหน้าผมแล้วทำหน้านึกๆก่อนพูด “กูไม่ได้สนิทกับไอ้ปิงเท่าไอ้เดย์ว่ะ ปิงมันเป็นคนพูดน้อย
พวกมันเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล... เหมือนทิชานั่นแหละ พวกกูอ่ะเจอกันแค่ม.ต้นแถมอยู่คนละห้อง
แต่อาศัยมั่วสุม สุมหัวทำเรื่องแสบๆไร้สาระด้วยกันบ่อย ย้ายมาเรียนต่อที่นี่ถึงได้อยู่ห้องเดียวกันเลยสนิทกันขึ้น”

ผมหันไปมองทิชา ทิชามองมาที่ผมพอดี เธอยิ้มให้ผม ผมเลยแหวกกลุ่มผู้หญิงเข้าไปคุยด้วย
“ทิชา ทิชาสนิทกับเพื่อนเดย์คนที่ตายไปแล้วนั่นมั้ย...เอ่อ.....แหะ..คงไม่มั้ง...” ผมเหมือนจะถามเองก็ตอบเองได้
เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าขนาดไอ้เดย์เองยังบอกไม่ได้สนิทกับทิชาเลย ทิชาไม่ค่อยสุงสิงกับเด็กผู้ชายเท่าไหร่

“เราไม่ค่อยได้คุยกับเขาเท่าไหร่หรอก....แต่รู้ว่าสองคนนั้นสนิทกันที่สุด เวลาโดดเรียนก็หายไปพร้อมกันตลอด
มีเรื่องมีแผลก็พร้อมกันตลอด พอปิงเสียแล้ว...... เดย์ไม่พูดกับใครเลย เศร้ามาก เรื่องมันเกิดช่วงก่อนจะจบม.สาม
ราวๆสามเดือนได้น่ะ ขอโทษนะเราไม่ค่อยรู้อะไรเรื่องปิงหรอก”

ผมยืนฟังทิชาเล่าเท่าที่เธอรู้ซึ่งมันน้อยมาก.... คิดๆแล้วจะให้ผมไปถามกระทบใจไอ้เดย์ผมคงทำไม่ได้หรอกครับ
เรื่องมันผ่านไปแล้ว ก็ให้มันผ่านไปเถอะ...ไปช่วยพาน้องชายเพื่อนมันออกจากแก็งค์ได้ก็ดีเหมือนกัน
จะได้ไม่ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกที่ตีกันนั่นอีก ขอแค่ไอ้เดย์ไม่หวนกลับไปทำตัวแบบเดิมอีกก็พอ

ผมทำหน้าเครียดถอนใจเพราะเป็นห่วงไอ้เดย์ เพื่อนๆก็แซวว่าผมเป็นห่วงแฟนเหรอ...
น่าวิ่งกลับไปเอาไม้หน้าสามมาไล่ตีปากแม่งให้หมด ( -*- ) นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เป็นแฟนมันซะหน่อยแล้วผมก็ชักฉุน

“มึงได้กันยัง?” สะดุ้งเฮือกเลยครับเชี่ยยูแม่งจู่ๆก็มากระซิบข้างหู ผมไล่ตีมันมันก็หัวเราะวิ่งหนีผม/////*//
แล้วผมก็สะดุดโดนไอ้คิมจับมากางแขนกางขาสำรวจดูว่าได้แผลตรงไหนมั้ย มันจะได้พาไปทำแผลให้พร้อมไอ้ซีน
ผมก็งงๆนะไอ้คิมมันกอดผมโอ๋แบบเอามือลูบหัวลูบหลังผม จับหัวผมซบไหล่มันด้วย คือ...มึงเว่อร์ไปรึเปล่าวะ?

“มองอะไรดุ๊ก...หึหึ หึงเหรอ?คึคึ” ได้ยินเสียงไอ้คิมพูดแกล้งดุ๊กดิ๊กติดขำๆเหมือนเคย ผมก็หันไปมองดุ๊กดิ๊ก
กะเทยสวยสะบัดหน้าหนีครับ เชิดใส่ไอ้คิมซะงั้น แล้วก็มีหันกลับมาทำท่าแหวะใส่มันอีกก่อนจะหันไป
เม้าท์กับเพื่อนผู้หญิง คุยกันเรื่องตอนอยู่ในวัดได้ยินคนพูดว่ามีคนตีกันๆแต่ก็ไม่คิดว่าพวกผมจะอยู่ในนั้นกับเขาด้วย
ซวยจริง

“โอ้ย|||||||| เจ็บว่ะ แง~~” ผมผลักไอ้คิมที่โอ๋ผมออก หันไปมองตามเสียงไอ้ซีน มันทำสำออยมากเลยครับ
เกาะไหล่ไอ้กีต้าร์เอาหน้าซุกซอกคอเพื่อนมัน ร้องว่าเจ็บปากที่แตกไม่หยุด เป็นผมนะรำคาญสะบัดหลังมือใส่
ไปนานละ... แต่กีต้าร์แม่งไม่หนียืนหัวเราะอยู่ได้

ไอ้น็อตพูดขำๆว่าวันนี้ยังถลุงเงินไอ้เดย์กันไม่มันส์เท่าไหร่เลย ทำเป็นเล่นไปผมลองนึกๆคิดคำนวณรายจ่าย
ที่ไอ้เดย์เลี้ยงพวกเราคร่าวๆดู มันไม่ใช่น้อยๆเลยนะครับ ตั้งแต่ข้าวกลางวันที่สั่งพิซซ่ามาเลี้ยงแล้วน่าจะสัก
แปดพันกว่าบาทได้มั้ง...
เป็นผมนะถ้าแม่จ๋ารู้ว่าใช้เงินขนาดนี้ในวันเดียว อาละวาดบ้านแตกแน่ ต้องบอกให้เอาไปเก็บไว้ที่แม่ชัวร์..


*******************************


กลับมาบ้านแล้วนั่งรอไอ้เดย์ที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน สามทุ่มกว่าแล้วครับไอ้เดย์ก็ยังไม่มาซะที
ผมชะเง้อคอรอมันจนคอยาว กดมือถือเล่นไปเรื่อยยุงก็กัด ผมใส่กางเกงบอลกับเสื้อกล้ามมีเนื้อที่ให้ยุงกัดเยอะ
แล้วเหมือนแม่จะรู้ว่ายุงกัดผม สงสัยได้ยินเสียงผมตบยุง แม่จ๋าก็ตะโกนบอกให้ผมเข้าบ้าน

“เดี๋ยวจ๋า รอเดย์ก่อน เดี๋ยวมันก็มา...” ผมตะโกนบอกแม่ที่นั่งดูทีวีข้างในบ้าน
จ๋าคิดว่าผมรอเอาข้อมูลรายงานจากไอ้เดย์ ผมไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่วัดให้จ๋ารู้ ไม่อยากให้แกไม่สบายใจ
แต่คนแถวบ้านนี่อย่างไว ผมกลับมาถึงบ้านกลายเป็นแม่จ๋าเป็นฝ่ายเล่าให้ฟังซะเองว่าที่วัดเขาตีกัน...
ถามว่าผมรู้เรื่องมั้ย ผมก็แกล้งทำหน้าเหรอหราส่ายหน้าไป

บ้านเราปิดหน้าร้านเรียบร้อยแล้ว เหลือช่องประตูเปิดไว้แค่เล็กน้อย ผมนั่งรอมันตั้งแต่กลับมาจนป่านนี้
ใจคอไม่ดีครับเป็นห่วงมัน โทรไปตามแม่งก็ไม่ติดสงสัยปิดเครื่องหนี มึงจะรู้บ้างมั้ยว่ากูโคตรห่วงมึงแค่ไหน
ไอ้บ้าเอ๊ย -*-


.........................เวลาผ่านไปผมยังนั่งหน้าบ้านคอยไอ้เดย์ที่เดิม แต่ยุงไม่กัดแล้วเพราะทั้งจุดยากันยุง
แล้วก็ทาโลชั่นกันยุง ผมนั่งท้าวคางตาปรือ กดมือถือดูนาฬิกาในนั้น....แม่ง..จะเที่ยงคืนแล้ว

บ้านล็อคเรียบร้อย แม่จ๋าขึ้นไปนอนนานแล้ว ผมบอกจ๋าว่าเดี๋ยวค่อยตามขึ้นไปนอน แต่จนถึงตอนนี้ไอ้เดย์ก็ยังไม่มา
มีแค่ผมที่นั่งรอมันด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ผมง่วง...แต่ไม่อยากนอน ผมอยากรอเจอหน้ามันให้แน่ใจก่อน
ว่ามันจะไม่บุบสลายกลับมา......ใครจะว่าผมบ้าก็ได้นะ รู้ครับว่ามันเก่ง มันต้องเอาตัวรอดได้แน่ มันน่ะตัวอันตราย
แต่ผมคงนอนไม่หลับแน่ถ้าไม่ได้รู้เรื่องมันคืนนี้ มันจะไปตีกับใครอีกมั้ย ได้แผลรึเปล่า จะเจ็บตรงไหนบ้าง
หรือไปทำอะไรบ้าบิ่นโดยที่ไม่มีผมอยู่ข้างๆคอยเรียกสติมันไว้ มันจะ....นู่นนี่นั่นโน่น...เฮ้อ มากมาย

นี่ผมเริ่มเหมือนแม่มันเข้าไปทุกทีๆแล้วนะ .... แต่ก็ใช่ว่าจะมีแค่ผมที่เป็นห่วงไอ้เดย์นะครับ น่าดีใจ
เพื่อนๆก็คอยโทรบ้างส่งข้อความบ้างมาถามข่าวจากผม ไอ้เดย์กลับมารึยัง เป็นยังไงบ้าง ผมตอบใครไม่ได้สักคน
เพราะผมก็ไม่รู้ว่าตอนนี้มันเป็นยังไงอยู่ที่ไหน โทรศัพท์มันก็ติดต่อไม่ได้
ไอ้บ้านั่นไม่คิดถึงใจคนเป็นห่วงทางนี้บ้างเลย

ตรึ้งงง!!! ................ เสียงข้อความเข้า!
ผมรีบดูโทรศัพท์ตัวเองด้วยความดีใจ คิดว่าน่าจะเป็นไอ้เดย์แน่ แต่ก็ไม่ใช่...เป็นไอ้ไลค์

“เฮ้อ......คิดถึงลูกคิดจัง วันหลังจะซื้อขนมไปฝากอีกนะครับ ฝันดีนะ รักนะครับไลค์”
ผมอ่านข้อความจากไอ้ไลค์แบบเซ็งๆ นอนดึกเหมือนกันนะมึง
ชะเง้อคอมองหาจะมีใครขี่รถมาทางบ้านผมบ้างมั้ย ....ก็ไม่มีวี่แววแม้แต่เงา มีแต่เงาหมาเดินผ่านมาหนึ่งตัว
ผมถอนใจเฮือกใหญ่ นั่งไปนั่งมาวังเวงหนักครับ นี่ก็จะตีหนึ่งแล้วผมเลยจำใจก้มหน้าเปิดล็อคประตูบ้าน
เดินเข้าบ้านไปใจก็กังวลไม่รู้จะทำยังไงดี ตอนนี้ผมอยากเจอหน้าไอ้เดย์ที่สุด...

เข้าห้องนอนไปข่มตาหลับ...ผมหลับไม่ลงแน่เลย คิดถึงแต่ไอ้เดย์ .................................................
..................................................
.......................
.........

... ตรื้ดดดดดดๆๆๆ!!!
ตกใจเสียงโทรศัพท์ครับ ผมสะดุ้งตื่นมายังมึนงง... คลำหามือถือมาดู อ้าว! ไอ้เดย์โทรมาครับ ดูเวลานี่มันตีสองแล้ว
(อ้าวนี่กูหลับเหรอครับ ก็ว่าไม่หลับๆดันหลับไปตอนไหนวะ)
“ฮัลโหลเดย์! มึงอยู่ที่ไหน มึงเป็นอะไรมั้ย!!?” ผมลุกลี้ลุกลนถามมัน
“หูยยยยย หูจะแตก แหกปากเบาๆก็ได้ หลับไปรึยังเนี่ย” ดูมันนะหายไปให้เป็นห่วงกลับมาก็กวนตีนผม
ผมเลยลดเสียงลงด่ามัน “ฮึ่ม!กูจะหลับลงได้ไง!(ความจริงกูเพิ่งตื่น) ถ้าหลับแล้วกูจะรับโทรศัพท์มึงได้เหรอฟาย!
อยู่ไหนทำไมมึงไม่ตอบกู!? มึงรู้มั้ยว่ากูอ่ะ..!..” ผมจะพูดว่าเป็นห่วงมันมากก็สะอึกกลืนคำหายเข้าคอไป
ผมนิ่งเงียบคิดในใจ ขืนพูดไปมันต้องได้ใจมากแน่ ไม่เอาอ่ะ ไม่พูดดีกว่า เดี๋ยวมันล้อผม////*//

“ทำไม..../////หึหึ...อยากเห็นหน้ากูอ่ะดี๊~”
“แหวะ! กูไม่อยากเห็นหน้ามึง!”
“แต่กูอยากเห็นหน้ามึงอ่ะ มาหาเดย์หน่อยดิ......”
“อึก/////..พูดงี้หมายความว่าไง กูไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ กูจะนอนแล่ว!”
“แค่เดินมาที่หน้าต่างหน่อยเดียวเอง”
“ห๊ะ!?”

ผมตกใจรีบเดินไปที่หน้าต่างรวบผ้าม่านออก ก้มลงไปเห็นไอ้บ้าเดย์นั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์เงยหน้ายิ้มโบกมือให้ผม
“โอเค เห็นหน้ามึงแล้วชื่นใจ กลับบ้านนอนดีฟ่า55”
ผมเห็นไอ้เดย์ทำท่าจะวางสายแล้วสตาร์ทรถมัน ผมก็รีบพูด “ควาย! ใครให้มึงไปหยุดเลยนะ! ห้ามไป! รอกูก่อน!!”
ตัดสายโทรศัพท์แล้ววิ่งตาลีตาเหลือกออกจากห้องนอน ลงบันไดไปให้เร็วและส่งเสียงให้เบาที่สุด
ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูบ้านอย่างเบามือกลัวแม่จ๋าที่อยู่ชั้นบนจะได้ยิน

เปิดบ้านได้ผมก็พุ่งไปหาไอ้เดย์ที่ยิ้มหล่อรอเลยครับ ....ถึงตอนนี้ทุกคนคงจะคิดว่าผมจะพุ่งเข้าไปกอดมัน
เหมือนนางเอกหนังไทย ดีใจที่พระเอกปลอดภัยกลับมา เสียใจด้วยครับ ความจริงคือ
“สัดเดย์! ไอ่ห่า ไอ่หอก ไอ่ควาย ไอ่เชี่ย ไอ่เวร ไอ่ๆๆๆๆๆๆฮึ่ยๆๆบ้าเอ๊ย!!” ชี้หน้าด่าๆๆๆแม่งอย่างเก็บกดครับ
“มึงด่ากูทำไมเนี่ย||||||||” ดูมันถามทำหน้าแหย ยังไม่รู้ตัวอีก
“ไอ้คนชอบหาแต่เรื่อง! ปล่อยให้กูรอจนหลับเพิ่งโผล่มาเหรอไอ่สัด!”
“อ้าวไหนมึงบอกไม่ได้นอนไง..”
“ฮึ่ม! เออนั่นล่ะ!ไม่ได้นอน แต่หลับตาไปเฉยๆอ่ะ เอาเป็นว่ามึงบอกจะมาหากูก็รอร้อรอ
ทำไมมึงไม่เล่าอะไรให้กูฟังบ้าง กูอยากรู้!” แล้วผมก็เข้าไปจับแขนคลำขาควาญหาตามหน้าตาเนื้อตัวมันว่าได้แผล
หรือฟกช้ำดำเขียวตรงไหนบ้างรึเปล่า ไม่ได้ขาขาดแขนขาดหน้ามันก็ยังหล่อดี ไอ้หอกเดย์ตอนแรกแค่ยิ้มๆ
แต่พอเห็นผมดมๆตามตัวมันก็หัวเราะใหญ่

“5555เหมือนหมาเลย55มึงทำไรเนี่ยลูก!?”
“ไอ่ควาย!-*- กลิ่นเหล้าหึ่ง! ส้นตีนเหอะปล่อยให้กูรอแต่มึงไปแดกเหล้ามาใช่มั้ย!!แม่ง! ไปไหนก็ไสหัวไปเลย!”
ผมลืมตัวด่าใส่มันเสียงดังด้วยความโมโห แล้วก็นึกได้ว่าดึกสงัดเสียงมันดัง เลยรีบเอามือปิดปากตัวเอง
แล้วถอยเท้าจะเข้าบ้าน ผมไม่สนใจเชี่ยเดย์แม่งแล้ว

แต่ไอ้เดย์มันก็รีบลงจากมอเตอร์ไซค์รุดมาดึงมือผม ดึงตัวผมกลับออกมาจากบ้านทันก่อนที่ผมจะปิดประตู
มันกอดเอวผมแน่นแล้วก้มมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ผมสะดุ้งตกใจด่ามัน “ปล่อยกูเลยเชี่ยนี่!////*//”
พยายามจะยันมันออกไปแต่มันก็บังคับกดหน้าผมให้ซบกับอกมันกอดไม่ยอมปล่อย
“รอเดย์เหรอ55 โคตรน่ารักเลยอ่ะ นึกว่าหลับไปแล้วมาแกล้งกวนตีนให้ตื่นเล่นๆนะเนี่ย555”
“ฮึ่ม! ฟายเอ๊ยมึงไม่นึกว่ากูจะห่วงมึงบ้างเลยใช่มั้ย!...อึก/////” แม่งเผลอหลุดปากพูดไปแล้วผมเขินแฮะ

“น่ารักว่ะ/////” มันก้มมาบดจมูกกับแก้มผมอีกหลายทีก่อนจะลามปามไซร์ไปที่กกหูเลื้อยไล่ไปที่ลำคอ
ผมผลักหน้ามันออกร้อง “อื้อ~~!!///*//” ได้แค่นั้น เพราะหลังจากนั้นก็โดนประกบปากจูบแบบดื่มด่ำ
มันสอดลิ้นเข้าปากผมเล่นเอาหายใจไม่ทั่วท้อง เสียวท้องน้อยวูบที่มันสอดมือเข้าเสื้อกล้ามมาลูบไล้คลำจับ
ไปทั่วเนื้อตัวผมทั้งด้านหน้าด้านหลัง สองมือผมจะยันมันออกก็เหมือนไม่ค่อยมีแรง โดนจูบปากใช้ลิ้นแบบนี้
ผมสู้มันไม่ได้เลย เผลอตัวจูบตอบมันทุกที แต่มาได้สติหน่อยตอนที่ไอ้บ้าเดย์คิดจะล้วงมือเข้ากางเกงบอลผม
เลยทำให้มันหยุดอยู่แค่ที่ขอบยางยืดกางเกงด้วยการหยิกหลังมือมันอย่างแรงซะ ไอ้คนบ้ามันก็สะดุ้งรีบดึงมือออก
ผละปากที่ไล่ขยี้ปากผมออกมาต่อว่า “โอ๊ยหยิกกูไมเนี่ย!?” มีการขมวดคิ้วดุกูนะ

“มึงจะปี้กูหน้าบ้านเลยมั้ยสัด!////*// แฮ่กๆๆ” ผมเหนื่อยหอบหน้าแดงเพราะมัวจูบกับมันหายใจแทบไม่ทัน
ไอ้บ้านี่ก็นะ..คนมองค้อนอยู่ยังมายิ้มชอบใจ

“ถ้ามึงยอมกูก็กล้าอ่ะ เอากันเลยมั้ย คึคึคึ”
“เชี่ยยยยยย!”
“โหยด่าอีกแระ!”
“...........” ผมจ้องหน้ามันเคืองๆ
“ก็ไปเคลียร์มันไม่ใช่ไปพูดๆๆแล้วก็จบกลับได้เลยซะเมื่อไหร่เล่า มึงเข้าใจดิ กูต้องเลี้ยงเหล้าแม่งทั้งสองฝ่ายเลย
กินฝ่ายพี่แน็คกับพวกเก่ากูเสร็จ ก็ต้องไปกินกับพวกลูกพี่ไอ้นุ๊กแม่งอีก ดีที่มีคนรู้จักกูอยู่ แถมกูยังต้องให้ตังค์
ค่าทำแผลค่าทำขวัญไอ่พวกห่าที่กูกระทืบไปอีก ไปประกันไอ้พวกที่โดนจับได้อีก ตังค์ถูกหวยกูหมดเลยเซ็งแม่ง
ยังไม่พอกูต้องไปเบิกตังค์มาเพิ่มอีกเนี่ยโคตรซวย เหนื่อยว่ะเซ็งเชี่ยๆเลย มึงก็อย่ามาทำหน้าอย่างนี้ใส่กูอีกเลยน่า...”

ผมกอดอกฟังมันอธิบาย ไอ้เดย์ลูบท้ายทอยตัวเองสะบัดหัวไล่ความมึนจากฤทธิ์แอลกอฮอล
“มันเลิกตีกันแล้วเหรอ” ผมทำหน้าสงสัยถามมัน
“ฮึ เรื่องนี้กูไม่เกี่ยวให้มันเคลียร์กันเอง กูแค่ไปขอตัวไอ้นุ๊กมัน บอกแม่งไม่ต้องให้เข้าแก็งค์อีกถือว่ากูขอ”
“โทรก็ไม่ติด มัวแต่ห่วงคนอื่น แต่ไม่คิดว่าคนอื่นจะห่วง” ผมมองเมินพูดไปทางอื่นแต่ก็หมายถึงมันนั่นแหละ
“กูปิดไว้กันใครโทรตามตอนกำลังตกลงกับทางนั้นอยู่ โธ่กูก็มาหามึงแล้วนี่ไง”
“เฮ้อ.........โอเค! เข้าใจหมดแล้ว มึงกลับบ้านไปได้แล้วปะ”
ผมหันหลังจะเดินเข้าบ้านแต่โดนเชี่ยเดย์ดึง “อะไร!?” หันมาถามมันงงๆ มันก็ทำตาเยิ้มใส่ยิ้มแฉ่ง
“คือ...ไหนๆก็ไหนๆแล้วอ่ะลูก....ลูกคิดจ๋าขอเดย์นอนด้วยคนดิน๊า นะๆๆๆ จุ๊บๆๆ”
อึ๋ย!///// ไอ้บ้านี่มันเอาปากไล่จุ๊บขึ้นมาตามแขนผม “ขนลุกไอ่สัด จั๊กจี๋!ปล่อยๆๆกูเลยไอ้บ้า!”
“ไม่เอา~~~~ เดย์นอนด้วยยยย~~~”
แม่งมันกอดผมจะตามเข้าบ้าน ผมยันมันออกก็ติดหนึบอย่างกับปลาหมึก พัวพันอีรุงตุงนังมาก ถึงขั้นลงไป
เกาะขาผมไม่ยอมให้เดิน มันพันแข้งพันขาพล่ามเสียงอ้อแอ้ว่าจะนอนกับผมให้ได้ ความดื้อด้านผสมความเมา
บวกความหน้ามึนของมันทำให้ผมบ่ายเบี่ยงลำบาก กลัวไอ้บ้านี่เสียงดังหนักเข้าแล้วแม่จ๋าจะตื่นลงมาด่ามาก
ผมถอนใจบอกมัน “เออๆๆ!!! ก็ได้ๆเฮื่อย!เบาๆดิเดี๋ยวจ๋าตื่น” ไอ้เดย์ร้องเย่เบาๆมันลุกขึ้นขโมยหอมแก้มผม
แล้วรีบไปเข็นรถเข้าบ้าน ผมก็ค่อยๆเปิดประตูบ้านให้มัน..

..........................................
.........................

“อื้มม! หือตัวหอมจัง////” ขึ้นมาบนห้องผมได้ไอ้มือปลาหมึกมันก็เริ่มเลย กอดผมแล้วหอมซอกคอ ผมก็ยันหน้ามัน
“แต่มึงโคตรเหม็นอ่ะเดย์” ผมว่ามัน มันก็ทำหน้างอนทำปากเชิดๆนะโคตรน่าทุบ
“กูไม่เหม็นนนนนน ไม่เชื่อดมดู555” แล้วมันก็ยกจั๊กกะแร้มาเสยหน้าผม ผมดิ้นพล่านเลยโดนมันล็อคไว้
เล่นเอารักแร้มาหนีบหัวกูได้นะไอ้เปรตนี่! เดย์เป็นคนไม่มีกลิ่นตัวเลยครับ มีแต่กลิ่นเหงื่อกับกลิ่นเหล้า
ที่ตอนนี้กลบกลิ่นน้ำหอมที่มันใช้ประจำหมด
“มึงไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยไอ่หอกเอ๊ย!///*//ไม่งั้นไม่ต้องนอนเตียงกูเลยนะเดย์”
“ขี้เกียจอ่า~~~” ว่าแล้วไอ้บ้าเดย์ก็ผละจากผมเดินไปทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้านิ่งที่เตียงทันที
ผมตกใจรีบตามไปดึงมันขึ้นเดี๋ยวนั้น ที่นอนผมเหม็นเหงื่อเหม็นเหล้ามันหมดพอดีกัน

“ไปอาบน้ำ!” ผมใช้แรงทั้งหมดที่มีลากมันลงเตียง ไอ้เวรนี่ไม่ยอมลุกเลื้อยตัวลงไปนอนแผ่หลาที่พื้นห้องแทน
“กูนอนตรงนี้ก็ได้ลูกคิด กูไม่ไหวแล้ว อยากก็อยาก ถ้ามึงไม่เล่นกะกูก็ปล่อยให้กูหลับเหอะ”
ผมท้าวเอวสองข้างก้มมองไอ้ตัวบ้าที่นอนหลับตาพล่ามอยู่ที่พื้น “อยาก.........?...มึงอยากอะไร?”
เดย์ลืมตาขึ้นมาสบตากับผมพอดี ปิ๊ง!.... สายตาแม่งโคตรหื่นผมหลบตามันทันทีที่นึกรู้แบบอัตโนมัติ
“ทะลึ่งไม่เลือกเวลาเลยนะมึงอ่ะ ควาย....///// ไปอาบน้ำแล้วค่อยออกมานอนจะได้สบายตัวไง”
“ม่ายยยยยยยยย~~~~~ ไม่เอาๆๆๆๆ กูไม่อาบ~~ ฟรี้~~~ กูหลับแล้ว!”
ทำตัวดิ้นเร่าๆไปกับพื้นเหมือนเด็กสามขวบครับมัน งอแงน่ากระทืบสุดๆ ผมเลยส่ายหน้าช่างแม่ง

“ตามใจ เรื่องของมึงเหอะ แต่ไม่ต้องเนียนขึ้นมานอนกอดกูเลยนะ จะถีบออกให้” ผมบ่นๆเสร็จก็เดินไปปิดไฟ
แล้วก็ต้องแปลกใจครับ ไอ้เดย์มันลุกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เดินมาเปิดไฟห้องน้ำด้านหลังผม ตอนนี้ในห้องมืดสลัว
แต่แสงจากไฟห้องน้ำสว่างจ้า ผมหันมามองการกระทำของไอ้เดย์อย่างโคตรจะงง มันคว้าผ้าเช็ดตัวผมที่พาดตากไว้
แถวๆราวเล็กหน้าห้องน้ำเอาพาดบ่ามันแล้วเดินเข้าห้องน้ำปิดประตูไปเฉย.....

ผมงง ยืนเอ๋อๆกรอกตาตัวเองไปมาในความมืดสองสามวิ... ก็ได้ยินเสียงซู่ซ่าเหมือนน้ำจากฝักบัวตกกระทบตัว
คือมันอาบน้ำ.... เอ้าไอ้บ้านี่บอกให้อาบไม่อาบ พอบอกตามใจรีบไปอาบเฉย...

เบื่อกับความบ้าบอของมันผมเดินไปห่มผ้านอนดีกว่า สักพักยังไม่ทันหลับ ไอ้เดย์ก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา
“ลูกคิดกูหยิบแปรงผิดอันว่ะ เอาของมึงไปแปรงอ่ะ เคี้ยกกก555แต่ไม่เป็นไรหรอกเนอะ
เราเอาลิ้นเลียฟันกันออกบ่อยไป555”

ผมนอนห่มผ้าอยู่มันยืนปลายเตียง ผมกะจะลุกขึ้นด่ามันซะหน่อย แต่กลับต้องนั่งตาค้างเลยครับ
แสงไฟจากในห้องน้ำสว่างส่องเห็นร่างไอ้เดย์ยืนนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ตัวขาวโบ๊ะมีน้ำเกาะพราวตามกล้ามแขนขา
ตามซิกแพ็คหน้าท้องที่ขึ้นเห็นเป็นลอนๆเลย หัวมันก็เปียกด้วย เห็นอย่างนี้ใจสั่นเลยครับแม่งโคตรเซ็กส์ซี่

มันยืนสั่นอยู่แป๊บเดียวก็ดึงผ้าที่พันท่อนล่างตัวเองออกแล้วเอาไปเช็ดหน้าเช็ดตัวถูหัวถูหลัง ถูไปทั่วเนื้อตัวมัน
ยกแข้งขากำรูดไอ้ที่ห้อยโตงเตงแกว่งไปแกว่งมาต่อหน้าผมแบบไม่อายอะไรเลยสักนิด!
.......ผมสิกลับต้องอายมัน นั่งหน้าร้อนฉ่ามองมันแก้ผ้าตาไม่กระพริบ

“ฮั่นแน่! จ้องต่ำจังนะมึง คึคึคึ ของเขาดีมีคุณภาพคับแก้วก็งี้แหละเนอะ” ขอบอกว่าขนาดยังไม่ตื่นตัวก็ใหญ่ใช่เล่น
ไอ้เดย์ปาผ้าขนหนูที่ชื้นไปทั้งผืนใส่หน้าให้ผมสะดุ้งรู้ตัว แล้วล้อผมที่จ้องตรงนั้นของมันอย่างลืมตัว

“เชี่ยเหอะ!/////*//หน้าด้านฉิบหายเลยมึงอ่ะ!” ดูๆๆคนบ้าอะไรวะเดินแก้ผ้าโทงๆในห้องคนอื่นเขา
ไอ้เดย์เดินโป๊ไปเปิดตู้เสื้อผ้าค้นหาบ็อกเซ่อร์ของผมเอาออกมาใส่นอนอย่างคุ้นเคย แต่ก่อนจะใส่มันดันทะลึ่ง
เอาขึ้นมาดมๆตรงเป้า “ไอ้โรคจิตเอ๊ย!////*// กูซักแล้วเหอะ!” ผมด่ามัน มันก็ขำไปยกขาสวมบ็อกเซ่อร์ไป
แต่สงสัยเวรกรรมไอ่เชี่ยนี่เยอะ หรือมันยังมึนอยู่ไม่รู้ครับ ยืนขาเดียวไม่ได้เซเอาหัวไปโขกใส่ขอบตู้เสียงดัง “โป๊ก!”

“555555555555สมน้ำหน้าแม่งอุ๊บ! คึคึคึคึ” ผมขำลั่นแล้วนึกได้ว่าเสียงดังไปเลยรีบปิดปากแต่ก็ขำต่อ
ไอ้บ้าเดย์ยังใส่บ็อกเซ่อร์ไม่เสร็จ สวมได้ขาเดียวกลิ้งกับพื้นมือก็กุมหัว มันทำหน้าเหยเกคงเจ็บหัวน่าดู
“ 55ไอ้บ้า ไหนมาให้ดูดิ๊ แตกแล้วมั้ง55” ผมนั่งบนเตียงท้าวแขนไปชะเง้อมองมันที่นอนกุมหัวตัวงอกับพื้น

เดย์มันรีบลุกเลยครับดึงบ็อกเซ่อร์เข้าขาอีกข้างใส่อย่างลวกๆ แล้วแทบจะโผขึ้นเตียงมากอดเอวผม อ้อนน่าถีบ
ผมนั่งยิ้มก้มมองมันที่นอนกอดเอวผมเอาหัวมาไถๆที่พุงด้วย “คิกๆ เจ็บมั้ยมึง////” เอามือลูบดูโห...แม่งโนเลย
“ถามมาได้...เจ็บอ่ะ..” ไอ้เดย์ทำเสียงน้อยใจแบบแหลๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองตาผม “จูบทีดิ”

มันขอผมเลยก้มไปจุ๊บที่หัวโนปูดออกมานิดๆของมัน
“555หวังว่ามึงคงไม่บ้าไปมากกว่านี้เพราะสมองกระเทือนหรอกนะ” แต่ไอ้เดย์ทำหน้างอพูดไปอีกเรื่อง
“ไอ้ลูก ใครบอกให้มึงจูบตรงนี้... จูบตรงนี้ดิ” มันจับมือผมเอานิ้วผมไปแตะที่ปากมัน หัวใจผมเต้นแรงขึ้น
ตอนที่ค่อยๆก้มหน้าลงไปหามัน ยื่นปากแตะปาก สอดลิ้นแตะลิ้นแล้วตวัดเกี่ยวกันอย่างได้อารมณ์

มันดึงหน้าผมลงไปจูบแรงขึ้นๆก่อนจะผลิกตัวมาโถมทับตัวผมแทน มือไม้อยู่ไม่สุกทั้งคู่ลูบไปทั่ว
สองมือผมจับขยำผมบนหัวเกรียนๆของไอ้เดย์อย่างลำบาก ตอนที่มันไซร์ลงไปถลกเสื้อแล้วดูดเนื้อเนินอกผม
“ซี๊ดดดด...อื้อเดย์..หัวยังเปียกอยู่เลย” ผมดันหน้ามันออกมันกำลังเล่นกับยอดอกผม ผมรู้สึกใจสั่นเหลือเกินครับ
เดย์ยิ้ม จับคางผมไว้แล้วจูบเน้นๆที่ปากสองสามที ก่อนจะผละไปหยิบผ้าขนหนูบนเตียงที่มันปาทิ้งไว้ไปตาก
แล้วคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กที่ราวเอามาให้ผมแบบใช้ปากคาบมา มันขึ้นเตียงแล้วคลานมาคร่อมตัวผมที่ยันศอกขึ้น
กึ่งนั่งกึ่งนอนหงายมองอยู่ ผมดึงผ้าออกจากปากมันแล้วเอาคลุมหัวมันเช็ดหัวให้มัน มันก็ยิ้มหล่อมองผมตาเยิ้ม
ก้มมาจุ๊บปากผมเป็นระยะๆ ผมนอนเช็ดหัวให้มันจนเมื่อยมือก็หยุด ผมมันก็เริ่มแห้งแล้วด้วย
วันนี้ไอ้เดย์มันอ้อนเก่งชะมัด/////

เดย์ล้วงมือเข้าไปในเสื้อกล้ามใส่นอนของผมอีกครั้ง มันบีบขยี้ที่ปลายยอดอกเล่นอย่างสนุกมือแต่ผมนี่เสียวมาก
“ซี๊ดดด เดย์ไม่เล่น///// นอนเหอะ” ผมพูดมันก็ยิ้มหอมแก้มผมแล้วเปลี่ยนไปนอนตะแคงกอดผมแน่นจากข้างหลัง
คิดว่ามันจะหยุดแล้วยอมนอนดีๆ แต่เปล่าเลยครับมันยังสอดมือมาขยี้ต่อ คราวนี้ไม่ใช่แค่ข้างบน ข้างล่างก็ด้วย
ไอ้เดย์ล้วงมือเข้าไปในกางเกงบอลลูบเล่นซะผมไม่เป็นอันนอน แถมร่องก้นผมยังรู้สึกได้ว่าโดนอะไรตุงๆแข็งๆ
มาเบียดสีไปสีมา ไอ้เดย์มันไม่ยอมนอนทั้งที่บอกว่าง่วงมาก แต่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะคึกจัดอยากเล่นผมมากกว่า

ตรงนั้นของมันสัมผัสกับด้านหลังของผมผ่านเนื้อผ้าบางๆของบ็อกเซ่อร์และกางเกงบอล...
“อื้มมม..ซี๊ด...ดูดให้หน่อย” เดย์กระซิบข้างหูผมเสร็จก็พลิกตัวผมให้หันไปหา มันจับจูบปากก่อนกดหัวผมลงไป

ด้วยอารมณ์ตอนนี้ผมก็ไม่ขัดมันหรอกครับ ใช้ปากให้มันพลางใช้มือทำให้ตัวเองไปด้วย ไอ้เดย์ครางซี๊ดซ้าดชอบใจ
ชมผมว่าหัวไวสอนนิดเดียวก็ทำคล่องแล้ว ผมเลยเล่นลิ้นกับมันให้เต็มที่ ตั้งหน้าตั้งตาใส่ไม่ยั้ง มันบอกให้ผ่อนบ้าง
ผมก็ไม่ฟัง ถึงที่สุดไอ้เดย์ก็แตก ผมเก็บกินที่มันปล่อยมาเรียบไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกันแต่ก็กินจนหมด
“ลูก...ลูกคิด” เสียงเดย์เรียกผมให้ขยับหน้าขึ้นไปหา มันรอจูบผมอยู่ ผมก็ขึ้นไปจูบกับมันนัวเลยเล่นเอาหอบ
แต่ไอ้เดย์พลิกมาทับผมใหม่ มากอดมาหอมมาไซร์ไปทั่วตัวผม มันกระซิบข้างหู “ลองเอากันมั้ย..”
ผมสะดุ้งเลิกเคลิ้มเลยครับ ของไอ้เดย์ยังไม่หายแข็งอีกถูไปมาอยู่ที่สะโพกผม

จะว่าอยากลองก็อยากลองนะ.....แต่อีกใจผมก็กลัว..........เขาว่ามันเจ็บนี่.......ไม่เอาดีกว่าไม่กล้าอ่ะ
ขณะที่ชั่งใจผมก็นิ่งเงียบ ไอ้เดย์คิดว่าผมยอมมันมั้งเลยจะรุกใส่ ผมรีบโวยวาย “เฮ้ยๆๆๆ////*//หยุดเลยมึง!”
“อ้าวววววววววว” หน้าตามันผิดหวังสุดๆ ทำหน้าอ้อนซะ แต่ผมไม่ใจอ่อนหรอกครับ
“มึงให้กูทำมั้ยล่ะ!” ผมหรี่ตาพูด เชี่ยเดย์ตกใจสะดุ้งตาโต “เรื่องดิ! กูสิทำ!”

“แล้วเรื่องไรกูต้องยอมให้มึงทำกูด้วยล่ะ!” ผมถามกวนๆมันเล่น
“อ้าวแล้วทำไมมึงถึงไม่ยอมให้กูทำมึงล่ะ?” มันทำหน้าหงุดหงิดครับ
“มึงคิดว่าคนอื่นเขาจะหื่นเหมือนมึงหมดรึไงวะ นี่มึงคิดว่ากูง่ายมากเลยใช่ป่ะ”
“พูดอะไรเนี่ยไปใหญ่แล้ว อย่างอนดิครับ”
“ไม่ต้องมาพูดเพราะใส่กู อ้อนไงกูก็ไม่ให้เอา”
“อ้าวเอาไงวะสัดลูก”
“เชี่ย! มึงด่ากูเหรอ!” ผมทุบๆๆๆมั่วใส่มันทั้งที่หน้าที่ตัว ไอ้ห่าเดย์หัวเราะท้องแข็งกอดกดผมไว้กับที่นอน
จนดิ้นไม่ได้ “555โอ๋เดย์ล้อเล่นๆ55 55” เดย์เอามือมาลูบผมที่หน้าผากของผมแล้วหอมแก้มผมที่ทำหน้าบูด

“มึงรู้มั้ยว่ามึงลืมอะไร ถ้ามึงคิดออกเมื่อไหร่ ถึงตอนนั้นค่อยมาขอกูใหม่ก็แล้วกัน////”
“กูลืมอะไรวะ?” ทำหน้างงใส่กูอีก
“สิ่งที่มึงควรจะทำให้เคลียร์ก่อน ไม่ใช่จ้องแต่จะอึ๊บกู! ก่อนมีอะไรกันอย่างน้อยต้องทำไง/////*//” กูอายนะแม่งงงง
“..............ตรวจเลือดเหรอ......ไม่จำเป็นม้างงงง กูไม่ได้มั่วกะใครเลยนะเดี๋ยวนี้รับรองเลย”
ผมใบ้ให้ขนาดนี้ไอ่ควายเดย์เขาก็ยังไม่รู้อีกครับ “ฮึ่ม! เดย์! มึงไม่รู้จริงๆเหรอว่ากูอยากให้มึงทำอะไร”
ผมหันหนีมันทั้งตัวเลยครับ มันก็ตามกอดอ้อนผมอีก “มึงจะเอาอะไรลูกคิด~~”
“คิดเองดิ!” ผมไม่หันไปหามันก็มาจุ๊บๆๆที่หลังคอ กอดนัวเนียล้วงมือคลำไปทั่วตัวผม (ปลุกอารมณ์กูอีกแล้วนะ)

เดย์เอาตรงนั้นที่กำลังตื่นบดเบียดกับบั้นท้ายผมพูดเสียงกระเส่า “ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้วครับ ขออีกทีนะ
นะๆๆๆๆ” ผมกลืนน้ำลายหนืดลงคอ ใจเต้นดังระรัว ไอ้บ้านี่มันสอดมือล้วงเข้าในกางเกงบอลผมอีกแล้ว
ทนใจแข็งไม่ไหวครับ ผมเองก็ยังค้างๆคาๆด้วย สุดท้ายเลยจบที่ท่า 69 อีกรอบ...........



ก่อนตาจะปิด ไอ้เดย์ที่กอดผมไว้กับอกก็ไม่วายถามผมเหมือนคนละเมอ ว่าทำยังไงผมถึงจะยอมมันซะที
ผมบอกให้มันเอากลับไปคิดเอง นึกให้ออกว่ามันลืมทำอะไรให้ผม บางอย่างที่ผมให้ความสำคัญ
บางอย่างที่มันควรจะทำให้ผมแน่ใจว่าเรา..... “เราเป็นอะไรกัน....”


คงไม่ทันฟัง ไอ้เดย์หลับไปแล้ว...... ผมขยับกอดมันแน่นขึ้น คิดในใจอย่างน้อยใจนิดหน่อย

.....ก็แค่พูดว่ารักกู แค่นี้กูก็ยอมมึงแล้วไอ่ฟายเอ๊ยฟายเดย์/////*//







tsktonight…
***บางเวลาวิก็อยากไปทะเลอันไกลโพ้นนู่นนนน ที่สวยๆเลย อากาศดีๆไม่ร้อนจะดีมากๆเนอะ
ไปทำไมก็ไม่รู้เหมือนกันอาจจะไปหาหอยหาปลากลับมาปิ้งกิน... ไร้สาระไปเรื่อยอ่ะ

คิดถึงทุกคนจังค่ะ รู้สึกว่าอยากให้มีคนเม้นท์คุยกันอีกเยอะๆจะได้ไม่เหงานะ
วิก็ไม่กัดไม่ดุเลยสักกะติ๊ดนะเชื่อเหอะเค้าน่ารักออก (ออกไปหมดอ่ะ55)
ต้องขอบคุณแฟนตัวยงค์ที่น่ารักเสมอ


ถึงคุณ SmileSmileTem /// คนอ่านน่ารักมากได้กำลังใจเยอะ เลยพยายาม^^
ดูเหมือนว่าที่เม้นท์ไว้จะจิ้นไปไกลโขกว่าวิมาก5555

ถึงคุณ อาณาจักรแห่งเรา /// ขอให้ได้คะแนนสมอย่างที่ใจหวังทุกวิชานะจ๊ะคนเก่ง สาธุ๊ๆๆ
ให้กำลังใจกันและกัน แล้วจะได้มาอ่านเรื่องนี้อย่างหนุกหนานๆ55