ตะกอนคิด อันเนื่องมาจากหนัง..

The Shipping News ที่ใดซักแห่งที่ ‘ศรัทธาของชีวิต’ ได้เริ่มต้น

1..

                บางครั้ง.. หนทางที่ดีที่สุด ที่เราจะสามารถลบลืมความเจ็บปวดในอดีต กับการสูญเสียครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นกับคนใกล้ชิด หรือคนที่เรารักได้นั้น ย่อมอาจเป็นการถอยห่างออกมาจากสภาพชีวิตอันปกติคุ้นชินที่เราจำต้องเผชิญหน้าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันนั่นเอง

                ระยะห่างที่ได้เว้นวรรคออกมาจากที่ๆ เราเคยร่วมใช้ชีวิต ย่อมจะทำให้เราลืมเลือนบ้านหลังที่คุ้นเคย ข้าวของเครื่องใช้ สถานที่ๆ เคยร่วมผูกพัน ‘เวลา และระยะทาง’ เท่านั้นที่จะช่วยบรรเทาความทรงจำที่ปวดร้าวให้กับเราได้ไม่มากก็น้อย..

หลายสิบปีก่อน ‘นิรุต ศิริจรรยา’ พระเอกรุ่นใหญ่ของวงการมายาไทย ได้สูญเสียภรรยาที่รักของเขาไปอย่างฉับพลัน จากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ความสูญเสียนี้คือจุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิตของเขา ที่ได้พรากอนาคต ความฝันของเขาให้ทลายลงต่อหน้า ความฝันที่แสนธรรมดา ที่ตัวเขาเพียงอยากใช้ชีวิตร่วมกับภรรยาอย่างมีความสุขตราบจนวันแก่เฒ่า

                ห้วงเวลาแรก นิรุต ยังคงทนทุกข์ จมปลักอยู่กับความเศร้าในแต่ละวัน ลืมตาตื่นบนเตียงที่คุ้นเคย ใช้ชีวิตภายในบ้านหลังเดิมที่เคยมีภรรยาอยู่เคียง รถยนต์ เสื้อผ้า กลิ่นน้ำหอม ข้าวของเครื่องใช้ และหนังสือเล่มโปรดที่ภรรยาเคยอ่าน ล้วนยังวนเวียนอยู่ตรงหน้า ชีวิตเช่นนี้ยิ่งเป็นการกระหน่ำความทุกข์กับ ‘คนที่ยังอยู่’ ให้รุนแรงขึ้นอีก กระทั่งเขาตัดสินใจเด็ดขาดที่จะละทิ้งสภาพชีวิตเดิมๆ แล้วเดินทางไปสู่ อเมริกา สถานที่แห่งใหม่ที่อยู่ห่างจากบ้าน ไร้คนรู้จัก ไกลจากความผูกพัน และภาพความหลังเดิมๆ นับหมื่นพันไมล์ เพื่อเยียวยารักษาความบอบช้ำของตนเท่าที่จะทำได้..

                ได้รับรู้เรื่องราวชีวิตจริงของ ‘อาหนิง นิรุต’ ทำให้ผมนึกไปถึง หนังดราม่าฟอร์มเล็กๆ เรื่องหนึ่ง ที่สร้างมาจาก นวนิยายรางวัลพูลิตเซอร์ของ อี.แอนนี่ พรูลซ์ ที่มีชื่อว่า ‘The Shipping News’เนื่องจากตัวเอกของเรื่องต้องตกอยู่ในชะตากรรมที่ทดท้อ สิ้นหวัง ต้องต่อสู้กับบาดแผลปมร้าวภายในที่ตกค้างมาจากอดีต กระทั่งต้องไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในดินแดนอันไกลห่างเช่นเดียวกัน

ชายหนุ่มผู้นี้คือ ‘ควอเอล’ (เควิน สเปซี่ย์)  บุคคลที่สุดแสนธรรมดา เขามีอาชีพเป็นพนักงานเต็มหมึกระดับล่างของสำนักงานหนังสือพิมพ์ พอจคีพซี่ (The Poughkeepsie) ในนิวยอร์ค กล่าวได้ว่า ควอเอล คือคนประเภทที่ไร้ตัวตนในสังคม ลอยคว้างไม่มีจุดหมาย มีแต่ความอับโชค และว้าเหว่ เขาเหมือนคนจำนวนมากในโลกใบนี้ ที่มีปมด้อยคือ ขาดความเชื่อมั่นมาตั้งแต่เกิด ยอมแพ้กับทุกสิ่งขณะที่ยังไม่ได้เริ่มทำสิ่งใดด้วยซ้ำ ! คาถาประจำใจของคนเหล่านี้ คือ ‘เป็นไปไม่ได้ และไม่มีวันทำได้’ กลัวต่อการเปลี่ยนแปลง ทั้งยังไม่พร้อมรับคำท้าใดๆ จากโลก เสมือนว่าโลกรอบตัวพวกเขา ดูน่าหวาดระแวง ไม่ปลอดภัยไปทั้งหมด เหล่านี้คือคุณสมบัติที่มีอยู่ในตัวของ ควอเอล อย่างครบถ้วน ขณะที่เขายังมีปมด้อย ความเกลียดกลัวน้ำ จากที่เคยถูกพ่อแท้ๆ จับโยนลงน้ำ ก่อนจะรอดตายมาได้อย่างฉิวเฉียดในวัยเด็ก

จุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิตของ ควอเอล คือการต้องเผชิญกับเหตุการณ์สูญเสียภรรยา พีตัล (เคต แบลนเช็ตต์) ไปกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ โดยทิ้งลูกสาวตัวน้อยไว้กับเขาเพียงลำพัง แม้ชีวิตคู่ของ ควอเอล จะพูดได้ไม่เต็มปากว่ามันเริ่มต้นมาจากความรัก และอาจคล้ายเป็นเพียงความสัมพันธ์ชั่วครู่คราว ที่เกิดจากความเร้าร้อนของฝ่ายหญิง รวมถึงความไม่ประสีประสาต่อโลกของเขาเอง แต่สำหรับชายขี้แพ้ และไร้ซึ่งเสน่ห์อย่าง ควอเอล แล้ว แค่เพียงมีผู้หญิงซักคนก้าวเข้ามาในชีวิต ก็ดูจะเป็นสิ่งล้ำค่า ที่เขาพร้อมทุ่มเท และมอบหัวใจให้กับหญิงสาวคนนั้นอย่างปราศจากเงื่อนไขใดๆ

                แม้ชีวิตคู่ของ ควอเอล แทบจะไม่ราบลื่น และ ภรรยา ก็ยังสร้างความเจ็บปวดให้กับเขามากมาย แต่นี่ก็เป็นความสูญเสียครั้งใหญ่ที่สุดที่เกิดขึ้นกับเขา ช่วงเวลาเดียวกันนี้เอง ที่ป้าแท้ๆ ‘แอ๊กนิส’ (จูดี้ เดนช์) ซึ่ง ควอเอล แทบไม่เคยรู้จัก ได้โผล่หน้าเข้ามาในชีวิต และชักชวนสองพ่อลูกให้ร่วมเดินทางกลับไปยังแผ่นดินเกิดที่แสนเหน็บหนาวของบรรพบุรุษ คือ ‘นิวฟาวด์แลนด์’มันเป็นการกลับไปเพื่อเยียวยาบาดแผลทางจิตใจ และตามหาอนาคต (หากว่ามันมี) อย่างที่ป้าของเขา กล่าวว่า คงไม่มีสถานที่ใด จะช่วยเยียวยาสภาพจิตใจของเราได้ดีเท่ากับแผ่นดินเกิดของบรรพบุรุษอีกแล้ว

                นี่เองคือการเดินทางไกลทางเรือ เพื่อข้ามทะเลกว้าง (ที่เขาเกลียดกลัว) เป็นครั้งแรกในชีวิตของ ควอเอล และเป็นการเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปตลอด

3..

                ตามความรู้สึกของผม บรรยากาศ ธรรมชาติ สถานที่ ไปจนถึงสภาพอากาศที่ห้อมล้อมอยู่ในหนังเรื่องนี้ คล้ายจะเป็นตัวละครที่โดดเด่นอีกตัวหนึ่งก็ว่าได้ The Shipping News กล่าวถึงเมืองท่าเรือตกปลาขนาดเล็กที่ชื่อ ‘คิลลิค-คลอว์ ควอยล์’ ที่ดำรงตนอย่างสันโดษ ณ ชายฝั่ง นิวฟาวด์แลนด์ ของแคนาดา ฉากหลังอันโล่งกว้างของ เมืองเล็กๆ ริมชายฝั่งที่ห่างไกลผู้คนนี้ ให้บรรยากาศสุดแสนเหงา เดียวดาย และเงียบงัน ท้องทะเลกว้างทั้งเยือกเย็น และเวิ้งว้าง ซึ่งจะทำให้ คนที่ไม่คุ้นชิน ฟุ้งซ่านเอาได้ง่ายๆ ส่วนบ้านเรือนชุมชนก็ตั้งกระจัดกระจายตัวอยู่ตามริมชายฝั่ง โขดหิน และโตรกผา ผู้คนใน       คิลลิค-คลอว์ควอยล์ ล้วนแล้วแต่พลัดหลงมาด้วยความบังเอิญชั่วครู่คราว ก่อนจะจากไปที่ไหนซักแห่ง และหลายคนก็ต่างแบกเอา ‘ปมชีวิตในอดีต’ มาที่นี่ด้วยกันทั้งนั้น

ควอเอล ลูกสาว และป้า คนทั้งสามมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ในบ้านหลังเก่าที่บรรพบุรุษเคยอยู่ บ้านที่ตั้งตระหง่านเดียวดายอยู่ริมฝั่งทะเลโดยไร้ผู้คนอาศัยมากว่า ๔๐ ปี เราไม่อาจเข้าใจได้เลยว่า ภายในบ้านที่ยืนชราภาพ จวนเจียนจะสิ้นอายุขัยอยู่รอมร่อ จะกลายเป็นสถานที่แห่งแรงบันดาลใจ ในการดำรงอยู่เพื่อ อนาคต ของพวกเขาได้อย่างไรกัน แต่นับเป็นเรื่องแปลก เพราะสถานที่นี้แหละได้กลายเป็นอนาคตของพวกเขาโดยเฉพาะ ตัว ควอเอล เองอย่างแท้จริง !

นับเป็นเรื่องตลกอยู่ไม่น้อย ขณะที่คนจำนวนมากพยายามวิ่งหนีอดีตอันเจ็บปวด ไปยังที่ไกลแสนไกล เพื่อพบว่าตัวเองไม่ได้หนีไปไหนได้ไกลเลย เพราะปมชีวิต ความผิดพลาดในอดีตก็ยังเสมือน เงาตามตัว ที่สลัดยังไงก็ไม่มีวันหลุดพ้นอยู่นั่นเอง สำหรับ ควอเอล ก็เช่นกัน

ด้วยคำแนะนำของป้า ควอเอล ตัดสินใจสมัครเข้าทำงานกับ หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นของเมืองที่ชื่อ เดอะแกมมี่ เบิร์ด สำนักงานเล็กๆ สุดซอมซ่อ ที่ไม่ได้มีตำแหน่ง พนักงานเติมหมึก ให้กับเขาอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก แต่สิ่งที่บรรณาธิการหนังสือพิมพ์โยนมาให้เขาก็คือ ตำแหน่งนักข่าว ที่ตัวเขาไม่เคยมีทักษะความรู้ พื้นฐานด้านหนังสือพิมพ์ใดๆ ทั้งสิ้น..

                ควอเอล ต้องรับผิดชอบหน้าที่ในการออกทำข่าว อุบัติเหตุทางรถยนต์ รายงานข่าวรถคว่ำที่เกิดขึ้นประจำในหน้าหิมะ ข่าวรถชนกวาง ข่าวเรือจม อุบัติเหตุเด็กพลัดตกน้ำ รวมไปถึงการรายงานตารางเข้าออกของเรือประมง เหล่านี้ล้วนแต่เป็นภาพฝันร้ายที่เป็นปมในชีวิตของเขาทั้งสิ้น ที่ยังคงวนเวียนตามมาหลอกหลอน ควอเอล แม้จะถอยห่างออกมาแสนไกลแล้วก็ตาม 

บางครั้งการที่คนๆ หนึ่งคิดที่จะปฏิรูป เปลี่ยนแปลงชีวิตตนเองให้ได้นั้น มันอาจต้องเริ่มมาจากความเชื่อมั่น และความศรัทธาในตัวเราเองก่อนเหนือสิ่งอื่นใด

                งานทำข่าวแบบ รูทีน ที่สุดแสนจำเจน่าเบื่อในเมืองเล็กๆ ที่มีประชากรเพียงไม่กี่พันชีวิต แต่ละวันพบเจอเพียงข่าวอุบัติเหตุรถชนกวาง คนจมน้ำ และเรือประมงเข้าออก แทบไม่น่าจะสร้างอาชีพ นักข่าว นักหนังสือพิมพ์ให้มีชื่อเสียงได้เลย แต่จากความรู้สึกภายในที่จริงแท้ของ ควอเอล ที่ถูกกลั่นออกมา แรงบันดาลใจที่เขาได้พบพุดคุย สัมภาษณ์ เจ้าของเรือประมงลำต่างๆ ที่แวะเวียนเข้ามาเทียบท่าแล้วจากไป เขาพบว่า สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่า เรือประมง หลายเท่านัก ก็คือ ชีวิตที่มีทั้งสีสัน ทุกข์ สุข เศร้า เสียงหัวเราะ และความขมขื่น ที่อยู่เบื้องหลังเรือลำนั้นๆ นั่นเอง

                พร้อมๆ กับการต่อสู้ก้าวผ่าน และกำราบความกลัวต่างๆ ในจิตใจออกไป ควอเอล ก็เริ่มค้นพบพรสรรค์ในการเล่า ถ่ายทอดเรื่องราวที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวเขามาตลอด และจากการสนับสนุนของ บรรณาธิการ เพื่อนร่วมสำนักงาน ป้า และลูกสาวของเขาเอง เขาจึงขยับสถานะมาเป็น คอลัมนิสต์ ที่มีคอลัมน์ประจำในหน้าหนังสือพิมพ์ เขียนเล่าเรื่องราวชีวิตผู้คนที่ผูกพันอยู่กับเรือลำต่างๆ บทความแต่ละชิ้นที่เขาเขียนขึ้น จับใจผู้คนเป็นอย่างมาก จนข้อเขียนของ ควอเอล กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผู้คนใน คิลลิค-คลอว์ควอยล์ ที่สร้างแรงบันดาลใจ กำลังใจในการดำเนินชีวิตในเมืองท่าเล็กๆ แสนห่างไกลให้ผู้คนมีความหวังขึ้นมา ขณะที่เขายังได้เริ่มต้นสานสัมพันธ์รักที่งดงามครั้งใหม่กับ ‘เวฟวี่ย์’ (จูลี่แอนน์ มัวร์) หม้ายสาว ผู้แบกรับภาระเลี้ยงดูลูกชายที่เป็นออทิสติกเพียงลำพังอีกด้วย

5..

                สำหรับผมแล้วกล่าวได้ว่าการได้ชม The Shipping News หนังที่ดำเนินเรื่องสุดแสนจะเนิบนิ่ง เชื่องช้า และเป็นภาพยนตร์ที่แทบจะไร้กระแสใดๆ ในวงกว้าง เป็นหนึ่งในความประทับใจสุดพิเศษโดยส่วนตัวเลยทีเดียว The Shipping News หาใช่จะส่งสารบอกเล่าชีวิตของนักหนังสือพิมพ์เล็กๆ คนหนึ่งให้เราได้รับรู้เท่านั้น แต่มันกลับกินแดน ขยายความหมายไปมากมายกว่านั้นหลายเท่านัก นี่คือภาพสะท้อนของครอบครัวร่วมสมัย เป็นเรื่องราวที่เป็นสากล และสัจธรรม

ของคนที่ต้องการเอาชนะความเปลี่ยนแปลง หลังจากชีวิต และจิตวิญญาณภายในพวกเขาต้องพังทลายลง
                ชีวิตของผู้ชายธรรมดาๆ อย่าง ควอเอล ย่อมบอกกับเราว่า คงไม่มี ‘ชัยชนะ’ ใดในชีวิตคนเราจะยิ่งใหญ่เท่ากับการได้พิชิต ‘เอาชนะใจตนเอง’ และสามารถกอบกู้ ‘ศรัทธาในชีวิต’ ของตัวเองกลับคืนมาได้อีกแล้ว

มีฉากหนึ่งในหนังที่ได้ทลายกรอบความคิดของ ควอเอล ลงอย่างชัดเจน เมื่อลูกสาวพูดกับเขาว่า “..เราน่าจะย้ายบ้าน กระเถิบมาตั้งไว้ตรงนี้นะ มันคงจะอบอุ่นกว่าตรงนั้นแน่ๆ..”

ควอเอล ตอบลูกสาวกลับไปว่า “พ่อว่ามันไม่มีทางทำได้..มันเป็นไปไม่ได้หรอก” แต่ลูกสาวกลับเชื่อมั่นว่า แค่การย้ายบ้านทั้งหลังมาตั้งไว้ตรงนี้คงไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย พร้อมๆ กันนั้นเราก็ได้เห็นภาพ และฟังเรื่องราวตำนานของบรรพบุรุษที่ ป้าของควอเอล ได้บอกเล่าว่า.. 

ครั้งหนึ่งบ้านหลังนี้ก็ไม่ได้ตั้งอยู่ริมทะเลมาก่อน แต่มันอยู่ห่างจากที่นี่มากมายนัก เมื่อบรรพบุรุษของพวกเขาไม่สามารถทนต่อความหนาวเย็นได้ พวกเขาจึงช่วยกันลากบ้านทั้งหลังด้วยเชือก ฝ่าทุ่ง ลม และพายุหิมะมาเป็นระยะทางไกลนับสิบๆ ไมล์ กระทั่งมาหยุดอยู่ตรงนี้ในที่สุด

                ‘ปาฏิหาริย์’ ย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ หากเราสามารถทลายกรอบความเชื่อเดิมๆ ของเราลงได้..

Create Date : 10 กันยายน 2556
Last Update : 10 กันยายน 2556 14:35:28 น.		1 comments
Counter : 2085 Pageviews.
Share Tweet