ศีรษะและใบหน้าของฉันค่อย ๆ เปลี่ยนรูปร่าง มันยืดยาวออกตามกาลเวลา ฉันเชื่อมาตลอดว่าเมื่อฉันโตเต็มที่หน้าของฉันจะคล้ายปีศาจ ความคล้ายคลึงอันนี้ใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้ว ฉันชื่นชมมากกับความเชื่อนี้ จนมั่นใจว่าฉันไม่มีความเป็นมนุษย์ออกมาเจือปนอยู่ในตัว ช่วยไม่ได้ที่ฉันเป็นฆาตกรที่ไม่ต่างอะไรกับจินตกวีที่บันดารใจให้ร่างบทกลอน ฉันเกิดมาพร้อมกับปีศาจตนหนึ่ง มันยืนรอฉันข้างเตียงเพื่อสนับสนุนฉัน และนำทางให้ฉันกำเนิดขึ้นบนโลก ปีศาจตนนั้นอยู่เคียงข้างฉันตลอดมา
เรื่องราวต่อไปนี้ เป็นเรื่องราวของชายคนหนึ่งที่ได้รับขนานนามว่าเป็นฆาตกรต่อเนื่องที่โด่งดังที่สุดในประวัติศาสตร์ของประเทศสหรัฐอเมริกา เขาคือ เว็บสเตอร์ มัดเก็ตต์ หรือเป็นที่รู้จักกันในนาม เอช. เอช. โฮล์มส์ เขาไม่ใช่คนกระจอก ยากจน (แม้ตอนเด็กจะจนก็เถอะ) เขาเป็นถึงหมอ เป็นทั้งแพทย์และเภสัชกรที่เป็นที่นับหน้าถือตาในสังคมพอสมควร ฐานะก็ดีด้วย และบุคลิกภาพดีสมควร คือเป็นคนเฉลียวฉลาด รูปหล่อ สุภาพต่อสตรีเพศ ฯลฯ แต่ดูเหมือนฐานะและความเป็นอยู่ ประกอบด้วยจิตใจอันชั่วช้าในวัยเด็กนั้น ทำให้ชีวิตของเขาไม่หยุดในฐานะหมอ เขาเป็นฆาตกรและ ฆ่าเหยื่อไปมากมาย แถมฆ่าเหยื่อมาทุกประเภท ทั้งชายหญิงและเด็กมากกว่า 150 ศพ ส่วนใหญ่เหยื่อเกือบทั้งหมดมักลงมือใน ปราสาทฆาตกรรม ในเมืองชิคาโก อันเป็นบ้านที่เขาไฝ่ฝันมาเกือบชั่วชีวิต
ในปี ค.ศ. 1893
โดยเฉพาะในปี 1893 ชิคาโกมีการจัดงานมหกรรมโลก งานเวิลด์โคลัมเบีย เอ็กซ์โปซิชั่น (The Chicaco's World Fair) โฮล์มส์ได้สร้างโรงแรมบนหัวมุมถนนบล๊อกที่ 63 โดยมีเป้าหมายเป็นแขกที่มาเยี่ยมชมงาน ซึ่งตัวจริงของตึกนี้ก็คือ "โรงแรมมรณะ" ที่ถูกออกแบบขึ้นอย่างละเอียดถี่ถ้วนนั่นเอง ห้องพักทุกห้องมีทางลับอันวกวนเชื่อมอยู่ แต่ละห้องมีรูแอบมอง ผนังกลไกที่เลื่อนปิดเปิดได้ ท่อแก๊สซึ่งจะปล่อยแก๊สเข้าห้องพักแขกเพียงยื่นนิ้วไปกดปุ่ม และลิฟท์สำหรับขนศพลงไปยังห้องใต้ดินซึ่งมีถังกรดเกลือรออยู่ มีกระทั่ง"ห้องขังเดี่ยว"ที่ไม่มีหน้าต่างซึ่งภายในเต็มไปด้วยเครื่องมือทรมานและชุดเครื่องมือผ่าตัดอย่างครบถ้วน เกี่ยวกับการสร้างดรงแรมมรณะนี้ โฮมส์ได้ทำการว่าจ้างผู้รับเหมาหลายราย แต่ไม่มีการจ่ายเงินให้แม้แต่รายเดียว เมื่อไม่ได้เงิน ผู้รับเหมาก็จะหยุดการสร้างไปกลางคัน แล้วผู้รับเหมาคนถัดไปก็จะมารับงานต่อ ด้วยวิธีนี้ นอกจากโฮมส์จะไม่เสียเงินแม้แต่แดงเดียวแล้ว มันยังทำให้เขาสามารถสร้างโรงแรมนี้ขึ้นได้โดยไม่มีใครสงสัยในโครงสร้างอันพิสดารของมัน โรงแรมเสร็จสมบูรณ์ในปี 1892 และในเดือนพฤษภาคมปีถัดมา งานมหกรรมโลกก็เริ่มขึ้น ตลอดเวลา 6 เดือนของการจัดงานนั้น มีแขกมาพักที่โรงแรมของโฮมส์อย่างไม่ขาดสาย โฮล์มส์คัดสรรแขกของเขาอย่างพิถีพิถัน ต้องเป็นคนรวย ต้องเป็นคนสวย ต้องอายุน้อย และต้องมาจากที่ไกล และเหยื่อมักมักพบจุดจบน่าสะพรึงกลัวอย่างโหดเหี้ยม ในห้องแห่งความตาย